Ένα ένα όλα τα μεγάλα περιοδικά του πλανήτη βγάζουν iPad applications, όχι επειδή αυτό έχει εμπορικό νόημα ή είναι το αντίδοτο στην κρίση, αλλά γιατί κάτι πρέπει να κάνεις, να περνάει η ώρα, να φανεί ότι προσπαθείς. Κι εγώ σκάω τα 4ευρα, πειθήνιος, δοκιμάζοντας interfaces, προσπαθώντας να βρω κάτι που να μου αλλάξει γνώμη. Μετά τον New Yorker που κατέβασα την προηγούμενη εβδομάδα, ήρθε και το καινούριο Esquire. Ετούτο είναι από άλλη εταιρία, με λίγο διαφορετικό UI. Μόλις το ανοίγεις, βλέπεις την οθόνη να πλημμυρίζει απ’ τη μουράκλα του Χαβιέ Μπαρδέμ. “Γουέλκαμ”, σου λέει.
Ο New Yorker, ένα περιοδικό το οποίο αποκαλώ “Ο” και όχι “το” για να δείξω ότι είμαι σοφιστικέ και κοσμοπολίτης, είναι το καλύτερο περιοδικό του κόσμου, κι αυτό δεν το λέω μόνο για να φανώ σοφιστικέ και κοσμοπολίτης. Το διαβάζω χρόνια, για κάποιο λόγο που δεν έχω καταλάβει ακόμα το συλλέγω κιόλας, και πάντα πίστευα πως όταν πάψω να ασχολούμαι με περιοδικά, αυτό θα είναι το τελευταίο που θα συνεχίσω να διαβάζω για πάντα. Πράγμα που με έκπληξη συνειδητοποιώ, σκεπτόμενος τη ζωή μου τους τελευταίους μήνες, ότι δεν ισχύει. Γιατί στην ουσία έχω ήδη σταματήσει να διαβάζω περιοδικά. Από τότε που κάτι άλλαξε.
Από τότε που μπήκε στη ζωή μου το iPad.
Από τότε που το δοκίμασα (και στη συνέχεια το αγόρασα) σπάνια πιάνω στα χέρια μου περιοδικά (ή βιβλία, αλλά αυτό είναι μια άλλη υπόθεση). Το Wired, το άλλο περιοδικό που διάβαζα πιστά,το ξεφυλλίζω πια στα γρήγορα, και μετά μπαίνω στο Ίντερνετ και βάζω στο Instapaper τα σημαντικά άρθρα. Η στοίβα με τα αδιάβαστα (λάθος: “τους αδιάβαστους”) New Yorker ψηλώνει ολοένα. Βλέπεις, σε όλες τις φάσεις της ζωής μου που διάβαζα περιοδικά (στην τουαλέτα, στο κρεβάτι πριν το νάνι) πλέον χρησιμοποιώ το iPad, που έχει άρθρα να διαβάσω, αλλά έχει και Angry Birds, έχει και Twitter. Και τώρα κοίτα, πάνω στην ώρα. Ο New Yorker βγήκε και στο iPad (iTunes link). Κατέβασα το πρώτο τεύχος ( €3.99!) και το διάβασα. Τι κατάλαβα;
Τον περασμένο Απρίλη, όπως θυμάσαι, έσκασε το απίθανα ονοματισμένο ηφαίστειο Εγιαγφξςαεφξαλσδξφη στην Ισλανδία, στέλνοντας ένα σύννεφο στάχτης απάνω απ’ την …
Το πολυαναμενόμενο άρθρο του Μάικλ Λιούις για το Βατοπέδι στο Vanity Fair είναι πλέον διαθέσιμο στο site του περιοδικού, μπορείς να το διαβάσεις -12 χιλιάδες λέξεις, ζωή να ‘χει-, να χαρείς τη φωτογραφία του τσαχπίνη και ποζάτου πάτερ Αρσένιου, και να βγάλεις πλούσια και θαυμαστά συμπεράσματα. Αν παρακάμψεις κάποιες τουριστικές περιγραφές για τα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας και τα μούσια των μοναχών, υπάρχει πολύ καλό υλικό εκεί μέσα. Τα συμπεράσματα ενός σκεπτόμενου ξένου που για πρώτη φορά έρχεται σε επαφή με την τριτοκοσμική πραγματικότητα αυτού της Ελλάδας (με νούμερα και ντοκουμέντα) είναι μια εύγλωττη, ωμή, εξαιρετικά οδυνηρή αλλά και απόλυτα εύστοχη περιγραφή αυτού που είμαστε ως λαός και ως χώρα. Χαρακτηριστικά αποσπάσπαματα αποκάτω (προσοχή: προκαλούν κατάθλιψη και ακατάσχετη ενδοσκόπηση)
Μπορεί όπως κι εγώ να είσαι άνθρωπος πολυάσχολος, να μην έχεις πολύ χρόνο για χάζεμα ή χάσιμο. Μπορείς επίσης όπως κι εγώ να σου αρέσουν αυτά τα μεγάλα άρθρα, τα δημοσιογραφικά, που είναι ξερωγώ δέκα χιλιάδες λέξεις για έναν πάστορα από τον Αμερικάνικό Νότο, ή δεκαοχτώ χιλιάδες λέξεις για το παράνομο εμπόριο διαμαντιών στο Κονγκό. Τέτοιες ιστορίες, αληθινές και καλογραμμένες, που μπορείς να τις διαβάσεις σε μια καθισιά, αλλά δεν μπορείς να τις διαβάσεις στο γραφείο, κοιτάζοντας την οθόνη του γκομπιούτερ. Σου έχω ξαναγράψει για το longform.org, που συγκεντρώνει κάμποσες από δαύτες, από τα μεγαλύτερα περιοδικά του κόσμου, για να μην ψάχνεις. Σου ‘χω γράψει και γι’ αυτά τα βιβλία, που κυκλοφορούν κάθε χρόνο και περιέχουν τα καλύτερα τέτοια κείμενα της χρονιάς, τα βραβευμένα, τα τοπ οφ δε τοπ. Αλλά δεν σου έχω γράψει για τον καλύτερο τρόπο να τα διαβάζεις αυτά τα κείμενα, και αυτό ήταν παράλειψη. Γιατί καλά είναι τα περιοδικά, αλλά άντε να έχουν ένα τέτοιο μέσα στο κάθε τεύχος. Το πολύ δύο. Καλά και τα βιβλία, αλλά μια φορά το χρόνο βγαίνουν, δε φτουράνε. Και καλό και το κομπιούτερ, αλλά άντε βγάλε τα μάτια σου δυο ώρες για να διαβάσεις κάτι τέτοιο.
