πολιτική

Η Γερμανική Οικονομία Και Τα Κόπρανα: Μια Ανάλυση

Ο Μάικλ Λιούις είναι αυτός ο δαιμόνιος Αμερικανός δημοσιογράφος που έχει πάρει σβάρνα όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες που βρίσκονται ύπο πτώχευση και γράφει την πονεμένη τους ιστορία στο περιοδικό Vanity Fair. Έχει γράψει για την Ισλανδία, την Ιρλανδία και, βεβαίως, σε ένα θαυμάσιο άρθρο με κεντρικό άξονα το σκάνδαλο του Βατοπεδίου και το τελικό συμπέρασμα ότι είμαστε ένας λαός υπό “πλήρη ηθική κατάρρευση”, την Ελλάδα. Για το προηγούμενο τεύχος ο Λιούις είπε να πάει στην άλλη πλευρά της ιστορίας, και ταξίδεψε στη Γερμανία, που με τα λεφτά της συντηρεί κατά μία έννοια όλες τις προηγούμενες χώρες. Είναι άρθρο πολύ μεγάλο και ωραίο, και σου συστήνω να το διαβάσεις όλο. Αποκάτω σου έχω έξι χαρακτηριστικά αποσπάσματα, τα πιο ζουμερά, ξεκινώντας από αυτό που περιγράφει την εμμονή των Γερμανών με τον κώλο, τα σκατά, και οτιδήποτε γίνεται κοντά στην απόληξη του παχέος εντέρου, η οποία ο συγγραφέας πιστεύει ότι εξηγεί τα πάντα για τη μενταλιτέ τους ως λαού.

Read more

krugman

Περί Ηλιθιότητας Των Ελλήνων Πολιτικών

Είναι πια προφανές ότι η Ελληνική κυβέρνηση είναι εντελώς απρόθυμη ή ανίκανη να υλοποιήσει οποιαδήποτε από τις δεσμεύσεις της απέναντι στους δανειστές της χώρας, και έτσι θα πορευόμαστε στο εξής, θα παρακαλάμε κάθε φορά που θα ‘ρχεται η ώρα της δόσης («δώστε μας καλέ κύριε και θα τις κάνουμε τις μεταρρυθμίσεις, είμαστε αποφασισμένοι μπλαμπλαμπλα»), μέχρι που να το πάρουν απόφαση ότι τους κοροϊδεύουμε και ότι τσάμπα τα βάζουν με τους δικούς τους ψηφοφόρους για να μας συντηρούν, και να μας αφήσουν στη μαύρη, πτωχευμένη μοίρα που μας αξίζει.

Βλέπεις λοιπόν το Χάρη τον Καστανίδη να διασώζει ηρωικά 70 ΝΠΔΔ για να τους δίνει λεφτά το κράτος, το Μιχάλη Ρέππα να προσπαθεί να χώσει  εξαιρεσούλες και υποσημειώσεις στο θέμα της απελευθέρωσης των ταξί, τον Τηλέμαχο το Χυτήρη έξω φρενών για τις περικοπές στην ΕΡΤ, σαν να μην τρέχει τίποτα, σα να είναι 2002 και να πλησιάζουν Ευρωεκλογές ή κάτι τέτοιο, και αναρωτιέσαι: Γιατί το κάνουν αυτό; Πού ακριβώς αποσκοπούν; Ακολουθώντας τις μικροπολιτικές πρακτικές που χαϊδεύουν τα αυτιά θορυβωδών μειοψηφιών τα στελέχη αυτής της κυβέρνησης κάνουν ακόμα αυτό που έκαναν πάντα, το μόνο που ξέρουν: Λαϊκίζουν για να επανεκλεγούν. Σαν τίποτα να μην έχει αλλάξει, σα να μην έχει καταρρεύσει το σύμπαν.

Read more

Γιατί Διαφωνώ Με Την Απομάκρυνση Των Σκηνών Από Το Σύνταγμα

Όπως έχεις πια μάθει, ο Δήμος Αθηναίων και η Αστυνομία καθάρισαν την πλατεία Συντάγματος από τις σκηνές και τα πανό, τα μόνα εναπομείναντα απομεινάρια της μακροχρόνιας και πρωτοφανούς εκδήλωσης διαμαρτυρίας των “αγανακτισμένων”.

Και είναι κρίμα.

Βλέπεις, μπορεί το “κίνημα” των “αγανακτισμένων” ποτέ να μη μετουσιώθηκε σε πραγματική πολιτική οντότητα, και μπορεί μοιραία κι αναπόφευκτα να έσβησε αργά και φυσιολογικά καθώς όλο και περισσότεροι Έλληνες προτιμούσαν τις παραλίες από τη μαρμαροσκαμμένη πλατεία, αλλά αποτέλεσμα τελικά είχε. Βγήκε πολιτική φωνή από εκεί μέσα. Δεν ήταν το απόσταγμα της σύνθεσης του ετερόκλητου πλήθους (δεν θα μπορούσε να είναι), αλλά ήταν η πιο δυνατή φωνή που ακούστηκε εκεί μέσα από την αρχή, και η μόνη που συνεχίστηκε να ακούγεται καθώς το πλήθος έφθινε:

Η φωνή της Μηδενιστικής Αριστεράς.

