“Λοιπόν, στην ταινία αυτή υπάρχει ένας κακός, ο Θάνος, ήτοι Θανάσης. Είναι κάτι σαν αθάνατος θεός από το διάστημα, χρώματος μωβ, ο οποίος είχε την ιδέα ότι αν σκοτώσει τα μισά έμβια όντα του σύμπαντος οι κοινωνίες θα ευημερήσουν και όλοι θα είναι ευτυχισμένοι, κάτι που βεβαίως δεν βγάζει κανένα νόημα σύμφωνα με το τρέχον επιστημονικό consensus περί οικονομίας και δημογραφίας. Αυτό υπέθετε πως θα το επιτύγχανε φορώντας κάτι χρωματιστά ρουμπίνια και χτυπώντας τα δάχτυλα. Και, πράγματι, στην προηγούμενη ταινία το επέτυχε, μολονότι ένας άλλος θεός, της σκανδιναβικής μυθολογίας αυτός και χρώματος caucasian, είχε την ευκαιρία να τον σταματήσει κόβοντάς του το χέρι που φορούσε το γάντι με κοφτερό τσεκούρι, μα δεν το σκέφτηκε”.
“Γενικά πολλοί προσπάθησαν να τον σταματήσουν το Θάνο, ένα μεγάλο και ετερόκλητο μπουλούκι ονόματι “Εκδικητές”, και οι ιστορίες τους ήταν το θέμα όλων των προηγούμενων ταινιών, οι οποίες ήταν είκοσι μία. Σε όλες αυτές τις ιστορίες οι υπερήρωες, είτε ο καθένας μόνος του, είτε σε ομάδες, είτε (πολύ σπανιότερα, για λόγους μπάτζετ) όλοι μαζί, προσπαθούσαν να αντιμετωπίσουν μια τρομερή απειλή, διαφορετική κάθε φορά. Οι υπερήρωες αυτοί είναι επίσης πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους και κυμαίνονται από τον προαναφερθέντα αθάνατο σκανδιναβό θεό και το Μπέντενικ Μπάντερματς που ξέρει μάγια σα το Βόλντεμορτ αλλά είναι με τους καλούς, μέχρι έναν τοξοβόλο που απλά είναι πολύ εύστοχος (;) κι ένα ρακούν που μιλάει. Επίσης στην ίδια ομάδα είναι ένα πράσινο τέρας που δεν μπορεί να αρθρώσει λόγια και εμφανίζεται όταν ένας επιστήμονας που έχει εφτά PhD (εφτά! ποιος, ποιός το κάνει αυτό στον εαυτό του και γιατί, ποιος ξέρει, πάντως παρ’ όλα τα εφτά PhD δεν του πέρασε από το μυαλό να εξηγήσει στο Θάνο ότι η ιδέα του περί υπερπληθυσμού δε βγάζει νόημα) θυμώνει πάρα πολύ, ένα δέντρο που περπατάει και ξέρει μόνο μία λέξη και μία ΑΙ που ήταν σαν την Alexa του Τόνη Σταρκ αλλά μετά απέκτησε κορμί χρώματος μπορντό και αγάπησε κιόλας μιαν. Είναι στην παρέα και η Σκάρλετ Γιοχάνσον, που παίζει μια φόνισσα. Οι πιο διάσημοι, καθώς έχουν από τουλάχιστον δύο ταινίες δικές του ο καθένας, είναι ο Καπετάν Αμέρικα, ο οποίος έχει μια ασπίδα και είναι πολύ δυνατός, ο σκανδιναβός θεός Θωρ που είναι θεός, και ο Τόνη Σταρκ, ο οποίος είναι πάρα πολύ πλούσιος. Ο Τόνη Σταρκ και ο Καπετάν Αμέρικα, ο οποίος λέγεται Στηβ Ρότζερς, κάποια στιγμή τσακώθηκαν, αλλά τα ξαναβρήκανε. Στην παρέα είναι και ο (πολύ πιο διάσημος από όλους αυτούς) Σπάιντερ-Μαν, αλλά αυτός έχει μόνο μία ταινία στη σειρά, καθότι προηγούμενως η Ντίζνεϊ δεν είχε τα δικαιώματα για να τον βάλει στην παρέα. Η Σκάρλετ Γιοχάνσον δεν έχει καμία ταινία”.
