Να πέντε κείμενα από τα παγκόσμια Ίντερνετς τα οποία μπορείς να διαβάσεις σήμερα το βράδυ, κουλουριασμένος δίπλα στη φωτιά, το καλοριφέρ ή τον φλεγόμενο κάδο με τα σκουπίδια.
1. Μια καταπληκτική, πλήρης και ψύχραιμη ανάλυση για το Μνημόνιο του 2010 από το Athens Review of Books. Ο συγγραφέας αναλύει τις αδυναμίες του σχεδίου και, κυρίως, την παταγώδη αποτυχία της Ελληνικής κυβέρνησης να υλοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις που προέβλεπε. Είναι μεγάλο αλλά είναι εξαιρετικά γραμμένο και είναι απαραίτητο να το διαβάσεις, είναι χρέος σου ως πολίτης, πώς το λένε.
Βλέποντας το αρχικό Μνημόνιο από τη δική μας σκοπιά μπορούμε να πούμε ότι οι σχεδιαστές του μας ζήτησαν να δαγκώσουμε μεγαλύτερο κομμάτι από αυτό που μπορούσαμε να καταπιούμε. Αγνόησαν το ποιοι ήταν εκείνοι που καλούνταν να εφαρμόσουν όσα ζητούσαν.[21] Το σύνολο του ελληνικού αδιεξόδου αποκαλύφθηκε με το Μνημόνιο. Οι αδυναμίες του πολιτικού συστήματος είναι γνωστές. Η αντίδραση των ομάδων συμφερόντων που θίγονται ήταν προβλέψιμη, αλλά η αδιάλλακτη άρνησή τους να δεχθούν παραχωρήσεις εξακολουθεί να εντυπωσιάζει. Για μια ακόμη φορά φάνηκε ότι (με λίγες εξαιρέσεις) τα τηλεοπτικά μας μέσα ρέπουν προς τη δημαγωγία και τον πανικό. Η αποκάλυψη των τελευταίων δυο ετών όμως είναι η έκταση της παράλυσης της δημόσιας διοίκησης. Η διοίκηση που έχουμε δεν μπορεί να αντιμετωπίσει κρίσεις. Δεν έχει την πειθαρχία, την αίσθηση της αποστολής, τα κίνητρα ή την expertise που χρειάζονται.
2. Ο Λακντάρ Μπουμεντιέν είναι ένας Αλγερινός που δούλευε σε ανθρωπιστική οργάνωση στη Βοσνία όταν τον συνέλαβαν Αμερικανοί πράκτορες και τον οδήγησαν στη φυλακή του Γκουαντάναμο. Έμεινε εκεί για επτά χρόνια χωρίς να κατηγορηθεί για τίποτα και χωρίς να υπάρχουν στοιχεία. Επτά χρόνια μετά το ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ διέταξε την αποφυλάκισή του. Έγραψε την ιστορία του στους New York Times.
I went on a hunger strike for two years because no one would tell me why I was being imprisoned. Twice each day my captors would shove a tube up my nose, down my throat and into my stomach so they could pour food into me. It was excruciating, but I was innocent and so I kept up my protest.
3. Με αφορμή τον σοκαριστικά επικίνδυνο νόμο SOPA που εκκρεμεί προς ψήφιση στο Αμερικανικό Κογκρέσο, ο συγγραφέας Κόρι Ντόκτοροου γράφει ένα μεγάλο και λεπτομερές άρθρο για τον πόλεμο που έχουν αρχίσει να εξαπολύουν συμφέροντα και κυβερνήσεις εναντίον όχι μόνο του ανοιχτού και ελεύθερου Ίντερνετ, αλλά ενάντια στην έννοια του ελεύθερου computing που έχουμε συνηθίσει εδώ και σχεδόν τριάντα χρόνια.
As we saw in the copyright wars, all attempts at controlling PCs will converge on rootkits, and all attempts at controlling the Internet will converge on surveillance and censorship. This stuff matters because we’ve spent the last decade sending our best players out to fight what we thought was the final boss at the end of the game, but it turns out it’s just been an end-level guardian. The stakes are only going to get higher.
4. Ο New Yorker έχει στο τελευταίο του τεύχος ένα αφιέρωμα στην ιστορία του YouTube και στα νέα του σχέδια. Έχει ενδιαφέρον (αν και εσύ που διαβάζεις αυτό εδώ το site όλα αυτά πιθανότατα τα ξέρεις) και έχει και την εξής ιστορία, για το πρώτο βίντεο που ανέβηκε ποτέ στο YouTube:
On the evening of April 23, 2005, Karim uploaded the first video to YouTube—an eighteen-second clip of him, standing in front of the elephant enclosure at the San Diego Zoo, wearing an ill-fitting hiking jacket. He says, “The cool thing about these guys is that they have really, really, really long trunks, and that’s cool,” smirks a little, and ends with “And that’s pretty much all there is to say.” Civilization would never be the same.
5. Και κάτι μικρό: Ένα κειμενάκι από το Νίκο Δήμου στη Lifo. Είναι ένας άνθρωπος που έχει ζήσει σε εποχές παρόμοιες μ’ αυτές που έρχονται για εμάς. Η προειδοποίησή του έχει αξία.
Τη δραχμή την έζησα προπολεμική και κατοχική. Στο τέλος της κατοχής η μάνα μού έδινε ένα δισεκατομμύριο για να αγοράσω ψωμί. Όλες οι σοβαρές συναλλαγές γίνονταν με χρυσές λίρες. Ακούω τώρα: θα γυρίσουμε στη δραχμή και καταλαβαίνω σε ποια δραχμή θα γυρίσουμε. Όχι αυτή που είχαμε ως το 2000, την παραφουσκωμένη με δανεικά, αλλά την μετακατοχική, την πληθωριστική, που δεν άξιζε ούτε το χαρτί στο οποίο τυπωνόταν.