Οι εφευρέτες της πίστης ήξεραν τι έκαναν.
Όταν κάτσανε κι έφτιαξαν το εορταστικό πρόγραμμα της θρησκείας, δεν έψαξαν καινούριες ημερομηνίες, όχι: Αντικατέστησαν τις παλιές παγανιστικές γιορτές που είχαν οι νέοι πιστοί με παρόμοιες, ώστε η μετάβασή τους να στα έθιμα της νέας θρησκείας να είναι ομαλή, κι η ζωή τους να μην αλλάξει δυσάρεστα. Γι’ αυτό οι περισσότερες γιορτές των μεγαλύτερων θρησκειών του κόσμου εορτάζονται κοντά σε ισημερίες και άλλες αστρικές συγκυρίες, που ήταν αφορμές γιορτής για την ανθρωπότητα πολλούς αιώνες πριν εμφανιστούν οι νέοι θεοί και οι απεσταλμένοι τους.
Μπορεί κάποιοι να πιστεύουν ότι η θρησκεία είναι βλαβερό πράγμα για το ανθρώπινο πνεύμα, αλλά η θρησκεία και η παράδοση δεν είναι το ίδιο πράγμα. Παραδόσεις και έθιμα υπάρχουν πάντα στους λαούς, και ο ρόλος τους είναι συγκεκριμένος και σημαντικός: Αποτελούν συστατικά στοιχεία της λαϊκής ταυτότητας. Αν κάτσει κανείς να αναλογιστεί τι είναι αυτά που μας ενώνουν, ποια είναι τα συστατικά της “ελληνικής ταυτότητας” δηλαδή, θα διαπιστώσει ότι πρόκειται για πράγματα ελάχιστα. Τι είναι; Η γειτνίαση, ότι μένουμε μαζί. Τι άλλο; Η γλώσσα; Με το ζόρι -πώς μπορεί να είναι συνδετικό μας στοιχείο όταν κανένας δεν ακούει τι λέει ο άλλος, όταν τη χρησιμοποιούμε αποκλειστικά ενεργητικά;
Τι μένει;
Οι παραδόσεις και τα έθιμα, που δεν περιλαμβάνουν μόνο τις γιορτές αλλά και κοινές συμπεριφορές και εκφράσεις. Για ένα λαό που βρίσκεται στα όρια της διάλυσης, που τσακώνεται ακόμα με όρους ενός εμφυλίου που έγινε πριν από εβδομήντα χρόνια και πλακώνεται στις εξέδρες των γηπέδων και στα παράθυρα των καναλιών, για μια χώρα ο κοινωνικός ιστός της οποίας μοιάζει διαλυμένος από πάντα, για ένα μέρος όπου η μόνη κοινωνική ομάδα που μοιάζει να λειτουργεί είναι η οικογένεια, τίποτε μεγαλύτερο, η αξία των βαμμένων αυγών, του αρνιού και της λαμπάδας είναι ανυπολόγιστη.
Κατά τη γνώμη μου λοιπόν κακώς καταφέρονται εναντίον τους διαφωτισμένοι άθεοι: Η θρησκεία κάνει κακό, οι δεισιδαιμονίες και το ταλιμπανικό μίσος κάνουν κακό, τα άγια φώτα και οι θαυματουργές παντόφλες κάνουν κακό, αλλά οι λαμπάδες, τα αυγά και το κοκορέτσι δεν είναι το ίδιο. Είναι το άκακο κομμάτι της ταυτότητάς μας, το χρήσιμο, το πολύτιμο. Κι ακριβώς επειδή η ταυτότητά μας δεν έχει και πολλά άλλα πράγματα μέσα, καλό είναι να τους αναγνωρίζουμε την αξία που τους πρέπει.
Εγώ ευχαρίστως θα υποδεχόμουν το κοκορέτσι με τιμές αρχηγού κράτους.
