Ακούστε: Αυτό που έγραψε ο Γιώργος Κυρίτσης -και που αποτελεί επισήμως γραμμή της κυβέρνησής μας– δεν είναι μόνο διχαστικό, προσβλητικό και ίσως και χυδαίο. Είναι επίσης και ψέματα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ δεν μετακυλίει τα βάρη από τους φτωχούς στους πλούσιους.
Παντού στον κόσμο οι πολιτικοί λένε μπαρούφες, αλλά συχνά, ειδικά όταν οι μπαρούφες είναι πάρα πολύ μεγάλες, σπεύδουν να ανασκευάσουν, να διευκρινήσουν, ενίοτε και να ζητήσουν συγγνώμη. Δυστυχώς φοβάμαι ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας είναι πια ένας βόθρος, στον οποίο σταδιακά συσσωρεύεται ό,τι πιο βάναυσο, χυδαίο, παθολογικά μέτριο κι ανίκανο βγάζει ο τόπος, από νεοναζί μέχρι παλαιοκομμουνιστές της ναφθαλίνης, κι από το Νίκο Νικολόπουλο μέχρι τον πόρτα-πόρτα. Το να περιμένει συγγνώμες και αναδιπλώσεις κανείς από αυτό τον κατιμά είναι σα να περιμένει απ’ το παχύ του έντερο να βγάλει λάδι τρούφας.
Οπότε φυσικά και αρνείται να ανασκευάσει τις πολυσυζητημένες του δηλώσεις ο βουλευτής Γιώργος Κυρίτσης, αυτό το πολύτιμο πολυεργαλείο, ο έκτος παίκτης που έρχεται από τον πάγκο για να ψηφίσει “ναι σε όλα” εκεί που άλλοι, λιπόψυχοι συριζαίοι κιοτεύουν. Τι είναι για να ζητήσει συγγνώμη, κανας τζιτζιφιόγκος; Αφού πιθανότατα τα πιστεύει κιόλα. Στον πολιτικό μας πολιτισμό το μίσος, το διχαστικό μένος, η στοχοποίηση εσωτερικών κι εξωτερικών εχθρών, το κόμπλεξ και η άφιλτρη εκτόξευση οποιασδήποτε μπούρδας περάσει απ’ το (ενίοτε ταλαιπωρημένο) μυαλό είναι χαρίσματα, εκτιμώνται κι επιβραβεύονται και από μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος, καθώς τους είναι οικεία. Αυτό το εκλογικό σώμα έχει βγάλει τιτάνες σα το Κίμωνα Κουλούρη, το Μάκη το Γιακουμάτο, το Πάνο τον Ψωμιάδη. Πάντα τους ήταν οικεία. Φυσικά και δεν θα τα πάρει πίσω ο Κυρίτσης, ούτε η κάθε Άννα Βαγενά θα πάρει πίσω τις δικές της δηλώσεις, ούτε ο Πάνος ο Καμμένος δεν παίρνει ποτέ τίποτε πίσω, ακόμα κι αν λέει τα ανάποδα από αυτά που κάνει και τον κοροϊδεύουνε στο τουίτερ, ακόμα και αν καταδικαστεί από δικαστήρια ως συκοφάντης. Αυτό είναι το πολιτικό μας προσωπικό, αυτούς επιλέξαμε να μας βγάλουν από την κρίση, αυτοί είμαστε.
Αλλά υπάρχει κι ένα στοιχείο στα γραφόμενα του Κυρίτση, στο οποίο δεν έχει δοθεί επαρκής έμφαση. Νομίζω ότι η συζήτηση εξαντλείται στο διχαστικό μίσος, και εν μέρει δίκαια, γιατί πρόκειται για σημαντική παθογένεια, αλλά υπάρχει και κάτι άλλο, ένας πολύ σημαντικός μύθος, ένα μήνυμα που, παραδόξως, μέσα στην κλωτσοπατινάδα των τελευταίων ημερών ενισχύεται αντί να καταρρίπτεται.
Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των φτωχών.
Στη “διευκρίνισή” του ο Κυρίτσης, χωρίς να αρνείται το μίσος του για τους “μενουμευρώπηδες”, περιγράφει πιο περιφραστικά τον “ταξικό πόλεμο” που θεωρεί πως συμβαίνει, και στον οποίο κατά τη γνώμη του η κυβέρνηση συμμετέχει πολεμώντας στο πλευρό των φτωχών. Αυτό όμως δεν συμβαίνει ούτε κατά διάνοια. Ίσα ίσα, στο πεδίο των ελληνικών ανισοτήτων αυτή η κυβέρνηση κάνει ακριβώς ό,τι έκαναν και οι προηγούμενες, υπηρετώντας την καθεστηκυία τάξη των διαχρονικά ωφελημένων, εξασφαλισμένων και βολεμένων. Όχι των φτωχών.
Εδώ επιτρέψτε μου να πω ότι θεωρώ πως η καταπολέμηση των ανισοτήτων μιας κοινωνίας και η υποστήριξη των φτωχότερων στρωμάτων είναι μια από τα σημαντικότερες υποχρεώσεις ενός κράτους, και σε μια χώρα με μεγάλες ανισότητες όπως η χρεωκοπημένη Ελλάδα, είναι ίσως η σημαντικότερη. Η διχαστική γλώσσα και το ταξικό μίσος μου προκαλούν φλύκταινες, αλλά ο στόχος είναι ευγενής. Να υποστηριχθούν οι φτωχοί, να πληρώσουν οι πλούσιοι. Μακάρι να είχε η ελληνική κυβέρνηση μια τέτοια ατζέντα. Όποιος διαφωνεί, κατά τη γνώμη μου έχει σοβαρά προβλήματα και πρέπει να τα σκεφτεί με τον εαυτό του και να τα συζητήσει με τους αγαπημένους του ανθρώπους.
Πού είναι το πρόβλημα; Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν κάνει τίποτα τέτοιο. Δεν μετακυλίει τα βάρη στους πλούσιους. Δεν στηρίζει τους φτωχούς. Το μνημόνιο που ψήφισε και το πολυνομοσχέδιο που πέρασε και οι φόροι που επέλεξε να βάλει μέσα (γιατί, σε περίπτωση που δεν το ξέρετε, η κυβέρνηση τους επέλεξε, όχι η τρόικα) δεν μειώνουν τις ανισότητες της ελληνικής οικονομίας και δεν ωφελούν τους φτωχούς. Ίσα ίσα.
Οι περισσότεροι φόροι που πέρασαν είναι οριζόντιοι, πλήττουν τους πάντες. Τα προϊόντα με 24% ΦΠΑ δεν τα αγοράζουν μόνο πλούσιοι, τα τσιγάρα και τον καφέ δεν τα καταναλώνουν μόνο πλούσιοι. Αυτοκίνητα δεν έχουν μόνο πλούσιοι. Στα νησιά δεν ζουν μόνο πλούσιοι. Πετρέλαιο θέρμανσης δεν καταναλώνουν μόνο πλούσιοι. 7 στους 10 Έλληνες έχουν ακίνητα, και οι περισσότεροι θα πληρώσουν αυξημένο ΕΝΦΙΑ -δεν είναι όλοι αυτοί πλούσιοι, πολλοί μπορεί να μην έχουν καν εισοδήματα. Οι νέοι φόροι δεν πλήττουν τους πλούσιους -πλήττουν κυρίως τους φτωχούς, που πληρώνουν την ίδια τιμή με τους πλούσιους για τα μακαρόνια, τον καφέ και το πετρέλαιο.
Κι όσο για τους άνεργους; Την πιο ευπαθή ομάδα της ελληνικής κοινωνίας, την πιο ευάλωτη στη φτώχεια, κι αυτή που χρήζει περισσότερης προστασίας; Αυτούς τους έχουν βάλει κάτω και τους πατάνε με δύο διαφορετικούς τρόπους. Όχι μόνο δεν τους παρέχουν καμία σοβαρή στήριξη (ένα μικρό επίδομα για 5-12 μήνες, το οποίο μόλις ένας στους δέκα ανέργους λαμβάνει), αλλά με την αύξηση των φόρων και των εργοδοτικών εισφορών στις επιχειρήσεις εξασφαλίζουν ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν θα βρουν δουλειά ποτέ. Όσο οι επιχειρήσεις φορτώνονται φορολογικά βάρη, οι προσλήψεις τους θα μειώνονται, τα λουκέτα θα γίνονται όλο και περισσότερα και, φυσικά, νέες επενδύσεις δεν υπάρχει περίπτωση να έρθουν. (Παρεμπιπτόντως, μόνη ελπίδα να φτιαχτούν νέες δουλειές το αμέσως επόμενο διάστημα ξέρετε ποια είναι; Το υπερταμείο). Αλλά οι άνεργοι δεν έχουν συνδικάτο για να διεκδικήσουν τα δίκια τους. Αυτό είναι το πρόβλημα με την ανεργία -δεν μπορείς να κάνεις απεργία για να σε λάβουν υπ’ όψιν οι κυβερνήσεις και να σου δώσουν πράγματα με αντάλλαγμα την ψήφο σου.
