Είναι, αν το καλοσκεφτείς, ένα ερώτημα. Ο πλανήτης ως γνωστόν είναι χωρισμένος σε (παράδοξα άνισες) φέτες που ορίζουν τη διαφορά της ώρας από μέρος σε μέρος, ώστε παντού το μεσημέρι να πέφτει μέρα και τα μεσάνυχτα νύχτα, σε γενικές γραμμές. Αλλά ο πλανήτης δεν είναι επίπεδος, και όπως καταλαβαίνεις όσο πλησιάζουμε προς τους πόλους οι φέτες μοιραία μικραίνουν. Οπότε τι γίνεται κοντά στους πόλους; Τα εξής:
Στον βόρειο τίποτα. Ο βόρειος πόλος πέφτει στην (παγωμένη) θάλασσα, και δεν συχνάζουν άνθρωποι εκεί, οπότε δεν υπάρχει και πολλή ανάγκη να ισχύει κάποια συγκεκριμένη ώρα. Στο νότιο πόλο, όμως, που πέφτει καταμεσής της Ανταρκτικής, συμβαίνει το εξής:
Καθώς οι ελάχιστοι εναπομείναντες εργαζόμενοι αυτής της πόλης ταλαιπωρούνται λίγο ακόμα (αναζητώντας ένας-ένας κι όλοι μαζί τα όριά τους) από τη συνεχιζόμενη, αέναη απεργία των εργαζομένων στο Μετρό, που δεν θέλουν να μπουν στο ενιαίο μισθολόγιο μαζί με τους υπόλοιπους δημόσιους υπαλλήλους, ας αναρωτηθούμε:
Τι τρέχει με τους υπαλλήλους του Μετρό;
Κυκλοφορούν διάφορα εξωφρενικά νούμερα για τις πλουσιοπάροχες αποδοχές τους και τις αξιοζήλευτες συνθήκες εργασίας τους αυτές τις ημέρες και η απορία είναι εύλογη. Γιατί είναι αυτοί τόσο ευνοημένοι; Η δουλειά που κάνουν δεν είναι τόσο δύσκολη ή επικίνδυνη. Δεν είναι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, ας πούμε. Επίσης δεν είναι τιτάνιου μεγέθους βύσματα διορισμένα δίπλα στους βουλευτές, όπως οι υπάλληλοι της Βουλής. Οπότε γιατί χαίρουν τέτοιων προνομίων;
Σκέφτηκα να κάνω το εξής: Να ψάξω να δω τι ισχύει με τους εργαζόμενους στο μετρό μιας άλλης χώρας, για να καταλάβω αν το φαινόμενο που παρατηρούμε είναι αμιγώς Ελληνικό (πράγμα που οι περισσότεροι φανταζόμαστε) ή αν συμβαίνει κάτι άλλο. Λίγο βιαστικά και κάπως τσαπατσούλικα, λοιπόν, έψαξα στοιχεία για τον τρόπο λειτουργίας του τέταρτου μεγαλύτερου μετρό στον κόσμο, ενός υπεραιωνόβιου οργανισμού που εξυπηρετεί εκατομμύρια επιβάτες καθημερινά: Του Μετρό του Λονδίνου.
Τα κάπως πρόχειρα αποτελέσματα δεν είναι μια πλήρης ανάλυση του τρόπου λειτουργίας των δύο οργανισμών και, όπως θα δεις, σε κάποιες περιπτώσεις δεν προσφέρονται για απευθείας συγκρίσεις. Αλλά κάποια χρήσιμα συμπεράσματα οπωσδήποτε βγαίνουν. Και είναι, ομολογουμένως, κάπως αναπάντεχα:
Όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2009. Περπατούσα προς μια δουλειά που πια δεν υπάρχει, όταν ξαφνικά είδα το φρικτό θέαμα:
Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι πρόκειται για φόνο. Ένα φόνο που δεν εξιχνιάστηκε ποτές. Εχτές τη θυμήθηκα αυτή την υπόθεση, που με σιγοτρώει σα σαράκι τις παγωμένες νύχτες ενός χειμώνα χωρίς πετρέλαιο θέρμανσης, κι ανέβασα μια φωτογραφία στο Instagram και τα υπόλοιπα σόσιαλ μύδια. Και κάτι το αναπάντεχο συνέβη: Μαρτυρίες για άλλους παρόμοιους φόνους εμφανίστηκαν σχεδόν ακαριαία.
Πριν από ενάμισι χρόνο είχα φτύσει σε ένα πλαστικό σωληνάκι και το είχα στείλει στην Αμερική κι έκτοτε η εταιρεία 23andMe μου στέλνει πότε πότε αποτελέσματα για το DNA μου, updates καθησυχαστικά ως επί το πλείστον. Τα πρώτα τα είχα αναφέρει εδώ. Σήμερα μου έστειλε ένα αποτέλεσμα αλλιώτικο: Ένα interactive infographic με τη λεπτομερή γενετική καταγωγή μου, δηλαδή από ποιους από ανθρώπινους πληθυσμούς προέρχομαι:
Κάνε μια χάρη στον εαυτό σου και δες αυτό εδώ το βίντεο ολόκληρο.
