Θοδωρής | θοδωρής γεωργακόπουλος

Ένας Χρόνος Φεβρουάριος

Α, πώς περνάει ο χρόνος, για δες. Σαν σήμερα ένα χρόνο πριν κυκλοφόρησε στα βιβλιοπωλεία της χώρας ο χάρτινος “Φεβρουάριος”, ένα βιβλίο που μου είναι εξαιρετικά συμπαθές, επειδή εγώ το έγραψα. Να μερικά χρήσιμα λινξ για να μάθεις -ή να επαναλάβεις- την παλαβή του ιστορία

Σχετικά Με Τα Paywalls Των Εφημερίδων, Έγραψα Σε Περιοδικό

Πριν από λίγες εβδομάδες κυκλοφόρησε η ετήσια έκθεση της Innovation Media για τις εφημερίδες, ένα μακρόστενο τεύχος γεμάτο άρθρα σχετικά με τις τάσεις και τα νέα στον κόσμο των χάρτιων media κατά τη μετάβασή τους στον ψηφιακό κόσμο. Μέσα εκεί που λες (όπως και πέρυσι) έχω γράψει ένα κομμάτι για τα paywalls, τους μετρητές που βάζουν γνωστές εφημερίδες στα sites τους για να μετράνε πόσα άρθρα διαβάζει κάθε αναγνώστης το μήνα και, αν αυτός ξεπεράσει ένα προκαθορισμένο όριο, του ζητούν να γραφτεί συνδρομητής.

Δεν πιστεύω ότι είναι λύση στο πρόβλημα, εξηγώ.

Αν σε ενδιαφέρουν τέτοιου τύπου θέματα, είναι ενδιαφέρον ανάγνωσμα η έκθεση ετούτη.

Ένας Άλλος Τρόπος Να Βλέπει Κανείς Την Κυβέρνηση Της Χώρας Του

Υπάρχουν πολλά λόγια που μπορεί να πει κανείς για την κυβέρνηση που ορκίστηκε σήμερα. Ελάχιστοι μπορούν να βρουν λόγια καλά. Το ίδιο γίνεται πάντα. Κάθε φορά που βλέπει τη σύνθεση της κυβέρνησης γραμμένη, μια εύφλεκτη ιντελιγκέντσια εκρήγνυται, οργισμένη και έκπληκτη.

Οι Χειρότεροι Άνθρωποι Του Κόσμου

Νομίζω ότι τους βρήκα.

Αν και δεν έχω και σε πολλή υπόληψη το είδος μας γενικότερα, ήξερα καλά ότι κάποιοι ανάμεσά μας είναι χειρότεροι από τους άλλους. Οπότε, αξιωματικά, κάποιοι θα είναι οι χειρότεροι από όλους. Ποιοι είναι αυτοί; Πώς είναι; Λοιπόν, ίσως να μάθαμε μόλις.

[field id=”1″]

Περί Της Αισθητικής Του Λόγου Του Πρωθυπουργού

Επιτρέψτε μου ένα σχόλιο περίπου απολιτικό (αλλά όχι ακριβώς). Ας κάνουμε για λίγο πέρα τις πολτικές γνώμες και τις απόψεις, και τις κρίσεις των πολιτικών πράξεων και λόγων, αν έχετε για λίγο την καλοσύνη. Θέλω για κάτι άλλο να σας μιλήσω, για κάτι που είδα μόλις και πολύ με τάραξε.

Και τα άλλα με τάραξαν, όλα με έχουν ταράξει, αλλά αυτό

(συγγνώμη, μου είναι δύσκολο)

…αυτό, λέω, ήταν αν όχι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι (το ποτήρι έχει ξεχειλίσει προ πολλού), αλλά μια υπενθύμιση, μια υπογράμμιση πραγμάτων που ήξερα μα ξάφνου ξεχείλισαν στην επιφάνεια του μυαλού μου ακαριαία, βορβορώδη, σα βόθρος μετά από πλημμύρα, όταν διάβασα τις λέξεις.

