Ενάμιση μήνα μετά από τις καλύτερες εκλογές της πρόσφατης ιστορίας, δες τι έχουμε: Εκλογές! Ξανά! Αυτή τη φορά, όμως, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Πρώτον, η αθωότητα και η ειλικρίνεια των ψηφοφόρων, αυτή που έδωσε το πιο εκπληκτικό και χρήσιμο εκλογικό αποτέλεσμα που έχουμε δει πρόσφατα, και ίσως σε ολόκληρη την ιστορία της γενικώς, παύει: Πλέον το συναίσθημα, που είναι το μόνο πολιτικό κριτήριο του Έλληνα, είναι στοχευμένο. Έχει σκοπό. Αν η Ελλάδα ήταν στην άκρη του γκρεμού το Μάιο, τώρα τον Ιούνιο έχει βγάλει δαχτυλάκια στο κενό, και γέρνει. Ο ψηφοφόρος είχε ενάμιση μήνα να σκεφτεί τσακωθεί, και η σκέψη οργή του άλλαξε. Τώρα νομίζει ότι ξέρει τι πρέπει να γίνει. Ή απλά έχει βαρεθεί τόσο που θα ψηφίσει από κούραση, σχεδόν τυχαία. Τέλος πάντων, η οργίλη ανεμελιά της προηγούμενης φοράς πάει, τελείωσε.
Επίσης κάτι άλλο σημαντικό άλλαξε: Κάποια από τα κόμματα.
Μέσα στις σαράντα μέρες που μεσολάβησαν το πολιτικό σκηνικό της χώρας μεταμορφώθηκε όσο δεν είχε μεταμορφωθεί τα προηγούμενα σαράντα χρόνια. Και, βεβαίως, μετά από ένα διάλειμμα σαράντα ημερών, ο παλιός καλός αγαπημένος δικομματισμός επιστρέφει βαθύς.
Οπότε ας δούμε τι άλλαξε και τι μένει ίδιο στο νέο, ανανεωμένο οδηγό για τις νέες, κρισιμότερες εκλογές του 2012 (θυμήσου και τον προηγούμενο, αν θες). Μπορεί να μην είναι οι τελευταίες εκλογές της χρονιάς, αλλά μπορεί να είναι οι τελευταίες εκλογές της χώρας αυτής, όπως την ξέραμε.
Νέα Δημοκρατία
Το ότι εξακολουθεί να υπάρχει μια πιθανότητα να γίνει πρωθυπουργός αυτής της χώρας ο Αντώνης Σαμαράς είναι λόγος προληπτικής μετανάστευσης από μόνος του. Ένας από τους χειρότερους πολιτικούς που έχουν ακούσει ποτέ τα αυτιά μας κι έχουν δει ποτέ τα μάτια μας, ο Σαμαράς κατόρθωσε να κάνει περισσότερη ζημιά από ανθρώπους που κυβέρνησαν την Ελλάδα χωρίς να κυβερνήσει ούτε μια μέρα. Ως υπουργός εξωτερικών τα έκανε μαντάρα στο Μακεδονικό 20 χρόνια πριν, και ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν αυτός που, περισσότερο από όλους, εισήγαγε την αντιμνημονιακή υστερία στον πολιτικό λόγο και μας έβαλε και στο καταστροφικό εκλογικό γαϊτανάκι που ζούμε τώρα. (Στην πορεία, ως αρχηγός της ΝΔ διέλυσε και το κύριο “δεξιό” ελληνικό κόμμα, αλλά αυτό δεν μας νοιάζει και πολύ, σιγά την απώλεια).
Φαντάσου να κυβερνούσε κι όλας.
[motto_right]
O Σαμαράς κατόρθωσε να κάνει περισσότερη ζημιά από ανθρώπους που κυβέρνησαν την Ελλάδα χωρίς να κυβερνήσει ούτε μια μέρα
[/motto_right]
Το θέμα ωστόσο, είναι, ότι παρ’ όλη την κατά τα άλλα φυσιολογική, αναμενόμενη και πολύ ευχάριστη συρρίκνωση της Νέας Δημοκρατίας, αυτό είναι το κόμμα που εμφανίζεται τώρα ως η επιλογή “σταθερότητας” απέναντι στον κραυγαλέο λαϊκισμό του ΠΑΣΟΞΥΡΙΖΑ από τη χώρα των παραμυθιών. Ο πυρήνας της λογικής, της ψυχραιμίας, της σωφροσύνης και της realpolitik είναι, λέει, το κόμμα του Φαήλου Κρανιδιώτη, του Παναγιώτη Ψωμιάδη και του Αντώνη Σαμαρά.
