Πες μου ότι δεν είμαι μόνος μου. Πες μου ότι το νιώθεις κι εσύ: Τις τελευταίες εβδομάδες σα να μας έχουν απάγει και τους δυο και να μας έχουν προσγειώσει σε ένα παράλληλο σύμπαν.
Οι μέρες έχουν πάρει μια χροιά παράξενη τελευταία, σαν ένα «κλικ» να ‘χει γίνει και η πραγματικότητα να ‘χει αλλάξει, όχι πάρα πολύ (ο ήλιος ακόμα ανατέλλει στην ανατολή, ένα φεγγάρι βγαίνει τη νύχτα, στο βόρειο ημισφαίριο κάνει κρύο) αλλά εμφατικά, αν και ακατανόητα, σχεδόν ασυνείδητα.
Οι τελευταίοι μήνες ήταν δύσκολοι και περίεργοι, μα κάποια στιγμή τις τελευταίες εβδομάδες η αφήγηση της κοινής μας μοίρας έπαψε να θυμίζει αρχαία τραγωδία, σα να φτάσαμε σε ένα διχαλωτό μονοπάτι και, παίρνοντας τη στροφή, ξεπεράσαμε ένα αόρατο όριο και πια αυτό που ζούμε ξαφνικά άρχισε θυμίζει περισσότερο μαγικό ρεαλισμό γραμμένο από λατινοαμερικάνο συγγραφέα με φαντασία πυροδοτημένη από γενναίες δόσεις αγουαρδιέντε.
Ένα πράγμα είναι σαφές: Η στροφή ήταν η ανακοίνωση του Γιώργου Παπανδρέου για το δημοψήφισμα.
Σκέψου πού ήμασταν τότε, σκέψου λίγο, την επαύριο της συμφωνίας της 27ης Οκτωβρίου (την οποία κυβέρνηση και Τύπος μας παρουσίαζαν ως νίκη και ελπίδα) και δες λίγο που είμαστε τώρα, δυο εβδομάδες αργότερα: Με άλλο πρωθυπουργό, με ακροδεξιούς στην κυβέρνηση, με την αντιπολίτευση να είναι υπέρ της συμφωνίας της 27ης Οκτωβρίου, με δύο ευρωπαϊκά κράτη να έχουν καινούριους και πράους και μειλίχιους τεχνοκράτες κυβερνήτες και με τα πράγματα που βλέπουμε και ακούμε να βγάζουν λίγο λιγότερο νόημα από αυτό (το ούτως ή άλλως περιορισμένο) που έβγαζαν προηγουμένως.
Ας τα πάρουμε όσο μεμονωμένα και σκόρπια είναι: