Δεν θυμάμαι αν το μουντιάλ του 1986 ήταν καλύτερο, ή αν το μουντιάλ του 1998 με τα πολλά γκολ ήταν εξίσου θεαματικό. Το φετινό παγκόσμιο κύπελλο που τελείωσε προχτές ήταν ένα πολύ ωραίο και διασκεδαστικό τουρνουά που είχε ωραίους αγώνες, μερικούς πολύ αμφίρροπους που κρίθηκαν στα τελευταία λεπτά, παρατάσεις, πέναλτι, πανέμορφα γκολ (τουλάχιστον τρία θα τα θυμάμαι για πολύ καιρό), θεαματικούς πρωταγωνιστές, νέα αστέρια, την Εθνική Ελλάδος να συμμετέχει στα σοβαρά, συναρπαστικές διακυμάνσεις, κι έναν αγώνα που θα θυμόμαστε για πάντα (το 7-1). Ο λόγος όμως που το κάνει πραγματικά “το καλύτερο” αθλητικό τουρνουά που έχω δει -κι εγώ και πολλοί όμοιοί μου, είναι άλλος:
Ετούτο το μουντιάλ ήταν το καλύτερο που έχουμε δει ποτέ επειδή το είδαμε μαζί.
[field id=”1″]
Πολλοί από εμάς παρακολούθησαν τους αγώνες έχοντας μια οθόνη στο χέρι ή στην αγκαλίτσα για να παρακολουθούμε τα σχόλια ανθρώπων από όλο τον κόσμο, κι αυτή η εμπειρία ήταν εξ’ ορισμού καλύτερη και πλουσιότερη από την εμπειρία του 1986 ή του 1998 ή ακόμα και του 2004 ή οποιασδήποτε άλλης τηλεοπτικής εμπειρίας που μοιραστήκαμε μόνο με όσους βρίσκονταν μέσα στο ίδιο δωμάτιο. Και το 2010, βεβαίως, υπήρχε Twitter, αλλά αφ’ ενός τότε accounts και οθόνες στην αγκαλίτσα είχαν πολύ λιγότεροι άνθρωποι, και αφ’ ετέρου τότε το ποδόσφαιρο που παίχτηκε ήταν πολύ χειρότερο. Οπότε ορίστε: Το Μουντιάλ του 2014 μπορεί να μην ήταν το καλύτερο που έγινε ποτέ, αλλά σίγουρα ήταν το καλύτερο που είδαμε ποτέ.
Επειδή το είδαμε παρέα.
Να τα τρία γκολ που έλεγα:
