Θοδωρής

Το 1762 ο φιλόσοφος Ζαν Ζακ Ρουσό έγραψε ένα βιβλίο που λεγόταν «Το Κοινωνικό Συμβόλαιο», και περιλάμβανε κάποιες σκέψεις για το πώς πρέπει να δομείται μια κοινωνία ανθρώπων. Οι ιδέες του δεν ήταν πρωτοφανείς (είχαν συζητηθεί δεκαετίες πριν, μεταξύ άλλων κι από έναν φιλόσοφο συνονόματο χαρακτήρα απ’ το Lost, και χιλιετίες πριν από τον Πλάτωνα) αλλά η εποχή ήταν κατάλληλη και οι συνθήκες ώριμες και οι ιδέες έπιασαν, και ενέπνευσαν επαναστάσεις και βοήθησαν στην εγκαθίδρυση της δημοκρατίας ως το πολίτευμα των ισχυρών κρατών της Γης, με πρώτες τις ΗΠΑ και τη Γαλλία. Η κυριότερη ιδέα του ήταν η εξής: Για να καταφέρει ο άνθρωπος περισσότερα πράγματα πρέπει να πάψει να είναι μόνος και να συνάψει ένα Κοινωνικό Συμβόλαιο με τους άλλους. Μ’ αυτό το συμβόλαιο συμφωνεί να εγκαταλείψει κάποιες από τις ελευθερίες που είχε ως ζώο μοναχό του στη φύση, και να τις παραχωρήσει στην κυβέρνηση, η οποία απαραίτητα πρέπει να εκπορεύεται από το λαό. Καθώς όλα τα μέλη της Κοινωνίας που έχουν υπογράψει το Συμβόλαιο εγκαταλείπουν τις ίδιες ελευθερίες, και καθώς αναλαμβάνουν όλοι τις ίδιες ευθύνες, είναι ίσοι. Πράγμα που ακούγεται ωραίο στη θεωρία και στην πράξη εξελίχθηκε σε γενικές γραμμές καλά, και οδήγησε την ανθρωπότητα σε θριάμβους όπως η εξάλειψη της πολυομυελίτιδας και το Google.

Σου μιλάω για το 1762 τώρα. Χίλια. Εφτακόσια. Εξήντα. Δύο.

Read more

Αυτά είναι τα βιβλία που μου έστειλαν εκδοτικοί οίκοι τον Ιούνιο, για να τα διαβάσω και ίσως και να γράψω και κάτι γι’ αυτά στα μέσα στα οποία γράφω. Φυσικά δεν προλαβαίνω να διαβάσω 21 βιβλία το μήνα -με το ζόρι προλαβαίνω να διαβάσω έστω και ένα-, αλλά ξέρω ποια από αυτά θα διάβαζα, αν είχα χρόνο, ενώ κάποια τα έχω ήδη διαβάσει στα Εγγλέζικα. Παρακάτω θα δεις λίστα όλων όσων μου ήρθαν, και μια επιλογή των τριών που βρίσκω πιο ενδιαφέροντα και σου προτείνω:

Read more

Την ώρα που το μίσος σκυλεύει το πτώμα μιας κοινωνίας που στ’ αλήθεια ποτέ δεν ζούσε και καμιά τρομερή ζωή, και καθώς η οργή θολώνει μυαλά και αναγκάζει μπούρδες να γραφτούν, χοντράδες να ειπωθούν και βία, πολλή πολλή βία να πλημμυρίσει δρόμους, timelines και walls, ας κάνουμε ένα βηματάκι πίσω κι ας κουβεντιάσουμε το εξής: Το χειρότερο πράγμα που έκανε το «κίνημα» των «Αγανακτισμένων» και η εδώ και ένα μήνα (αφηρημένη, αόριστη) διαμαρτυρία ολόκληρου του Ελληνικού λαού στη χώρα, είναι ότι πήρε τον (όποιο) διάλογο για την ασθένειά της και τον άλλαξε, τον μετέτρεψε σε μη-διάλογο για τα συμπτώματα. Στην αρχή με αθωότητα και αφέλεια, στη συνέχεια με ολοένα διογκούμενη ενσυνείδητη αφασία, μέχρι που φτάσαμε στο σήμερα, με τη χώρα ημιθανή, και εμάς να έχουμε ξεχάσει ποιο ήταν το θέμα της κουβέντας, το γιατί είμαστε όλοι εδώ και (κάνουμε ότι) συζητάμε.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα ανάποδα, κι ας ξεκινήσουμε από τα καλά.

φωτό: @biglebo

Read more