Την περασμένη Παρασκευή έγραφα στην Καθημερινή ότι δύο είναι οι κρίσιμες και απαραίτητες ιδεολογικές συνεισφορές της αριστεράς στον πολιτικό διάλογο κατά τη δικιά μου γνώμη, και υποστήριζα ότι η μία, η ευαισθησία και η επαγρύπνηση για τα περιβαλλοντικά θέματα, έχει πάει περίπατο με την ακατάσχετη αφισοκόλληση των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα. Τι σόι “αριστερά” είναι αυτή, αναρωτιόμουν, που γεμίζει την πόλη με σκουπίδια (“από ανακυκλωμένο χαρτί”, που λέει η Ρένα Δούρου, προφανώς αγνοώντας την γελοιότητα της ίδιας της τοποθέτησης).
Σήμερα πήγε επισήμως περίπατο και η δεύτερη.
Η “σοβαρή” ευρωπαϊκή αριστερά υποτίθεται ότι είναι θεματοφύλακας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με έμφαση στα δικαιώματα των μεταναστών, των κοινωνικών και εθνικών μειονοτήτων, της ελευθερίας της έκφρασης, όλες τις κατακτήσεις της δημοκρατίας που συχνά αγνοούνται καταπατούνται από συντηρητικούς, αυταρχικούς και οπισθοδρομικούς πολιτικούς χώρους. Έτσι νομίζω εγώ τουλάχιστον. Η επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στη Ρωσία εν μέσω προεκλογικής περιόδου, καθώς η Ευρώπη περνάει μια έντονη κρίση στις σχέσεις της με τη Μόσχα, την ώρα που στην Ουκρανία η κατάσταση παραμένει έκκρυθμη, ήταν ούτως ή άλλως ακατανόητη και άκαιρη. Οι δηλώσεις του σήμερα στη ρωσική τηλεόραση, με τις ξύλινες κενολογίες περί “κοινών αγώνων”, “κοινών θρησκευτικών πεποιθήσεων”, και μαζί με την δέσμευση ότι θα προωθήσει στενότερες σχέσεις με τη Ρωσία (που διακόπηκαν από τις πρoηγούμενες κυβερνήσεις, λέει) ανεξαρτήτως της πολιτικής της Ευρώπης, ήταν κατά τη γνώμη μου απαράδεκτες, ντροπιαστικές ίσως για έναν πρόεδρο “ευρωπαϊκού αριστερού” υποτίθεται κόμματος.
Αναρωτιέται κανείς σε ποιο κομμάτι του ελληνικού κοινού απευθύνεται ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ όταν κάνει αγκαλίτσες με το σημερινό ρωσικό καθεστώς, πέρα από τους ανεξέλληνες που βλέπουν μεταμεσονύκτιες εκπομπές τηλεπωλητών βιβλίων, πιστεύουν σε συνομωσιολογίες και ερεθίζονται από τον αυταρχισμό του Πούτιν. Τι σόι αριστερά είναι αυτή που αγνοεί έτσι την αντιδημοκρατικότητα ενός αυταρχικού καθεστώτος, που δε λέει κιχ για τους περιορισμούς στο δικαίωμα της έκφρασης, για το στραγγαλισμό της δημοσιογραφίας, για την καταπίεση των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων, για την φυσική και πολιτική εξόντωση κάθε αντιπολίτευσης, αλλά ίσα ίσα υπόσχεται στενότερες σχέσεις με το συγκεκριμένο καθεστώς, έτσι, μονομερώς, αγνοώντας και την ευρωπαϊκή πολιτική.
Δεν τη νοιάζει την ελληνική “ευρωπαϊκή αριστερά” η μορφή του καθεστώτος του Πούτιν; Ή έχω μπερδέψει τον ορισμό αυτής της αριστεράς; Μήπως υπάρχει μόνο στις φαντασία μου ή σε εξιδανικευμένες μνήμες; Μήπως το μόνο αριστερό που υπάρχει στην ιδεολογική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η καυτή επιθυμία για την κρατικοποίηση της ελληνικής οικονομίας, και όλα τα άλλα περί περιβάλλοντος και δημοκρατικών δικαιωμάτων δεν υπάρχουν καν στην ατζέντα, δεν το αφορούν αυτό το κόμμα καν;
Αν ναι, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι καθόλου “ευρωπαϊκή” αριστερά. Δεν γίνεται να είσαι και με την Ευρώπη και με τον Πούτιν. Είναι πλέον οδυνηρά προφανές ότι η αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας έχει επιλέξει πού ανήκει.
