Στο νέο επεισόδιο του “Instapaper This” σου έχω όχι ένα, ούτε τρία, αλλά δέκα τεράστια, χορταστικά κείμενα κάθε είδους και προελεύσεως που έχουν ένα κοινό: Έχουν όλα εξαιρετικό ενδιαφέρον και είναι ό,τι πρέπει για διάβασμα στις όποιες ώρες ηρεμίας και χαλάρωσης βρεις τις επόμενες, Πασχαλινές ημέρες.
Σου έχω ξαναγράψει για τον Νέιθαν Μύρβολντ, αυτό τον ιδιοφυή homo universalis που ασχολείται με ένα σωρό ενδιαφέροντα πράγματα και αποτελεί πρότυπο για τους απανταχού πολυπράγμονες geeks. Ένα από τα πολλά του πάθη είναι η μαγειρική (έχει δουλέψει ακόμα και ως βοηθός σεφ) και το τελευταίο εγχείρημά του είναι η έκδοση ενός μεγαλειώδους βιβλίου που θα περιέχει την επιστημονική εξήγηση πίσω από την σωστή παρασκευή της τροφής. Κάθε τροφής. Το τελευταίο Wired έχει ένα αφιέρωμα στη δημιουργία του “Modernist Cuisine“, που είναι πολύ συναρπαστικό και ενδιαφέρον.
Myhrvold—a theoretical physicist and computer scientist—has the lifestyle flexibility of a multimillionaire and the mental discipline of a world-class researcher. To him, cooking is about fundamental interactions in the material world: How heat enters food. How you mix two separate materials most effectively. How water molecules interact in a solution. You see a pork chop and some mashed potatoes; he sees a mesh of proteins that coagulate at a specific temperature next to an emulsion of starch and fat. “Chefs think about what it’s like to make food,” Myhrvold says. “Being a scientist in the kitchen is about asking why something works, and how it works.” To him, a kitchen is really just a laboratory that everyone has in their house. And when you have that attitude with that brain and those resources, well, you might not be the best cook in the world, but you just might put together the best cookbook.
Ο New Yorker, ένα περιοδικό το οποίο αποκαλώ “Ο” και όχι “το” για να δείξω ότι είμαι σοφιστικέ και κοσμοπολίτης, είναι το καλύτερο περιοδικό του κόσμου, κι αυτό δεν το λέω μόνο για να φανώ σοφιστικέ και κοσμοπολίτης. Το διαβάζω χρόνια, για κάποιο λόγο που δεν έχω καταλάβει ακόμα το συλλέγω κιόλας, και πάντα πίστευα πως όταν πάψω να ασχολούμαι με περιοδικά, αυτό θα είναι το τελευταίο που θα συνεχίσω να διαβάζω για πάντα. Πράγμα που με έκπληξη συνειδητοποιώ, σκεπτόμενος τη ζωή μου τους τελευταίους μήνες, ότι δεν ισχύει. Γιατί στην ουσία έχω ήδη σταματήσει να διαβάζω περιοδικά. Από τότε που κάτι άλλαξε.
Από τότε που μπήκε στη ζωή μου το iPad.
Από τότε που το δοκίμασα (και στη συνέχεια το αγόρασα) σπάνια πιάνω στα χέρια μου περιοδικά (ή βιβλία, αλλά αυτό είναι μια άλλη υπόθεση). Το Wired, το άλλο περιοδικό που διάβαζα πιστά,το ξεφυλλίζω πια στα γρήγορα, και μετά μπαίνω στο Ίντερνετ και βάζω στο Instapaper τα σημαντικά άρθρα. Η στοίβα με τα αδιάβαστα (λάθος: “τους αδιάβαστους”) New Yorker ψηλώνει ολοένα. Βλέπεις, σε όλες τις φάσεις της ζωής μου που διάβαζα περιοδικά (στην τουαλέτα, στο κρεβάτι πριν το νάνι) πλέον χρησιμοποιώ το iPad, που έχει άρθρα να διαβάσω, αλλά έχει και Angry Birds, έχει και Twitter. Και τώρα κοίτα, πάνω στην ώρα. Ο New Yorker βγήκε και στο iPad (iTunes link). Κατέβασα το πρώτο τεύχος ( €3.99!) και το διάβασα. Τι κατάλαβα;
Μπορεί όπως κι εγώ να είσαι άνθρωπος πολυάσχολος, να μην έχεις πολύ χρόνο για χάζεμα ή χάσιμο. Μπορείς επίσης όπως κι εγώ να σου αρέσουν αυτά τα μεγάλα άρθρα, τα δημοσιογραφικά, που είναι ξερωγώ δέκα χιλιάδες λέξεις για έναν πάστορα από τον Αμερικάνικό Νότο, ή δεκαοχτώ χιλιάδες λέξεις για το παράνομο εμπόριο διαμαντιών στο Κονγκό. Τέτοιες ιστορίες, αληθινές και καλογραμμένες, που μπορείς να τις διαβάσεις σε μια καθισιά, αλλά δεν μπορείς να τις διαβάσεις στο γραφείο, κοιτάζοντας την οθόνη του γκομπιούτερ. Σου έχω ξαναγράψει για το longform.org, που συγκεντρώνει κάμποσες από δαύτες, από τα μεγαλύτερα περιοδικά του κόσμου, για να μην ψάχνεις. Σου ‘χω γράψει και γι’ αυτά τα βιβλία, που κυκλοφορούν κάθε χρόνο και περιέχουν τα καλύτερα τέτοια κείμενα της χρονιάς, τα βραβευμένα, τα τοπ οφ δε τοπ. Αλλά δεν σου έχω γράψει για τον καλύτερο τρόπο να τα διαβάζεις αυτά τα κείμενα, και αυτό ήταν παράλειψη. Γιατί καλά είναι τα περιοδικά, αλλά άντε να έχουν ένα τέτοιο μέσα στο κάθε τεύχος. Το πολύ δύο. Καλά και τα βιβλία, αλλά μια φορά το χρόνο βγαίνουν, δε φτουράνε. Και καλό και το κομπιούτερ, αλλά άντε βγάλε τα μάτια σου δυο ώρες για να διαβάσεις κάτι τέτοιο.
