Κοιτάχτε έξω: Ο ήλιος λάμπει! Ή βρέχει. Ένα από τα δύο. Αλλά ο κόσμος υπάρχει! Τα ATM αναβλύζουν ακόμα ευρώ, τα ράφια των σούπερ μάρκετ είναι γεμάτα με πολύχρωμα προϊόντα, τα βενζινάδικα έχουν βενζίνη, τα κτίρια στέκουν, ο αέρας έχει οξυγόνο. Ο κόσμος δεν τελείωσε! Δεν αλλαξε σχεδόν τίποτε. Οι Έλληνες πήγαν στις κάλπες, ψήφισαν αυτούς που κατά τη γνώμη τους είναι οι καλύτεροι για να διαχειριστούν τα θέματα του κράτους για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, και η συντέλεια δεν ήρθε. Είμαστε ακόμα εδώ.
Τι ωραία που είναι.
Για μια ακόμα φορά οι Έλληνες πολίτες μαζεύτηκαν και αποφάσισαν τι μέλλον θέλουν, όπως κάνουν ελεύθερα εδώ και σαράντα χρόνια, και ήταν κάτι το υπέροχο. Γιατί από το 2012 κι ύστερα, όταν τα λεφτά τελείωσαν και ο πελατειακός δικομματισμός τελείωσε, οι πολίτες ψηφίζουνε όπως τους έρθει, όπως θέλουνε πραγματικά, κι όχι για επειδή ο παπαντρέας τους διόρισε την ανηψούλα στο ΙΚΑ. Και βλέπουμε ποιοι είμαστε, και μετριόμαστε. Τέταρτη φορά γίνεται αυτό, συνεχόμενα, και τι ωραία που είναι. Πόσο όμορφη γιορτή αυτογνωσίας.
Βεβαίως, τα αποτελέσματα της βούλησης του λαού δε μπορεί να αρέσουν σε όλους. Συγκεκριμένα, καθώς από μια τέτοια διαδικασία βγαίνει ένας μέσος όρος, μια συνισταμένη, το αποτέλεσμα πολύ συχνά δεν αρέσει σε κανέναν απολύτως. Οι εκλογές συνθέτουν τις ιδέες, τις απόψεις και το αξιακό δυναμικό του κάθε Έλληνα ξεχωριστά, και παράγουν ένα αποτέλεσμα που δεν εκφράζει απόλυτα κανέναν Έλληνα ξεχωριστά. Εκφράζουν μόνο έναν φανταστικό “μέσο Έλληνα”, που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Μόνο αυτός θα μπορούσε να είναι απόλυτα χαρούμενος σήμερα. Αυτός, κι εγώ. Γιατί εγώ είμαι παραδομένος στην πραγματικότητα, έχω αφεθεί πια. Απολαμβάνω μόνο την καθαρή κι αμείλικτη αλήθεια των αριθμών, που μου περιγράφουν γλαφυρά ποιοι υπάρχουν γύρω μου, τι σόι άτομα κατοικούν στην ακρούλα της Γης που αποκαλώ σπίτι μου. Κι αυτό από μόνο του είναι σπουδαίο, δεν είναι; Τεκμηριώνει συμπεράσματα, τα επιβεβαιώνει.
Ας δούμε ένα ένα τα πράγματα που μάθαμε από τις εκλογές της Κυριακής και τα ως τώρα μεθεόρτιά τους:
1) Για πρώτη φορά αριστερά, πάλι
Ω, τι περίλαμπρη νίκη! Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που πριν από πεντέμισι χρόνια σε βουλευτικές εκλογές συγκέντρωσε λίγο περισσότερες από 315.000 ψήφους, αυτή τη φορά εκτοξεύτηκε στις 2.250.000, από το 4,6% στο 36,4%, ένα νούμερο θεόρατο, 700% αύξηση, μια επίδοση θεαματική που έχει πολλές εξηγήσεις καμία εκ των οποίων δεν είναι το ότι το 1/5 των Ελλήνων, των βρεφών συμπεριλαμβανομένων, έγιναν ξαφνικά μαρξιστές. Ήτανε μια τιτάνια νίκη, αυτή, και σπάνια, και αξιοσημείωτη σε διεθνές επίπεδο, ένα συμβάν κάπως σα τη σύλληψη της 17 Νοέμβρη ή τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 ή την ίδια την πτώχευση, γεγονότα για τα οποία δεν είμαστε ακριβώς περήφανοι, αλλά προκαλούν τη διεθνή προσοχή προς το μέρος μας και αυτό μας κάνει να νιώθουμε κάπως, πώς να το πω, σημαντικοί. Κοιτάχτε, ξένοι, σα να τους λέμε, κοιτάχτε μας τι κάναμε. Βγάλαμε μαρξιστές πρώτο κόμμα το 2015. Ωραίο ε;
Βεβαίως, δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται. Το έχουμε ξανακάνει αυτό, δεν τα θυμάστε εσείς, είστε μικροί: Το 1981. Ακριβώς το ίδιο πράγμα, μου λένε. Η διαφορά είναι ότι τότε η τομή ήταν πολύ πιο μεγάλη, επειδή ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού μέχρι πρότινος αποκλεισμένο από τους μηχανισμούς εξουσίας για δεκαετίες, αποκτούσε πρόσβαση στο κράτος. Επίσης, τότε υπήρχαν λεφτά. Με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ το ποσοστό το μέχρι πρότινος αποκλεισμένο που αποκτά πρόσβαση κλπ. είναι λίγο-πολύ το προαναφερθέν 4,6%. Το υπόλοιπο είναι πρώην ΠΑΣΟΚ, λίγο πρώην Νέα Δημοκρατία, πρώην καθεστώς, τέλος πάντων, που έχασε κεκτημένα και ελπίδα και τη γη κάτω απ’ τα πόδια, και σπεύδει εκεί που του τα υπόσχονται. Και τώρα δεν υπάρχουνε καθόλου λεφτά.