Ξέρετε ποιους προστατεύει μοναχά η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Όχι τους φτωχούς. Τους πελάτες της. Τους δημόσιους υπάλληλους και τους συνταξιούχους. Επιβάλλουν φόρους που πλήττουν τους πάντες, για να μην επιβαρυνθούν οι κύριες δεξαμενές ψηφοφόρων τους. Οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι δεν είναι φτωχοί. Μπορεί να μην είναι πλούσιοι, μπορεί το εισόδημά τους να έχει μειωθεί δραματικά μέσα στην κρίση, μπορεί κάποιοι από αυτούς σε συνθήκες άλλες να δικαιούνταν προτεραιότητα στη στήριξη, αλλά σήμερα, στη χρεοκοπημένη Ελλάδα, είναι οι μόνοι που δεν κινδυνεύουν από την ακραία φτώχεια, οι μόνοι που δεν μένουν ούτε ένα μήνα απλήρωτοι, ακόμα και σήμερα, μετά τις μειώσεις. Ο μέσος μισθός στο δημόσιο είναι 1050 ευρώ, η μέση δαπάνη ανά συνταξιούχο ήταν 890 ευρώ, την ώρα που ο μέσος μισθός στον ιδιωτικό τομέα (όποτε τον παίρνουν) είναι 770 ευρώ.
Η κυβέρνηση που υπηρετεί ο Κυρίτσης δεν μετακυλίει τα βάρη από τους φτωχούς στους πλούσιους. Τα μετακυλίει από τους πελάτες της στους πάντες -ακόμα και στους φτωχούς. Άρα κυρίως στους φτωχούς. Για να μην μειωθεί η σύνταξη του 56χρονου που παίρνει 1000 ευρώ το μήνα, ακριβαίνουν τα μακαρόνια, το γάλα και ο καφές για τους πάντες, ακόμα και γι’ αυτούς που δεν παίρνουν τίποτε. Η ζωή γίνεται ακριβότερη και για τους φτωχούς, ακόμα και γι’ αυτούς που δεν έχουν καθόλου εισοδήματα, ακόμα και για τον μακροχρόνια άνεργο που πλέον δεν κοστίζει στο κράτος τίποτε, που δεν κλείνει κανένα δρόμο διαμαρτυρόμενος, μόνο κάθεται και διαβάζει στο ίντερνετ (φορολογείται πλέον κι αυτό) ότι οι ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ για λογαριασμό του πολεμάνε ενάντια στους πλουσίους, δεν έχει σημασία που τον αφήνουν όσο ανυπεράσπιστο τον άφηναν και οι προηγούμενοι, δεν έχει σημασία που του αυξάνουν και το κόστος ζωής από πάνω, και εξασφαλίζουν και ότι δεν πρόκειται να βρει δουλειά πουθενά ποτέ ξεζουμίζοντας κάθε αφελή ιδιώτη που θέλει να γίνει εργοδότης, δεν έχουν σημασία αυτά, ο Κυρίτσης επιμένει, το επαναλαμβάνει και το υπογραμμίζει, αυτό είναι το κυρίαρχο αφήγημα, αλλά κι αυτό, όπως και τόσα υπόλοιπα, είναι ένα ψέμα.
Η αντιμετώπιση της ακραίας φτώχειας είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα για να του κάνει ιδεολογική κατάληψη μια κυβέρνηση που δεν μοιάζει να έχει καμία πολιτική αντιμετώπισής της.
Γιατί τα αποτελέσματα βλέπουμε ήδη:
