Θοδωρής | θοδωρής γεωργακόπουλος

Και Τώρα, Δημοψήφισμα

Πριν από λίγο ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε πως το επόμενο δάνειο της χώρας από την Ευρώπη (πρέπει, παρεμπιπτόντως, να βρούμε μια …

Η Μούτζα Και Ο Πολιτισμός Της Διαμαρτυρίας

Ετούτο εδώ γράφεται μετά από την καταιγίδα σχολίων για την επεισοδιακή ακύρωση της παρέλασης και τις ιστορίες διαμαρτυρίας από όλη την Ελλάδα, που σου έχουν οπωσδήποτε ήδη τηγανίσει τον εγκέφαλο. Θεωρώ το τηγάνισμα δεδοδένο, λέγοντας τα εξής λίγα:

Όπως και σε όλα πράγματα, έτσι και στη διαμαρτυρία, σημασία δεν έχει μόνο το τί κάνεις, αλλά και το πώς το κάνεις. Ο πολιτισμός και η ανατροφή σου φαίνονται από το πώς τρως, το πώς μιλάς, το πώς κουβεντιάζεις και το πώς οδηγάς. Και φαίνονται και από το πώς διαμαρτύρεσαι όταν συμβαίνουν πράγματα που δεν σου αρέσουν. Δεν είναι όλοι οι Έλληνες ίδιοι. Δεν είναι όλες οι διαμαρτυρίες ίδιες. Η ιδέα των μαθητών που, παρελαύνοντας, στρέφουν το κεφάλι από την άλλη όταν περνούν μπροστά από τους επισήμους εμένα μου φάνηκε πράξη σπουδαία, τρόπος διαμαρτυρίας πολιτισμένος, σοβαρός και εμπνευσμένος, και μπορώ να σου πώ ότι με συγκίνησε κιόλας.

Πώς Σου Φάνηκε Η Αθήνα, Στιβ Τζομπς;

Ε τί περίμενες; Θυμήσου: Η οικογένεια Τζομπς στον Ισθμό της Κορίνθου

Ο Στιβ Τζομπς, Με Τις Κόρες Και Τη Σύζυγο, Στον Ισθμό Της Κορίνθου

Από την επίσημη βιογραφία του, που την έγραψε ο Γουόλτερ Άιζακσον και κυκλοφόρησε χτες (και στα Ελληνικά).

Έξι Περίεργες Φωτογραφίες Από Τα Χτεσινά Επεισόδια

Χαζεύοντας το θαυμάσιο slideshow της Ναυτεμπορικής παρατήρησα μερικά πράγματα ενδιαφέροντα και αξιοσημείωτα. Τα εξής:

1. Εδώ, κάποιος μοιάζει λίγο, πώς να το πω, παράταιρος

Οι 147 Εταιρίες Που Ελέγχουν Την Παγκόσμια Οικονομία

Κυκλοφόρησε που λες ετούτη εδώ η μελέτη (PDF link) για την οποία οι μελετητές έψαξαν 43.000 πολυεθνικές εταιρίες, τις έβαλαν κάτω, ανέλυσαν τα ιδιοκτησιακά τους και ανακάλυψαν ότι μέσα στο χαώδες πλέγμα που υπάρχει υποβόσκει ένας κεντρικός πυρήνας που έχει δυσανάλογα μεγάλο έλεγχο πάνω στο παγκόσμιο οικονομικό στερέωμα. Οι Στεφανία Βιτάλι, Τζέιμς Γκλάτφελντερ και Στέφανο Μπατιστόν από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Ζυρίχης που συνέταξαν την έκθεση διαπίστωσαν ότι 1318 εταιρίες είχαν μερίδια σε δύο ή περισσότερες εταιρίες η καθεμία (κατά μέσο όρο σε είκοσι) και μαζί ήλεγχαν το 60% της πραγματικής οικονομίας (δηλαδή εταιριών που παράγουν πράγματα, όχι τράπεζες). Και μέσα σ’ αυτές υπήρχε ένα ακόμα μικρότερο υποσύνολο 147 εταιριών που ελέγχουν το 40% όλων. Μια ευανάγνωστη ανάλυση που τα εξηγεί καλύτερα εδώ.

Παρακάτω θα δεις μια λίστα με τις 50 μεγαλύτερες. Είναι σχεδόν όλες χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Όταν ένα από αυτά έκλεισε (η Lehman -η έκθεση χρησιμοποίησε παλιότερα στοιχεία) η παγκόσμια οικονομία γνώρισε τεράστια ύφεση.

