Αυτό το άρθρο είναι μια δημόσια προσφορά, από την ταπεινότητά μου σε εσάς, καθώς παρατηρώ ότι υπάρχει ένα σπουδαίο και μεγάλο πρόβλημα στην κοινωνία μας. Πολλοί συνάνθρωποί μας πλήττονται από αυτό, ζουν με ένα τρομερό φορτίο, μια νόσο, θα ‘λεγε κανείς, ένα βάσανο.
Δεν ξέρουν να λένε συγγνώμη.
Πρόκειται για πανδημία, για μάστιγα. Είναι παντού γύρω μας, ένα φαινόμενο καθολικό, μια τραγωδία. Άνθρωποι κάθε μέρα κάνουν χοντράδες, βλακείες, ανοησίες, κουταμάρες και λάθη και μετά παγώνουν, μπουρδουκλώνονται, κολλάνε, σαστίζουν. Δεν μπορούν να πουν μια σωστή συγγνώμη. Κάποιοι προσπαθούν, το παλεύουν, μα δεν τους βγαίνει. Ζορίζονται, το βλέπεις, το νιώθεις, δεν το αντέχουν. Κάποιοι κάπως πάνε να το ψελίσσουν αλλά είναι πολύ δύσκολο, δεν μπορούν, το “αλλά όμως” ξεχύνεται αβίαστα από μέσα τους, σα λύτρωση.
Θέλω να βοηθήσω. Να κάνω κάτι.
Εχω ετοιμάσει εδώ παρακάτω ένα μικρό, απλό κείμενο το οποίο μπορεί όποιος θέλει να το πάρει και να το χρησιμοποιήσει αυτούσιο. Απλά αλλάζετε τα λόγια που σας επισημαίνω βάζοντας τα δικά σας, ανάλογα με την περίσταση, και το ποστάρετε. Copy/paste, όπως είναι. Χωρίς προσθήκες. Χωρίς “αλλά όμως”. Θέλω να το τονίσω αυτό.
Το κείμενο είναι το εξής.
—
“Θέλω με αυτό το κείμενο να ζητήσω μια απαραίτητη και μεγάλη συγγνώμη. Η συμπεριφορά μου στην χτεσινή εκπομπή/πρόσφατη δήλωσή μου/αντίδρασή μου στο γνωστό συμβάν ήταν απαράδεκτη και δεν επιδέχεται καμίας δικαιολογίας. Έκανα ένα μεγάλο λάθος. Το αναγνωρίζω απόλυτα και αναλαμβάνω την ευθύνη. Αντιλαμβάνομαι ότι πλήγωσα τόσο τον άνθρωπο/τους ανθρώπους που ήταν το θύμα/τα θύματα αυτής της πράξης, όσο και όλα τα θύματα παρόμοιων πράξεων αλλά και όλους όσους μας έβλεπαν/με άκουσαν/το έμαθαν. Συντετριμμένος, σας ζητώ συγγνώμη. Δεν σας αξίζει τέτοια συμπεριφορά, και νιώθω ντροπή που σας προκάλεσα τέτοια συναισθήματα/τόσο πόνο. Θέλω να σας πω πως βλέποντας ξανά το απόσπασμα/διαβάζοντας ξανά τα λόγια μου/ενθυμούμενος το συμβάν δεν αναγνωρίζω σε αυτό/αυτά ούτε τις αξίες μου, ούτε την ανατροφή μου, ούτε τα πιστεύω μου. Ήθελα να πιστεύω ότι είμαι καλύτερος άνθρωπος από αυτόν που είδατε εχτές/σήμερα/πρόσφατα. Σας υπόσχομαι ότι από αυτό μου το λάθος θα μάθω και θα βελτιωθώ. Σας υπόσχομαι ότι στο εξής θα προσπαθώ πάντα να φέρομαι στους άλλους με σεβασμό και να αντιμετωπίζω ανθρώπους και καταστάσεις με υπευθυνότητα και αξιοπρέπεια. Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω θερμά όσους αντέδρασαν στη συμπεριφορά μου με ενίοτε σκληρά αλλά δίκαια κριτικά σχόλια. Η εγρήγορση και η ευαισθησία σας μου δημιουργούν την ελπίδα ότι συμπεριφορές σαν τη χτεσινή/σημερινή/πρόσφατη δική μου σύντομα θα εκλείψουν από την κοινωνία μας”.
—
Αυτό. Μπορείτε να κόψετε φράσεις αν σας πέφτει μακρύ, αλλά -πολύ σημαντικό αυτό- δεν μπορείτε να προσθέσετε τίποτε. Ελπίζω να μην το χρειαστείτε ποτέ, αλλά αν το χρειαστείτε, ελπίζω να σας βγάλει ασπροπρόσωπους και να μην ξεφτιλιστείτε, όπως τόσοι συνάνθρωποί μας, θύματα αυτής της αόρατης μάστιγας.