Δεν Έχω Μοναδική, Απλοϊκή Και Συμπυκνωμένη Γνώμη Για Ένα Πολύπλοκο Και Πολυδιάστατο Θέμα

Κοιτάζοντας το (παγκόσμιο trending topic, χτες) hashtag #ert βλέπει κανείς δύο πράγματα:

1) Μια τεράστια δίψα για επανάσταση σε μια μικροσκοπική μα βροντερή μειοψηφία, ακόρεστη μετά από τρία χρόνια αγανάκτησης και
2) Μια καταιγίδα από σαφείς γνώμες, συμπυκνωμένες σε 140 χαρακτήρες εύκολα, ακαριαία, χωρίς ούτε ένα χαρακτήρα ξοδεμένο στην αμφιβολία.

Πώς μπορούν; Για το #2 μιλάω. Πώς μπορείτε;

Από την αρχή του ελληνικού ίντερνετ (ίσως και της ελληνικής κοινωνίας) η ευκολία με την οποία οι μετέχοντες έφταναν συνήθως σε μια ξεκάθαρη, κρυστάλλινη γνώμη και ακολούθως γατζώνονταν σ’ αυτή σφιχτά και την έκαναν κομμάτι της ταυτότητάς τους με εξέπληττε πολύ. Πώς γίνεται; Πώς μπορούν όλοι να σχηματίζουν άποψη τόσο γρήγορα, ακόμα και για τα πιο πολύπλοκα και δύσκολα θέματα; Εγώ γιατί δε μπορώ;

Στο #ert βλέπεις ανθρώπους να καγχάζουν για το τέλος του οργίου σπατάλης που ήταν η ΕΡΤ, και βλέπεις και άλλους να οδύρωνται για τη “χούντα”, και βλέπεις και διάφορες διαβαθμίσεις ανάμεσα. Μα οι περισσότεροι, η συντριπτική πλειοψηφία, ξέρουν τι πιστεύουν, είναι κάτι απλό και συγκεκριμένο, και το πιστεύουν ακράδαντα. Πώς μπορούν να το πιστεύουν ακράδαντα; Αφού το θέμα έχει τόσες αντικρουόμενες πτυχές, πώς καταλήγουν σε ένα σαρωτικό συμπέρασμα τόσο γρήγορα και εύκολα;

Δεν Υπάρχουν Μυστικά

Τις τελευταίες ημέρες το timeline μου είναι μέσα στα νεύρα. Όχι για τη Ρεπούση και τον Κασιδιάρη ή ό,τι άλλο απασχολεί το εγχώριο zeitgeist, δεν έχω τέτοιο timeline πια. Το νταβαντούρι γίνεται για ένα τρομερό σκάνδαλο που αποκάλυψαν ο Guardian και η Washington Post, στοιχεία για ένα πρόγραμμα παρακολούθησης της online δραστηριότητας Αμερικανών και ξένων πολιτών από την Αμερικανική κυβέρνηση.

Το πρόγραμμα λέγεται PRISM, και ο Guardian έδωσε στη δημοσιότητα μερικά slides από μια ελεεινά σχεδιασμένη παρουσίαση σε Powerpoint που περιγράφει τη λειτουργία του. Θα σου δώσω τώρα μερικά λινξ για να πας να διαβάσεις περί τίνος πρόκειται και να πάρεις μια ιδέα για την κουβέντα που έχει ξεκινήσει για το θέμα, και στη συνέχεια θα μιλήσουμε γι’ αυτό που ήθελα να γράψω, με αφορμή αυτά.

