Θοδωρής | θοδωρής γεωργακόπουλος

Το 9ο Μακρύτερο Κότερο Στη Γη & Τα Προβλήματα Του Καπιταλισμού

Τις προάλλες, έχοντας λίγο χρόνο για σκότωμα ανάμεσα σε δύο ραντεβού, έκανα μια βόλτα στη μαρίνα του Φλοίσβου, που είναι ένα μέρος ωραίο για τέτοιου τύπου ανώφελες βόλτες. Στην άκρη της τέρμα αριστερά προβλήτας, όπως κοιτάς τη θάλασσα, υπήρχε αυτό:

[imagebrowser id=36]

Αυτό είναι ένα καράβι που λέγεται “Al Mirqab”. Είναι ιδιωτικό σκάφος, κότερο, θαλαμηγός, ή όπως αλλιώς τα λένε αυτού του είδους τα πλεούμενα, και έχει το μέγεθος ενός τυπικού φέρι μποτ. Είναι, ωστόσο, πολύ πιο όμορφο και αεροδυναμικό. Στο πίσω μέρος έχει και μια ξύλινη πλατφόρμα για ηλιοθεραπεία και βουτιές.

Το καράβι αυτό ανήκει στον πρωθυπουργό του Κατάρ, κύριο Χαμάντ μπιν Γιασίμ μπιν Τζαμπέρ μπιν Μουχάμεντ Αλ Τάνι. H σημαία του είναι των Νήσων Καϊμάν. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα ιδιωτικά σκάφη στη Γη -έχει και δικιά του σελίδα στη Wikipedia– και, σύμφωνα μ’ αυτή τη λίστα, είναι το 9ο μακρύτερο από όλα. Είναι ενδιαφέρον ότι από τα 10 μακρύτερα της λίστας, τα οκτώ ανήκουν σε αξιωματούχους αραβικών χωρών.

Είναι τεράστιο. Διαβάζω εδώ ότι φιλοξενεί 24 επιβάτες σε δέκα πολυτελείς σουίτες και ότι το πλήρωμά του αριθμεί 55 ανθρώπους, νούμερα που μοιάζουν εξωφρενικά μικρά σε όποιον έχει ταξιδέψει με αντιστοίχου μεγέθους φέρι μπόουτ στο Αιγαίο.

Δίπλα του, τα υπόλοιπα κότερα της μαρίνας, αεροδυναμικά κι αυτάρεσκα από μόνα τους, μοιάζουν με βαρκούλες. Αν βρεθείς αυτές τις ημέρες στη μαρίνα, να πας να το δεις.

Βιολογία & Δημιουργία Στη Χώρα Του Βύρωνα Πολύδωρα

Ένας αναγνώστης μου έστειλε την εξής εικόνα. Πρόκειται για το εξώφυλλο του βιβλίου βιολογίας της 1ης Λυκείου. Δεν ξέρω αν είναι το τρέχον βιβλίο, αλλά είναι ένα βιβλίο που σήμερα/κάποτε οι μαθητές της πρώτης λυκείου διαβάζουν/διάβαζαν για να μάθουν βιολογία. Κοίταξέ το προσεκτικά.

10 Απίστευτες Ατάκες Του Μιτ Ρόμνι

Πριν από λίγη ώρα πλημμύρισαν τα ίντερνετς με κάποια βίντεο που δείχνουν τον υποψήφιο Πρόεδρο των ΗΠΑ να μιλάει σε μια κλειστή συγκέντρωση Ρεπουμπλικανών χρηματοδοτών του. Η διαρροή στην πραγματικότητα έγινε πριν από λίγες εβδομάδες, αλλά τώρα το Mother Jones έφερε τα βιντεάκια στην επικαιρότητα, αφού πρώτα οι δημοσιογράφοι είδαν το αυθεντικό βίντεο που κατέγραψε ένας από τους συμμετέχοντες στην εκδήλωση και επιβεβαίωσαν ότι αυτός που μιλάει είναι, όντως, ο Ρόμνι. Αυτά που λέει είναι εκπληκτικά. Καθώς ο σχολιασμός στην αποκεί πλευρά του Ατλαντικού έχει αρχίσει, δες ένα απόσπασμα, και διάβασε δέκα ατάκες που σταχυολόγησα και μετέφρασα βιαστικά:

[field id=”1″]

Αυτό Το Σχεδιάγραμμα Σου Λέει Όσα Χρειάζεται Να Ξέρεις Για Το Μέλλον Των Εφημερίδων

Αν και το θέμα της επιβίωσης των χάρτινων εφημερίδων στον αναπτυγμένο κόσμο θεωρείται λίγο πολύ λήξαν, υπάρχουν ωστόσο άνθρωποι που …

