ιδέες | θοδωρής γεωργακόπουλος

Και Το Σκοτάδι Απλώνεται

Τον Ιούνιο του 2011 Χριστιανοί διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν έξω από θέατρο που επρόκειτο να ανεβάσει το αμφιλεγόμενο έργο “Corpus Christi” και διαμαρτυρήθηκαν έντονα φωνάζοντας συνθήματα και κραδαίνοντας σταυρούς και άλλα χριστιανικά σύμβολα, καθώς θεωρούσαν πως το έργο προσβάλλει τη θρησκεία τους. Η διαμαρτυρία αυτή έγινε έξω από το θέατρο San Pedro Playhouse στο Τέξας. Παρόμοιες διαμαρτυρίες συνέβησαν οπουδήποτε παίχτηκε το συγκεκριμένο έργο, και όχι μόνο στην Αμερική -όπου υπάρχουν Χριστιανοί, υπήρξαν διαμαρτυρίες.

Βλέπεις, δεν υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα θρησκόληπτοι, trolls του πραγματικού κόσμου που δεν θέλουν να υπάρχει τίποτα που δεν καταλαβαίνουν και μισούν τα πάντα. Παντού υπάρχουν. Και ειδικά στις προοδευμένες και δημοκρατικές ΗΠΑ είναι πάρα πολλοί, και πάρα πολύ τρελοί. Οι άνθρωποι εκεί δολοφονούν γιατρούς που κάνουν εκτρώσεις. Για τέτοια παράνοια μιλάμε.

Έλληνες Απλήρωτοι Εργαζόμενοι

Σύμφωνα με ένα νούμερο που βρήκα πριν από λίγους μήνες στη Wall Street Journal, έως και 500.000 Έλληνες εργαζόμενοι (που δηλαδή δεν προσμετρούνται στον αριθμό των ανέργων) έχουν τουλάχιστον τρεις μήνες καθυστέρηση στις πληρωμές των μισθών τους. Κι αυτό είναι νούμερο από την περασμένη άνοιξη. Είναι βέβαιο ότι σήμερα ο αριθμός τους είναι μεγαλύτερος, και η καθυστέρηση στις πληρωμές τους επίσης. Οι εργαζόμενοι στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, που εισέβαλλαν τις προάλλες στο Υπουργείο Αμύνης, σύμφωνα με όσα διάβασα είναι έξι μήνες απλήρωτοι.

Αυτή την εποχή πολλοί εργοδότες αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα. Σε πολλές περιπτώσεις θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν φταίνε οι ίδιοι για τα προβλήματα αυτά. Η αγορά στην οποία δραστηριοποιούνται καταρρέει. Η κατανάλωση έχει καταβαραθρωθεί. Μπορεί να τους χρωστάνε λεφτά πελάτες. Μπορεί να τους χρωστάει λεφτά το κράτος. Πολλοί εργοδότες παραπονούνται γι’ αυτή την κατάσταση, και οι περισσότεροι λένε αλήθεια. Δεν έχουν έσοδα για να πληρώσουν τους εργαζόμενους. Κι όταν λένε ότι δεν φταίνε, έχουν εν μέρει δίκιο.

Αλλά μόνο εν μέρει.

Το 9ο Μακρύτερο Κότερο Στη Γη & Τα Προβλήματα Του Καπιταλισμού

Τις προάλλες, έχοντας λίγο χρόνο για σκότωμα ανάμεσα σε δύο ραντεβού, έκανα μια βόλτα στη μαρίνα του Φλοίσβου, που είναι ένα μέρος ωραίο για τέτοιου τύπου ανώφελες βόλτες. Στην άκρη της τέρμα αριστερά προβλήτας, όπως κοιτάς τη θάλασσα, υπήρχε αυτό:

[imagebrowser id=36]

Αυτό είναι ένα καράβι που λέγεται “Al Mirqab”. Είναι ιδιωτικό σκάφος, κότερο, θαλαμηγός, ή όπως αλλιώς τα λένε αυτού του είδους τα πλεούμενα, και έχει το μέγεθος ενός τυπικού φέρι μποτ. Είναι, ωστόσο, πολύ πιο όμορφο και αεροδυναμικό. Στο πίσω μέρος έχει και μια ξύλινη πλατφόρμα για ηλιοθεραπεία και βουτιές.

Το καράβι αυτό ανήκει στον πρωθυπουργό του Κατάρ, κύριο Χαμάντ μπιν Γιασίμ μπιν Τζαμπέρ μπιν Μουχάμεντ Αλ Τάνι. H σημαία του είναι των Νήσων Καϊμάν. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα ιδιωτικά σκάφη στη Γη -έχει και δικιά του σελίδα στη Wikipedia– και, σύμφωνα μ’ αυτή τη λίστα, είναι το 9ο μακρύτερο από όλα. Είναι ενδιαφέρον ότι από τα 10 μακρύτερα της λίστας, τα οκτώ ανήκουν σε αξιωματούχους αραβικών χωρών.

Είναι τεράστιο. Διαβάζω εδώ ότι φιλοξενεί 24 επιβάτες σε δέκα πολυτελείς σουίτες και ότι το πλήρωμά του αριθμεί 55 ανθρώπους, νούμερα που μοιάζουν εξωφρενικά μικρά σε όποιον έχει ταξιδέψει με αντιστοίχου μεγέθους φέρι μπόουτ στο Αιγαίο.

Δίπλα του, τα υπόλοιπα κότερα της μαρίνας, αεροδυναμικά κι αυτάρεσκα από μόνα τους, μοιάζουν με βαρκούλες. Αν βρεθείς αυτές τις ημέρες στη μαρίνα, να πας να το δεις.

Βιολογία & Δημιουργία Στη Χώρα Του Βύρωνα Πολύδωρα

Ένας αναγνώστης μου έστειλε την εξής εικόνα. Πρόκειται για το εξώφυλλο του βιβλίου βιολογίας της 1ης Λυκείου. Δεν ξέρω αν είναι το τρέχον βιβλίο, αλλά είναι ένα βιβλίο που σήμερα/κάποτε οι μαθητές της πρώτης λυκείου διαβάζουν/διάβαζαν για να μάθουν βιολογία. Κοίταξέ το προσεκτικά.

Η Χρυσή Αυγή Και Η Τρομοκρατία

Ας πούμε μιαν ιστορία.

Το 1932 στη Γερμανία οι παραστρατιωτικές οργανώσεις SA και SS, που ανήκαν στο κόμμα των Εθνικοσοσιαλιστών, προκαλούσαν εκτεταμένα επεισόδια στις ρημαγμένες από τη φτώχια που ακολούθησε το μεγάλο κραχ Γερμανικές πόλεις, με επιθέσεις σε οργανώσεις άλλων κομμάτων. Κόσμος σκοτωνόταν. Ανασφάλεια και βία απλώνονταν παντού στη χώρα, μα κανένας δεν αντιμετώπιζε τις οργανώσεις αυτές πλέον ως παράνομες τρομοκρατικές ομάδες. Και ο ίδιος ο αρχηγός τους ήταν αυτός που υποσχόταν ότι θα επαναφέρει την τάξη στην κοινωνία, αν εκλεγεί καγκελάριος.

Ένα χρόνο αργότερα θα εκλεγόταν.

Θα περίμενε κανείς ότι πια θα είχε βρεθεί ένας ορισμός για τη λέξη “τρομοκρατία”. Τόσο έχει κουβεντιάσει η ανθρωπότητα για το θέμα, έντεκα χρόνια έχουν περάσει από την 11η Σεπτεμβρίου, τόσοι τρομοκράτες έχουν προκαλέσει τρόμο μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο στον πλανήτη, από τους αριστερής χροιάς δολοφόνους στην Ευρώπη μέχρι τους Ταλιμπάν και την Αλ Κάιντα. Δε μπορεί, θα έπρεπε πια κάποιος φορέας να έχει καταλήξει σε μια τελεσίδικη και πλήρη εξήγηση της λέξης.

Τι είναι “τρομοκρατία”; Ποιος είναι “τρομοκράτης”; Τι διαφορά έχει ο τρομοκράτης από τον απλό εγκληματία; Υπάρχει διαφορά; Πρέπει να υπάρχει, αν είναι να έχουν νόημα οι λέξεις (κι αυτό το κείμενο).

Καλύτερα Να Είχαμε Γίνει Αργεντινή;

Σήμερα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας, απευθυνόμενος στον Υπουργό Οικονομικών, δήλωσε από το βήμα της Βουλής το εξής:

“…μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή όπως είχατε πει γιατί πέρασαν δυσκολίες αλλά τα κατάφεραν με αξιοπρέπεια να σταθούν στα πόδια τους αλλά εσείς μας οδηγείτε σε πολύ χειρότερες καταστάσεις, θα είμαστε υποτελείς”.

Έτσι είπε, στ’ αλήθεια. Ας θυμηθούμε λίγο τι είναι η Αργεντινή, που μακάρι να είχαμε γίνει, από λινξ που έχω βάλει κατά καιρούς:

Και Τώρα, Η Γνώμη Του Σλαβόι Ζίζεκ Για Το “The Dark Knight Rises”

Ο πανέξυπνος, εμμονικός και αδιανόητα εκκεντρικός Σλοβένος φιλόσοφος κάθισε κι έγραψε 3.600 λέξεις για το τελευταίο Μπάτμαν. Ναι, το Μπάτμαν. Το “The Dark Knight Rises“. Ο (μεταξύ πολλών άλλων ιδιοτήτων) εν μέρει πνευματικός νονός του ΣΥΡΙΖΑ έκανε ένα διάλειμμα από τους υπόλοιπους στοχασμούς και έγραψε ένα σεντόνι στον New Statesman για την ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν, μια σχεδόν κανονική κριτική, με εκτενή περίληψη της υπόθεσης, αναφορά στις προηγούμενες ταινίες, περιγραφή των χαρακτήρων, και στη συνέχεια μια λεπτομερή ιδεολογική ανάλυση της υπόθεσης υπό το πρίσμα του κομμουνιστή που ονειρεύεται την επανάσταση.

