Θοδωρής Ε τί περίμενες; Θυμήσου: Η οικογένεια Τζομπς στον Ισθμό της Κορίνθου
Από την επίσημη βιογραφία του, που την έγραψε ο Γουόλτερ Άιζακσον και κυκλοφόρησε χτες (και στα Ελληνικά).
Χαζεύοντας το θαυμάσιο slideshow της Ναυτεμπορικής παρατήρησα μερικά πράγματα ενδιαφέροντα και αξιοσημείωτα. Τα εξής:
1. Εδώ, κάποιος μοιάζει λίγο, πώς να το πω, παράταιρος
Κυκλοφόρησε που λες ετούτη εδώ η μελέτη (PDF link) για την οποία οι μελετητές έψαξαν 43.000 πολυεθνικές εταιρίες, τις έβαλαν κάτω, ανέλυσαν τα ιδιοκτησιακά τους και ανακάλυψαν ότι μέσα στο χαώδες πλέγμα που υπάρχει υποβόσκει ένας κεντρικός πυρήνας που έχει δυσανάλογα μεγάλο έλεγχο πάνω στο παγκόσμιο οικονομικό στερέωμα. Οι Στεφανία Βιτάλι, Τζέιμς Γκλάτφελντερ και Στέφανο Μπατιστόν από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Ζυρίχης που συνέταξαν την έκθεση διαπίστωσαν ότι 1318 εταιρίες είχαν μερίδια σε δύο ή περισσότερες εταιρίες η καθεμία (κατά μέσο όρο σε είκοσι) και μαζί ήλεγχαν το 60% της πραγματικής οικονομίας (δηλαδή εταιριών που παράγουν πράγματα, όχι τράπεζες). Και μέσα σ’ αυτές υπήρχε ένα ακόμα μικρότερο υποσύνολο 147 εταιριών που ελέγχουν το 40% όλων. Μια ευανάγνωστη ανάλυση που τα εξηγεί καλύτερα εδώ.
Παρακάτω θα δεις μια λίστα με τις 50 μεγαλύτερες. Είναι σχεδόν όλες χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Όταν ένα από αυτά έκλεισε (η Lehman -η έκθεση χρησιμοποίησε παλιότερα στοιχεία) η παγκόσμια οικονομία γνώρισε τεράστια ύφεση.
Αυτές τις ημέρες γίνεται χαμός στα Κινέζικα σόσιαλ μύδια με αφορμή ένα ανατριχιαστικό βιντεάκι, το οποίο δείχνει ένα φρικτό τροχαίο ατύχημα: Ένα λευκό φορτηγό χτυπά ένα παιδάκι δύο χρονών και, στη συνέχεια, περνώντας από πάνω του, το πατά και με τις πίσω ρόδες. Ο οδηγός δεν παίρνει χαμπάρι και προχωρά ακάθεκτος, αλλά το ακόμα πιο ανατριχιαστικό, και ο λόγος που έχουν ξεκινήσει όλες αυτές οι συζητήσεις, είναι αυτό που γίνεται μετά:
Οι περαστικοί προσπερνούν αδιάφοροι.
Δύο, τρεις, πέντε, δέκα άνθρωποι περνούν, με τα πόδια ή με μηχανάκια, μερικοί ρίχουν μόνο ένα βλέμμα, και κανείς τους δεν σταματά για να βοηθήσει το παιδάκι.
Τελικά έρχεται μια κυρία και το τραβάει στην άκρη του δρόμου, και λίγο αργότερα έρχεται και η μαμά του και το παίρνει.
(το βιντεάκι είναι εδώ –δεν σου προτείνω να το δεις)
Η συμπεριφορά των ανθρώπων που πέρασαν δίπλα από το χτυπημένο παιδάκι και δεν σταμάτησαν έχει πυροδοτήσει συζητήσεις σχετικά με την «ψυχή» των Κινέζων, για το πόσο μεγάλη είναι η ηθική τους κατάρρευση, τέτοια ερωτήματα, σημαντικά και σπουδαία και άξια συζήτησης.
Πού θέλω να καταλήξω:
Αν και οι περισσότεροι κουβεντιάζουν για το κείμενο τριών υπουργών του ΠΑΣΟΚ (εδώ), ετούτη τη (φθινοπωρινή, στην Αθήνα) Κυριακή άλλο είναι το πιο ζουμερό ανάγνωσμα. Το σημαντικότερο συμπέρασμα από το εντυπωσιακό, μακροσκελές και αναλυτικό επικό άρθρο του Βήματος για το πολιτικό παρασκήνιο πίσω από τους σημαντικούς πολιτικούς σταθμούς της τελευταίας τριετίας νομίζω δεν είναι ούτε η αποκάλυψη του ρόλου του Νίκου Παπανδρέου στη διακυβέρνηση της χώρας (!), ούτε η εγωιστική υστεροβουλία του Ευάγγελου Βενιζέλου (εξαιτίας της οποίας ακόμα δεν έχουμε πάρει την έκτη δόση), ούτε η υπεράσπιση του κοινοβουλίου από τους μπράβους του ΠΑΜΕ τη μέρα που δολοφονήθηκαν οι τρεις άνθρωποι στη Marfin. Το σημαντικότερο είναι το εξής:
Ο Έλληνας αναγνώστης διψάει για αλήθεια και δημοσιογραφία.
Δεν ξέρω κατά πόσο οι ιστορίες που περιγράφονται είναι διασταυρωμένες (σίγουρα είναι αποσπασματικές, αρκετά μπερδεμένες, και δημιουργούν πολλά ερωτήματα, πράγμα εν μέρει αναμενόμενο δεδομένου του ότι περιγράφουν γεγονότα που θα μπορούσαν να γεμίσουν βιβλία), ούτε ποιο είναι το “υψηλόβαθμο στέλεχος της κυβέρνησης” που αποτελεί την κύρια πηγή (αν και έχω έναν-δυο υποψήφιους στο μυαλό), ή για ποιο λόγο δημοσιεύονται όλα αυτά τώρα, αλλά τονίζουν υποδειγματικά το ότι αυτά που γίνονται μακριά από τις λοβοτομημένες ειδήσεις των καναλιών και τις αναδημοσιεύσεις δηλώσεων των εφημερίδων είναι απείρως πιο ενδιαφέροντα και ουσιαστικά από αυτά που οι πολίτες μαθαίνουν καθημερινά. Υπάρχει ένα χάος ανάμεσα στους αδαείς πολίτες και την αλήθεια, και αυτό το χάος δημοσιογράφοι και εκδότες αποτυγχάνουν να το γεφυρώσουν εδώ και δεκαετίες -ενίοτε και εκούσια. Κάποτε αυτό το χάος πρέπει να αρχίσει να κλείνει, αλλιώς δεν υπάρχει κανένα μέλλον εδώ.
Παρακάτω, μερικά αποσπάσματα:
Το γράφημα δείχνει το μέσο ετήσιο εισόδημα στον τραπεζικό κλάδο διαχρονικά, σε αντιπαραβολή με το μέσο ετήσιο εισόδημα στον υπόλοιπο …
Το βιβλίο που, αν κάποιος μου έβαζε πιστόλι στον κρόταφο και με ρώταγε “Ποιό είναι το καλύτερο βιβλίο που έχετε …
Η φράση αυτή, που έχεις οπωσδήποτε δει σε αφίσες και φλιτζάνια και avatars στα Ίντερνετς, ήταν γραμμένη σε μια αφίσα …
Ένα ποίημα από πρόσφατο τεύχος του New Yorker. “occasionally her arms fell off”