περιοδικά

Ένας Άλλος Τρόπος Να Διαβάζεις Μεγάλα Κείμενα Στο iPad: The Atavist

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε το Instapaper μου είναι γεμάτο με περίπου 40 αδιάβαστα μεγάλα δημοσιογραφικά κείμενα από αυτά που μου αρέσουν. Το κοινό τους χαρακτηριστικό: Στη συντριπτική τους πλειοψηφία προέρχονται από περιοδικά. Και το ερώτημα που τίθεται είναι: Όταν τα περιοδικά (σε τρία; πέντε χρόνια;) μοιραία πάψουν να είναι βιώσιμα, πώς θα γράφονται τέτοια κείμενα; Είναι δημοσιογραφία ακριβή αυτή, πρέπει ένας δημοσιογράφος να πληρώνεται για πολλές εβδομάδες -ίσως και μήνες- για να κάνει έρευνα και να τα γράψει, υπάρχουν ταξίδια, ξενοδοχεία, δεν είναι εύκολο πράγμα. Ποιος θα τα πληρώνει αν είναι να δημοσιεύονται στο (πολύ φτηνότερο) web; Και, κυρίως, είναι περιεχόμενο που θέλει στ’ αλήθεια να διαβάσει αρκετός κόσμος ώστε να μπορεί να γίνει βιώσιμο; Υπάρχουν αρκετοί πρόθυμοι να το πληρώσουν; Συναρπαστικά ερωτήματα αυτά, και για ανθρώπους σαν εμένα, αγωνιώδη.

Τις προάλλες κυκλοφόρησαν τα Kindle Singles, μικρά και φτηνά ηλεκτρονικά βιβλιαράκια από το Amazon που εξυπηρετούν ακριβώς αυτή την ανάγκη. Προχτές κυκλοφόρησε μια άλλη λύση, ένα application για iPad και iPhone (και Kindle, και Nook) που λέγεται The Atavist. Σου επιτρέπει να αγοράζεις μεμονωμένα άρθρα με interactive υλικό μέσα, τα οποία κυκλοφορούν αποκλειστικά σ’ αυτή τη μορφή. Το κατέβασα, αγόρασα ένα άρθρο, και κάθισα και το διάβασα. Η εμπειρία είχε ενδιαφέρον.

Τρία Κείμενα Για Τα Χάρτινα Media Και Το iPad Που Αξίζει Να Διαβάσεις

Είναι εντελώς διαφορετικά, με διαφορετικό άξονα το καθένα, αλλά έχουν όλα σωστά σημεία (όπου “σωστά σημεία” = “σημεία με τα οποία συμφωνώ”)

1. Ο Καταταμπλέτας

Ετούτος εδώ ισχυρίζεται ότι οι πρώτες προσπάθειες των παραγωγών περιεχομένου στις ταμπλέτες είναι αποτυχημένες, η προσέγγισή τους είναι λάθος, και οι εκδότες πρέπει να αναπτύξουν λύσεις με έμφαση στον αναγνώστη, όχι στη διατήρηση των υπαρχόντων εμπορικών τους μοντέλων.

Most publishers see these electronic delivery and reading devices as a means of reducing costs of production and distribution and creating new revenue streams. While tablets may be desirable for publishers, they may not be equally desirable for consumers and one must first focus on what consumers need, what value they will receive from changing platforms, and what new value can be created.

Αν εξαιρέσει κανείς τη βαρετή, κλινική γλώσσα, στα υπέρ του μετράει το ότι είναι στέλεχος του Ινστιτούτου Reuters στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, ότι τον λένε Ρόμπερτ Πικάρντ, πράγμα που υπονοοεί πιθανεί συγγένεια με τον φανταστικό κυβερνήτη του Έντερπραϊζ Ζαν Λυκ και, τέλος, το ότι έχει δίκιο.