Νομίζω πως αυτό είναι που δείχνει το βάθος της κατάντιας του πολιτικού συστήματος αυτής της χώρας, πιο πολύ κι απ’ τη Χρυσή Αυγή.
Έτσι, την Κυριακή πολλοί ψηφοφόροι θα είναι ακόμα πιο δυστυχισμένοι από τους υπόλοιπους. Ένα μεγάλο ποσοστό των ταλαίπωρων, των βιασμένων από την κατάρρευση του ιδιωτικού τομέα κι των τρομοκρατημένων από τα ουρλιαχτά και τις τζάμπα μαγκιές και τα Παπανδρεϊκά deja vu των απέναντι, που θα πάνε να ψηφίσουν τη Νέα Δημοκρατία του 2012 επειδή φοβούνται ότι αλλιώς θα βγούμε από το ευρώ και δεν θα έχουνε να πάρουν γάλα στα παιδιά τους, επιστρέφοντας από το εκλογικό κέντρο θα κάνουν ένα καλό ντους για να ξεπλύνουν τη ντροπή και τις τύψεις, θα τρίβουνε το δέρμα τους για ώρες, κλαίγοντας, βρίζοντας πολιτικούς και πολίτες και συγκυρίες που τους έφεραν σ’ αυτό το σημείο, που τους επέβαλαν αυτή την ανείπωτη ντροπή.
[field id=”2″]
ΣΥΡΙΖΑ
Εδώ, όπως καταλαβαίνεις, βρίσκεται το ζουμί. Η πιο ενδιαφέρουσα ιστορία μέσα σε εκατοντάδες παλαβές ιστορίες.
Το ΠΑΣΟΞΥΡΙΖΑ από τη χώρα των παραμυθιών είναι ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ, δεν ξέρω αν το θυμάσαι, ένα γκρουπούσκουλο 11 μικροσκοπικών μαρξιστικών/μαοϊκών/λενινιστικών/ταοϊστικών κομμάτων της άκρας Αριστεράς και του φαντάσματος του ηπιότερου “Συνασπισμού”, που εκπροσωπεί περίπου το 5% της Ελληνικής κοινωνίας, αυτό που ονειρεύεται τον κομμουνισμό, αλλά με μορφή αλλιώτικη από το ΚΚΕ (μην το ψάχνεις).
Το λοιπόν,
O ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα του 5%
Έχει στελέχη του 5%
…και πρόγραμμα του 5%, γεμάτο σοσιαλιστικές ονειρώξεις περί κρατικοποίησης των πάντων, προσλήψεων στο δημόσιο, επιστροφή των μισθών σε τετραψήφια νούμερα για πάντα, κατάργησης του οφσάιντ κλπ.
Ξαφνικά, σε μια πρωτοφανή και θαυμάσια εκλογική αναμέτρηση, εκτοξεύτηκε στο αδιανόητο 17% και, από περιθωριακό κοινοβουλευτικό κόμμα της ακραίας αριστεράς, έγινε κόμμα εξουσίας.
Το πρόβλημα είναι ότι από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κόμμα εξουσίας μέχρι σήμερα μεσολάβησαν μόλις σαράντα ημέρες. Οι άνθρωποι του κόμματος, συνηθισμένοι σε άλλους ρυθμούς, άλλα δεδομένα, έπαθαν το σχετικό σοκ, και αντιμετώπισαν αυτή την πρωτοφανή κατάσταση αυθόρμητα και αδέξια. Είναι δικαιολογημένο. Ό,τι μπορούσαν έκαναν: Πήγαν στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, ταξίδεψαν στα ξένα, προσπάθησαν να καταλάβουν πώς λειτουργεί η χώρα και τι ακριβώς έχει γίνει μ’ αυτές τις δανειακές συμβάσεις και την πτώχευση, μη νομίζεις, δεν ήταν προετοιμασμένοι οι άνθρωποι, δεν φαντάζονταν ποτέ ότι θα χρειάζονταν αυτές οι γνώσεις. Όπως όταν χαζεύεις στην οικιακή οικονομία στο σχολείο και, τσουπ, βρίσκεσαι στα 35 με διακοποδάνειο. Τέλος πάντων, ένα κόμμα του 5% είναι δύσκολο να αναπτύξει πολιτικό λόγο κόμματος του 30% μέσα σε ένα μήνα, οπότε στον ΠΑΣΟΞΥΡΙΖΑ έκαναν το εξής:
Αντέγραψαν ό,τι έκανε ο Αντρέας ο Παπανδρέου.
