Θοδωρής Την 1η Αυγούστου του 1944 συνέβη η μεγαλύτερη εξέγερση σε κατεχόμενο από τους Ναζί κράτος, όταν οι Πολωνική αντίσταση ξεκίνησε …
Έχεις συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει;
Καταλαβαίνεις τη διαφορά; Βλέπεις τι γίνεται;
Υπάρχει στον κόσμο αναμπουμπούλα κι αναταραχή.
Κάτι έχει αλλάξει στον τρόπο που μιλάμε μεταξύ μας, κάτι σπουδαίο και θεμελιώδες. Αλλάζει αργά και σταδιακά τα τελευταία χρόνια, αλλά τώρα, ξαφνικά, βλέπουμε ανάγλυφες τις συνέπειες της αλλαγής μπροστά μας.
Πριν από δύο μήνες, δύο Αυστραλοί κολυμβητές που έκαναν προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στις ΗΠΑ, ανέβασαν στα social media μια φωτογραφία που τους δείχνει να κρατάνε όπλα. Τίποτα άλλο: Ήταν σε ένα κατάστημα που πούλαγε όπλα, και κράταγαν κάτι τουφέκια. Η Ομοσπονδία τους αποφάσισε και τους επέβαλε την εξής τιμωρία: Να μην ξαναχρησιμοποιήσουν social media μέχρι το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων, και να επιστρέψουν αμέσως στην Αυστραλία μετά το τέλος των αθλημάτων τους.
Κι αυτό για μια φωτογραφία που ανέβηκε στο Facebook δυο μήνες πριν.
Το θέμα της Βούλας Παπαχρήστου και του αποκλεισμού της από τους Ολυμπιακούς Αγώνες για ένα tweet είχε προφανές ενδιαφέρον γιατί έμπλεκε μέσα πολλά συναρπαστικά θέματα (τεχνολογία! αθλητισμός! ρατσισμός! λογοκρισία!) αλλά το σημαντικότερο που αναδείχθηκε κατά τη γνώμη μου ήταν για μια ακόμα φορά η αδυναμία των Ελλήνων -και μάλιστα της μορφωμένης ελίτ που ξημεροβραδιάζεται στα σόσιαλ μύδια- να αναλύσει και να κουβεντιάσει ένα θέμα. Διαβάζοντας posts και tweets και σχόλια (κι εδώ) εντοπίζω ότι σ’ αυτό το δημόσιο “διάλογο” (που στην πραγματικότητα είναι περισσότερο επικαλυπτόμενοι μονόλογοι) υπάρχουν τρία προβλήματα:
1. Υπάρχει μια καθολική και προφανής αδυναμία να εντοπίσουμε το θέμα που συζητάμε.
2. Υπάρχει μια τρομερή βιασύνη να διαμορφώσουμε άποψη και να την εκφράσουμε
3. Από τη στιγμή που τη διαμορφώσουμε, εμφανίζουμε μια πλήρη άρνηση να την αλλάξουμε/διορθώσουμε.
Το θέμα της ιστορίας του αποκλεισμού της Βούλας Παπαχρήστου δεν έχει να κάνει με το ρατσισμό, και δεν έχει να κάνει με την ελευθερία του λόγου ή τη λογοκρισία. Τα αγγίζει αυτά τα σημαντικά θέματα, και αποτελεί έναυσμα για παράλληλες συζητήσεις πάνω σε αυτά. Το πραγματικό θέμα, όμως, κι αυτό που πολλοί δεν έχουν καταλάβει, είναι η υπακοή στους κανόνες.
To 2004, μετά τον τελικό του Euro, κατέβηκα μαζί με φίλους στην Ομόνοια. Εκεί, εκτός από τις αναμενόμενες εκδηλώσεις χαράς -το να στέκεσαι δηλαδή ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους που δε γνωρίζεις μόνο και μόνο επειδή είστε όλοι χαρούμενοι για τον ίδιο λόγο- ακούσαμε χιλιάδες Έλληνες να τραγουδάνε “δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ”, εν χορώ, μέσα σε μια έκσταση ενθουσιασμού και πάθους και μίσους.
Λίγες εβδομάδες αργότερα, στο Ολυμπιακό Στάδιο, δεκάδες χιλιάδες Έλληνες καθυστέρησαν την εκκίνηση του τελικού των 200 μέτρων επειδή φώναζαν ρυθμικά το όνομα Έλληνα αθλητή που είχε σκηνοθετήσει τροχαίο για να αποφύγει εξέταση για ντόπινγκ. Στο τέλος του αγώνα, γιούχαραν το νικητή.
Οκτώ χρόνια μετά, το 2012, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες ψήφισαν σε εθνικές εκλογές ένα ακροδεξιό κόμμα ναζιστικών αποχρώσεων. Δύο φορές.
Σήμερα μια κοπελίτσα 22 χρονών, αθλήτρια του τριπλούν, που ετοιμάζεται να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, ανέβασε στο Twitter το εξής ρατσιστικό “αστείο”.
Κι όμως: Κόσμος εξακολουθεί να πέφτει από τα σύννεφα.
Άνθρωποι βαθιά χωμένοι στη φούσκα τους εξακολουθούν να εκπλήσσονται για το επίπεδο του πολιτισμού στην Ελλάδα.