“Μολονότι οι περιπέτειες όλων αυτών είχαν να κάνουν με υπερφυσικά φαινόμενα, εξωγήινους και μαγείες, σε όλες τους τις ταινίες κατέληγαν να κυνηγιούνται στους δρόμους με αυτοκίνητα και να παλεύουν με μπουνιές και κλωτσιές. Κι αυτό δεν είναι το πιο εξωφρενικό. Ούτε το ότι στις περισσότερες το σενάριο δεν βγάζει κανένα νόημα και οι βασικοί χαρακτήρες κάνουν εντελώς ακατανόητα πράγματα και διαρκείς αψυχολόγητες επιλογές που μετά εύλογα κοροϊδεύει το “HISHE“. Ούτε το ότι οι σκηνές δράσεις είναι κατά κανόνα τόσο περίπλοκες και ακατανόητες και “γυρισμένες” επίτηδες από τόσο κοντά που δεν καταλαβαίνει κανείς ποιο πίξελ είναι τι”.
Το πιο εξωφρενικό είναι το ότι από αυτές τις είκοσι μία ταινίες έχω δει τις είκοσι.
Αυτό είναι το πιο εξωφρενικό. Είκοσι τέτοιες ταινίες έχουν συνολική διάρκεια σχεδόν δύο ημέρες. Όπερ σημαίνει, έχω αφιερώσει δύο γεμάτες, καθαρές ημέρες από την πολυάσχολη και κατά τα άλλα παραγωγική τελευταία δεκαετία κοιτάζοντας βλοσυρούς εξωγήινους μάγους, θεούς και ρακούν να κυνηγιούνται με τα αυτοκίνητα και να παίζουνε μπουνιές, πρακτικά άνευ λόγου, αιτίας, ή αξιοσημείωτου διακυβεύματος (σχεδόν πάντα το κεντρικό πρόβλημα της ταινίας θα μπορούσε να λυθεί με έναν πολύ απλό και αυτονόητο τρόπο, χωρίς μπουνιές ή κυνηγητά -βλέπε HISHE). Δεν ξέρω πώς μου συνέβηκε αυτό.
Επιπλέον, πρόκειται για δύο ημέρες εντελώς χαμένες. Δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτε από όλα αυτά. Σχεδόν καμία υπόθεση από τις ταινίες. Ποιος ήταν ο κακός, τι ήθελε, πως τον σταμάτησαν οι ήρωες, γιατί ήταν σημαντικό, τίποτε. Από όλες αυτές τις ταινίες μόνο δύο ήταν υποφερτές ή έως και διασκεδαστικές για εμένα: Η τρίτη ταινία με το σκανδιναβό θεό, που ήταν slapstick κωμωδία, και μέχρι ενός σημείου και ο Μαύρος Πάνθηρας (αν παραβλέψει κανείς το ότι ο αρχηγός της φανταστικής χώρας του Μαύρου Πάνθηρα επιλεγόταν όταν οι εκλεκτοί της τοπικής ελίτ πλακώνονταν μεταξύ τους με μπουνιές -και μερικά άλλα πράγματα). Όλες οι υπόλοιπες πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου και δεν μου άφησαν πια τίποτε, ούτε ο Άιρον-Μαν, ούτε η άλλη με τον χαζούλη από το Parks & Recreation στο διάστημα, ούτε αυτή με τον αειθαλή άνθρωπο-μυρμήγκι (σοβαρά, υπάρχει άνθρωπος-μυρμήγκι -και μάλιστά έχει κι αυτός δύο ταινίες) ενώ ποτέ δεν κατάλαβα τι ήταν η ιστορία με τον αντίζηλο/φίλο (αδερφό; εραστή;) του Καπετάν Αμέρικα που περιφέρεται βλοσυρός σε διάφορες ταινίες και τον οποίο όλοι στην οθόνη θεωρούν πολύ σημαντικό. Δεν θυμάμαι πως τον λένε αυτόν (Μάκη;). Ίσως να έχει ένα χέρι (πόδι;). Τέλος πάντων, όλοι αυτοί και άλλοι πολλοί που ξεχνάω τώρα συγκεντρώθηκαν μαζί στην προηγούμενη ταινία για να νικήσουν το Θανάση και απέτυχαν, και οπότε οι μισοί πέθαναν στο τέλος, κάτι που συγκλόνισε πολύ κόσμο απάνω που είχε αρχίσει να ξεπερνά το χαμό του Νεντ Σταρκ.
Και έτσι φτάσαμε εδώ.
Μεσολάβησε και μια ταινία με την Καπετάνισσα Μάρβελ, την οποία δεν είδα, και τώρα όσοι έχουν απομείνει κάτι θα κάνουν για να νικήσουνε το Θανάση και να ζωντανέψουνε τους νεκρούς. Δεν έχω ιδέα πώς θα το κάνουν αυτό, αλλά εδώ λέει ότι η προσπάθεια θα κρατήσει τρεις ώρες και είμαι σίγουρος ότι θα περιλαμβάνει κυνηγητά με αυτοκίνητα και θα παλέψουν και με τις μπουνιές τους”.
Αυτά της είπα για να την προετοιμάσω, καθώς πηγαίναμε να δούμε το Avengers: Endgame.