Μπορεί Και Να Μην Είμαστε Στο Τελευταίο Στάδιο Ηθικής Κατάρρευσης

Αυτές τις ημέρες γίνεται χαμός στα Κινέζικα σόσιαλ μύδια με αφορμή ένα ανατριχιαστικό βιντεάκι, το οποίο δείχνει ένα φρικτό τροχαίο ατύχημα: Ένα λευκό φορτηγό χτυπά ένα παιδάκι δύο χρονών και, στη συνέχεια, περνώντας από πάνω του, το πατά και με τις πίσω ρόδες. Ο οδηγός δεν παίρνει χαμπάρι και προχωρά ακάθεκτος, αλλά το ακόμα πιο ανατριχιαστικό, και ο λόγος που έχουν ξεκινήσει όλες αυτές οι συζητήσεις, είναι αυτό που γίνεται μετά:

Οι περαστικοί προσπερνούν αδιάφοροι.

Δύο, τρεις, πέντε, δέκα άνθρωποι περνούν, με τα πόδια ή με μηχανάκια, μερικοί ρίχουν μόνο ένα βλέμμα, και κανείς τους δεν σταματά για να βοηθήσει το παιδάκι.

Τελικά έρχεται μια κυρία και το τραβάει στην άκρη του δρόμου, και λίγο αργότερα έρχεται και η μαμά του και το παίρνει.

(το βιντεάκι είναι εδώ –δεν σου προτείνω να το δεις)

Η συμπεριφορά των ανθρώπων που πέρασαν δίπλα από το χτυπημένο παιδάκι και δεν σταμάτησαν έχει πυροδοτήσει συζητήσεις σχετικά με την «ψυχή» των Κινέζων, για το πόσο μεγάλη είναι η ηθική τους κατάρρευση, τέτοια ερωτήματα, σημαντικά και σπουδαία και άξια συζήτησης.

Πού θέλω να καταλήξω:

Κυριακάτικο Διάβασμα: Η Μυστική Ιστορία Του Μνημονίου

Αν και οι περισσότεροι κουβεντιάζουν για το κείμενο τριών υπουργών του ΠΑΣΟΚ (εδώ), ετούτη τη (φθινοπωρινή, στην Αθήνα) Κυριακή άλλο είναι το πιο ζουμερό ανάγνωσμα. Το σημαντικότερο συμπέρασμα από το εντυπωσιακό, μακροσκελές και αναλυτικό επικό άρθρο του Βήματος για το πολιτικό παρασκήνιο πίσω από τους σημαντικούς πολιτικούς σταθμούς της τελευταίας τριετίας νομίζω δεν είναι ούτε η αποκάλυψη του ρόλου του Νίκου Παπανδρέου στη διακυβέρνηση της χώρας (!), ούτε η εγωιστική υστεροβουλία του Ευάγγελου Βενιζέλου (εξαιτίας της οποίας ακόμα δεν έχουμε πάρει την έκτη δόση), ούτε η υπεράσπιση του κοινοβουλίου από τους μπράβους του ΠΑΜΕ τη μέρα που δολοφονήθηκαν οι τρεις άνθρωποι στη Marfin. Το σημαντικότερο είναι το εξής:

Ο Έλληνας αναγνώστης διψάει για αλήθεια και δημοσιογραφία.

Δεν ξέρω κατά πόσο οι ιστορίες που περιγράφονται είναι διασταυρωμένες (σίγουρα είναι αποσπασματικές, αρκετά μπερδεμένες, και δημιουργούν πολλά ερωτήματα, πράγμα εν μέρει αναμενόμενο δεδομένου του ότι περιγράφουν γεγονότα που θα μπορούσαν να γεμίσουν βιβλία), ούτε ποιο είναι το “υψηλόβαθμο στέλεχος της κυβέρνησης” που αποτελεί την κύρια πηγή (αν και έχω έναν-δυο υποψήφιους στο μυαλό), ή για ποιο λόγο δημοσιεύονται όλα αυτά τώρα, αλλά τονίζουν υποδειγματικά το ότι αυτά που γίνονται μακριά από τις λοβοτομημένες ειδήσεις των καναλιών και τις αναδημοσιεύσεις δηλώσεων των εφημερίδων είναι απείρως πιο ενδιαφέροντα και ουσιαστικά από αυτά που οι πολίτες μαθαίνουν καθημερινά. Υπάρχει ένα χάος ανάμεσα στους αδαείς πολίτες και την αλήθεια, και αυτό το χάος δημοσιογράφοι και εκδότες αποτυγχάνουν να το γεφυρώσουν εδώ και δεκαετίες -ενίοτε και εκούσια. Κάποτε αυτό το χάος πρέπει να αρχίσει να κλείνει, αλλιώς δεν υπάρχει κανένα μέλλον εδώ.

Παρακάτω, μερικά αποσπάσματα:

Πόσα Παίρνουν Οι Τραπεζίτες Της Νέας Υόρκης Σε Σχέση Με Όλους Τους Άλλους

Το γράφημα δείχνει το μέσο ετήσιο εισόδημα στον τραπεζικό κλάδο διαχρονικά, σε αντιπαραβολή με το μέσο ετήσιο εισόδημα στον υπόλοιπο …

50 Χρόνια Catch-22

Το βιβλίο που, αν κάποιος μου έβαζε πιστόλι στον κρόταφο και με ρώταγε “Ποιό είναι το καλύτερο βιβλίο που έχετε …