Το “Snow Fall” το θυμάσαι, ναι; Είναι το άρθρο των New York Times για τη χιονοστιβάδα, εκείνο το εκπληκτικά σχεδιασμένο, το πανέμορφο, που σκρόλαρες και άνοιγε η ψυχή σου, το πολυσυζητημένο, το επιτυχημένο. Έκανε πολύ μεγάλο ντόρο. Πρέπει να το έχω δείξει σε τρεις δημόσιες ομιλίες ή διαλέξεις μέχρι τώρα, αν θυμάμαι καλά. Μπορεί σε περισσότερες.
Συνέβησαν τα εξής:
Ένας νεαρός ονόματι Κόντι Μπράουν έφτιαξε ένα app -παύλα- CMS που επιτρέπει σε οποιονδήποτε να φτιάξει άρθρα παρόμοιας μορφής χωρίς να ξοδέψει έξι μήνες και άπειρες εργατοώρες (όπως έγινε στο “Snow Fall”). Και για να το διαφημίσει, έστησε το ίδιο το “Snow Fall”, αντιγράφοντας το κείμενο και τις φωτογραφίες από τους New York Times, και κομπάζοντας ότι το έφτιαξε “σε μία ώρα”. Οι ΝΥΤ βεβαίως δεν ενθουσιάστηκαν, και του έστειλαν μια παράκληση να το κατεβάσει, και επίσης να κατεβάσει και το βιντεάκι από το YouTube που έδειχνε πώς λειτουργεί το app και πώς αντέγραψε το περιεχόμενό τους.
Είναι ένα αίτημα δικαιολογημένο: Το κείμενο και οι φωτογραφίες ανήκουν στους Times. Ο Μπράουν δεν είχε δικαίωμα να τα χρησιμοποιήσει. Και έτσι ο νεαρός κατέβασε αυτά που έπρεπε να κατεβάσει. Εκεί η ιστορία άρχισε να γίνεται λίγο περίεργη, όμως.
Οι New York Times του ζήτησαν να σβήσει το βίντεο τελείως από το YouTube (το είχε κάνει “private”) και επίσης να μην αναφέρει οπουδήποτε το όνομα “New York Times”. Ναι, αυτό που διάβασες. Μπορείς να διαβάσεις το άρθρο που έγραψε στη συνέχεια ο Μπράουν εδώ, και μετά μπορείς να διαβάσεις το μπατιρντί σχολίων που προκλήθηκε στο Twitter εδώ.
Είναι μια υπόθεση περίεργη. Αυτό που εμένα μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι το κάζουαλ, passive-aggressive ειρωνικό ύφος των email του νομικού τμήματος των NYT. Τι τύποι να είναι αυτοί που τα γράφουν, άραγε;
