Η φασαρία για τις συνθήκες εργασίας σε εργοστάσια της Κίνας όπου κατασκευάζονται τα τεχνολογικά τσουμπλέκια που χρησιμοποιούμε εδώ στη Δύση (όσο είμαστε ακόμα Δύση) έχει μέσα της ένα αρκετά σεβαστό ποσοστό κόμπλεξ και αποικιοκρατικής εγωπάθειας. Πρόκειται για μια κατακραυγή που εμπεριέχει την υπόθεση ότι όλος ο κόσμος είναι ή θα έπρεπε να είναι όπως είναι η γειτονιά στην οποία ζούμε. Αυτή είναι μια υπόθεση λανθασμένη. Σ’ αυτό εδώ το κείμενο του New Yorker αυτό υπογραμμίζεται γλαφυρά κι αξιοθαύμαστα.
Across China, there are a hundred and fifty million migrant workers, a third of them women, who have left their villages to work in the factories, restaurants, hotels, and construction sites of the cities. They represent the largest migration in human history; their experiences have changed the way they work and marry and live and think. Very few of them would want to return to the way things used to be. Should you feel bad? I don’t think so. But whether you do or not is peripheral to a much larger and more important story.
