Έχεις καταλάβει ως τώρα ότι τα “περιοδικά” στο iPad δεν με έχουνε ενθουσιάσει κι όλας (παράδειγμα, παράδειγμα, παράδειγμα), αλλά εδώ έχουμε κάτι καινούριο: Η Virgin του Ρίτσαρντ Μπράνσον έφτιαξε ένα περιοδικό αποκλειστικά για το iPad. Τώρα, εγώ ψάχνω το θέμα γιατί πιστεύω ότι χάρτινα περιοδικά ίσως (μπορεί, ενδεχομένως) και να έχει νόημα να δοκιμάσουν αυτή την αγορά με έναν σημαντικό όρο: Να μην έχουν website που να κανιβαλίζει την ουσία της ύπαρξής τους. Εδώ το Project (2,39 ευρώ στο App Store) το πάει ένα βήμα παραπέρα: Δεν έχει site, δεν έχει ούτε χάρτινο αδερφάκι. Φτιάχνεται για το iPad και για τίποτα άλλο.
Α, ήτανε πολύ ωραία. Το 2ο TEDxAthens ήταν μια θαυμάσια εμπειρία, πολύ ουσιαστική. Η διοργάνωση ήταν άψογη, οι υπόλοιποι ομιλητές εξαιρετικοί, η ατμόσφαιρα θαυμάσια, και η λατρεία των φόλοουερς στα διαλείμματα απολαυστική και εποικοδομητική (Μπάτμαν και comic sans οι πιο κοινές παρατηρήσεις -επιφυλάσσομαι). Έφυγα από το θέατρο του “Ελληνικού Κόσμου” (φανταστικός χώρος) όλο ζεστασιά στην καρδούλα.
Πήρα μια συνέντευξη από τον Τζάστιν Χάλπερν, τον τύπο που έγραφε το @shitmydadsays, και μετά έγραψε το “Sh*t My Dad Says” και τώρα γράφει το “$#*! My Dad Says”. Το βιβλίο κυκλοφόρησε τώρα στα Ελληνικά (εγώ το μετέφρασα) και τη συνέντευξη μπορείς να τη διαβάσεις στο Esquire που κυκλοφορεί. Από κάτω έχω το ορίτζιναλ κείμενο, το εγγλέζικο, που έχει πιο πολλή πλάκα.
In the book your dad comes across consistently awesome. Neither you nor your brothers seem to be anything like him. How come?
Ha, wow, well, I sometimes think I’m awesome. On occasion. Eh, no, you’re right, I’m not that awesome. I think to be honest we don’t really have the balls he does, to say whatever we want, whenever we want. I don’t think that’s a learned behavior.
Ένα ένα όλα τα μεγάλα περιοδικά του πλανήτη βγάζουν iPad applications, όχι επειδή αυτό έχει εμπορικό νόημα ή είναι το αντίδοτο στην κρίση, αλλά γιατί κάτι πρέπει να κάνεις, να περνάει η ώρα, να φανεί ότι προσπαθείς. Κι εγώ σκάω τα 4ευρα, πειθήνιος, δοκιμάζοντας interfaces, προσπαθώντας να βρω κάτι που να μου αλλάξει γνώμη. Μετά τον New Yorker που κατέβασα την προηγούμενη εβδομάδα, ήρθε και το καινούριο Esquire. Ετούτο είναι από άλλη εταιρία, με λίγο διαφορετικό UI. Μόλις το ανοίγεις, βλέπεις την οθόνη να πλημμυρίζει απ’ τη μουράκλα του Χαβιέ Μπαρδέμ. “Γουέλκαμ”, σου λέει.
Ο New Yorker, ένα περιοδικό το οποίο αποκαλώ “Ο” και όχι “το” για να δείξω ότι είμαι σοφιστικέ και κοσμοπολίτης, είναι το καλύτερο περιοδικό του κόσμου, κι αυτό δεν το λέω μόνο για να φανώ σοφιστικέ και κοσμοπολίτης. Το διαβάζω χρόνια, για κάποιο λόγο που δεν έχω καταλάβει ακόμα το συλλέγω κιόλας, και πάντα πίστευα πως όταν πάψω να ασχολούμαι με περιοδικά, αυτό θα είναι το τελευταίο που θα συνεχίσω να διαβάζω για πάντα. Πράγμα που με έκπληξη συνειδητοποιώ, σκεπτόμενος τη ζωή μου τους τελευταίους μήνες, ότι δεν ισχύει. Γιατί στην ουσία έχω ήδη σταματήσει να διαβάζω περιοδικά. Από τότε που κάτι άλλαξε.
Από τότε που μπήκε στη ζωή μου το iPad.
Από τότε που το δοκίμασα (και στη συνέχεια το αγόρασα) σπάνια πιάνω στα χέρια μου περιοδικά (ή βιβλία, αλλά αυτό είναι μια άλλη υπόθεση). Το Wired, το άλλο περιοδικό που διάβαζα πιστά,το ξεφυλλίζω πια στα γρήγορα, και μετά μπαίνω στο Ίντερνετ και βάζω στο Instapaper τα σημαντικά άρθρα. Η στοίβα με τα αδιάβαστα (λάθος: “τους αδιάβαστους”) New Yorker ψηλώνει ολοένα. Βλέπεις, σε όλες τις φάσεις της ζωής μου που διάβαζα περιοδικά (στην τουαλέτα, στο κρεβάτι πριν το νάνι) πλέον χρησιμοποιώ το iPad, που έχει άρθρα να διαβάσω, αλλά έχει και Angry Birds, έχει και Twitter. Και τώρα κοίτα, πάνω στην ώρα. Ο New Yorker βγήκε και στο iPad (iTunes link). Κατέβασα το πρώτο τεύχος ( €3.99!) και το διάβασα. Τι κατάλαβα;
και τώρα γράφει το 