Ένας Γερός Υποψήφιος Για Το Βραβείο “Πιο Εξωφρενικό Κείμενο, 2011”

Μερικές φορές κοιτάς την οθόνη και γουρλώνεις τα μάτια και λες όχι, δεν είναι δυνατό να διαβάζω αυτά τα πράγματα, μπήκα κατά λάθος στο The Onion, κάτι συμβαίνει.

Αλλά όχι: Είναι αλήθεια.

Ετούτο εδώ το επικό editorial έχει θέμα τα Ίντερνετς και τα χάρτινα ΜΜΕ και το έγραψε ο εκδότης ενός πάρα πολύ καλού και σοβαρού περιοδικού που λέγεται Harper’s (το οποίο φιλοξενεί μεταξύ άλλων αυτή την φανταστική σελίδα με στοιχεία και trivia). Σοβαρός άνθρωπος, με επίπεδο, Τζον Μακάρθουρ τον λένε. Ξεκινάει με τη φράση:

Long before I took myself off Facebook, I doubted the “revolutionary” potential of the Internet.

Πού μπορεί να πάει ένα κείμενο από εκεί; Θα σου πω εγώ που: Στην Ιστορία. Είναι το χειρότερο πράγμα που έχουν διαβάσει τα μάτια μου τα τελευταία χρόνια, ίσως και ποτέ, μια ανατριχιαστική αλληλουχία προτάσεων. Πάμε σταχυολόγηση:

Το Βιβλίο Μου Το Λένε “Αληθινές Ιστορίες”. Κυκλοφορεί Στα Βιβλιοπωλεία Τώρα.

Μπορείς να το θεωρήσεις το πρώτο χαρμόσυνο νέο της χρονιάς: Στις 10 Ιανουαρίου του 2011 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Introbooks το καινούριο μου βιβλίο που λέγεται “Αληθινές Ιστορίες”. Περιέχει 14 κείμενα που έγραψα την τελευταία δεκαετία στο περιοδικό Esquire, από αυτά τα μεγάλα, των χιλιάδων λέξεων. Είναι ιστορίες Ελλήνων που μπορεί να μην είναι γνωστοί και διάσημοι, αλλά που όλοι έζησαν μοναδικές εμπειρίες και συναρπαστικές ζωές, από τον δημοσιογράφο που ενδέχεται να κρύβεται πίσω από το σκάνδαλο Watergate μέχρι τον Κεφαλονίτη στρατιώτη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου που βρέθηκε στο εξώφυλλο του Time, κι από έναν θανατοποινίτη σε μια φυλακή της Φλόριντα μέχρι έναν ανακριτή του Αμερικανικού στρατού στο Ιράκ.

Ήμουν πολύ τυχερός που έμαθα τις ιστορίες αυτών των ανθρώπων (και, στις περισσότερες περιπτώσεις, που γνώρισα και τους ίδιους): Το αποτέλεσμα ήταν μερικά από τα καλύτερα κείμενα που έχω γράψει και, δεδομένου ότι είσαι εδώ εξεπιτούτου και έχεις ήδη διαβάσει μέχρι εδώ, άρα δεν είσαι περαστικός, υπάρχει μια αρκετά σοβαρή πιθανότητα να τα απολαύσεις σε βαθμό ικανοποιητικό.

Οπότε σκέψου το ενδεχόμενο τη Δευτέρα, μια μέρα κατά τα άλλα δυσοίωνη, να περάσεις μια βόλτα από ένα βιβλιοπωλείο, χτιστό ή online, και να το δοκιμάσεις.

Μάθε επίσης ότι: Το εξώφυλλο του βιβλίου το σχεδίασε ο Σπύρος Πολυκανδριώτης, την εισαγωγή του βιβλίου την έχει γράψει ο Πέτρος Κωστόπουλος, τα blurbs ο Πέτρος Τατσόπουλος κι ο Αλέξης Σταμάτης. Αλλά το υπόλοιπο το ‘χω γράψει εγώ.