Λινξ:

Το δημοσίευμα του Guardian
Το δημοσίευμα της Washington Post
Μια γρήγορη σύνοψη της ιστορίας από το TNW
Περισσότερες λεπτομέρειες για τη λειτουργία του PRISM από τον Guardian
Τι είναι ο “Boundless Informant” και πώς σαρώνει πληροφορίες από ολόκληρο τον πλανήτη
Η ταυτότητα του πληροφοριοδότη του Guardian
Μια κριτική του τρόπου δημοσίευσης του σκανδάλου στη Washington Post

Πιθανότατα Δεν Θα Διαβάσεις Αυτό Το Άρθρο Ολόκληρο

Σύμφωνα με μιαν έρευνα του Chartbeat, που είναι κάτι σαν πιο όμορφο και λουσάτο Google Analytics, οι περισσότεροι αναγνώστες δεν …

Περί Ελληνικής Ιντερνετικής Δημοσιογραφίας: Το Κενό Χάσκει

Πριν από λίγες ημέρες ο τόπος βούηξε με φήμες για μια επικείμενη μαγνητική καταιγίδα η οποία, όπως έλεγε το Ίντερνετ και η τηλεόραση, θα έπληττε ειδικά την Ελλάδα. Την ημέρα της υποτιθέμενης καταιγίδας έστειλα ένα email στον blogger Νικηφόρο, που επιμελείται το Blue Dot, για να γράψει ένα σχετικό post. Τι είναι αυτή η μαγνητική καταιγίδα; Τι σημαίνει; Γιατί συμβαίνει; Τι θα προκαλέσει; Ο κόσμος έπρεπε να ξέρει.

Λίγα λεπτά αργότερα ο Νικηφόρος μου απάντησε προβληματισμένος ότι, ψάχνοντας στα ίντερνετς, στα συνήθη έγκυρα και έγκριτα διεθνή μέρη, δεν έβρισκε τίποτα για καμία καταιγίδα, και ειδικά απολύτως τίποτα σχετικό με την Ελλάδα. Στο ελληνικό ίντερνετ, δε, αναφερόταν μόνο μια πηγή για την “είδηση”: Ένας επιστήμονας από το Δημόκριτο, ο οποίος είχε δώσει συνέντευξη στην έγκριτη εφημερίδα Espresso μια εβδομάδα νωρίτερα.

Την “είδηση” αναπαρήγαγαν, μεταξύ άλλων: Η Ημερησία, το iefimerida, το News24, η Lifo και πολλά άλλα sites.

Οι New York Times Και Ο Κλέφτης Του Snow Fall

Το “Snow Fall” το θυμάσαι, ναι; Είναι το άρθρο των New York Times για τη χιονοστιβάδα, εκείνο το εκπληκτικά σχεδιασμένο, το πανέμορφο, που σκρόλαρες και άνοιγε η ψυχή σου, το πολυσυζητημένο, το επιτυχημένο. Έκανε πολύ μεγάλο ντόρο. Πρέπει να το έχω δείξει σε τρεις δημόσιες ομιλίες ή διαλέξεις μέχρι τώρα, αν θυμάμαι καλά. Μπορεί σε περισσότερες.

Συνέβησαν τα εξής:

Ένας νεαρός ονόματι Κόντι Μπράουν έφτιαξε ένα app -παύλα- CMS που επιτρέπει σε οποιονδήποτε να φτιάξει άρθρα παρόμοιας μορφής χωρίς να ξοδέψει έξι μήνες και άπειρες εργατοώρες (όπως έγινε στο “Snow Fall”). Και για να το διαφημίσει, έστησε το ίδιο το “Snow Fall”, αντιγράφοντας το κείμενο και τις φωτογραφίες από τους New York Times, και κομπάζοντας ότι το έφτιαξε “σε μία ώρα”. Οι ΝΥΤ βεβαίως δεν ενθουσιάστηκαν, και του έστειλαν μια παράκληση να το κατεβάσει, και επίσης να κατεβάσει και το βιντεάκι από το YouTube που έδειχνε πώς λειτουργεί το app και πώς αντέγραψε το περιεχόμενό τους.

Είναι ένα αίτημα δικαιολογημένο: Το κείμενο και οι φωτογραφίες ανήκουν στους Times. Ο Μπράουν δεν είχε δικαίωμα να τα χρησιμοποιήσει. Και έτσι ο νεαρός κατέβασε αυτά που έπρεπε να κατεβάσει. Εκεί η ιστορία άρχισε να γίνεται λίγο περίεργη, όμως.