Στον αθλητισμό, στη ζωή και στα videogames, όταν χάνεις κάνεις το εξής: Κάθεσαι και σκέφτεσαι γιατί έχασες, τι συνέβη, τι ήταν αυτό που θα έπρεπε να έχεις κάνει διαφορετικά, και μετά πας και ξαναδοκιμάζεις αλλιώς, πιο σωστά.
Η Ελλάδα έχασε. Είναι ηττημένη. Μετά από 30 χρόνια λαθών, το παιχνίδι τελείωσε. Αυτό δεν έγινε τώρα, το 2010 έγινε. Έκτοτε προσπαθούμε να βρούμε πώς θα ξαναδοκιμάσουμε – αλλά δεν προσπαθούμε και πάρα πολύ, στ’ αλήθεια. Κωλυσιεργούμε παζαρεύοντας δανεικά για να κερδίσουμε χρόνο, αλλά δεν σκεφτόμαστε γιατί χάσαμε, τι συνέβη, τι ήταν αυτό που θα έπρεπε να έχουμε κάνει διαφορετικά. Και τώρα πάμε να ξαναδοκιμάσουμε κάνοντας ακριβώς τα ίδια.
Άκου να δεις:
Στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, εγώ θα ψηφίσω αυτούς που θα μου ζητήσουν θυσίες.
Εσύ (κι όταν λέω “εσύ” δεν εννοώ εσένα προσωπικά, αλλά τους άλλους, καταλαβαίνεις ποιους) ψήφισε αυτούς που σου υπόσχονται διορισμό στο δημόσιο και επιστροφή στο 2009 χωρίς καμία συνέπεια και φορολογία των πλούσιων και να βγούμε από το ΝΑΤΟ. Ακολούθησέ τους στο δρόμο προς την κομμουνιστική ουτοπία.
Εγώ είμαι πρόθυμος να κάνω θυσίες γιατί καταλαβαίνω ότι δε γίνεται αλλιώς. Δεν “θέλω”, φυσικά, ο τίτλος του post είναι καταφανώς προβοκατόρικος. Κανένας δεν θέλει να κάνει θυσίες. Αλλά αναγνωρίζω ότι σ’ αυτό το σημείο που έχουμε φτάσει οι θυσίες είναι αναπόφευκτες. Δεν είναι θέμα επιλογής. Είναι θέμα ρεαλισμού, αντίληψης της πραγματικότητας. Γιατί ετούτη η χώρα καταστράφηκε, πτώχευσε, τελείωσε πριν από δύο χρόνια. Ζούσε με τα ψέματα για δεκαετίες τώρα, και της ήρθε η πραγματικότητα και της έσκασε στα μούτρα. Πτώχευσε. Απέτυχε. Δεν μπορεί να συντηρήσει τον εαυτό της πια, και ζει με κάτι τελευταία δανεικά από στόκους ξένους με υπομονή που εξαντλείται. Εγώ (κι όταν λέω “εγώ” δεν εννοώ εμένα προσωπικά, αλλά εμάς εδώ) δε φταίω γι’ αυτό καθώς πλήρωνα πάντα τους φόρους μου και δεν πήρα φράγκο από το κράτος και δεν εκμεταλλεύτηκα κανένα και δεν έκλεψα από κανέναν (ή τουλάχιστο δε φταίω άμεσα -γιατί έμμεσα φταίω, όπως όλοι), αλλά ξέρω ότι οι συνέπειες θα επηρεάσουν και εμένα γιατί εδώ δεν ζω μόνος, ζω μαζί με άλλους, και μπορεί μεμονωμένα κάποιοι να μη φταίνε, αλλά είμαστε μια κοινωνία, ένας λαός, και όλοι μαζί φταίμε μαζί, οπότε θα πληρώσουμε μαζί. Δε γίνεται να μην πληρώσουμε. Αποκλείεται να είναι ανώδυνο όλο αυτό. Είναι αδύνατο και το ξέρω.
Εσύ άμα θες ψήφισε αυτούς που σου υπόσχονται δώρα. Έτσι ψήφιζες τόσα χρόνια, άλλωστε. Κι ο κρατικοδίαιτος δικομματισμός μπορεί να πέθανε, αλλά το πνεύμα του ζει, ατόφιο, στο ΣΥΡΙΖΑ. Η ψήφος στο ΠΑΣΟΚ του 1985 είναι ολόιδια με την ψήφο στο ΣΥΡΙΖΑ το 2012. Είναι η ψήφος στα ψέματα και τις μπούρδες και τις υποσχέσεις για ανταλλάγματα ανώδυνα και φανταστικά. Τότε βέβαια και για πολλά χρόνια μετά το ΠΑΣΟΚ και αργότερα και η ΝΔ είχαν τα ξενόφερτα δανεικά για να σου χαρίζουν, τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει τρισεκατομμύρια πληθωριστικές δραχμές. Δεν είναι το ίδιο, δυστυχώς. Με τις πληθωριστικές δραχμές θα είμαστε κάτι σαν τη Ζιμπάμπουε, αλλά τουλάχιστον δεν θα έχεις κάνει θυσίες, και δεν θα έχεις κάνει καμία προσπάθεια να αλλάξεις. Ο κόσμος γύρω σου θα αλλάξει, αλλά εσύ θα μείνεις ίδιος, ατόφιος, περήφανος.