Διάβασε παρακάτω αναλυτικά ποιοι είναι οι 14 Έλληνες, καθώς και το “σημείωμα του συγγραφέα” όπως εμφανίζεται στο τέλος του βιβλίου. Εξηγεί το γιατί και το διότι.

Τα Περιοδικά Στο iPad Δεν Πουλάνε

Λοιπόν, εδώ κάποιος λιγότερο ψύχραιμος θα ξεκινούσε ετούτο εδώ το κείμενο με ένα “I TOLD YOU SO” τεράστιο και κεφαλαίο. …

Πόσα Λεφτά Βγάζει Το iPad App Του Wired; 1000 Ευρώ Τη Μέρα

Κοίτα πώς έχουν τα πράγματα: Ο Όλιβερ Ράιχενσταϊν είναι ένας designer που ζει και εργάζεται στο Τόκιο. Έχει ένα γραφείο, …

Το “Project” Του Ρίτσαρντ Μπράνσον Δεν Είναι Και Πολύ Σόι

Έχεις καταλάβει ως τώρα ότι τα “περιοδικά” στο iPad δεν με έχουνε ενθουσιάσει κι όλας (παράδειγμα, παράδειγμα, παράδειγμα), αλλά εδώ έχουμε κάτι καινούριο: Η Virgin του Ρίτσαρντ Μπράνσον έφτιαξε ένα περιοδικό αποκλειστικά για το iPad. Τώρα, εγώ ψάχνω το θέμα γιατί πιστεύω ότι χάρτινα περιοδικά ίσως (μπορεί, ενδεχομένως) και να έχει νόημα να δοκιμάσουν αυτή την αγορά με έναν σημαντικό όρο: Να μην έχουν website που να κανιβαλίζει την ουσία της ύπαρξής τους. Εδώ το Project (2,39 ευρώ στο App Store) το πάει ένα βήμα παραπέρα: Δεν έχει site, δεν έχει ούτε χάρτινο αδερφάκι. Φτιάχνεται για το iPad και για τίποτα άλλο.

Μια Βραδιά Στο TEDxAthens

[field name =”code”]

Α, ήτανε πολύ ωραία. Το 2ο TEDxAthens ήταν μια θαυμάσια εμπειρία, πολύ ουσιαστική. Η διοργάνωση ήταν άψογη, οι υπόλοιποι ομιλητές εξαιρετικοί, η ατμόσφαιρα θαυμάσια, και η λατρεία των φόλοουερς στα διαλείμματα απολαυστική και εποικοδομητική (Μπάτμαν και comic sans οι πιο κοινές παρατηρήσεις -επιφυλάσσομαι). Έφυγα από το θέατρο του “Ελληνικού Κόσμου” (φανταστικός χώρος) όλο ζεστασιά στην καρδούλα.

Μπορείς να διαβάσεις τι έγινε στο Twitter εδώ κι εδώ, φωτογραφίες στο flickr pool εδώ, λίγες ακόμα εδώ, και τα βίντεο των ομιλητών εδώ.

Shit My Dad Says: Η Συνέντευξη Στα Εγγλέζικα

Πήρα μια συνέντευξη από τον Τζάστιν Χάλπερν, τον τύπο που έγραφε το @shitmydadsays, και μετά έγραψε το “Sh*t My Dad Says” και τώρα γράφει το “$#*! My Dad Says”. Το βιβλίο κυκλοφόρησε τώρα στα Ελληνικά (εγώ το μετέφρασα) και τη συνέντευξη μπορείς να τη διαβάσεις στο Esquire που κυκλοφορεί. Από κάτω έχω το ορίτζιναλ κείμενο, το εγγλέζικο, που έχει πιο πολλή πλάκα.

In the book your dad comes across consistently awesome. Neither you nor your brothers seem to be anything like him. How come?

Ha, wow, well, I sometimes think I’m awesome. On occasion. Eh, no, you’re right, I’m not that awesome. I think to be honest we don’t really have the balls he does, to say whatever we want, whenever we want. I don’t think that’s a learned behavior.