ιδέες

Το 1762 ο φιλόσοφος Ζαν Ζακ Ρουσό έγραψε ένα βιβλίο που λεγόταν «Το Κοινωνικό Συμβόλαιο», και περιλάμβανε κάποιες σκέψεις για το πώς πρέπει να δομείται μια κοινωνία ανθρώπων. Οι ιδέες του δεν ήταν πρωτοφανείς (είχαν συζητηθεί δεκαετίες πριν, μεταξύ άλλων κι από έναν φιλόσοφο συνονόματο χαρακτήρα απ’ το Lost, και χιλιετίες πριν από τον Πλάτωνα) αλλά η εποχή ήταν κατάλληλη και οι συνθήκες ώριμες και οι ιδέες έπιασαν, και ενέπνευσαν επαναστάσεις και βοήθησαν στην εγκαθίδρυση της δημοκρατίας ως το πολίτευμα των ισχυρών κρατών της Γης, με πρώτες τις ΗΠΑ και τη Γαλλία. Η κυριότερη ιδέα του ήταν η εξής: Για να καταφέρει ο άνθρωπος περισσότερα πράγματα πρέπει να πάψει να είναι μόνος και να συνάψει ένα Κοινωνικό Συμβόλαιο με τους άλλους. Μ’ αυτό το συμβόλαιο συμφωνεί να εγκαταλείψει κάποιες από τις ελευθερίες που είχε ως ζώο μοναχό του στη φύση, και να τις παραχωρήσει στην κυβέρνηση, η οποία απαραίτητα πρέπει να εκπορεύεται από το λαό. Καθώς όλα τα μέλη της Κοινωνίας που έχουν υπογράψει το Συμβόλαιο εγκαταλείπουν τις ίδιες ελευθερίες, και καθώς αναλαμβάνουν όλοι τις ίδιες ευθύνες, είναι ίσοι. Πράγμα που ακούγεται ωραίο στη θεωρία και στην πράξη εξελίχθηκε σε γενικές γραμμές καλά, και οδήγησε την ανθρωπότητα σε θριάμβους όπως η εξάλειψη της πολυομυελίτιδας και το Google.

Σου μιλάω για το 1762 τώρα. Χίλια. Εφτακόσια. Εξήντα. Δύο.

Read more

Την ώρα που το μίσος σκυλεύει το πτώμα μιας κοινωνίας που στ’ αλήθεια ποτέ δεν ζούσε και καμιά τρομερή ζωή, και καθώς η οργή θολώνει μυαλά και αναγκάζει μπούρδες να γραφτούν, χοντράδες να ειπωθούν και βία, πολλή πολλή βία να πλημμυρίσει δρόμους, timelines και walls, ας κάνουμε ένα βηματάκι πίσω κι ας κουβεντιάσουμε το εξής: Το χειρότερο πράγμα που έκανε το «κίνημα» των «Αγανακτισμένων» και η εδώ και ένα μήνα (αφηρημένη, αόριστη) διαμαρτυρία ολόκληρου του Ελληνικού λαού στη χώρα, είναι ότι πήρε τον (όποιο) διάλογο για την ασθένειά της και τον άλλαξε, τον μετέτρεψε σε μη-διάλογο για τα συμπτώματα. Στην αρχή με αθωότητα και αφέλεια, στη συνέχεια με ολοένα διογκούμενη ενσυνείδητη αφασία, μέχρι που φτάσαμε στο σήμερα, με τη χώρα ημιθανή, και εμάς να έχουμε ξεχάσει ποιο ήταν το θέμα της κουβέντας, το γιατί είμαστε όλοι εδώ και (κάνουμε ότι) συζητάμε.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα ανάποδα, κι ας ξεκινήσουμε από τα καλά.

φωτό: @biglebo

Read more

Έχουμε πλέον ξεπεράσει διλήμματα του τύπου “είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο το ποτήρι”. Το ποτήρι το αδειάσαμε (μαζί το ήπιαμε), μας έπεσε, έσπασε, το μάζεψαν και πήραν τα κομμάτια. Δεν υπάρχει ποτήρι. Το νερό είναι μια ανάμνηση.