Διάβασα το εξής post του ιδρυτή του Wired Κέβιν Κέλι, ο οποίος έκανε ακριβώς την ίδια ανακάλυψη: Το Instapaper είναι ένα εργαλείο που σου επιτρέπει να bookmark (ρήμα!) τα κείμενα που θέλεις. Αφού βάλεις ένα bookmark που λέγεται “read later” στον browser σου, ψαχουλεύεις στα Ίντερνετς, βρίσκεις αυτά που σε ενδιαφέρουν (στο longform.org ή αλλού), και τα μαρκάρεις με το read later για να κάνεις αυτό που λέει: Να τα διαβάσεις αργότερα. Μετά πας στο iPad, το iPod Touch ή το iPhone και κατεβάζεις το application του Instapaper. Κάνεις log-in και νάτα τα posts που έχεις μαρκάρει, έτοιμα να τα διαβάσεις -και οffline άμα λάχει. Το πιο ωραίο είναι το εξής: Τα posts στα δείχνει “γυμνά” από διαφημίσεις και σχεδιαστικές τζιριτζάτζουλες των sites, με ωραία fonts, σαν να διαβάζεις e-book. Η εμπειρία στο iPad είναι καταπληκτική. Παρ’ όλο που το μηχανηματάκι έχει διάφορα προβλήματα στην ανάγνωση (περιγράφονται αναλυτικά εδώ), γι’ αυτή τη δουλειά είναι ό,τι πρέπει.
Το μόνο πρόβλημα (σε πολλά εισαγωγικά) που μένει είναι το να βρίσκεις υλικό για να το διαβάζεις έτσι. Ο Κέβιν Κέλι αποφάσισε να φτιάξει μια λίστα με τα καλύτερα δημοσιογραφικά κείμενα που γράφτηκαν ποτέ, για να πάρεις ιδέες και να τα instapaper (ρήμα!) για να τα διαβάσεις στο δικό σου iPad/iPhone/άντε και PC. Εγώ του πρότεινα δύο: Αυτό κι αυτό.
Το λοιπόν: Αυτό είναι ένα review του Wired application για το iPad, που κοστιζει €3.99 και περιέχει το τεύχος Ιουνίου του περιοδικού. Το δοκίμασα στο iPad που μου έχει στείλει το Public και τεστάρω εδώ και μερικές εβδομάδες, και όταν λέω “το δοκίμασα” εννοώ ότι το διάβασα αντί για το χάρτινο τεύχος του περιοδικού, στο οποίο είμαι συνδρομητής, και το οποίο μου ήρθε λίγες μέρες αργότερα. Κατέληξα σε μερικά ενδιαφέροντα συμπεράσματα.
Κοίτα: Αυτό είναι ένα πολυσέλιδο αφιέρωμα του περιοδικού Wired στα 5 χρόνια του YouTube.
Είναι ωραίο αφιέρωμα, όμορφα σχεδιασμένο, με πολλές πληροφορίες και στοιχεία. Αλλά τώρα κοίτα και αυτό εδώ. Είναι το ίδιο άρθρο στο wired.com. Εξίσου ωραίο. Αλλά με μια διαφορά: Τα βίντεο που αναφέρονται στο κείμενο, μπορείς να τα δεις. Τα πρόσωπα που αναφέρονται μπορείς να τα ακούσεις να μιλάνε σε επίσημες συνεντεύξεις. Και τα ιστορικά γεγονότα ή στοιχεία που αναφέρονται μπορείς να τα μελετήσεις περαιτέρω, χάρη στα άφθονα links. Αποτέλεσμα: Το περιοδικό που μου ήρθε με το ταχυδρομείο στο σπίτι μου (και το οποίο πληρώνω) είναι περίπου τρεις φορές λιγότερο χρήσιμο ή ενδιαφέρον σε σχέση με τη δωρεάν σελίδα στο Ίντερνετ. Είναι κάτι φτωχότερο. Πιο λίγο. Και, θα μου πεις, αυτό είναι λίγο-πολύ αναμενόμενο όταν πρόκειται για άρθρο που αφορά σε κάτι που ζει στο Ίντερνετ. Επίτρεψέ μου να σου δείξω άλλο ένα θέμα από το ίδιο τεύχος.
“, που είναι πολύ συναρπαστικό και ενδιαφέρον.