Και μπορεί το να εμφανίζεται ένα κόμμα στην πτωχευμένη Ελλάδα του 2012 και να υπόσχεται προσλήψεις και τσαμπουκάδες στους ξένους να μοιάζει κραυγαλέο, μπορεί η verbatim επανάληψη του “λεφτά υπάρχουν” μόλις τρία χρόνια μετά να μοιάζει εξωφρενική κι αδιανόητη, αλλά μην ξεχνάμε ότι εδώ έχουμε το ελληνelectorate, που ψηφίζει αλλιώτικα και πασαλιμανιώτικα, που δε σκέφτεται όπως σκέφτεσαι εσύ, που σκέφεται αλλιώς, ή καθόλου. Οπότε το κόλπο έπιασε.
Έτσι γεννήθηκε το ΠΑΣΟΞΥΡΙΖΑ από τη χώρα των παραμυθιών, και ευθύς αμέσως έκανε το παν ώστε ο πολιτικός διάλογος να μεταφερθεί όσο το δυνατό πιο γρήγορα στο πεδίο του τσαμπουκαλίδικου λεκτικού bravado, κι αρχίσαμε να ακούμε πώς τα πάντα θα επιστρέψουν στο 2009, πως θα παίξουμε πόκερ με τους ξένους, και πώς, τελικά, ο ΣΥΡΙΖΑ θα σώσει ολόκληρη την Ευρώπη, όχι μόνο την Ελλάδα, προφανώς για να δείξει ότι δεν είναι τίποτα εθνικιστές.
[motto_left]
Δεν ξύπνησε μια μέρα ο Έλλην ψηφοφόρος και είπε “Α, ωραία τα λέει αυτή η ΚΟΕ, ζήτω ο Στάλιν”
[/motto_left]
Βεβαίως, μέσα σ’ όλα αυτά εκεί στη γραφική Κουμουνδούρου κάπου ξέχασαν μερικά βασικά πράγματα, όπως το “ποιο είναι αυτό το επιπλέον 12% που ξαφνικά μας έκανε να μιλάμε όπως ο Τσακ Νόρις βαράει”; Στην πολιτική, όπως στο εμπόριο και στα media, πρέπει να ξέρεις το κοινό σου, δηλαδή ποιοι είναι αυτοί στους οποίους απευθύνεσαι. Το μήνυμα του ΠΑΣΟΞΥΡΙΖΑ δεν έπιασε επειδή ξαφνικά ένας στους έξι Έλληνες θυμήθηκε ότι προτιμά τον κομμουνισμό. Η ρητορική Ανδρέα Παπανδρέου του ’80 πέτυχε επειδή είχε ως παραλήπτες ψηφοφόρους του Ανδρέα Παπανδρέου του ’80. Δημόσιοι υπάλληλοι, συνδικαλιστές και το παλιό, βαθύ ΠΑΣΟΚ ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ξύπνησε μια μέρα ο Έλλην ψηφοφόρος και είπε “Α, ωραία τα λέει αυτή η ΚΟΕ, ζήτω ο Σταλιν”. Απλά άνθρωποι που έζησαν όμορφα χρόνια στην Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ, ψήφισαν το μόνο κόμμα που τολμάει να υποσχεθεί ότι τα όμορφα χρόνια θα ξανάρθουν, ατόφια, αύριο.
Και βέβαια, δεν είναι μόνο κάποιοι παλιοί ΠΑΣΟΚοι και κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι που θα ψηφίσουν τώρα ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν απλοϊκό να το πει κανείς αυτό, άλλωστε άντε τράβα βγάλε εσύ συμπέρασμα από ένα λαό η νεολαία του οποίου δηλώνει ότι το δίλημμα που έχει είναι αν θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ ή Χρυσή Αυγή. Αλλά οπωσδήποτε αυτό το 17%, που μπορεί την Κυριακή να γίνει 25% ή και παραπάνω, είναι εντελώς διαφορετικό από το 5% των χάρντκορ ακραίων αριστερών που ψήφιζαν τις καημένες συνιστώσες όλα αυτά τα χρόνια.
Κλείνοντας, τρία πράγματα:
1) Είναι άδικο αυτό που λένε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατά βάθος δεν θέλει να κυβερνήσει. Απ’ ό,τι διαπιστώνω, θέλει και παραθέλει. Κάποιοι μάλιστα έχουν πιστέψει τη ρητορική τους την ίδια και νομίζουν στ’ αληθινά ότι θα ξεκινήσουν την πανευρωπαϊκή επανάσταση κατά του καπιταλισμού. Στα μάτια των ΣΥΡΙΖΑΙων βλέπω τη δίψα που είδα στα μάτια των Νεοδημοκρατών το 2004. Εκείνη ήταν πιο βαθιά, κρατούσε χρόνια ήδη. Ετούτη είναι πιο φρέσκια, έχει και λίγη έκπληξη μέσα.
2) Και, βέβαια, το μεγαλύτερο στοίχημα δεν θα είναι τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ αν κερδίσει (αν και θα έχει τρομερό ενδιαφέρον), αλλά τι θα κάνει αν χάσει. Πώς θα αντιδράσει αν έχει, ξέρω γω, 25% ποσοστό, και κληθεί να λειτουργήσει ως αξιωματική αντιπολίτευση μιας κυβέρνησης των υπολοίπων. Σκέψου τις πιθανότητες, λίγο.
3) Πάρα πολλοί σ’ αυτήν εδώ τη χώρα έχουμε μέσα μας μια βαθιά περιέργεια να δούμε τι θα γινόταν αν έβγαινε ο ΠΑΣΟΞΥΡΙΖΑ από τη χώρα των παραμυθιών πρώτο κόμμα, κι αν έφτιαχνε και κυβέρνηση, και προσπαθούσε να κάνει πραγματικότητα αυτά που υπόσχεται. Το συναίσθημα είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που είχαμε όταν πατάγαμε τo replay στο βιντεάκι με τη σαβούρδα της Φάνης Πάλλης Πετραλιά. Θέλουμε να ανέβει για να το δούμε να πέφτει.
[field id=”3″]
ΠΑΣΟΚ
Αυτό το συναίσθημα με το βιντεάκι της Φάνης Πάλλης Πετραλιά: Μη μου πεις πως δεν το νιώθεις βλέποντας το ΠΑΣΟΚ. Λιγάκι, έστω; Ε;
Η ταχύτητα με την οποία οι ψηφοφόροι εγκατέλειψαν το κόμμα που κυβέρνησε τη χώρα τα περισσότερα από τα τελευταία 30 χρόνια μας διδάσκει το εξής: Αν μια γκόμενα μένει μαζί σου μόνο για τα λεφτά σου, δεν την έχεις πραγματικά. Μόλις πάρει μυρωδιά πως τα λεφτά τελειώνουν, έχει φύγει.
Η εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ γεμίζει με Schadenfreude όλους όσοι θυμόμαστε το “Τσοβόλα δώστα όλα”, τα πάμπερς, τη ροζ βίλα της Εκάλης, την αισθητική, το λαϊκισμό, όλον αυτό τον οχετό που, σε πολύ μεγάλο βαθμό, ευθύνεται για το σημείο στο οποίο φτάσαμε και για την ποιότητά μας ως εκλογικό σώμα εν γένει.
Το ότι υπάρχει ακόμα ΠΑΣΟΚ, 40 μέρες μετά την κατραπακιά της 6ης Μαΐου, μοιάζει ακατανόητο, αλλά τουλάχιστον προσφέρει χαρά και γέλιο μέσα σε ένα σκηνικό μαυρίλας και πίκρας. Η μορφή του Βαγγέλη του Βενιζέλου, που επιτέλους κατέχτησε αυτό που πάντα ποθούσε αλλά τη χειρότερη δυνατή στιγμή στην ιστορία του χρόνου, θα προκαλούσε οίκτο, αν δεν ήταν φορτωμένη με τόσους άλλους, βάναυσα αρνητικούς συνειρμούς. Τον βλέπεις να προσπαθεί να “σχεδιάσει την επόμενη ημέρα”, με το στόμφο του αναλλοίωτο, και σου μοιάζει σαν το τελευταίο συγκρότημα του φεστιβάλ, που για κάποιο λόγο παίζει μετά τους headliners, κι ανεβαίνει στη σκηνή να πει το τραγούδι που προβάρει τόσα χρόνια, κι όλο το κοινό έχει φύγει.
[field id=”4″]
Οι ψηφοφόροι, βεβαίως, έχουν ήδη μετακομίσει σε άλλο γκόμενο που υπόσχεται λεφτά, κι ας υποπτεύονται βαθιά μέσα τους ότι πρόκειται για δραχμές. Κορίτσια σ’ αυτή την κατάσταση δεν κάνουν διακρίσεις.
ΚΚΕ
Το ΚΚΕ είναι το πιο συνεπές πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα από τότε που ο Χαρίλαος Φλωράκης συμμετείχε στην οικουμενική κυβέρνηση κι ύστερα. Είναι κάτι το φανταστικό.
Έχω την εξής θεωρία:
[motto_right]
Αυτός ο λαός δε μπορεί να διαχειριστεί περισσότερες από δύο επιλογές στο multiple choice.
[/motto_right]
Νομίζω ότι το παράλληλο σύμπαν στο οποίο ζει το ΚΚΕ δεν είναι απόλυτα συγχρονισμένο με το δικό μας. Είναι όπως όταν μιλάς στο κινητό και ο ένας έχει καλό σήμα και ο άλλος δεν έχει και ρωτάς “ναι, μ’ ακούς τώρα;” και ο άλλος σου λέει “κάνει διακοπές εσύ μ’ ακούς;” κι εσύ τον ακούς κανονικά. Εμείς τους βλέπουμε και τους ακούμε αλλά αυτοί μας βλέπουν κάπως θολά, σα να μη μας καταλαβαίνουν και πάρα πολύ καλά, και όσο περνάει ο καιρός αυτά που καταλαβαίνουν βγάζουν όλο και λιγότερο νόημα, και έχουν μόνο κάτι εκλάμψεις διαύγειας πότε πότε, σαν τις γριές.
Αλλά το χάσμα μεταξύ μας μεγαλώνει συνέχεια.
Δημοκρατική Αριστερά
Σου ‘χει τύχει να γνωρίζεις κάποιους ανθρώπους και μετά να μην τους θυμάσαι με τίποτα, όνομα, φάτσα, οτιδήποτε, και να σε χαιρετάνε και να κοιτάς μ’ αυτό το κενό βλέμμα και να το καταλαβαίνουν και να σου ξανα-συστήνονται, λίγο πληγωμένοι αλλά χωρίς θυμό, ή τουλάχιστον χωρίς θυμό τις δύο πρώτες φορές που συμβαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα;
Αυτό έχω πάθει με τη Δημοκρατική Αριστερά.
Δε μπορώ να σου γράψω τίποτα για τη Δημοκρατική Αριστερά. Ξέρω ότι θέλει να φύγουμε από το μνημόνιο αλλά να μείνουμε στο ευρώ, και ότι ο Κουβέλης πριν απο χρόνια είχε ρωτήσει για τους ψεκασμούς στη Βουλή. Αλλά δεν ξέρω τι έκανε τις τελευταίες 40 μέρες. Κάτι καλό; Κάτι κακό; Θα πάρει ποσοστά; Θα χάσει προς το ΣΥΡΙΖΑ;
Ιδέα δεν έχω.
Ανεξάρτητοι Έλληνες
Η εικόνα του μετανάστη που καρφώνει παράνομες αφίσες με τη μούρη του Πάνου Καμένου σε κολώνα της ΔΕΗ καθώς εκατό μέτρα πιο κάτω ομάδα Δίας κουλάρει, είναι ίσως η πιο μεστή και ατόφια εικόνα Ελλάδας του 2012 που μπορεί να δει κανείς.
