Προφανώς έχεις διαπιστώσει την παραδοξότητα τούτη: Σύμφωνα με όλες τις έρευνες, οι Έλληνες πολίτες απορρίπτουν όλες τις συμφωνίες που έχει υπογράψει ετούτη η χώρα με τους έκτακτους δανειστές της μετά την πτώχευση, επειδή προϋποθέτουν μέτρα λιτότητας και μεταρρυθμίσεις, αλλά ταυτόχρονα οι Έλληνες πολίτες με πολύ μεγάλη πλειοψηφία απαιτούν την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Αυτό, βεβαίως, μπορεί να μοιάζει ταυτόχρονα παράδοξο αλλά και απόλυτα λογικό (όταν σε ρωτάνε “τι θες”, μπορείς κάλλιστα να απαντήσεις “τα πάντα και τα κοάλα”) αλλά εμένα μου κάνει εντύπωση για έναν άλλο λόγο.
Δεδομένης της ποιότητας και του βάθους της σκέψης των Ελλήνων ψηφοφόρων που, απ’ ό,τι φάνηκε και στο πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, πιστεύουν εύκολα και ευχαρίστως οποιαδήποτε θεωρία συνομωσίας, μπουρδολογία ή λαϊκιστική υπόσχεση φτάνει να είναι διατυπωμένη με ουρλιαχτά, θα περίμενε κανείς το μπλοκ των δραχμούληδων να είναι πολύ πιο ισχυρό. Ούτως ή άλλως υποτίθεται ότι είμαστε λαός αγέρωχος, ατίθασος, αυτάρκης (στο μυαλό μας) κι ανεξάρτητος. Τι το θέλουμε το νόμισμα της Μέρκελ; Αφού τους βρίζουμε τους ξένους, τους λέμε “τοκογλύφους” επειδή μας δανείζουν δέκα φορές φτηνότερα από τις αγορές, γιατί θέλουμε να ελέγχουν το νόμισμά μας; Θα περίμενε κανείς μεγάλο μέρος του πληθυσμού να στεκόταν δίπλα στους Λαφαζάνηδες, τους Κουρήδες, τους πτωχευμένους, χρεωμένους και/ή αδίστακτους μεγαλοεπιχειρηματίες και τους λοιπούς δραχμούληδες, και να ζητούν την επιστροφή στο περήφανο, ανεξάρτητο, δικό μας νόμισμα.
Νομίζω ότι η αιτία* που δεν θέλουμε τη δραχμή είναι η εξής:
Επειδή βαθιά μέσα μας, δεν εμπιστευόμαστε τους Έλληνες.
Δεν θέλουμε να διαχειρίζονται το νόμισμά μας Έλληνες. Είμαι σίγουρος ότι δεν την κάνουμε συνειδητά τη σκέψη, ούτε θυμόμαστε πραγματικά πώς ήταν η Ελληνική οικονομία με τη δραχμή και τον πληθωρισμό, τις υποτιμήσεις και την ανυπαρξία της έννοιας “δάνειο”. Υπάρχει μόνο η υποδόρια επίγευση που μας έχουν αφήσει δεκαετίες γεμάτες ΠΑΣΟΚικό σοσιαλισμό. Έχουμε δει τι σημαίνει ο Έλληνας να διαχειρίζεται μόνος του τα του οίκου του, και ασυνείδητα κι αφηρημένα θυμόμαστε το μπάχαλο. Υποθέτω ότι σε έρευνα που θα ρώταγε αν είναι προτιμότερο τις τράπεζες, τις ΔΕΚΟ και το φοροεισπρακτικό μηχανισμό να τα ελέγχει 1) Μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (που είναι το νέο ΠΑΣΟΚ) ή 2) η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ποσοστό που θα επέλεγε το “2” δεν θα ήταν πλειοψηφικό (καθώς θα ήταν προφανώς πολλοί που θα ήθελαν να φάνε από το νέο ΠΑΣΟΚ όπως έτρωγαν απ’ το παλιό), αλλά θα ήταν αναπάντεχα μεγάλο.
Κοίτα να δεις λοιπόν. Υπάρχουν φορές που το μίσος που έχουμε ο ένας για τον άλλον εκφράζεται ως στρεβλός, αλλόκοτος ορθολογισμός.
*Υπάρχει, βέβαια, κι άλλος λόγος: Παβλοφικά έχουμε συνδυάσει και την ευημερία της προηγούμενης δεκαετίας με το ευρώ, οπότε ορίστε.