Οπότε ΣΥΡΙΖΑ! Ένα ΠΑΣΟΚ για τον 21ο αιώνα, φρέσκο, νεανικό, δηλαδή με νέο ηγέτη, γιατί οι υπόλοιποι στο κόμμα γέροι είναι, παλιές καραβάνες της παραδοσιακής αριστεράς, χρόνια στο κουρμπέτι, με συσσωρευμένα συμπλέγματα ενδεχομένως μοιραία, μα κοιτάχτε: Την περίλαμπρη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ δεν την υποδέχτηκε ο λαός με bank run. Δεν κατέρρευσαν τα χρηματιστήρια. Δεν μας διώξανε από την Ευρώπη. Η παράλογη ελπίδα είναι μεταδοτική, όταν εκφράζεται τόσο μαζικά κολλάει, έστω και με ήπια εκδήλωση συμπτωμάτων, της μορφής “μακάρι να τα καταφέρουνε”. Έκανε και ο νέος μας πρωθυπουργός πολιτική ορκομωσία και ενθουσιάστηκε το μικροσκοπικό μας υποσύνολο, έγιναν και οι πρώτες σαφείς νύξεις για την πολυαναμενόμενη κωλοτούμπα στους αλλοδαπούς, και ήταν μια ωραία μέρα.
Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι όλα ρόδινα. Γιατί την Κυριακή οι Έλληνες ψήφισαν πρώτο κόμμα ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έλαβαν μαζί πακέτο και κάτι άλλο.
2) Για να είμαστε ακριβέστεροι, αριστερά με ακροδεξιούς κόκκους
Πριν καν συναντηθεί με άλλα κόμματα, χωρίς άλλες συναντήσεις και επαφές, ο ΣΥΡΙΖΑ συμφώνησε με το κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας. Η κυβέρνηση αυτή θα αποτελείται από 162 βουλευτές, οι 13 των οποίων θα είναι από το κόμμα του Πάνου Καμμένου. Του Καμμένου! Που έσπευσε να το ανακοινώσει ο ίδιος, από μόνος του. Του οποίου τους βουλευτές όλοι τρέχαν να αγοράσουν κατά την ψηφοφορία για τον Πρόεδρο. Ο οποίος είχε γράψει ένα βιβλίο που έλεγε ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου ήξερε τα πάντα για τη δράση της 17 Νοέμβρη, της οποίας αρχηγός ήταν ο Πάμπλο. Το κόμμα που φιλοξενεί κυρίως περίεργους συνομωσιολόγους, τους τρελούς του χωριού, αυτούς που αποκαλούμε, με όχι λίγη στοργή, ψεκασμένους. Οι δημοσκοπήσεις προέβλεπαν ότι με το ζόρι θα έμπαιναν στη Βουλή, αν έμπαιναν. Μπήκαν άνετα. Στην κυβέρνηση.
Ταυτόχρονα, για να μην το ξεχνάμε, η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αποτελείται από έναν (άγνωστό μου ακόμα -37;) αριθμό βουλευτών που προέρχονται από τις πιο ριζοσπαστικές συνιστώσες, οι οποίες ήδη δεν καλοβλέπουν τους καμμένους, ενώ γενικά έχουνε θεματάκια με τυχόν ευελιξίες και συμβιβασμούς απέναντι στους δανειστές μας. Οπότε έχουμε μια κυβέρνηση που στηρίζεται από μια κοινοβουλευτική ομάδα με ακροδεξιούς αντισημίτες υπερπατριώτες συνομωσιολόγους ψεκασμένους, και επίσης με κομμουνιστές. Δεν καταλαβαίνω πώς θα γλιτώσουμε δεύτερη εκλογική αναμέτρηση το 2015.