Για τους Ανεξάρτητους Έλληνες έγραψα πριν από σαράντα μέρες:
Είναι οι άνθρωποι που βλέπουν τα αεροπλάνα να πετάνε στον ουρανό και το συμπέρασμα που βγάζουν είναι “μας ψεκάζουν”. (Ναι, σα το Φώτη τον Κουβέλη). Οι άνθρωποι που αγοράζουν βιβλία από την τηλεόραση. Οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τις λέξεις «Νέα», «Τάξη», «Πραγμάτων».
Ο κόσμος τους είναι πολύ απλός, σ’ αυτόν είναι όλοι τους θύματα, αλλά ηρωικά θύματα, σαν τους 300, και όλοι οι άλλοι που δεν είναι σαν αυτούς (θύματα) είναι θύτες, εχθροί, και μάλιστα μπαμπέσηδες, Εφιάλτες. Νιώθουν ενάρετοι και το δίκιο τους πνίγει. Δεν έχουν επιχειρήματα, μόνο συναισθήματα.
Τις σαράντα μέρες που πέρασαν, ειδικά με την κωμικοτραγικά μεγαλομανή συμπεριφορά του Πάνου Καμμένου κάτα την περιφορά των εντολών για σχηματισμό κυβέρνησης, τα παραπάνω πήραν μια ακόμα πιο γκροτέσκα διάσταση. Στο παράλληλο σύμπαν των Ανεξέλληνων επικρατεί αναμπουμπούλα και αέναη τσατίλα.
Οι ψεκασμένοι δε γιορτάζουνε ποτέ.
Χρυσή Αυγή
Τώρα τι να σου πω εσένα για τη Χρυσή Αυγή. Αυτός εδώ είναι ένας ψευτο-οδηγός για τα πολιτικά κόμματα. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι πολιτικό κόμμα. Είναι συμμορία. Αν θες να διαβάσεις τη γνώμη μου στα σοβαρά γι’ αυτό το φαινόμενο και για τα πιθανά του αίτια, διάβασέ τη όπως την έγραψα στα εγγλέζικα, στον Guardian. Α, και αν είσαι ένας από τους 441.000 ψηφοφόρους αυτού του πράγματος, χίλια συγνώμη για την ταλαιπωρία, στο δεξί μέρος του tab αυτού υπάρχει ένα Χ – ζμπρώξε το βελάκι κατά κει, και κάνε κλικ.
[field id=”1″]
Δράση – Δημιουργία Ξανά
Μια φορά είχα ένα φίλο που το λέγαν Φρίξο (όχι το αληθινό του όνομα). Το Φρίξο τον γνώρισα σε κάπως μεγάλη ηλικία, μετά τα σχολεία και τα πανεπιστήμια και τους στρατούς, όταν είναι δύσκολο κάποιος να κάνει φίλους σαν αυτούς που ήδη έχει, τους παλιούς. Γι’ αυτό είχα χαρεί κάπως, γιατί με το Φρίξο είχαμε κάποια ενδιαφέροντα κοινά, videogames και αθλητικά κυρίως, και έτσι κάναμε κάπως παρέα. Μέχρι που τον γνώρισα λίγο καλύτερα, όπως συμβαίνει όταν βλέπεις τον άλλονα περισσότερες από πέντε-έξι φορές. Και περίεργα πράγματα ήρθαν στην επιφάνεια, κάτι χούγια αλλόκοτα, κάτι αντιλήψεις περίεργες, κάτι ιδέες ασύμβατες. Ο Φρίξος τέλος πάντων μας βγήκε θρήσκος, κάπως ρατσιστής, και πολύ πολύ προβληματικός χαρακτήρας, πράγμα που δημιουργούσε θέματα όταν τον κέρδιζα στα videogames. Οπότε, σταμάτησα να τον κάνω παρέα.
