Όταν μια αγορά είναι ελεγχόμενη σε κάθε λεπτομέρεια της ύπαρξής της από το κράτος (από τις τιμές, τις άδειες, τις προδιαγραφές για τις άδειες, την τοποθεσία των σημείων πώλησης, τη σύσταση του εργατικού δυναμικού), το αποτέλεσμα είναι το εξής:
Η Ελλάδα, αναλογικά με τον πληθυσμό της, έχει 17 φορές περισσότερους φαρμακοποιούς από τη Δανία, και το περιθώριο κέρδους των Ελλήνων φαρμακοποιών είναι κατά μέσο όρο 4% μεγαλύτερο από των Ευρωπαίων συναδέλφων τους. Ταυτόχρονα, βέβαια, οι Έλληνες καταναλώνουν λιγότερα φάρμακα από αυτά που δεν χρειάζονται συνταγή γιατρού (και άρα θα μπορούσαν να πωλούνται από τα σούπερ μάρκετ ή άλλα σημεία) από τους περισσότερους Ευρωπαίους, πράγμα που δεν είναι κακό.
Σ’ αυτό το άρθρο του Quartz όπου παρατίθενται τα παραπάνω στοιχεία, υπάρχει μεν η αναμενόμενη κριτική για τους παράλογους προστατευτισμούς της στρεβλής εγχώριας αγοράς, αλλά δίνεται εξίσου σημαντικό βάρος σε δύο σημεία που οι φιλελεύθεροι συχνά αγνοούν, και σ’ αυτό και σε άλλα θέματα: Το κόστος των μεταρρυθμίσεων, και τα πιθανά δυσανάλογα οφέλη τους, όταν και αν υλοποιηθούν.
You could argue that artificially propping up profits at pharmacies is a legitimate policy choice Greece made to ensure access to medicine throughout the country, including in far-flung rural areas. Unfortunately, Greece essentially lost the right to make such choices when it turned to the troika—the European Commission, the International Monetary Fund (IMF) and the European Central Bank—in order to be bailed out of its debt crisis.