Διάβασα το εξής post του ιδρυτή του Wired Κέβιν Κέλι, ο οποίος έκανε ακριβώς την ίδια ανακάλυψη: Το Instapaper είναι ένα εργαλείο που σου επιτρέπει να bookmark (ρήμα!) τα κείμενα που θέλεις. Αφού βάλεις ένα bookmark που λέγεται “read later” στον browser σου, ψαχουλεύεις στα Ίντερνετς, βρίσκεις αυτά που σε ενδιαφέρουν (στο longform.org ή αλλού), και τα μαρκάρεις με το read later για να κάνεις αυτό που λέει: Να τα διαβάσεις αργότερα. Μετά πας στο iPad, το iPod Touch ή το iPhone και κατεβάζεις το application του Instapaper. Κάνεις log-in και νάτα τα posts που έχεις μαρκάρει, έτοιμα να τα διαβάσεις -και οffline άμα λάχει. Το πιο ωραίο είναι το εξής: Τα posts στα δείχνει “γυμνά” από διαφημίσεις και σχεδιαστικές τζιριτζάτζουλες των sites, με ωραία fonts, σαν να διαβάζεις e-book. Η εμπειρία στο iPad είναι καταπληκτική. Παρ’ όλο που το μηχανηματάκι έχει διάφορα προβλήματα στην ανάγνωση (περιγράφονται αναλυτικά εδώ), γι’ αυτή τη δουλειά είναι ό,τι πρέπει.
Το μόνο πρόβλημα (σε πολλά εισαγωγικά) που μένει είναι το να βρίσκεις υλικό για να το διαβάζεις έτσι. Ο Κέβιν Κέλι αποφάσισε να φτιάξει μια λίστα με τα καλύτερα δημοσιογραφικά κείμενα που γράφτηκαν ποτέ, για να πάρεις ιδέες και να τα instapaper (ρήμα!) για να τα διαβάσεις στο δικό σου iPad/iPhone/άντε και PC. Εγώ του πρότεινα δύο: Αυτό κι αυτό.
Το λοιπόν: Αυτό είναι ένα review του Wired application για το iPad, που κοστιζει €3.99 και περιέχει το τεύχος Ιουνίου του περιοδικού. Το δοκίμασα στο iPad που μου έχει στείλει το Public και τεστάρω εδώ και μερικές εβδομάδες, και όταν λέω “το δοκίμασα” εννοώ ότι το διάβασα αντί για το χάρτινο τεύχος του περιοδικού, στο οποίο είμαι συνδρομητής, και το οποίο μου ήρθε λίγες μέρες αργότερα. Κατέληξα σε μερικά ενδιαφέροντα συμπεράσματα.
Κοίτα: Αυτό είναι ένα πολυσέλιδο αφιέρωμα του περιοδικού Wired στα 5 χρόνια του YouTube.
Είναι ωραίο αφιέρωμα, όμορφα σχεδιασμένο, με πολλές πληροφορίες και στοιχεία. Αλλά τώρα κοίτα και αυτό εδώ. Είναι το ίδιο άρθρο στο wired.com. Εξίσου ωραίο. Αλλά με μια διαφορά: Τα βίντεο που αναφέρονται στο κείμενο, μπορείς να τα δεις. Τα πρόσωπα που αναφέρονται μπορείς να τα ακούσεις να μιλάνε σε επίσημες συνεντεύξεις. Και τα ιστορικά γεγονότα ή στοιχεία που αναφέρονται μπορείς να τα μελετήσεις περαιτέρω, χάρη στα άφθονα links. Αποτέλεσμα: Το περιοδικό που μου ήρθε με το ταχυδρομείο στο σπίτι μου (και το οποίο πληρώνω) είναι περίπου τρεις φορές λιγότερο χρήσιμο ή ενδιαφέρον σε σχέση με τη δωρεάν σελίδα στο Ίντερνετ. Είναι κάτι φτωχότερο. Πιο λίγο. Και, θα μου πεις, αυτό είναι λίγο-πολύ αναμενόμενο όταν πρόκειται για άρθρο που αφορά σε κάτι που ζει στο Ίντερνετ. Επίτρεψέ μου να σου δείξω άλλο ένα θέμα από το ίδιο τεύχος.
Η συζήτηση συνεχίζεται για το φαινόμενο της εξαφάνισης της αξίας του δημιουργικού περιεχομένου (κείμενα, φωτογραφίες, βίντεο) στα media, και την επίδραση που θα έχει στη δημοσιογραφία και τα άλλα συγγενικά επαγγέλματα. Να τρία σχετικά και ενδιαφέροντα άρθρα που διάβασα πρόσφατα.
