Όπως γίνεται με τα περισσότερα πράγματα, εδώ στην Ελλάδα καθόμαστε και ασχολούμαστε με θέματα που σε πιο εξελιγμένες χώρες είναι λυμένα, είναι μη-θέματα, λες και πρόκειται για πολύπλοκα και πολυδαίδαλα μυστήρια που χρειάζονται την άμεση επέμβαση του κράτους-σωτήρα. Όπως το πανεπιστημιακό άσυλο, ας πούμε. Ή το Άρθρο 16 του Συντάγματος. Ή τα blogs. A, τα blogs. Τα οποία στο μυαλό του μέσου πολιτικού/νοικοκυραίου είναι “κάτι στο ίντερνετς” πολύ κακό και ανεξέλεγκτο, και στο μυαλό του μέσου κακομοίρη που πληρώνει broadband το πεδίο δόξης που του αξίζει, σαν στα όνειρα που βλέπει τον εαυτό του Τράγκα.
To θέμα της “ανωνυμίας” των blogs ανακινήθηκε τώρα επειδή κάποιο από αυτά τα “φτηνά” ειδησεογραφικά έγραψε κάτι για την Άννα Διαμαντοπούλου, και δεν μπορούνε να βρούνε ποιος το ‘γραψε, οπότε σύμφωνα με το δημοσίευμα των “ΝΕΩΝ” “κυβερνητικά στελέχη” λένε πως “κάτι πρέπει να γίνει” και αυτό το κάτι, λέει, θα πρέπει να είναι κάτι αντίστοιχο μ’ αυτό το αδιανόητο που έκαναν στην Ιταλία, όπου παρουσιάστηκε νόμος που αναγκάζει τους bloggers να δηλώσουν τα στοιχεία τους ή να τους το κλείσουν -λες και είναι καρτοκινητά δηλαδή (έτσι γράφουν τα ΝΕΑ, τουλάχιστον -στην πραγματικότητα στόχος του νόμου είναι οι ISPs, που αναλαμβάνουν την ευθύνη για ό,τι κάνουν οι χρήστες του Ίντερνετ).
Πράγμα, όπως καταλαβαίνεις, ανεφάρμοστο, σαν να προσπαθείς να σβήσεις τη φωτιά με γραφειοκρατία. Θα κάνω μια απόπειρα να εξηγήσω το γιατί όσο πιο ψύχραιμα μπορώ:
