Μια ρηξικέλευθη πρόταση: Καταργήστε το δικομματισμό. Συγχωνεύστε τα μεγάλα κόμματα. Αφήστε τις μικροπολιτικές έριδες και αρχίστε το μεγάλο φαγοπότι. Ας γίνει ένα το γαλάζιο με το πράσινο. Ας γεννηθεί το ένα, πανίσχυρο, κόμμα, το κόμμα όλων των Ελλήνων.

ΤΟ ΚΑΦΕ ΚΟΜΜΑ

Μια ουτοπία. Ένα όραμα.

Ένα σουρεαλιστικό πολιτικό μανιφέστο επώδυνης αυτογνωσίας.

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η κυβερνητική εξουσία στην Ελλάδα δεν έχει να κάνει με τη χάραξη καμίας πολιτικής, καθώς οποιαδήποτε απόφαση για αληθινά σημαντικά πολιτικά θέματα λαμβάνεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η κυβερνητική εξουσία ασχολείται με ένα πράγμα μόνο: Τη διαχείριση της περιουσίας του Δημοσίου, των χρημάτων που πληρώνουν οι πολίτες δηλαδή, με τους φόρους και τις εισφορές. Ένα πολύ μεγάλο μέρος αυτών των χρημάτων ξοδεύονται για τη συντήρηση του ίδιου του κράτους –δηλαδή πάνε στο δημόσιο, επομένως τα παίρνουν αυτοί που ψήφισαν το κόμμα που κέρδισε τις εκλογές. Τα υπόλοιπα πηγαίνουν στα δημόσια έργα, επομένως πηγαίνουν σ’ αυτούς που χρηματοδοτούν το κόμμα που κέρδισε τις εκλογές. Οι πολιτικοί που βλέπετε στην τηλεόραση στην πλειοψηφία τους ασχολούνται με τη διαχείριση όλου αυτού του συστήματος –ποιος θα πάρει τι-, με την εξυπηρέτηση συμφερόντων και τη διατήρηση των ισορροπιών, με απώτερο σκοπό την παραμονή του κόμματός τους στην εξουσία και την αποδοτική διαχείριση όλων αυτών των χρημάτων. Αποδοτική για τους ίδιους, εννοείται.

Αυτό είναι κάτι δεδομένο, και δεν πρόκειται να αλλάξει σύντομα. Πρώτα θα λιώσουν οι πάγοι, θα σβήσει ο ήλιος, και η μαύρη τρύπα στο κέντρο του σύμπαντος θα ρουφήξει το ηλιακό σύστημα στην αιώνια αγκαλιά του μηδέν, και μετά θα μάθουν οι Έλληνες τι πάει να πει αδιάφθορη Δημοκρατία. Το πρόβλημα που θέλουμε να κατατροπώσουμε με την καταπληκτική και πρωτοφανή μας πρόταση, δεν είναι αυτό. Είναι ο ανώφελος εμφύλιος σπαραγμός.

Δεν υπάρχει αμφιβολία: το δικομματικό σύστημα χωρίζει το λαό σε δύο στρατόπεδα, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος. Οι γαλάζιοι και οι πράσινοι δεν έχουν πια ουσιαστικές ιδεολογικές διαφορές, βλέπουν και οι δύο το πολιτικό σύστημα με τον ίδιο τρόπο (τον παραπάνω), και δεν διαφέρουν σε τίποτα σημαντικό –οι οπαδοί τους είναι ολόιδιοι, και βρέθηκαν σε αντίπαλες όχθες για λόγους οικογενειακούς ή τυχαίους. Ο δικομματισμός αποτελεί σοβαρό πρόβλημα γιατί διαιωνίζει μια ψευδαίσθηση κόντρας που είναι υποκριτική και ηλίθια και βλαβερή.

Για την εξασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης, μόνο μία είναι η λύση: Η συγκυβέρνηση. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το υπονόησε πρόσφατα, και όσοι έχουν μάτια και βλέπουν το καταλαβαίνουν. Είναι ο μόνος τρόπος. Ο πολυκομματισμός είναι ανέφικτος, γιατί άλλα κόμματα δεν υπάρχουν. Οι μόνοι ιδεολογικοί πόλοι που επιζούν σήμερα βρίσκονται χαμένοι στην παρυφές της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας, οι κομμουνιστές, οι ακροδεξιοί, κι αυτό το ετερόκλητο συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ που αυτοχαρακτηρίζεται από τα πράγματα που μισεί (την παγκοσμιοποίηση, κυρίως), όχι από αυτά που υποστηρίζει, με  αποτέλεσμα να είναι πολυκέφαλο, αδύναμο και αναποτελεσματικό. Ένα 20% του πληθυσμού (δική μου χοντρική και αναξιόπιστη εκτίμηση) είναι ιδεολογικά στριμωγμένο  σ’ αυτές τις παρυφές. Η ισχύς της αφασικής πλειοψηφίας, όμως, που ψηφίζει τα δύο μεγάλα κόμματα, δηλαδή το ίδιο, είναι σαρωτική. Ο μονοκομματισμός είναι μονόδρομος.