Η φωτογραφία αυτή δείχνει το εξής: Αυτό τον Ιούλιο το 97% του πάγου στην Γροιλανδία λιώνει. Πρόσεξε: Η Γροιλανδία δεν …
Τα τελευταία χρόνια η χώρα μας έχει προκαλέσει πρωτοφανές ταράκουλο στην παγκόσμια οικονομία, για το οποίο φταίει, βεβαίως, αλλά δεν φταίει μοναχή της, φταίνε κι άλλοι παράγοντες, τέλος πάντων δεν είναι αυτό το θέμα μας αυτό εδώ, το θέμα μας είναι το ότι έχουμε κάνει τον κόσμο ολόκληρο να παρακολουθεί τι μας συμβαίνει, να ανησυχεί για το αν κάναμε μεταρρυθμίσεις, για το αν γίναν επεισόδια, και να μάθει το όνομα “Τσίπρας”, κι αυτό είναι περίεργο. Παράλογο.
Γιατί σύμφωνα μ’ αυτήν εδώ τη λίστα, 9 Αμερικάνικες πόλεις αποτελούν μεγαλύτερες “οικονομίες” από ολόκληρη τη δικιά μας χώρα. Εννέα. Πόλεις.
Φέτος πάρα πολύς κόσμος είναι ήδη σε διακοπές. Πολλοί γνωστοί και άγνωστοι θα κάνουν διακοπές διαρκείας, ενός μήνα, ίσως παραπάνω. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν δουλειές στις οποίες θα επιστρέψουν το Σεπτέμβριο, βεβαίως. Και οι διακοπές τους θα είναι πιο μαζεμένες από ό,τι οι συντομότερες/εντονότερες του παρελθόντος. Το φετινό καλοκαίρι σ’ αυτήν εδώ τη χώρα έχει μερικά χαρακτηριστικά μοναδικά και κάπως ανεπανάληπτα, σα να είναι ξεχωριστό, πρωτοφανές. Μοιάζει σα να είναι το τελευταίο.
Καθώς πολύς κόσμος έχει πολύ περισσότερο ελεύθερο χρόνο, πια -και όχι από επιλογή του-, η ανάγνωση βιβλίων είναι ένας πολύ καλός τρόπος να τον εκμεταλλευτεί, ίσως ο καλύτερος. Παρακάτω παραθέτω με τυχαία σειρά δέκα βιβλία που έχω διαβάσει και πιστεύω ότι αξίζει να τους ρίξεις μια ματιά, και δέκα βιβλία που σκοπεύω να διαβάσω το αμέσως επόμενο διάστημα, για διάφορους λόγους.
Ελπίζω να βοηθήσουν.
Και τώρα ένα άρθρο γεμάτο σεξ, πάθος και σοκαριστικές ανατροπές.
Όχι ακριβώς.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα άρθρο που αφορά σε ένα γιγάντιο σκάνδαλο με παγκόσμιες προεκτάσεις που βάζει φωτιά στα θεμέλια του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ή, τουλάχιστον, θα έπρεπε να βάζει. Γιατί στην πραγματικότητα δεν έχει ξεσπάσει καμιά υπεργιγάντια κατακραυγή, δε βγαίνουν άνθρωποι στους δρόμους, δεν γράφονται πάρα πολλά πύρινα άρθρα. Ο λόγος είναι το ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν καταλάβει τι έχει συμβεί ακριβώς με το Libor και τη Barclays και έτσι το έχουν αφήσει να περάσει, χαμένο μέσα στον ορυμαγδό των καθημερινών εξελίξεων, με πόσα να προλάβει ασχοληθεί και ο σύγχρονος άνθρωπος, άσε που έκανε και ζέστη.
Το ίδιο έπαθα κι εγώ.
Μα όταν τελικά πρόλαβα και κάθισα και διάβασα περί τίνος επρόκειται κατάλαβα ότι
1ον: Δεν είναι και τόσο περίπλοκο
2ον: Είναι πιο σοκαριστικό από ό,τι φαντάζεσαι
Το ανθρώπινο σώμα έχει, όπως ξέρεις, θερμοκρασία γύρω στους 37 βαθμούς Κελσίου. Γιατί τότε υποφέρουμε όταν η ατμόσφαιρα γύρω μας έχει παρόμοια θερμοκρασία; Μια χαρά είναι το απομέσα μας όλο το χρόνο -γιατί όταν το απ’ έξω γίνεται το ίδιο ζεστό νιώθουμε άσχημα; Η απάντηση είναι ότι το ανθρώπινο σώμα δεν είναι ένα αντικείμενο με σταθερή θερμοκρασία, αλλά λειτουργεί ως αντλία θερμότητας:
Όλα είναι δυνατά. Τίποτα δεν είναι αδύνατο.
Είναι δύσκολο να το χωνέψει κανείς αυτό. Δε σου κάθεται πολύ καλά. Τα πράγματα που γίνονται συνήθως είναι συγκεκριμένα, πεπερασμένα και αναμενόμενα. Αλλά τα πράγματα που γίνονται σπάνια μπορεί να είναι οτιδήποτε. Μπορεί κάποιος να πέσει από ένα χιλιόμετρο ύψος χωρίς αλεξίπτωτο και να ζήσει. Μπορεί να βρεις στο πεζοδρόμιο της Αθήνας ένα γυμνό πτώμα. Τα πάντα μπορούν να γίνουν. Αλλά επειδή τέτοια πράγματα γίνονται πολύ σπάνια, είναι δύσκολο να τα χωνέψεις. Τα θεωρείς αδύνατα. Πέφτεις από τα σύννεφα. Έτσι είναι οι άνθρωποι.
Και εγώ το παθαίνω. Γιατί, εντάξει, μπορείς να δεχτείς ότι ας πούμε βρέθηκε το σωματίδιο του Χιγκς και ανοίγει η Χρυσή Αυγή παντοπωλείο, ότιδήποτε, αλλά μερικά πράγματα είναι πέρα από τη φαντασία και των πιο φαντασιόπληκτων. Τίτλος είδησης: