Review: The Daily Για Το iPad

daily

Το The Daily είναι η νέα εφημερίδα του παππούλη Ρούπερτ Μέρντοχ και, όπως προφανώς έχεις μάθει, κυκλοφορεί μόνο στο iPad. Κυκλοφόρησε χτες, την κατέβασα (από το αμερικάνικο App Store –στο Ελληνικό δεν υπάρχει), τη διάβασα, και έχω να πω τα εξής:

Αυτό το πράγμα δεν είναι εφημερίδα. Είναι ένα κανονικό περιοδικό, με πολλές φωτογραφίες, σχετικά μικρά κείμενα, multimedia υλικό και στήσιμο που θυμίζει αρκετά από τα περιοδικά που έχουν εμφανιστεί στο iPad (και είναι και ίσως και λίγο καλύτερο από κάποια). Το εντυπωσιακό πράγμα, κι αυτό που παρατηρείς πρώτο, είναι ότι μιλάμε για πολύ υλικό. Το The Daily είναι σε μέγεθος σχεδόν ολόιδιο με τα Esquire και τα Vanity Fair εκεί έξω. Κι εκείνα ανανεώνονται κάθε μήνα. Το The Daily θα ανανεώνεται κάθε μέρα. Βέβαια, αυτό δεν αλλάζει το ότι το μεγαλύτερο μέρος του υλικού θα ανανεώνεται μία φορά τη μέρα, έτσι μοιραία θα διαβάζεις τα κυρίως χτεσινά νέα, όπως γίνεται με τις εφημερίδες.

Το περιεχόμενο, βεβαίως, δεν είναι κάτι σπουδαίο. Είναι ελαφρύ, με θέματα που περιλαμβάνουν Αιγύπτους και χιόνια και άλλες σημαντικές ειδήσεις, αλλά έχουν και διάφορα άλλα ελαφρολαϊκά, όπως μια έρευνα που ανακάλυψε ποιο ζώδιο προκαλεί τα περισσότερα τροχαία ατυχήματα (ο Παρθένος), μπόλικα νέα για σελέμπριτιζ, λίγη μόδα, πολλά αθλητικά, ακόμα και σταυρόλεξο και σουντόκου έχει. Οι εξυπνακίστικοι τίτλοι το κάνουν να μοιάζει λαϊκό, δε, όχι τελείως πατσαβούρι, αλλά όχι και πολύ σοβαρό. Το πιο συναρπαστικό πράγμα που έμαθα διαβάζοντάς το ήταν ότι το παιδάκι από το Modern Family, ο χαζούλης γιος του Φιλ, στην πραγματικότητα είναι μέλος της MENSA.

Δεν απευθύνεται στο κοινό των New York Times ή του New Yorker –ή σε εμένα-, αυτό είναι σίγουρο.

Read more

Ένας Άλλος Τρόπος Να Διαβάζεις Μεγάλα Κείμενα Στο iPad: The Atavist

photo2

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε το Instapaper μου είναι γεμάτο με περίπου 40 αδιάβαστα μεγάλα δημοσιογραφικά κείμενα από αυτά που μου αρέσουν. Το κοινό τους χαρακτηριστικό: Στη συντριπτική τους πλειοψηφία προέρχονται από περιοδικά. Και το ερώτημα που τίθεται είναι: Όταν τα περιοδικά (σε τρία; πέντε χρόνια;) μοιραία πάψουν να είναι βιώσιμα, πώς θα γράφονται τέτοια κείμενα; Είναι δημοσιογραφία ακριβή αυτή, πρέπει ένας δημοσιογράφος να πληρώνεται για πολλές εβδομάδες -ίσως και μήνες- για να κάνει έρευνα και να τα γράψει, υπάρχουν ταξίδια, ξενοδοχεία, δεν είναι εύκολο πράγμα. Ποιος θα τα πληρώνει αν είναι να δημοσιεύονται στο (πολύ φτηνότερο) web; Και, κυρίως, είναι περιεχόμενο που θέλει στ’ αλήθεια να διαβάσει αρκετός κόσμος ώστε να μπορεί να γίνει βιώσιμο;  Υπάρχουν αρκετοί πρόθυμοι να το πληρώσουν; Συναρπαστικά ερωτήματα αυτά, και για ανθρώπους σαν εμένα, αγωνιώδη.

Τις προάλλες κυκλοφόρησαν τα Kindle Singles, μικρά και φτηνά ηλεκτρονικά βιβλιαράκια από το Amazon που εξυπηρετούν ακριβώς αυτή την ανάγκη. Προχτές κυκλοφόρησε μια άλλη λύση, ένα application για iPad και iPhone (και Kindle, και Nook) που λέγεται The Atavist. Σου επιτρέπει να αγοράζεις μεμονωμένα άρθρα με interactive υλικό μέσα, τα οποία κυκλοφορούν αποκλειστικά σ’ αυτή τη μορφή. Το κατέβασα, αγόρασα ένα άρθρο, και κάθισα και το διάβασα. Η εμπειρία είχε ενδιαφέρον.

Read more

Η Ελληνική Επανάσταση 2.0

Λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση της παραγραφής των αδικημάτων για τους υπουργούς που ήταν εμπλεκόμενοι στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου, και καθώς τα …

Read more

Τρία Κείμενα Για Τα Χάρτινα Media Και Το iPad Που Αξίζει Να Διαβάσεις

Είναι εντελώς διαφορετικά, με διαφορετικό άξονα το καθένα, αλλά έχουν όλα σωστά σημεία (όπου “σωστά σημεία” = “σημεία με τα οποία συμφωνώ”)

1. Ο Καταταμπλέτας

Ετούτος εδώ ισχυρίζεται ότι οι πρώτες προσπάθειες των παραγωγών περιεχομένου στις ταμπλέτες είναι αποτυχημένες, η προσέγγισή τους είναι λάθος, και οι εκδότες πρέπει να αναπτύξουν λύσεις με έμφαση στον αναγνώστη, όχι στη διατήρηση των υπαρχόντων εμπορικών τους μοντέλων.

Most publishers see these electronic delivery and reading devices as a means of reducing costs of production and distribution and creating new revenue streams. While tablets may be desirable for publishers, they may not be equally desirable for consumers and one must first focus on what consumers need, what value they will receive from changing platforms, and what new value can be created.

Αν εξαιρέσει κανείς τη βαρετή, κλινική γλώσσα, στα υπέρ του μετράει το ότι είναι στέλεχος του Ινστιτούτου Reuters στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, ότι τον λένε Ρόμπερτ Πικάρντ, πράγμα που υπονοοεί πιθανεί συγγένεια με τον φανταστικό κυβερνήτη του Έντερπραϊζ Ζαν Λυκ και, τέλος, το ότι έχει δίκιο.

Read more

Ένας Γερός Υποψήφιος Για Το Βραβείο “Πιο Εξωφρενικό Κείμενο, 2011”

2011-01Μερικές φορές κοιτάς την οθόνη και γουρλώνεις τα μάτια και λες όχι, δεν είναι δυνατό να διαβάζω αυτά τα πράγματα, μπήκα κατά λάθος στο The Onion, κάτι συμβαίνει.

Αλλά όχι: Είναι αλήθεια.

Ετούτο εδώ το επικό editorial έχει θέμα τα Ίντερνετς και τα χάρτινα ΜΜΕ και το έγραψε ο εκδότης ενός πάρα πολύ καλού και σοβαρού περιοδικού που λέγεται Harper’s (το οποίο φιλοξενεί μεταξύ άλλων αυτή την φανταστική σελίδα με στοιχεία και trivia). Σοβαρός άνθρωπος, με επίπεδο, Τζον Μακάρθουρ τον λένε. Ξεκινάει με τη φράση:

Long before I took myself off Facebook, I doubted the “revolutionary” potential of the Internet.

Πού μπορεί να πάει ένα κείμενο από εκεί; Θα σου πω εγώ που: Στην Ιστορία. Είναι το χειρότερο πράγμα που έχουν διαβάσει τα μάτια μου τα τελευταία χρόνια, ίσως και ποτέ, μια ανατριχιαστική αλληλουχία προτάσεων. Πάμε σταχυολόγηση:

Read more

Το Βιβλίο Μου Το Λένε “Αληθινές Ιστορίες”. Κυκλοφορεί Στα Βιβλιοπωλεία Τώρα.

Cover_final-FINALΜπορείς να το θεωρήσεις το πρώτο χαρμόσυνο νέο της χρονιάς: Στις 10 Ιανουαρίου του 2011 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Introbooks το καινούριο μου βιβλίο που λέγεται “Αληθινές Ιστορίες”. Περιέχει 14 κείμενα που έγραψα την τελευταία δεκαετία στο περιοδικό Esquire, από αυτά τα μεγάλα, των χιλιάδων λέξεων. Είναι ιστορίες Ελλήνων που μπορεί να μην είναι γνωστοί και διάσημοι, αλλά που όλοι έζησαν μοναδικές εμπειρίες και συναρπαστικές ζωές, από τον δημοσιογράφο που ενδέχεται να κρύβεται πίσω από το σκάνδαλο Watergate μέχρι τον Κεφαλονίτη στρατιώτη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου που βρέθηκε στο εξώφυλλο του Time, κι από έναν θανατοποινίτη σε μια φυλακή της Φλόριντα μέχρι έναν ανακριτή του Αμερικανικού στρατού στο Ιράκ.

Ήμουν πολύ τυχερός που έμαθα τις ιστορίες αυτών των ανθρώπων (και, στις περισσότερες περιπτώσεις, που γνώρισα και τους ίδιους): Το αποτέλεσμα ήταν μερικά από τα καλύτερα κείμενα που έχω γράψει και, δεδομένου ότι είσαι εδώ εξεπιτούτου και έχεις ήδη διαβάσει μέχρι εδώ, άρα δεν είσαι περαστικός, υπάρχει μια αρκετά σοβαρή πιθανότητα να τα απολαύσεις σε βαθμό ικανοποιητικό.

Οπότε σκέψου το ενδεχόμενο τη Δευτέρα, μια μέρα κατά τα άλλα δυσοίωνη, να περάσεις μια βόλτα από ένα βιβλιοπωλείο, χτιστό ή online, και να το δοκιμάσεις.

Μάθε επίσης ότι: Το εξώφυλλο του βιβλίου το σχεδίασε ο Σπύρος Πολυκανδριώτης, την εισαγωγή του βιβλίου την έχει γράψει ο Πέτρος Κωστόπουλος, τα blurbs ο Πέτρος Τατσόπουλος κι ο Αλέξης Σταμάτης. Αλλά το υπόλοιπο το ‘χω γράψει εγώ.

Διάβασε παρακάτω αναλυτικά ποιοι είναι οι 14 Έλληνες, καθώς και το “σημείωμα του συγγραφέα” όπως εμφανίζεται στο τέλος του βιβλίου. Εξηγεί το γιατί και το διότι.

Read more