Σκεφτείτε το.

[motto_right]

Ένα 20% του πληθυσμού είναι ιδεολογικά στριμωγμένο  στις παρυφές. Η ισχύς της αφασικής πλειοψηφίας, όμως, που ψηφίζει τα δύο μεγάλα κόμματα, δηλαδή το ίδιο, είναι σαρωτική. Ο μονοκομματισμός είναι μονόδρομος.

[/motto_right]

Φανταστείτε ένα κόμμα για όλους τους Έλληνες, με αισθητική που εκφράζει τον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή, μια μηχανή ρουσφετιού που αντιμετωπίζει όλους τους Έλληνες με τον ίδιο τρόπο, πελατειακό, ναι, αλλά τον ίδιο. Η συγχώνευση των δύο μεγάλων κομμάτων θα είναι η μεγαλύτερη πολιτική πράξη από τη μεταπολίτευση, και η κοινωνική ειρήνη θα επιτευχθεί πανηγυρικά όταν το πράσινο και το γαλάζιο θα ενωθούν, θα αναμοχλευτούν και θα ομογενοποιηθούν σε ένα περήφανο, λαμπερό, καθάριο καφέ. Ένα Καφέ Κόμμα, που θα κατεβαίνει στις εκλογές ξοδεύοντας πολύ λιγότερα από όσα δίνουν τα σημερινά κόμματα, που θα φιλοξενεί όλους αυτούς που βλέπουμε στην τηλεόραση στην ζεστή καφετιά του αγκαλιά, και που θα εκλέγεται κάθε τετραετία άνετα, με ποσοστά που θα θυμίζουν Καντάφι.

Σας φαίνονται αντιδημοκρατική η ιδέα; Κάνετε λάθος. Το Καφέ Κόμμα είναι ήδη η συνειδητή και σταθερή επιλογή του ελληνικού λαού εδώ και τριάντα χρόνια. Οι πολίτες ψηφίζουν ένα από τα δύο πανομοιότυπα κόμματα σε ποσοστό 80%, αυτό θέλουν, να ψηφίζουν αυτόν που θα τους κάνει τη δουλειά τους, όχι αυτόν που θα χαράξει πολιτική ή θα κάνει πράγματα για τη χώρα. Αν σας φαίνεται λυπηρό, κρίμα. Μεταναστεύστε. Αν ονειρεύεστε μια χώρα με πολίτες ευσυνείδητους που δουλεύουν μαζί για ένα κοινό μέλλον και απαιτούν σοβαρή διακυβέρνηση, καλό ταξίδι, ελπίζω να περνάτε καλά τις ατέλειωτες νύχτες του χειμώνα στη Σκανδιναβία. Ο ελληνικός λαός θέλει ρουσφέτια, Δημόσιο, φοροδιαφυγή, συνταξούλα, θέλει Καφέ, κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει σύντομα.

Και, αν το καλοσκεφτεί κανείς, ο μονοκομματισμός μπορεί να έχει και μερικές πολύ ευπρόσδεκτες παρενέργειες. Παράδειγμα: Μια μορφή αξιοκρατίας στο Δημόσιο. Γιατί, αφού δεν θα υπάρχουν γαλάζια και πράσινα παιδιά, αφού όλα θα είναι καφέ, δεν θα χρειάζεται να υπάρχει μονιμότητα, κι αν κάποιος είναι κραυγαλέα ανίκανος ή κάνει πολύ χοντρή μαλακία ή δεν κάνει τίποτα απολύτως δεν θα χρειάζεται να μένει ντε και καλά στη θέση του επειδή ψηφίζει αυτόν που πρέπει, γιατί όλοι θα ψηφίζουν αυτόν που πρέπει, οπότε θα μπορεί και να αντικατασταθεί με κάποιον καλύτερο.

Λέμε τώρα.

Όπως και να ‘χει, η εποχή του Καφέ είναι μπροστά μας, μόνο λίγη πολιτική βούληση χρειάζεται, λίγη διάθεση για συμφιλίωση, λίγη αυτογνωσία. Ποιο γαλάζιο του Αιγαίου, ποιο λευκό των Κυκλάδων. Η Ελλάδα είναι καφέ. Το καφέ του νέφους, της λυματολάσπης στην Ψυττάλεια, της διάρροιας μετά από μισό μπολάκι ξηροκάρπι σε μπουζουξίδικο, το καφέ του καφέ στα γεμάτα καφέ στις 11 το πρωί μιας Τρίτης. Το χρώμα που μας ταιριάζει, που μας εκφράζει, το χρώμα του μέλλοντος είναι το καφέ. Το καφέ του σκατού.