Αλλά όταν κάνω τέτοιες σκέψεις έχω βρει ένα καινούριο mantra που επαναλαμβάνω για να ηρεμήσω: μακαρινατακαταφερουνεμακαρινατακαταφερουνε.
3) Αντίο Αντώνη, αντίο Βαγγέλη
Δεν μπορεί κανείς να μη σταθεί λιγάκι για να σκεφτεί τους χαμένους της Κυριακής, καθώς και ο δικός τους αγώνας περιέχει κλέος. Ο Αντώνης Σαμαράς θα έπρεπε να είναι πολύ ευχαριστημένος, καθώς διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας για δυόμισι χρόνια, κάτι που πριν από δυο δεκαετίες ας πούμε έμοιαζε εντελώς αδύνατο. Και, εδώ που τα λέμε, θα έπρεπε να είναι εντελώς αδύνατο. Μα είμαστε ψυχοπονιάρηδες μπαγάσηδες και με μνήμη χρυσόψαρου, πανάθεμά μας, και έτσι η δεύτερη θητεία του Σαμαρά σε θέσεις ευθύνης υπήρξε περίπου το ίδιο επιβλαβής με την πρώτη, φρονώ. Βεβαίως, η πτώση 2 μονάδων στις εκλογές μετά από δυόμισι χρόνια βαριάς λιτότητας και απάνθρωπων μέτρων δεν είναι και πολύ μεγάλη αποτυχία για ένα κυβερνητικό κόμμα. Να το λέμε κι αυτό. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε εξακοντιστεί σε ποσοστό ηττημένου κόμματος του παλιού δικομματισμού, ίσως να μην θεωρείτο καθόλου αποτυχία. Ευτυχώς θεωρήθηκε, και ευτυχώς υπάρχει περίπτωση να εξαφανιστεί ο Αντώνης Σαμαράς, ο πολιτικός μορτης, με το ύφος το μάγκικο και τη λαϊκιά του περιφρόνηση (στους θεσμούς ακόμα και του ίδιου του γραφείου του) για δεύτερη και, ελπίζουμε όλοι, τελευταία φορά από τα πολιτικά πράγματα της χώρας. Αρκεί να κρατήσει λιγουλάκι το φαινομενικά σαθρό κατασκεύασμα του ΣΥΡΙΖΑ και των ψεκασμένων, για να σταματήσουν οι της ΝΔ να ελπίζουν ότι αυτό θα είναι “αριστερή παρένθεση”.
Στη μεριά του ΠΑΣΟΚ τα πράγματα είναι πιο απλά: Ο Βαγγέλης Βενιζέλος ολοκλήρωσε την αποστολή του, οδήγησε με τόλμη και αυταπάρνηση το ΠΑΣΟΚ, το οποίο πριν από τρία χρόνια κυβερνούσε, στην έβδομη θέση, κάτω και από τους ψεκασμένους, από 3 εκατομμύρια ψήφους στις 300.000, μια τάξη μεγέθους κάτω, δεν είναι μικρό κατόρθωμα αυτό. Το ΠΑΣΟΚ θα συνεχίσει να υπάρχει, διαρκώς συρρικνούμενο κι εκτός θέματος, με τη Φώφη Γεννηματά, το Νικόλα Ανδρουλάκη, μα τίποτε από αυτά που ήταν κάποτε δεν θα έχει απομείνει, θα έχουν όλα γίνει αέρας, κομμάτι του DNA του ΣΥΡΙΖΑ, εν μέρει, αλλά κατά τα άλλα μνήμες.
4) Πολιτική είναι οι άνθρωποι
Μα η βούληση του υπέροχου λαού δεν εκφράζεται μόνο από το κόμμα που επιλέγουν, όχι, εκφράζεται κι από τα πρόσωπα. Ποιους επιλέγουν οι Έλληνες για να τους εκπροσωπήσουν; Πού βάζουνε σταυρό; Κάθεται ο άλλος μέσα στο παραβάν με δεκάδες λίστες με ονόματα, πώς επιλέγει; Ποιο είναι το thought process που επιστρατεύει; “Θέλω αυτή, αυτή κι αυτός να μιλούν και να ψηφίζουν εκ μέρους μου για τα επόμενα τέσσερα χρόνια”, λέει, βάζοντας τους σταυρούς του. Οι επιλογές του μας λένε ό,τι χρειάζεται να ξέρουμε για τον τρόπο που σκέφτεται. Έτσι ήταν στις ευρωεκλογές, έτσι έγινε και τώρα.
