Η κατάσταση είχε ως εξής: Έχω έναν Mac Mini του 2011. Ωραίο κομπιουτεράκι, λίγο ακριβό για το hardware που έχει μέσα, αλλά πολύ μικρό και βολικό και όμορφο και ικανό να αντέξει πολλά πολλά χρόνια κάνοντας πολλά διαφορετικά πράγματα σ’ ενα σπίτι. Μέσα έχει ένα σκληρό δίσκο των 500GB, απλό, φυσιολογικό, όχι πολύ γρήγορο. Εν τω μεταξύ: Μου εστάλη για δοκιμή ένας από αυτούς τους καινούριους τους σκληρούς δίσκους, τους πολύ της μόδας, τους SSD, και συγκεκριμένα ένας Kingston, χωρητικότητας 120GB. Οι SSD δίσκοι είναι αλλιώτικοι από τους γνωστούς: Δεν έχουνε δίσκο που γυρνάει, δεν έχουν κινητά μέρη, δεν κάνουν γρούτσου γρούτσου ή άλλη φασαρία, είναι κατά κανόνα μικρότεροι και, κυρίως, είναι πολύ πιο γρήγοροι. Είναι βέβαια και πολύ πιο ακριβοί, αλλά έτσι είναι τα πράγματα σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο. Ο SSD δίσκος είναι ο λόγος που κάποια ακριβά λάπτοψ ανάβουν μέσα σε δεκαπέντε δευτερόλεπτα, ας πούμε. Είναι ένα πράγμα υπέροχο.
Το λοιπόν, ήμουν σε αυτή την κατάσταση:
Κοίτα να δεις τώρα: Το Mac Mini και το Mac Mini server είναι εξωτερικά ολόιδια. Το Mac Mini server έχει μέσα δύο σκληρούς δίσκους. Καταλαβαίνεις πού το πάω. Μέσα στο Mac Mini μου, σ’ αυτο το απειροελάχιστο κουτάκι από αλουμίνιο, χωράει κι ένας δεύτερος σκληρός δίσκος. Οπότε καταλαβαίνεις το σχέδιο: Θα πρόσθετα μέσα τον SSD, και θα έκανα αυτόν κύριο δίσκο του συστήματος, με τον 500άρη εφεδρικό, για έξτρα χώρο. Ωστόσο τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά.
Το κουτί του Kingston Hyper X είχε μέσα τα εξής:
…μα δεν ήταν αρκετά. Δηλαδή θα ήταν αρκετά αν κάποιος ήθελε να αντικαταστήσει το σκληρό δίσκο του Mini με έναν άλλο -μα εγώ ήθελα να προσθέσω δίσκο, και γι’ αυτό έλειπε αυτό εδώ το καλώδιο:
…το οποίο μπορεί κανείς να το βρει μοναχό του στο eBay, ή στο iFixit μαζί με ένα πλήρες κιτ με βίδες και κατσαβίδι και απ’ όλα για να το ξεμπουρμπουλιάσεις το Mini με στυλ. Το κιτ είχε εξαντληθεί οπότε το παρήγγειλα σκέτο από το eBay, και περίμενα. Οι εβδομάδες περνούσαν άδειες και κρύες, ο χειμώνας βάθαινε αβάσταχτος, βαρύς. Και τότε, το καλώδιο ήρθε.
Μετά είδα αυτό το βίντεο και τρομοκρατήθηκα. Και λιποψύχησα.
Οπότε αποφάσισα να ζητήσω τη συνεργασία του έμπειρου τεχνικού και Macά Νίκου Μαρουσάκη, ο οποίος ανέλαβε να βοηθήσει με την κρίσιμη επέμβαση. Ξεκινήσαμε έτσι:
Δε φαίνεται πολύ μεγάλος αυτός ο σκληρός δίσκος γι’ αυτό το κομπιούτερ; Πώς χωράει αυτό το πράγμα μέσα σ’ αυτό το πράγμα, αναρωτιέσαι. Σα να βλέπεις ένα μωρό και τη μαμά του, περίπου.
Το Mac Mini αποκάτω του έχει ένα καπάκι που το στρίβεις και ανοίγει, ακριβώς όπως το καπάκι του βραστήρα μου. Ανοίγοντάς το, βλέπεις το εξής:
Σ’ αυτήν εδώ τη φωτογραφία έχουν αφαιρεθεί οι μνήμες. Τί ωραία φράση.
Στη συνέχεια βγήκαν τα κατσαβίδια:
Αφού αφαιρέθηκαν μερικά από τα συμπράγκαλα, η κυρίως πλακέτα τραβήχτηκε όξω συρταρωτά. Η καρδιά μου σφίχτηκε.
Το μαύρο πράγμα που βλέπεις στα δεξιά είναι ο σκληρός δίσκος των 500GB. Αποκάτω του υπάρχει κενός χώρος αρκετός για ένα δεύτερο ίδιου μεγέθους. Ναι, ούτε εγώ το πίστευα.
Νάτο, γυμνό, ξεβράκωτο.
Τώρα, σε κάποια βίντεο που είδα του βγάζουνε ακόμα περισσότερα συμπράγκαλα. Εμείς μείναμε εδώ. Και μετά αρχίσαμε να βάζουμε.
Νάτονα, ο Kingston μπήκε στη θέση του, μετά από λίγο μπελά, ζμπρώξιμο, και ψάξιμο για βίδες που θα του επιτρέψουν να σταθεί καλά και να μην έχει καθόλου κενό γύρω γύρω.
Και ο δεύτερος σκληρός μπήκε στην παλιά του θέση, και στη συνέχεια τα πράγματα ξαναμπήκαν εκεί που ήταν πριν, και το καπάκι έκλεισε. Τι έγινε μετά:
Χρησιμοποιώντας το Carbon Copy Cloner αντιγράψαμε όλο το installation που υπήρχε στον παλιό δίσκο στον νέο SSD. Το λειτουργικό, τα προγράμματα, τα αρχεία, όλα μεταφέρθηκαν, και κάναμε boot από τον SSD και αυτό ήταν.
Βεβαίως μετά υπήρχαν διάφορα πράματα χρονοβόρα μ’ αναπόφευκτα: Ο SSD είναι ωραίος και γρήγορος αλλά είναι μικρούλης. Δε χωράει πολλά πράγματα, και ασφαλώς δε χωράει τραγούδια και φωτογραφίες -οπότε έπρεπε να μεταφερθούνε όλα αυτά και να μάθεις τα κατάλληλα προγράμματα (γκουχ γκουχ, iTunes) να κοιτάνε στον άλλο το σκληρό για να τα βρουν. Γενικά πάντως η διαδικασία ήταν μικρή και σχετικά ανώδυνη. Δεν τη συνιστώ και πολύ εύκολα, βεβαίως. Ένας SSD είναι ακριβό πράγμα, η εγχείριση δεν είναι και τόσο εύκολη για άπειρους ή φοβιτσιάρηδες, το καλωδιάκι που χρειάζεται επιπλέον είναι κι αυτό ένα κόστος. Αλλά αν έχεις έναν SSD και τα κότσια, ένα πράγμα θα σου πω:
Τώρα το Photoshop CS5.1 μου ανοίγει σε τέσσερα δευτερόλεπτα.
[field name=”code”]