Ο Καφέ Υποψήφιος

Αν και η τηλεόραση υπονοεί το αντίθετο, δεν μπορεί να γίνει οποιοσδήποτε πολιτικός. Υπάρχει μια ειδική κάστα ανθρώπων που μπορούν να κάνουν αυτή τη δουλειά, και προέρχεται από αυτούς που είναι εντελώς ανίκανοι να κάνουν οτιδήποτε άλλο, αλλά όχι όλους. Για να γίνεις Έλληνας πολιτικός πρέπει το μυαλό σου να λειτουργεί με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Πρέπει να βλέπεις ευρώ στα πάντα, να βλέπεις τους ανθρώπους ως συνδέσμους, να καταλαβαίνεις με μια ματιά τι μπορεί να σου αποφέρει ένα αντικείμενο, μια γνωριμία, ένα τηλέφωνο. Και δεν αρκεί απλά να είσαι λαμόγιο. Η πολιτική –ή τουλάχιστον, η ελληνική πολιτική- είναι σαν μια έκτη αίσθηση την οποία είτε την έχεις είτε δεν την έχεις. Κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν πάει να γίνει πολιτικός στην Ελλάδα. Κι αυτοί που γίνονται, δεν θα μπορούσαν να γίνουν οτιδήποτε άλλο. Ο Καφέ Υποψήφιος είναι παρόμοιος με τον Γαλάζιο Υποψήφιο ή τον Πράσινο Υποψήφιο. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά του.

(ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οποιαδήποτε ομοιότητα του Καφέ Υποψηφίου με τον ικανό ποδοσφαιριστή Παντελή Καφέ είναι εντελώς συμπτωματική. Δηλαδή, να πούμε την αλήθεια, δεν είναι και τόσο συμπτωματική, δεδομένου ότι αυτή είναι μια φωτογραφία του Παντελή Καφέ. Δεν υπονοούμε ότι ο Παντελής Καφές είναι ο Καφέ Υποψήφιος, ούτε ότι θα μπορούσε να είναι. Η χρήση της φάτσας του γίνεται απολύτως ενδεικτικά, για προφανείς λόγους, για τους ίδιους που θα επικαλούταν ένας υποψήφιος Δήμαρχος του Καφέ Κόμματος σε μεγάλο δήμο, ο οποίος θα ζητούσε από τον Παντελή Καφέ να συμμετάσχει στο ψηφοδέλτιό του).

Προϋπηρεσία

Ήταν μέλος της Καφέ Νεολαίας, και μετά ανέλαβε διάφορες θέσεις «στο κόμμα», πράγμα που σημαίνει ότι δεν δούλεψε παραγωγικά ούτε μια μέρα στη ζωή του, αλλά προετοιμαζόταν υπομονετικά για να μπει κάποια στιγμή στο σύστημα διαμοιρασμού του δημοσίου χρήματος. Δεν είναι απαραίτητο να έχει κάποιο πτυχίο. Μπορεί να γίνει ακόμα και Υπουργός και δεξί χέρι του πρωθυπουργού χωρίς πανεπιστημιακό τίτλο, χωρίς να ξέρει καν αγγλικά. Αρκεί να φοράει γυαλιά και να μοιάζει σοβαρός.

Προτερήματα

Τον ξέρουν όλοι στο χωριό –και υπολογίζουν στη βοήθειά του για να διοριστεί η ανιψιά στη νομαρχία, να πάει στρατό ο γιόκας δίπλα στο σπίτι του, να περάσει το πανωσήκωμα στο τριώροφο από την πολεοδομία, και να μην ασχοληθεί η Εφορία με κάτι περίεργα τιμολόγια.

Μειονεκτήματα

Αυτό είναι το υπέροχο με τον Καφέ Υποψήφιο, τα ελαττώματα του χαρακτήρα ή οι ελλείψεις στις ικανότητές του δεν έχουν καμία σημασία απολύτως. Επειδή δεν πρόκειται να δουλέψει ποτέ, δεν χρειάζεται να έχει κανένα ιδιαίτερο ταλέντο ή κλίση και, καθώς ούτε στην πολιτική ούτε στην κοινωνία του Δημοσίου υπάρχει κάποιου είδους αξιοκρατία, μπορεί να κάνει όσες μαλακίες θέλει χωρίς καμία συνέπεια. Ο ψηφοφόρος-πρόβατο ξεχνά τα πάντα, αν του κάνεις την εξυπηρέτηση που θέλει.