Το ’12 2.394 συμπολίτες μας από την Κοζάνη ψήφισαν τη Ραχήλ Μακρή για βουλευτίνα με τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Μετά από δυόμισι χρόνια ρηξικέλευθου κοινοβουλευτισμού, μιας μεταγραφής στον ΣΥΡΙΖΑ, κι ένα κρεσέντο τώρα στο τέλος με την ιδέα της εκτύπωσης ευρώ, η Ραχήλ Μακρή επανεξελέγη. Ξέρετε πόσοι πολίτες την ψήφισαν τώρα; 12.693. Δέκα χιλιάδες περισσότεροι από την άλλη φορά, το 13% όλων των ψηφοφόρων της Κοζάνης, την είδαν, την έμαθαν, την εκτίμησαν και τους άρεσε, και τη σταύρωσαν.
Αμ ο Παύλος ο Χαϊκάλης;
Στον πυρήνα ενός αμφιλεγόμενου σκανδάλου κατά της διάρκεια της διαδικασίας εκλογής προέδρου, ο Χαϊκάλης έχασε 10.000 ψήφους στην περιφέρεια Αττικής, αλλά φυσικά επανεξελέγη. Όπως και η Άννα Καραμανλή! Τη θυμάστε, που πρότεινε στον υπουργό οικονομικών να πάει να κάνει γλυκό έρωτα επειδή, με αφορμή τον ΕΝΦΙΑ (τον οποίο και η ίδια ψήφισε) φοβόταν ότι δεν θα επανεκλεγεί; Κανένα πρόβλημα: 30 χιλιάδες ψηφοφόροι της Β’ Αθήνας την εμπιστεύονται, θεωρούν ότι κατά λάθος ψήφισε τον ΕΝΦΙΑ, και την ξαναέστειλαν στη Βουλή, διπλάσιοι από όσους την ψήφισαν το 2012.
Ο λαός μίλησε.
¯\_(ツ)_/¯
5) Αυτοί που ψηφίζουν δημοκρατικά κατά της δημοκρατίας
Κι επίσης υπάρχει ένα 12-13% των ανθρώπων που ζουν ανάμεσά μας που ψηφίζουν κόμματα που δεν συμπαθούν τη δημοκρατία και προτιμούν άλλα συστήματα. Φυσικά δεν μπορεί να πει κανείς ότι η ψήφος στο ΚΚΕ και η ψήφος στη Χρυσή Αυγή είναι το ίδιο, ή έστω και εφάμιλλο. Το ΚΚΕ πρεσβεύει το σταλινικό μοντέλο απολυταρχικής διακυβέρνησης, αλλά εδώ και δεκαετίες συμμετέχει αξιοπρεπώς στο πολιτικό μας σύστημα, είναι μέρος του πολιτικού κατεστημένου, παλαβό μα συνεπές και ειρηνικό. Δεν το λέει, αλλά στην πράξη σέβεται τις διαδικασίες και τους θεσμούς στους οποίους συμμετέχει. Από την άλλη έχεις την εγκληματική συμμορία των τραμπούκων νεοναζί, πολλοί από τους οποίους είναι στη φυλακή, και ο λαός τους ψηφίζει σταθερά, 400.000 άνθρωποι πάνω-κάτω, εδώ και τρία χρόνια. Είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον αυτό, γιατί αναδεικνύει το πρόβλημα. Κι αυτό είναι μια πρώτη αρχή. Η λύση του, βεβαίως, δεν είναι απλή υπόθεση. Δεν σβήνεις τετρακόσιους χιλιάδες ναζί με απλές ή γρήγορες πολιτικές. Χρειάζεται δουλειά στην παιδεία για δεκαετίες και ενδυνάμωση των θεσμών σοβαρή για να μειώνεται το ποσοστό σιγά σιγά καθώς ξέρω γω πεθαίνουν από φυσικά αίτια. Δεν γίνεται αλλιώς. Αλλά τουλάχιστο έχουμε τις εκλογές για να τους βλέπουμε να καταγράφονται, να τους μετράμε, να ξέρουμε πόσο μεγάλος είναι ο καρκινικός όγκος στο σώμα της χώρας, και για να εντοπίζουμε εγκαίρως τυχόν μεταστάσεις.
Είναι άλλη μια υπηρεσία αυτή των υπέροχων, θαυμάσιων Ελληνικών εκλογών. Ανυπομονώ να έρθουν κι οι επόμενες. Μέχρι τότε,
μακαρινατακαταφερουνεμακαρινατακαταφερουνεμακαρινατακαταφερουνεμακαρινατακαταφερουνεμακαρινατακαταφερουνεμακαρινατακαταφερουνεμακαρινατακαταφερουνεμακαρινατακαταφερουνεμακαρινατακαταφερουνεμακαρινατακαταφερουνε