Το 1762 ο φιλόσοφος Ζαν Ζακ Ρουσό έγραψε ένα βιβλίο που λεγόταν «Το Κοινωνικό Συμβόλαιο», και περιλάμβανε κάποιες σκέψεις για το πώς πρέπει να δομείται μια κοινωνία ανθρώπων. Οι ιδέες του δεν ήταν πρωτοφανείς (είχαν συζητηθεί δεκαετίες πριν, μεταξύ άλλων κι από έναν φιλόσοφο συνονόματο χαρακτήρα απ’ το Lost, και χιλιετίες πριν από τον Πλάτωνα) αλλά η εποχή ήταν κατάλληλη και οι συνθήκες ώριμες και οι ιδέες έπιασαν, και ενέπνευσαν επαναστάσεις και βοήθησαν στην εγκαθίδρυση της δημοκρατίας ως το πολίτευμα των ισχυρών κρατών της Γης, με πρώτες τις ΗΠΑ και τη Γαλλία. Η κυριότερη ιδέα του ήταν η εξής: Για να καταφέρει ο άνθρωπος περισσότερα πράγματα πρέπει να πάψει να είναι μόνος και να συνάψει ένα Κοινωνικό Συμβόλαιο με τους άλλους. Μ’ αυτό το συμβόλαιο συμφωνεί να εγκαταλείψει κάποιες από τις ελευθερίες που είχε ως ζώο μοναχό του στη φύση, και να τις παραχωρήσει στην κυβέρνηση, η οποία απαραίτητα πρέπει να εκπορεύεται από το λαό. Καθώς όλα τα μέλη της Κοινωνίας που έχουν υπογράψει το Συμβόλαιο εγκαταλείπουν τις ίδιες ελευθερίες, και καθώς αναλαμβάνουν όλοι τις ίδιες ευθύνες, είναι ίσοι. Πράγμα που ακούγεται ωραίο στη θεωρία και στην πράξη εξελίχθηκε σε γενικές γραμμές καλά, και οδήγησε την ανθρωπότητα σε θριάμβους όπως η εξάλειψη της πολυομυελίτιδας και το Google.
Σου μιλάω για το 1762 τώρα. Χίλια. Εφτακόσια. Εξήντα. Δύο.