Ο Αληθινός Μπαράκ Ομπάμα

Στο τελευταίο τεύχος του Vanity Fair, ενός Αμερικάνικου περιοδικού για κουτσομπολιό, διάσημους και γαλαζοαίματους που, ενίοτε, για ξεκάρφωμα, εκδίδει και κορυφαίας ποιότητας δημοσιογραφία, υπάρχει ένα γιγάντιο άρθρο του διάσημου δημοσιογράφου Μάικλ Λιούις (που είχε έρθει και στη Μονή Βατοπεδίου) για τον Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα. Το ασυνήθιστο σ’ αυτό το άρθρο είναι πως γράφτηκε μετά από εξάμηνη έρευνα κατά την οποία ο Λιούις είχε πρόσβαση στον Πρόεδρο πρωτοφανή στην ιστορία των ΗΠΑ. Ήταν μαζί του στο γήπεδο του μπάσκετ, σε συναντήσεις, στο Air Force One, σε μέρη του Λευκού Οίκου που το κοινό δε βλέπει ποτέ. Υπάρχουν ιστορικοί και βιογράφοι που ακολουθούν τους Προέδρους για να γράψουν γι’ αυτούς (ή να τους βοηθήσουν να γράψουν μόνοι τους) μετά τη λήξη της θητείας τους, αλλά ποτέ ξανά δημοσιογράφος δεν είχε τέτοια πρόσβαση γράφοντας για εν ενεργεία Πρόεδρο.

Το άρθρο, λοιπόν, περιέχει πληροφορίες πολύ ενδιαφέρουσες. Έχει λίγο το χαρακτήρα της κλειδαρότρυπας, και η παράλληλη ιστορία του στρατιώτη που έπεσε στη Λιβύη καταλαμβάνει υπερβολικά πολύ χώρο μόνο και μόνο για να υπογραμμίσει ένα σκέλος της δουλειάς του Προέδρου, αλλά είναι πολύ καλογραμμένο και διαβάζεται νεράκι. Να μερικά αποσπάσματα, και πράγματα που έμαθα διαβάζοντας:

Η Χρυσή Αυγή Και Η Τρομοκρατία

Ας πούμε μιαν ιστορία.

Το 1932 στη Γερμανία οι παραστρατιωτικές οργανώσεις SA και SS, που ανήκαν στο κόμμα των Εθνικοσοσιαλιστών, προκαλούσαν εκτεταμένα επεισόδια στις ρημαγμένες από τη φτώχια που ακολούθησε το μεγάλο κραχ Γερμανικές πόλεις, με επιθέσεις σε οργανώσεις άλλων κομμάτων. Κόσμος σκοτωνόταν. Ανασφάλεια και βία απλώνονταν παντού στη χώρα, μα κανένας δεν αντιμετώπιζε τις οργανώσεις αυτές πλέον ως παράνομες τρομοκρατικές ομάδες. Και ο ίδιος ο αρχηγός τους ήταν αυτός που υποσχόταν ότι θα επαναφέρει την τάξη στην κοινωνία, αν εκλεγεί καγκελάριος.

Ένα χρόνο αργότερα θα εκλεγόταν.

Θα περίμενε κανείς ότι πια θα είχε βρεθεί ένας ορισμός για τη λέξη “τρομοκρατία”. Τόσο έχει κουβεντιάσει η ανθρωπότητα για το θέμα, έντεκα χρόνια έχουν περάσει από την 11η Σεπτεμβρίου, τόσοι τρομοκράτες έχουν προκαλέσει τρόμο μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο στον πλανήτη, από τους αριστερής χροιάς δολοφόνους στην Ευρώπη μέχρι τους Ταλιμπάν και την Αλ Κάιντα. Δε μπορεί, θα έπρεπε πια κάποιος φορέας να έχει καταλήξει σε μια τελεσίδικη και πλήρη εξήγηση της λέξης.

Τι είναι “τρομοκρατία”; Ποιος είναι “τρομοκράτης”; Τι διαφορά έχει ο τρομοκράτης από τον απλό εγκληματία; Υπάρχει διαφορά; Πρέπει να υπάρχει, αν είναι να έχουν νόημα οι λέξεις (κι αυτό το κείμενο).

Καλύτερα Να Είχαμε Γίνει Αργεντινή;

Σήμερα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας, απευθυνόμενος στον Υπουργό Οικονομικών, δήλωσε από το βήμα της Βουλής το εξής:

“…μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή όπως είχατε πει γιατί πέρασαν δυσκολίες αλλά τα κατάφεραν με αξιοπρέπεια να σταθούν στα πόδια τους αλλά εσείς μας οδηγείτε σε πολύ χειρότερες καταστάσεις, θα είμαστε υποτελείς”.

Έτσι είπε, στ’ αλήθεια. Ας θυμηθούμε λίγο τι είναι η Αργεντινή, που μακάρι να είχαμε γίνει, από λινξ που έχω βάλει κατά καιρούς:

Ελλάδα, 2012: Τρία Πράγματα Που Συνέβησαν

Να τρία πράγματα που συνέβησαν στη χώρα μας ετούτη την ημέρα:

1) Βουλευτές, δήμαρχοι και ο αντιπεριφερειάρχης από τα πέριξ της Άρτας έστειλαν επιστολή στον πρωθυπουργό ζητώντας να μην κλείσει το Κέντρο Νεοσύλλεκτων που υπάρχει στην Άρτα γιατί, “αποτελεί οικονομικό κύτταρο μεγάλης σημασίας, η δε παρουσία των νεοσυλλέκτων κατά τις ημέρες της κατάταξής τους δίνει ζωή και παλμό σε καιρούς δύσκολους και ζοφερούς”.

2) Ο εμπορικός σύλλογος Πειραιώς εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία εκφράζει την αντίθεσή του στη δημιουργία νέου λιμένα κρουαζιέρας στο Φαληρικό Δέλτα επειδή “O Πειραιάς (…) δεν θα επαιτεί, αλλά απαιτεί την θέση που του αρμόζει στον παγκόσμιο ναυτιλιακό χάρτη”.

3) Οι εργαζόμενοι στο μετρό ανακοίνωσαν πως αύριο το μετρό κλείνει από τις 5:30 το πρωί μέχρι τις 12 το μεσημέρι επειδή θα κάνουν γενική συνέλευση “για τον συντονισμό των ενεργειών και τον προγραμματισμό περαιτέρω κινητοποιήσεών για τις μισθολογικές τους περικοπές”.

Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να επισημάνω το συνδετικό κρίκο αυτών των ειδήσεων. Χρειάζεται; Είναι προφανής. Υπάρχει άραγες κάτι πιο αντιπροσωπευτικό του τι είναι “Ελληνική ζωή” τη σήμερον ημέρα από αυτές τις τρεις ειδήσεις;

Υπάρχει καλύτερο απόσταγμα Ελλάδας από ένα μπουκέτο μικροσυμφερόντων που μάχονται εναντίον οποιουδήποτε τα επιβουλεύεται, δηλαδή όλων των υπόλοιπων;

Μουσική, Μωράκια

Δεν είμαι κάτι το ιδιαίτερο και το ξεχωριστό. Δεν ανήκω σε καμιάν ιντερνελίτ. Στο πραγματικό ίντερνετς ζω, είμαι μέρος του, και γι’ αυτό δεν είμαι υπεράνω του να σου δείξω ευθύς αμέσως δύο βιντεάκια με μωράκια. Με μωράκια, ναι. Γιατί; Δεν τα σνομπάρω. Θα μπορούσα να σου δείξω και βιντεάκια με γάτες. Αργά ή γρήγορα θα γίνει κι αυτό. Είναι θέμα χρόνου.

Στο πρώτο, δυο δίδυμα βρέφη 11 μηνών χορεύουν ενθουσιασμένα όταν ο μπαμπάς παίζει κιθάρα.

[field id=”1″]

Και Τώρα, Η Γνώμη Του Σλαβόι Ζίζεκ Για Το “The Dark Knight Rises”

Ο πανέξυπνος, εμμονικός και αδιανόητα εκκεντρικός Σλοβένος φιλόσοφος κάθισε κι έγραψε 3.600 λέξεις για το τελευταίο Μπάτμαν. Ναι, το Μπάτμαν. Το “The Dark Knight Rises“. Ο (μεταξύ πολλών άλλων ιδιοτήτων) εν μέρει πνευματικός νονός του ΣΥΡΙΖΑ έκανε ένα διάλειμμα από τους υπόλοιπους στοχασμούς και έγραψε ένα σεντόνι στον New Statesman για την ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν, μια σχεδόν κανονική κριτική, με εκτενή περίληψη της υπόθεσης, αναφορά στις προηγούμενες ταινίες, περιγραφή των χαρακτήρων, και στη συνέχεια μια λεπτομερή ιδεολογική ανάλυση της υπόθεσης υπό το πρίσμα του κομμουνιστή που ονειρεύεται την επανάσταση.

It is thus not only Nolan’s film that is unable to imagine authentic people’s power. The “real” radical-emancipatory movements couldn’t do it, either; they remained caught in the co-ordinates of the old society, in which actual “people power” was often such a violent horror.