Εχτές ο υποψήφιος για τη δημαρχία της Νέας Υόρκης Άντονι Γουίνερ ανακοίνωσε πως, σιγά, τι, δεν έγινε και τίποτα, εξακολουθεί να είναι υποψήφιος δήμαρχος της Νέας Υόρκης, παρά το νέο σκάνδαλο με τις γυμνές φωτογραφίες που έστελνε σε νεαρή κοπέλα πέρυσι το καλοκαίρι, μήνες μετά την παραίτησή του από το Κονγκρέσο εξαιτίας ενός σκανδάλου με ημίγυμνες φωτογραφίες που έστελνε σε νεαρή κοπέλα πρόπερσι. Κανένα πρόβλημα, καμία μεταμέλεια. Δεν έγινε και τίποτα. Έστεκε πίσω από το πόντιουμ με τη γυναίκα του από δίπλα και, ανεξάρτητα από το τι πιστεύει κανείς για τα “λάθη” του, έμοιαζε να μην έχει καμία συναίσθηση για το ότι επρόκειτο για “λάθη”.
Εχτές, επίσης, στην επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας, η νεοναζί βουλευτής Κατερίνα Ζαρούλια, η Εύα Μπράουν των φτωχών και πτωχευμένων, επιτέθηκε από το βήμα της Βουλής (όπου ο σοφός ελληνικός λαός την έχει στείλει, ως εκλεκτή εκπρόσωπό του) στην κόρη του βουλευτή Γιάννη Δραγασάκη, αποκαλώντας την “πρεζού” (sic) και έμπορο όπλων. Χαρακτήρισε αυτή της την επίθεση “πολιτική”. Έμοιαζε να μην έχει συναίσθηση για το ότι το πρόσωπο το οποίο συκοφαντούσε δεν ήταν πολιτικό. Καμία συναίσθηση.
Πριν από λίγες μέρες, ο πλούσιος υπερήλιξ και καταφανώς ξεμωραμένος Έλληνας τζετ-σέτερ Τάκης Θεοδωρακόπουλος έγραψε στη στήλη του στον Spectator ένα κείμενο-λίβελο για την ΕΡΤ και τους περί αυτής, και ύμνο για τη Χρυσή Αυγή τα μέλη της οποίας, όπως και ο ίδιος, παίζουνε καράτε. Ή κάτι τέτοιο. Το κείμενο είναι τόσο σαχλά κακογραμμένο που, πέρα από τους ξεκάθαρους ναρκισσιστικούς κρωγμούς, δεν είναι και πολύ εύκολο να καταλάβει κανείς τι θέλει να πει. Ο εν φιλοφασιστική σύγχυση δημιουργός του έμοιαζε να μην έχει καμία συναίσθηση για το τι σημαίνει ναζί, ή για το ποια είναι η αξία ενός κείμενου στο οποίο δεν διαφημίζεις τον εαυτό σου και τους φίλους σου δύο φορές σε κάθε πρόταση. Καμία απολύτως.
Την ίδια μέρα ένας άλλος μεγάλης ηλικίας και αμφιλεγόμενης διαύγειας άνθρωπος έγραψε κείμενο: Ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόσης Πελεγρίνης έγραψε στην Ελευθεροτυπία ότι οι Γερμανοί έριξαν επίτηδες το φταίξιμο για το ολοκαύτωμα στους ναζί, για να μη νομίζει ο κόσμος ότι φταίνε αυτοί. Ή κάτι τέτοιο. Είναι ένα κείμενο τόσο νηπιακά ρατσιστικό και αφελές -ξεκινά με την παραδοχή “ο Θεός μπορεί να κάνει τα πάντα”- που επίσης δεν μπορεί να καταλάβει κανείς τι είδους τρικυμία μαίνεται στα μυαλά του συντάκτη του. Ο οποίος μοιάζει να μην έχει καμία συναίσθηση ότι αυτό που έγραψε μπορεί να θυμίζει έκθεση ιδεών μαθητή Δευτέρας Γυμνασίου που έχει γονείς χρυσαυγίτες.
Εχτές, δε, ένας άλλος Έλληνας βουλευτής, ο Στάθης Παναγούλης του ΣΥΡΙΖΑ, έγραψε στο λογαριασμό του στο Facebook ότι “αυτή την στιγμή στην χώρα έχουμε ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΧΟΥΝΤΑ”. Έτσι, με τα κεφαλαία. Έμοιαζε να μην έχει την παραμικρή συναίσθηση για το ότι αν αυτά που λέει ισχύουν, ο ίδιος, ως εκλεγμένος βουλευτής, είναι προφανώς μέρος της χούντας. Ένας χουντικός.
Δεν είναι υποκριτές όλοι αυτοί. Δεν το κάνουν επίτηδες. Μπορώ να το καταλάβω γιατί τέτοιους βλέπω κάθε μέρα: Άνθρωποι παντού πεπεισμένοι για αλήθειες με ζέση τόσο θερμή που αδυνατούν εντελώς να παραδεχτούν λάθη ή να αναγνωρίσουν αντιφάσεις ως τέτοιες.
Νομίζω ότι ένα μεγάλο μέρος του προβλήματός μας εδώ είναι ότι έχουμε πάρα πολλούς τέτοιους, όχι μόνο στην πολιτική ή σε θέσεις ισχύος, αλλά παντού τριγύρω, στις τάξεις των σχολείων (εκκολαπτόμενους), στους εργασιακούς χώρους, στις παρέες, στις οικογένειες.
Τι να τους κάνεις αυτούς, μου λες;