It is thus not only Nolan’s film that is unable to imagine authentic people’s power. The “real” radical-emancipatory movements couldn’t do it, either; they remained caught in the co-ordinates of the old society, in which actual “people power” was often such a violent horror.

Η Άλλη Γνώμη Για Το TED

Όταν κάτι γίνεται πολύ μεγάλο και πετυχημένο, είναι αναπόφευκτο να αποκτήσει και διαφωνούντες. Σκεπτικιστές. Αντιπάλους. Πρόσφατα διάβασα τρία κείμενα που αναφέρονται στο TED, το ετήσιο συνέδριο όπου κουβεντιάζονται ιδέες από έξυπνους και διάσημους σε κοινό έξυπνων και διάσημων, τα οποία στρέφονται κατά μία έννοια -ή μάλλον, κατά τρεις έννοιες- εναντίον της εκδήλωσης και της σημασίας της.

Η Ανθρωπότητα Στα Χρόνια Των Social Media

Έχεις συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει;

Καταλαβαίνεις τη διαφορά; Βλέπεις τι γίνεται;

Υπάρχει στον κόσμο αναμπουμπούλα κι αναταραχή.

Κάτι έχει αλλάξει στον τρόπο που μιλάμε μεταξύ μας, κάτι σπουδαίο και θεμελιώδες. Αλλάζει αργά και σταδιακά τα τελευταία χρόνια, αλλά τώρα, ξαφνικά, βλέπουμε ανάγλυφες τις συνέπειες της αλλαγής μπροστά μας.

via

Η Βούλα Παπαχρήστου Και Ο Ελληνικός Διάλογος

Πριν από δύο μήνες, δύο Αυστραλοί κολυμβητές που έκαναν προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στις ΗΠΑ, ανέβασαν στα social media μια φωτογραφία που τους δείχνει να κρατάνε όπλα. Τίποτα άλλο: Ήταν σε ένα κατάστημα που πούλαγε όπλα, και κράταγαν κάτι τουφέκια. Η Ομοσπονδία τους αποφάσισε και τους επέβαλε την εξής τιμωρία: Να μην ξαναχρησιμοποιήσουν social media μέχρι το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων, και να επιστρέψουν αμέσως στην Αυστραλία μετά το τέλος των αθλημάτων τους.

Κι αυτό για μια φωτογραφία που ανέβηκε στο Facebook δυο μήνες πριν.

Το θέμα της Βούλας Παπαχρήστου και του αποκλεισμού της από τους Ολυμπιακούς Αγώνες για ένα tweet είχε προφανές ενδιαφέρον γιατί έμπλεκε μέσα πολλά συναρπαστικά θέματα (τεχνολογία! αθλητισμός! ρατσισμός! λογοκρισία!) αλλά το σημαντικότερο που αναδείχθηκε κατά τη γνώμη μου ήταν για μια ακόμα φορά η αδυναμία των Ελλήνων -και μάλιστα της μορφωμένης ελίτ που ξημεροβραδιάζεται στα σόσιαλ μύδια- να αναλύσει και να κουβεντιάσει ένα θέμα. Διαβάζοντας posts και tweets και σχόλια (κι εδώ) εντοπίζω ότι σ’ αυτό το δημόσιο “διάλογο” (που στην πραγματικότητα είναι περισσότερο επικαλυπτόμενοι μονόλογοι) υπάρχουν τρία προβλήματα:

1. Υπάρχει μια καθολική και προφανής αδυναμία να εντοπίσουμε το θέμα που συζητάμε.
2. Υπάρχει μια τρομερή βιασύνη να διαμορφώσουμε άποψη και να την εκφράσουμε
3. Από τη στιγμή που τη διαμορφώσουμε, εμφανίζουμε μια πλήρη άρνηση να την αλλάξουμε/διορθώσουμε.

Το θέμα της ιστορίας του αποκλεισμού της Βούλας Παπαχρήστου δεν έχει να κάνει με το ρατσισμό, και δεν έχει να κάνει με την ελευθερία του λόγου ή τη λογοκρισία. Τα αγγίζει αυτά τα σημαντικά θέματα, και αποτελεί έναυσμα για παράλληλες συζητήσεις πάνω σε αυτά. Το πραγματικό θέμα, όμως, κι αυτό που πολλοί δεν έχουν καταλάβει, είναι η υπακοή στους κανόνες.