Πες μου τώρα ότι δεν σου έχει συμβεί να γνωρίζεις ανθρώπους που σου φαίνονται φυσιολογικοί, μια χαρά, τι ωραία που περνάμε, τι καλά που συνεννοούμαστε και μόλις περάσει λίγος καιρός και τους φας λίγο στη μάπα, αρχίζουν οι κατραπακιές. Έτσι γίνεται με τις προσδοκίες στη ζωή: Συνήθως διαψεύδονται.
Αυτά πάνω-κάτω είχα να πω για τη “μεγάλη φιλελεύθερη ελπίδα”, τη μόνη πολιτική niche στην Ελλάδα που μπορούσε να αρθρώσει πέντε λέξεις που δεν έμοιαζαν να απευθύνονται σε ηλίθιους ή πελάτες. Οι αδέξιες παλινωδίες (για να το πω κομψά) που ακολούθησαν το ατυχές εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου, μου θύμησαν το Φρίξο.
ΛΑΟΣ
Δεν ξέρω γιατί βάζω εδώ το ΛΑΟΣ. Υπάρχει ακόμα το ΛΑΟΣ; Αν δεν κάνω λάθος σ’ αυτό το κόμμα έχει μείνει μόνο ο Καρατζαφέρης με τη Βάνα Μπάρμπα. Μέχρι την Κυριακή το ΛΑΟΣ μπορεί να μην υφίσταται, να έχει χαθεί στη λήθη, να είναι μόνο μια φήμη, ένας θρύλος του δάσους. Αλλά αυτά παθαίνεις όταν απευθύνεσαι στους ψεκασμένους και υπερψηφίζεις μνημόνια. Θα σου φύγουν, θα παν αλλού, εκεί που έχει ακόμα παραμύθια με δράκους.
Συμπέρασμα;
[motto_right]
Μπορεί να μην είναι οι τελευταίες εκλογές της χρονιάς, αλλά μπορεί να είναι οι τελευταίες εκλογές της χώρας αυτής, όπως την ξέραμε.
[/motto_right]
Οι Έλληνες δεν άντεξαν ούτε 40 μέρες χωρίς δικομματισμό, και νάτονα που ξεπροβάλλει πάλι, αλλιώτικος. Είναι προφανές: Αυτός ο λαός δε μπορεί να διαχειριστεί περισσότερες από δύο επιλογές στο multiple choice. Το θέμα βέβαια είναι πως οι επιλογές που του δίνονται τώρα είναι κάπως στο φλου, μεταλλαγμένα προηγούμενα πράγματα. Ας πούμε, εγώ προβλέπω ότι το χειμώνα του 2012 δεν θα υπάρχουν κόμματα που λέγονται “ΠΑΣΟΚ”, “Νέα Δημοκρατία” και “ΣΥΡΙΖΑ”. Θα υπάρχουν άλλα πράγματα, περίεργα, καινοφανή, μεταλλαγμένα. Ή μπορεί να μην υπάρχει και τίποτα.
Τέλος πάντων, και λάθος να κάνω σ’ αυτή την παλαβή μου πρόβλεψη, το σίγουρο είναι ότι όλοι οι υπάρχοντες σχηματισμοί είναι εντελώς ακατάλληλοι για την πολύ δύσκολη δουλειά που πρέπει να γίνει σε τούτη τη χώρα μετά την καταστροφή της.
Οπότε μην περιμένεις από εμένα να σε βοηθήσω να αποφασίσεις τι να ψηφίσεις. Δεν είμαι καθόλου κατάλληλος γι’ αυτή τη δουλειά, για τον εξής λόγο:
Εδώ και αρκετό καιρό είμαι πια σίγουρος ότι, μετά τη διετή μας πτώση, η πρόσκρουση είναι βέβαιη και αναπόφευκτη. Έχουμε ξεπεράσει προ πολλού το τελευταίο σημείο στο οποίο θα μπορούσαμε να τραβήξουμε το αλεξίπτωτο για να προσγειωθούμε με ασφάλεια, και τώρα το έδαφος πλησιάζει πολύ πολύ γρήγορα και, κοίτα να δεις, κοίτα τα ψηφοδέλτια, πέρνα λίγη ώρα στη σχολική την τάξη την Κυριακή και μελέτησέ τα, το συμπέρασμα είναι προφανές:
Δεν φοράμε αλεξίπτωτο καν.