Κάποιοι, μια μειοψηφία, αλλιώς έχουν μάθει. Ποτέ δεν ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για να τους διορίσουν στο δημόσιο. Μοναχοί τους πάλευαν, με τους ευεργετηθέντες από τα δανεικά να αποτελούν μάλλον εμπόδια γι’ αυτούς, τα οποία ωστόσο ανέχονταν, σα βλάκες, σαν ανήμποροι, σαν μειοψηφία αδύναμη, πενιχρή.
Φάνηκε πόσο πενιχρή στις εκλογές της 6ης Μαΐου. Θα φανεί ξανά στις 17 Ιουνίου.
Το πραγματικό ερώτημα που τίθεται σ’ αυτές τις εκλογικές αναμετρήσεις, φυσικά, δεν έχει καμία σχέση με “μνημόνια” και άλλα τέτοια τελειωμένα θέματα. Έχει να κάνει με το τι θέλουμε να γίνει σ’ αυτή τη χώρα. Πώς τη θέλουμε να είναι. Και είναι ερώτημα σχετικά απλό. Θέλουμε να συνεχίσουμε να έχουμε ένα μεγάλο κράτος που να διαχειρίζεται όλο το χρήμα; Αυτό πρεσβεύει με την αφέλεια του κόμματος του 5% ο ΣΥΡΙΖΑ (και, μέσα στην ψεκασμένη ή ασαφή τους ρητορεία, και τα άλλα “αγανακτισμένα” κόμματα, αλλά μέσα στο DNA τους και τα παραδοσιακά κόμματα του νεκρού δικομματισμού – δεν είναι τυχαίο ότι όλοι αυτοί οι ψηφοφόροι ψήφιζαν κατά 80% ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τόσα χρόνια). Αυτό είχαμε από το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80 κι ύστερα. Όλο το χρήμα της Ελλάδας (το οποίο χάρη στα δανεικά ήταν πολύ) πέρναγε από το κράτος. Αυτό θέλεις; Εκλεγμένους διαχειριστές του δημόσιου χρήματος να στο μοιράζουν; Είσαι σίγουρος;
Εγώ, κι όταν λέω εγώ εννοώ εγώ, δεν το θέλω αυτό. Δεν θέλω το κράτος να διαχειρίζεται το χρήμα. Θέλω να βάζει και να επιβάλλει τους κανόνες, να κρατάει ένα μέρος για να φτιάχνει το απαραίτητο μαξιλαράκι για τους φτωχούς (και σ’ αυτό διαφωνώ με κάποιους) και το χρήμα να το διαχειρίζεται ο λαός μόνος του. Έτσι γίνεται στο δυτικό πολιτισμό εδώ και μερικούς αιώνες, αυτό θα ήθελα να ισχύσει κάποτε και στη χώρα μου.
Αλλά οι Έλληνες ψηφοφόροι διαφωνούν. Έχουν εθιστεί στο κράτος-πατερούλη. Όλα τα κράτη-πατερούληδες στον πλανήτη Γη αργά ή γρήγορα αποτυγχάνουν, βεβαίως, δε βγαίνουν, καταρρέουν, αλλά εμάς δε μας νοιάζει. Κι εμείς αποτύχαμε, αλλά αντί να κοιτάμε πώς θα αλλάξουμε, κοιτάμε πώς θα καλύψουμε τη χασούρα από τα δανεικά για να συνεχίσουμε να αποτυγχάνουμε με τον ίδιο τρόπο.
Το ακούς στις φωνές των “αγανακτισμένων”. Δεν είναι αγανακτισμένοι επειδή οι πολιτικές δεκαετιών απέτυχαν – είναι αγανακτισμένοι επειδή δεν μπορούμε να τις συνεχίσουμε.
Τους βλέπεις: Όλοι τους ψάχνουν το shortcut. Να κόψουν δρόμο. Να αντικαταστήσουν τα δανεικά που χρηματοδοτούσαν τη σπάταλη ζωή μας όλα αυτά τα χρόνια, και τα οποία τελείωσαν, με λεφτά από άλλες μαγικές πηγές: Από το πετρέλαιο, άλλο ορυκτό πλούτο, το ευρωομόλογο ή φανταστικά δανεικά από τον Πούτιν ή τους Κινέζους ή τον Άρη. Κανένας δεν θέλει να κάνουμε το άλλο: Να πάψουμε να χρειαζόμαστε δανεικά. Γιατί αυτό προϋποθέτει θυσίες. Προϋποθέτει να αλλάξουμε τη σπάταλη ζωή, τις συνήθειές μας. Να πάψουμε να περιμένουμε λεφτά από το κράτος. Να αλλάξουμε το κράτος το ίδιο, να μεταμορφώσουμε το ρόλο του. Και να αρχίσουμε να προσπαθούμε μόνοι μας.
Εγώ (κι όταν λέω “εγώ” εννοώ πολλοί από εμάς, αλλά όχι αρκετοί) με την ψήφο μου αυτό το πράγμα θέλω να υπερψηφίσω, αυτή την αλλαγή. Κάποιον να μου πει ότι θα αλλάξει τη χώρα, και ότι αυτό αναπόφευκτα θα σημαίνει θυσίες και πόνο.
Το αν υπάρχει κάποιος τέτοιος, είναι ένα άλλο θέμα.
[field name=”code”]