Στις ελληνικές πόλεις, και εν προκειμένω στην Αθήνα, υπάρχει ένα σοβαρό πολεοδομικό πρόβλημα: Οι δρόμοι έχουν χαραχτεί άλλα αντί άλλων, και τα οικόπεδα έχουν χαραχτεί επίσης άλλα αντί άλλων, και ένα από τα θύματα αυτών των άλλα αντί άλλων χαραγματιών είναι αυτό που υπάρχει ανάμεσα: Τα πεζοδρόμια.
Τα πεζοδρόμια των περισσότερων ελληνικών δρόμων είναι μικρά, κακοφτιαγμένα, συνήθως διάστικτα και με καχεκτικά δέντρα. Είναι αδύνατο να περπατήσεις στην Αθήνα χρησιμοποιώντας αποκλειστικά τα πεζοδρόμιά της -αργά η γρήγορα θα χρειαστεί να βγεις στο δρόμο γιατί δε χωράς. Αν, δε, είσαι ΑΜΕΑ, την πάτησες, δεν προβλέπεται να μετακινείσαι εσύ στην πόλη ετούτη, δε σε θέλει.
Να, ας πούμε, ένα τυπικό πεζοδρόμιο στο προάστιο που λέγεται Νέο Ηράκλειο:
Πού να περπατήσει άνθρωπος εκεί πέρα. Το πεζοδρόμιο είναι άχρηστο.
Υπάρχουν, ωστόσο, και σπάνιες εξαιρέσεις. Πεζοδρόμια πλατιά και μακρουλά, να μπορεί ένας άνθρωπος να περπατήσει, ένα αναπηρικό αμαξίδιο να τσουλήσει, ένας γονιός με ένα καρότσι να προχωρήσει σε μιαν ευθεία. Το κάθετο πεζοδρόμιο του ανωτέρω, στο προάστιο που λέγεται Νέο Ηράκλειο, είναι, για κάποιο λόγο, ένα τέτοιο πεζοδρόμιο.
Τι το κάνουν οι Έλληνες πολίτες αυτό το πεζοδρόμιο;
Πάρκινγκ.
Αυτός δεν είναι ένας δρόμος πολυάσχολος, με πρόβλημα στο παρκάρισμα. Δεν είναι ένας πολυσύχναστος κόμβος, ένα εμπορικό ή άλλο κέντρο, όχι, είναι ένας απλός δρόμος διπλής κατεύθυνσης και ήπιας δόμησης με πολυάριθμες θέσεις για παρκάρισμα. Οι κάτοικοι ωστόσο προτιμούν την ευκολία του παρκαρίσματος πάνω στο πλατύ πεζοδρόμιο που βρίσκεται μπροστά στα σπίτια τους, όχι στο δρόμο που βρίσκεται επίσης μπροστά στα σπίτια τους, αλλά ενάμισι μέτρο πιο πέρα. Γιατί όχι; Ποιος θα τους εμποδίσει; Έχουν φτιάξει και ράμπα από στραβοχυμένο τσιμέντο για να ανεβαίνει πιο εύκολα τ’ αμάξι, να μη καταπονούνται οι αναρτήσεις.
Πάρκινγκ.
Είναι αυτή η εθιμική ανομία, η αυτιστική διαφθορά της καθημερινότητας, η αυτονόητη και κατοχυρωμένη περιφρόνηση του κοινού (χώρου, καλού, συμφέροντος) προς όφελος του προσωπικού, που δεν αλλάζουν εύκολα και γρήγορα, που θα πάρουν γενιές για να διορθωθούν.
Δεν θα προλάβουμε αυτό να το δούμε εμείς, φοβάμαι.