Βλέμμα

Αετίσιο και λιγωμένο, ζαλισμένο από τις πιθανότητες.

Ατάκες

Ένα πλούσιο οπλοστάσιο από λοβοτομημένα κλισέ, που εκφέρονται με το γνωστό τηλεοπτικό πομπώδες ύφος, τελειοποιημένο από πολύωρες πρόβες στον καθρέφτη.

Φίλοι

Όσοι τρώνε –ή περιμένουν να φάνε- από αυτόν.

Εχθροί

Δημοσιογράφοι που δεν είναι στο payroll, γραφικοί πολιτικάντηδες των μικρών κομμάτων.

Φετίχ

Το πούρο, το διαμέρισμα στο Κολωνάκι, η Μύκονος, η Mercedes E-Class, το φουσκωτό, το τσάμπα φαΐ.

Η Καφέ Νεολαία

Όλοι μας ήμασταν κάποτε παιδιά, αλλά οι Καφέ Βουλευτές ήταν κάποτε και τελειωμένοι 30άρηδες φοιτητές. Η Καφέ Νεολαία αποτελείται από τα τρυφερά εκκολαπτόμενα λαμόγια που παίρνουν χοντρές μίζες για τις εκδρομές της σχολής τους στη Μύκονο, εκβιάζουν τους καθηγητές για να περνούν τα μαθήματα αυτοί που πρέπει, και γενικά μαθαίνουν πώς λειτουργεί η πολιτική και η κοινωνία στο προστατευμένο περιβάλλον του πανεπιστημίου. Η Καφέ Νεολαία συντηρεί τα μέλη της όχι με εισφορές ή δωρεές, αλλά με μερικές Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις–Μαϊμούδες που έχει στήσει, και οι οποίες επιχορηγούνται από το κράτος (το Καφέ κράτος). Σε αντάλλαγμα, οι Καφέ νεολαίοι τραγουδάνε συνθήματα στις συγκεντρώσεις, αφισοκολλούν, και περιμένουν την ώρα που θα γίνουν 40 χρονών και θα πάψουν πια να είναι νεολαίοι και θα μπουν στην διαδικασία της νομής της εξουσίας, δηλαδή των χρημάτων του Δημοσίου.

Η Αντιπολίτευση

Καθώς η κυριαρχία του Καφέ Κόμματος όπως εξηγήσαμε θα είναι απόλυτα δημοκρατική, θα πρέπει να υπάρχει και μια ισχυρή αντιπολίτευση, που να ουρλιάζει δυσανάλογα με τη σοβαρότητα των θεμάτων, για να μην αποκοιμιέται τελείως ο λαός. Τα υπάρχοντα μικρά κόμματα, φυσικά, είναι λοβοτομημένα, αγκυλωμένα και άχρηστα, οπότε θα πρέπει να αντικατασταθούν. Η χώρα χρειάζεται δύο εξειδικευμένα, ισχυρά κομματάκια του 10% στην αντιπολίτευση:

Το Ροζ Κόμμα θα είναι ο φύλακας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θα ελέγχει φαινόμενα απαγωγών Πακιστανών, υποκλοπών, και άλλων φασιστικών συμπτωμάτων της αναπόφευκτης αλαζονείας της εξουσίας. Το Ροζ Κόμμα είναι που θα κατεβάζει τον κόσμο στους δρόμους για αντιαμερικανικά συλλαλητήρια, και θα εξευτελίζει διεφθαρμένους και ανίκανους υπουργούς, οι οποίοι ωστόσο δεν θα παραιτούνται.
Ροζ Πρόεδρος: Γρηγόρης Βαλλιανάτος.

Το Λαχανί Κόμμα θα είναι ο φύλακας του περιβάλλοντος, της αισθητικής και των δικαιωμάτων του καταναλωτή. Η αλήθεια είναι πως, επειδή το Καφέ Κόμμα θα είναι ο δημοκρατικός καθρέφτης της κοινωνίας, θα τείνει να τα κάνει όλα σκατά. Εκεί χρειάζεται μια ήρεμη δύναμη να εξεγείρεται όταν θα ξεχειλίζουν οι δρόμοι απ’ τα σκουπίδια, όταν θα ισοπεδώνονται δάση για να φτιάξουν ελαττωματικούς δρόμους οι μεγαλοεργολάβοι, όταν η ατμόσφαιρα πήζει με αναθυμιάσεις θηριωδών πετρελαιοκίνητων SUV που καίνε νοθευμένο πετρέλαιο κίνησης και χαλασμένων καταλυτών δεκαετίας, και όταν οι ληστές της λαϊκής χρεώνουν 3 ευρώ το κιλό τις ντομάτες επειδή «ακρίβυνε το πετρέλαιο».
Λαχανί Πρόεδρος: Γιώργος Παπανδρέου.