Read more

Δεν Καταλαβαίνω Τί Συμβαίνει

Μερικές φορές υπάρχουν πιτσιλιές γύρω από τη λεκάνη της τουαλέτας του γραφείου σου ή του σχολείου σου ή οποιουδήποτε άλλου δημόσιου χώρου, σταγονίδια στο πάτωμα άγνωστης προέλευσης. Σχεδόν πάντα πείθεις τον εαυτό σου ότι αυτές οι σταγόνες είναι νερό. Αν σε ρωτήσει κάποιος «τι είναι αυτά;» θα απαντήσεις «νερά».

Δεν είναι νερά.

Δε μπορεί να είναι νερά.

(πώς θα μπορούσε; πόσο δηλαδή να πιτσιλάει το καζανάκι; και μόνο προς τα μπρος;)

Είναι κάτι άλλο, που βγήκε μέσα από κάποιον άλλο, και άμα το πατήσεις θα το πάρεις μαζί σου για πολλά πολλά βήματα, αλλά δεν θέλεις να το σκέφτεσαι, δεν θέλεις καν να μπεις στη διαδικασία να το σκεφτείς κι έτσι λές:

«Νερά».

Η πτώχευση της Ελλάδας, επιλεκτική ή μη, δεν είναι ένα ενδεχόμενο –είναι μια πραγματικότητα. Συμβαίνει τώρα που μιλάμε (δοκίμασε, αν είσαι επιχείρηση, να πάρεις λεφτά από τράπεζα, όχι δοκίμασε), απλά δεν έχει βρεθεί ακόμα ο πιο ανώδυνος τρόπος για να ανακοινωθεί επισήμως. Τη βλέπουμε την πτώχευση, την κοιτάμε κάθε μέρα. Είναι σταγόνες στο πάτωμα, δίπλα στη λεκάνη.

Και δε θέλουμε να σκεφτούμε τί είναι αυτό που κοιτάμε.

Read more

Ο Πρωθυπουργός Της Αγανάκτησης

Τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, συμπληρώνεται περίπου ένας μήνας από τότε που πολλοί Έλληνες, τσιγκλισμένοι από έναν αστικό μύθο που ήθελε τους Ισπανούς «Αγανακτισμένους» να μας κοροϊδεύουν για το σταρχιδισμό μας, συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά στο Σύνταγμα για μια διαδήλωση πολύ διαφορετική από τις πορείες και τις διαδηλώσεις που είχαμε συνηθίσει.

Η οργή και η αγανάκτησή αυτών των Ελλήνων είναι άμορφη και ετερόκλητη και, στο βαθμό που σήκωσε κόσμο από τον καναπέ και τον έφερε σε ένα μέρος για να ασχοληθεί με την πολιτική και να φέρει και τα παιδάκια του μαζί, είναι και πολύ χρήσιμη. Από όλες τις άλλες απόψεις, όμως, αποδεικνύεται απόλυτα αντιπροσωπευτική μιας κοινωνίας που οδήγησε τον εαυτό της στην καταστροφή.

Read more

Το Ελληνικό Κοινωνικό Συμβόλαιο Και Ο Ιδιότυπος Ελληνικός Εμφύλιος

Το 1762 ο φιλόσοφος Ζαν Ζακ Ρουσό έγραψε ένα βιβλίο που λεγόταν «Το Κοινωνικό Συμβόλαιο», και περιλάμβανε κάποιες σκέψεις για το πώς πρέπει να δομείται μια κοινωνία ανθρώπων. Οι ιδέες του δεν ήταν πρωτοφανείς (είχαν συζητηθεί δεκαετίες πριν, μεταξύ άλλων κι από έναν φιλόσοφο συνονόματο χαρακτήρα απ’ το Lost, και χιλιετίες πριν από τον Πλάτωνα) αλλά η εποχή ήταν κατάλληλη και οι συνθήκες ώριμες και οι ιδέες έπιασαν, και ενέπνευσαν επαναστάσεις και βοήθησαν στην εγκαθίδρυση της δημοκρατίας ως το πολίτευμα των ισχυρών κρατών της Γης, με πρώτες τις ΗΠΑ και τη Γαλλία. Η κυριότερη ιδέα του ήταν η εξής: Για να καταφέρει ο άνθρωπος περισσότερα πράγματα πρέπει να πάψει να είναι μόνος και να συνάψει ένα Κοινωνικό Συμβόλαιο με τους άλλους. Μ’ αυτό το συμβόλαιο συμφωνεί να εγκαταλείψει κάποιες από τις ελευθερίες που είχε ως ζώο μοναχό του στη φύση, και να τις παραχωρήσει στην κυβέρνηση, η οποία απαραίτητα πρέπει να εκπορεύεται από το λαό. Καθώς όλα τα μέλη της Κοινωνίας που έχουν υπογράψει το Συμβόλαιο εγκαταλείπουν τις ίδιες ελευθερίες, και καθώς αναλαμβάνουν όλοι τις ίδιες ευθύνες, είναι ίσοι. Πράγμα που ακούγεται ωραίο στη θεωρία και στην πράξη εξελίχθηκε σε γενικές γραμμές καλά, και οδήγησε την ανθρωπότητα σε θριάμβους όπως η εξάλειψη της πολυομυελίτιδας και το Google.

Σου μιλάω για το 1762 τώρα. Χίλια. Εφτακόσια. Εξήντα. Δύο.

Read more