[field id=”1″]
Είναι μια ομιλία του Μαρκ Λάινας, ενός συγγραφέα και δημοσιογράφου που ασχολείται με το περιβάλλον. Ο Λάινας είναι επίσης ακτιβιστής και μάχεται κυρίως για θέματα που έχουν σχέση με την υπερθέρμανση του πλανήτη. Παλιότερα, στην δεκαετία του ’90, μαχόταν και κατά ενός άλλου μεγάλου εχθρού του οικολογικού κινήματος: Της παραγωγής μεταλλαγμένων τροφίμων. Ξεκινά την ομιλία του ζητώντας συγγνώμη γι’ αυτό το δεύτερο. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, συνειδητοποίησε ότι η εκστρατεία κατά των μεταλλαγμένων αποτελεί ένα φρικτό λάθος που έχει τραγικές συνέπειες για πληθυσμούς εκατοντάδων εκατομμυρίων σε φτωχές χώρες και -τραγική ειρωνεία- για το περιβάλλον. Τι τον έκανε να αλλάξει γνώμη; Η επιστήμη. Άρχισε να ασχολείται με την επιστημονική έρευνα και να καταλαβαίνει τι σημαίνει στ’ αλήθεια “μεταλλαγμένα τρόφιμα”.
Άκου μια απίθανη ιστορία που διαδραματίζεται αυτή τη στιγμή που μιλάμε:
Οι ΗΠΑ έχουν ένα πράγμα που λέγεται “ταβάνι χρέους”. Αυτό σημαίνει ότι ο δανεισμός του κράτους περιορίζεται με νόμο, και για να υπερβεί το όριο, η κυβέρνηση πρέπει να πάρει την έγκριση του Κογκρέσου. Αυτή τη στιγμή η χώρα έχει κοπανήσει το ταβάνι, και χρειάζεται δανεισμό επειγόντως για να μπορέσει να πληρώσει τις υποχρεώσεις της. Αυτό δεν είναι όσο δραματικό ακούγεται, γιατί σήμερα οι ΗΠΑ δανείζονται από “τις αγορές” (αυτές που πλέον κατά κανόνα δε δανείζουν την Ελλάδα) με εξευτελιστικά χαμηλά επιτόκια. Οπότε από μία άποψη τους συμφέρει να δανειστούν. Αλλά δεν μπορούν. Οι Ρεπουμπλικάνοι του Κογκρέσου δεν θέλουν να επιτρέψουν την αύξηση του ορίου δανεισμού, πιέζοντας αντ’ αυτού για την περιστολή των δαπανών το κράτους, το αγαπημένο τους θέμα.
Το 2012 άρχισα να ανεβάζω εδώ κάποια posts στα οποία συγκέντρωνα ωραία άρθρα που έβρισκα στο Ίντερνετ, συνήθως πέντε κάθε φορά, ενίοτε και περισσότερα. Συνολικά σου έδειξα περίπου 400 λινξ με ενδιαφέροντα πράγματα. Από όλα αυτά, ξεχώρισα τα 15 καλύτερα, αυτά που οπωσδήποτε άξιζε να διαβάσεις πέρυσι. Είναι τα εξής:
Ο “Φεβρουάριος” είναι ένα μυθιστόρημα που διαδραματίζεται στην Ελλάδα του 2012, μια ιστορία απώλειας και δυστυχίας και αυτογνωσίας και εκδίκησης γεμάτη με φανταστικούς χαρακτήρες φτιαγμένους για σου θυμίσουν ανθρώπους που ξέρεις, και ίσως τον εαυτό σου. Η υπόθεση είναι η εξής:
Ένας Έλληνας δημοσιογράφος, για πολλούς μήνες άνεργος, αποφασίζει να γράψει την ιστορία του ακριβώς ένα χρόνο μετά από ένα τροχαίο ατύχημα μου στοίχισε τη ζωή της γυναίκας του. Κατά τη διάρκεια αυτού το χρόνου είδε τον κόσμο γύρω του να καταρρέει και τη ζωή του να μεταμορφώνεται ραγδαία. Καθώς η Αθήνα γύρω του φλέγεται, αυτός καταγράφει όλα όσα συνέβησαν, και κλείνει όλους τους ανοιχτούς λογαριασμούς που είχαν απομείνει.
Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου, για όσους δεν ξέρουν, γράφτηκε τον Φεβρουάριο του 2012 στο Ίντερνετ. Έγραφα ένα κεφάλαιο κάθε ημέρα και στη συνέχεια το ανέβαζα στο februarios.com για να το διαβάζει ο κόσμος. Συνολικά 15.000 άνθρωποι διάβασαν περισσότερα από 100.000 κεφάλαια. Μετά διόρθωσα το κείμενο, έκανα τις απαραίτητες αλλαγές και προσθήκες, και το τελικό βιβλίο κυκλοφόρησε σε χάρτινη και ηλεκτρονική μορφή από τις εκδόσεις Καστανιώτη τον περασμένο Ιούλιο. Μπορείς να διαβάσεις περισσότερες λεπτομέρειες για το πείραμα εδώ, και να δεις ένα storify με όλες τις εξελίξεις εδώ. Α, και φωτογραφίες από την παρουσίαση του βιβλίου, εδώ.
Τώρα, στο πνεύμα των γιορτινών ημερών, μαζί με τις εκδόσεις Καστανιώτη χαρίζουμε 10 αντίτυπα, τα 5 χάρτινα και τα 5 ηλεκτρονικά. Μπορείς να λάβεις μέρος από κάτω ως εξής:
UPDATE: Ο διαγωνισμός έληξε, αυτό ήταν. Όποιος πρόλαβε θα μπει στην κλήρωση. Αποκάτω τα αποτελέσματα!