Καθώς στη Βουλή συζητιέται το Μεσοπρόθεσμο και η πρόσκαιρη και επώδυνη αναβολή της πτώχευσης, και καθώς ο λαός απ´ έξω απαιτεί την (περισσότερο; εξίσου;) επώδυνη πτώχευση εδώ και τώρα, κάθισα και σκέφτηκα και φιλοσόφησα για τα της κατάστασής μας κατά τη διάρκεια μιας όχι άσχετης με τα τεκταινόμενα αυπνίας. Και κατάλαβα. Δεν είναι καλά τα πράγματα. Σε μια έκλαμψη διαύγειας και ρεαλισμού (η οποία, αναπόφευκτα, ακολουθήθηκε από μια κρίση πανικού), τα έβαλα κάτω, όλα όσα έχω διαβάσει κι έχω μάθει το τελευταίο διάστημα και όλα όσα βλέπουν τα μάτια μου κι ακούνε τα αυτιά μου, τα άπλωσα στο νοητό τραπέζι, κι έκανα ένα βήμα πίσω, για να τα δω με καλύτερη προοπτική.

Read more

Πρώτον, ένας Άγγλος γράφει στον Independent για την επιστροφή του στην πτωχευμένη Ελλάδα έξι χρόνια μόλις μετά τις χαρές και τα πανηγύρια του καλοκαιριού του 2004.

My professional life in Greece ended after the 2004 Olympics in Athens. That year, in which persistent worries over delays to preparations gave way to international recognition of a worthy return of the Games to their original home, was the high point.

Coming back now, as Greece’s catastrophic finances threaten to have it cast out of the euro and with popular fury at austerity measures peaking, I have the queasy feeling of someone who attended the wedding and has returned for the funeral.

(…)

The state was spending outlandishly on the Olympics as its citizens bought up everything from luxury cars to holidays. The conspicuous consumption which had always married well with the Greek flair for excess touched new heights. The “new Greek” could read Status magazine, have a €7.50 iced coffee and drink until dawn in places with names like Envy and Privilege.

Read more

Τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ δεν τους αγαπώ και πάρα πολύ. Θες η εξωφρενική αισθητική τους, θες αυτή η μόνιμη επίκληση του δημοσίου συμφέροντος και της δημόσιας περιουσίας που είναι λίγο much, θες τα σκάνδαλα, θες οι θύμησες διεφθαρμένης Ελλάδας που σου ξυπνά η θωριά τους, ε, μ’ όλα αυτά δεν τους έχω και σε πολύ μεγάλη εκτίμηση.

Αυτές τις μέρες οι συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ δίνουν τον μεγάλο τους αγώνα. Μπορεί η οικονομική κρίση να μην τους αγγίζει σχεδόν καθόλου, αλλά ο κίνδυνος που αντιμετωπίζουν είναι μεγάλος: Η κυβέρνηση σχεδιάζει να πουλήσει ένα κομμάτι της εταιρίας σε ιδιωτικούς επενδυτές για να αυξήσει τα πενιχρά του έσοδα, μειώνοντας το ποσοστό της συμμετοχής του στην εταιρία από 51% σε 34%. Αυτό σημαίνει ότι ιδιώτες θα έχουν το πλειοψηφικό πακέτο της ΔΕΗ, κι αν ένας ιδιώτης πάρει μια εταιρία σαν τη ΔΕΗ, αντιλαμβάνεσαι ότι το πρώτο πράγμα που θα δει και, αφού πρώτα κάνει εμετό ό,τι έφαγε το βράδι, θα ξεριζώσει απ’ τη ρίζα και θα πετάξει στον υπόνομο της κόλασης, θα είναι αυτό.

Οπότε η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ αγωνίζεται για τη ζωή της, και αυτό πρέπει να το βάλουν καλά στο μυαλό τους όσοι κλείστηκαν σε ασανσέρ τις τελευταίες μέρες των συνεχών διακοπών ρεύματος.

Εδώ που τα λέμε, είναι μια καλή ζωή.

Read more