Από την αρχή του χρόνου, βομβιστές αυτοκτονίας ή δολοφόνοι του Ισλαμικού στρατού έχουν εκτελέσει πάνω από 900 ανθρώπους σε πολλές διαφορετικές χώρες. Η ανεξέλεκτη τζιχάντ αυτού του μορφώματος φρενοβλαβών είναι ένα φαινόμενο εξαιρετικά περίπλοκο όχι μόνο στην αντιμετώπισή του, αλλά και στην κατανόησή του με όρους αντιληπτούς σε δυτικά μυαλά. Πριν σπεύσετε να γράψετε κάτι που ενδέχεται να είναι μπαρούφα στα social media (όπως έχουν κάνει τόσοι τις τελευταίες ώρες), σας προτρέπω να διαβάσετε αυτό το άρθρο του Atlantic και μετά αυτή την καταγραφή της δράσης του ISIS και των συλλήψεων που έχουν συμβεί σε διάφορες χώρες τον τελευταίο χρόνο, από τους New York Times. Παρακάτω, μια καταγραφή των επιθέσεων που έχουν συμβεί ως τώρα το 2015.
Η εταιρία που γέννησε ένα σωρό κλώνους (μπόλικες ντουζίνες και στη χώρα μας) είναι μια πολύ αλλόκοτη εταιρία, που δε μοιάζει με κανένα άλλο startup παρόμοιου μεγέθους. Και, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν είναι καν κερδοφόρα.
Groupon actually lost $413 million in 2010.
Diving into the S-1, it turned out that Groupon only considered itself profitable because it used a peculiar accounting metric of its own creation — adjusted consolidated segment operating income, or ACSOI. Basically, Groupon was taking the money it was spending on advertising to acquire new subscribers to its email and not counting that money as a quarterly, recurring expense — but as a one-time, capital expense, the way Google might account for the cost of building a new server farm. Groupon was saying that ACSOI helped it figure out the ratio between the amount of money it needed to spend on marketing to acquire a subscriber and how much that subscriber would be worth to the company over the long haul. But marketing expenses are not typically accounted for this way, and people looked at Groupon as though it were trying to pull a fast one.
Μπορεί όπως κι εγώ να είσαι άνθρωπος πολυάσχολος, να μην έχεις πολύ χρόνο για χάζεμα ή χάσιμο. Μπορείς επίσης όπως κι εγώ να σου αρέσουν αυτά τα μεγάλα άρθρα, τα δημοσιογραφικά, που είναι ξερωγώ δέκα χιλιάδες λέξεις για έναν πάστορα από τον Αμερικάνικό Νότο, ή δεκαοχτώ χιλιάδες λέξεις για το παράνομο εμπόριο διαμαντιών στο Κονγκό. Τέτοιες ιστορίες, αληθινές και καλογραμμένες, που μπορείς να τις διαβάσεις σε μια καθισιά, αλλά δεν μπορείς να τις διαβάσεις στο γραφείο, κοιτάζοντας την οθόνη του γκομπιούτερ. Σου έχω ξαναγράψει για το longform.org, που συγκεντρώνει κάμποσες από δαύτες, από τα μεγαλύτερα περιοδικά του κόσμου, για να μην ψάχνεις. Σου ‘χω γράψει και γι’ αυτά τα βιβλία, που κυκλοφορούν κάθε χρόνο και περιέχουν τα καλύτερα τέτοια κείμενα της χρονιάς, τα βραβευμένα, τα τοπ οφ δε τοπ. Αλλά δεν σου έχω γράψει για τον καλύτερο τρόπο να τα διαβάζεις αυτά τα κείμενα, και αυτό ήταν παράλειψη. Γιατί καλά είναι τα περιοδικά, αλλά άντε να έχουν ένα τέτοιο μέσα στο κάθε τεύχος. Το πολύ δύο. Καλά και τα βιβλία, αλλά μια φορά το χρόνο βγαίνουν, δε φτουράνε. Και καλό και το κομπιούτερ, αλλά άντε βγάλε τα μάτια σου δυο ώρες για να διαβάσεις κάτι τέτοιο.
Διάβασα το εξής post του ιδρυτή του Wired Κέβιν Κέλι, ο οποίος έκανε ακριβώς την ίδια ανακάλυψη: Το Instapaper είναι ένα εργαλείο που σου επιτρέπει να bookmark (ρήμα!) τα κείμενα που θέλεις. Αφού βάλεις ένα bookmark που λέγεται “read later” στον browser σου, ψαχουλεύεις στα Ίντερνετς, βρίσκεις αυτά που σε ενδιαφέρουν (στο longform.org ή αλλού), και τα μαρκάρεις με το read later για να κάνεις αυτό που λέει: Να τα διαβάσεις αργότερα. Μετά πας στο iPad, το iPod Touch ή το iPhone και κατεβάζεις το application του Instapaper. Κάνεις log-in και νάτα τα posts που έχεις μαρκάρει, έτοιμα να τα διαβάσεις -και οffline άμα λάχει. Το πιο ωραίο είναι το εξής: Τα posts στα δείχνει “γυμνά” από διαφημίσεις και σχεδιαστικές τζιριτζάτζουλες των sites, με ωραία fonts, σαν να διαβάζεις e-book. Η εμπειρία στο iPad είναι καταπληκτική. Παρ’ όλο που το μηχανηματάκι έχει διάφορα προβλήματα στην ανάγνωση (περιγράφονται αναλυτικά εδώ), γι’ αυτή τη δουλειά είναι ό,τι πρέπει.
Το μόνο πρόβλημα (σε πολλά εισαγωγικά) που μένει είναι το να βρίσκεις υλικό για να το διαβάζεις έτσι. Ο Κέβιν Κέλι αποφάσισε να φτιάξει μια λίστα με τα καλύτερα δημοσιογραφικά κείμενα που γράφτηκαν ποτέ, για να πάρεις ιδέες και να τα instapaper (ρήμα!) για να τα διαβάσεις στο δικό σου iPad/iPhone/άντε και PC. Εγώ του πρότεινα δύο: Αυτό κι αυτό.
Ετούτο εδώ το πανέμορφο concept το έφτιαξαν οι designers της Berg για την Bonnier (Popular Science, Parenting κα), και δείχνει άλλη μια ιδέα για τα “ψηφιακά περιοδικά” που θα κυκλοφορούν σε tablets που δεν υπάρχουν ακόμη. Σου έδειξα τις προάλλες κι αυτή τη μορφή από το Sports Illustrated. Δες το βίντεο προσεκτικά και μετά μπες εντός για να σου εξηγήσω γιατί πρόκειται για μια ιδέα ανεδαφική, που δεν έχει τύχη και είναι “κολλημένη” στο παρελθόν.
