Τον Ιανουάριο του μακρινού 2007 βρέθηκα στο Λας Βέγκας σε δημοσιογραφική αποστολή στην έκθεση CES, η οποία μαζί με τη CeBIT του Βερολίνου ήταν η μεγαλύτερη έκθεση τεχνολογικών προϊόντων του κόσμου. Ήταν μια απόλαυση, πού να σας τα λέω, αίθουσες γιγάντιες σαν υπόστεγα για ζέπελιν γεμάτες με γκάτζετ. Ήταν σαν παράδεισος. Τέλος πάντων, σε μια γωνιά σε όλον αυτό το χαμό, σε έναν από τους εξωτερικούς χώρους, υπήρχε ένα περίπτερο μιας εταιρείας τεχνολογίας, μιας από τις μεγάλες, που είχε τον τίτλο «Το Σπίτι Του Μέλλοντος». Και ήταν φτιαγμένο σαν σπίτι, όπως λέει και τ’ όνομά του. Οπότε γράφτηκα στη λίστα και όταν ήρθε η ώρα μου, μπήκα μαζί με πέντε-έξι άλλους μέσα, και είδα.
Θυμάμαι σήμερα, μόλις 11 χρόνια αργότερα, το όραμα των “ειδικών” για το μέλλον και δεν μπορώ να χωνέψω πόσο έξω έπεσαν. Τον Ιανουάριο του 2007, να θυμίσω, δεν υπήρχε ακόμα iPhone, τα κινητά μετά βίας τράβαγαν υποτυπώδες φωτογραφίες, δεν υπήρχε Instagram, δεν υπήρχε Spotify, το Facebook είχε μόλις ανοίξει για το ευρύ κοινό τέσσερις μήνες νωρίτερα, ο κόσμος νοίκιαζε ταινίες από βίντεο κλαμπ και στην Ελλάδα μόνο το 25% των νοικοκυριών είχε πρόσβαση στο ίντερνετ.
Το «Σπίτι του Μέλλοντος», λοιπόν, ήταν ένα κανονικό σπίτι το οποίο είχε απλά περισσότερες οθόνες. Οι οθόνες, πολλές από τις οποίες ήταν οθόνες αφής, επέτρεπαν στους κατοίκους να έχουν πρόσβαση στις ταινίες, τα βίντεο και τα τηλεοπτικά κανάλια της οικογένειας από κάθε δωμάτιο. Αυτό ήταν το όραμα για το μέλλον: κάποτε, σου λέγαν, θα έχεις μια ντουλάπα στο σπίτι που θα έχει μέσα το σέρβερ με τους σκληρούς δίσκους και θα μπορείς να βλέπεις τις ταινίες που έχεις κατεβάσει και να ακούσεις τα τραγούδια που έχεις κατεβάσει από οποιοδήποτε δωμάτιο, χρησιμοποιώντας τις οθόνες αφής ή κάτι μεγάλα τηλεχειριστήρια. Για να πάρετε μια εικόνα, έμοιαζε κάπως έτσι:
[field id=”1″]
Μόλις 11 χρόνια μετά αυτό που φαντάζονταν τότε ως μέλλον, εμάς μας μοιάζει σαν μακρινό παρελθόν. Τις ταινίες και τα τραγούδια σήμερα δεν τα κατεβάζουμε καν -τα βλέπουμε ή τα ακούμε απευθείας με streaming στα κινητά, τα tablets, τα μικροσκοπικά λάπτοπ, ασύρματα ηχεία ή την τηλεόραση. Και τα σπίτια του 2018 κάνουν και ένα σωρό άλλες δουλειές πέρα από την κατανάλωση οπτικοακουστικών μέσων που τότε έμοιαζαν τόσο φανταστικές κι αδιανόητες που ούτε αυτοί που κάθονταν να οραματιστούν “το σπίτι του μέλλοντος” δεν μπορούσαν να τα προβλέψουν.
Αυτό είναι το θέμα μας σήμερα. Τα απίθανα πράγματα που μπορεί κάνει η τεχνολογία στα σπίτια μας σήμερα και, συνακόλουθα, τα πιο απίθανα πράγματα που θα κάνει η τεχνολογία στα σπίτια μας στο κοντινό συναρπαστικό μέλλον. Πώς με έπιασε ο πόνος, ρωτάτε; Όπως σας έχω γράψει και σε προηγούμενα κείμενα, η τεχνολογική εξέλιξη που πρόσφατα έχει επηρεάσει περισσότερο την καθημερινότητα των πολιτών του πλανήτη είναι τα smartphones, και αυτά έχουν χτυπήσει ένα κάποιο ταβάνι τα τελευταία χρόνια. Η τεχνολογία γενικότερα, βέβαια, προχωράει, δεν κάθεται. Ίσα ίσα. Στο πρόσφατο MWC έγινε η πρώτη κλήση 5G (από το δίκτυο της Vodafone) και η έμφαση της γιγάντιας έκθεσης δεν ήταν πια τόσο στο “mobile” αλλά σε κάθε μορφής και λογής συνδεδεμένα πράγματα που υπάρχουν μέσα στο σπίτι ή στη δουλειά ή οπουδήποτε αλλού. Η συζήτηση είναι πια στο πώς θα χρησιμοποιηθούν οι φορητές συσκευές ας πούμε για την αντιμετώπιση του καρκίνου ή πώς θα ελέγχονται τα σμήνη των drones που θα πετούν στους ουρανούς τις επόμενες δεκαετίες, ή πως η τεχνολογία θα βοηθήσει τον πρώτο άνθρωπο που θα τρέξει ένα μαραθώνιο σε λιγότερο από 2 ώρες. Στην πρόσφατη Διεθνή Έκθεση της Γενεύης παρουσιάστηκαν αυτοκίνητα με δείκτη αυτονομίας 4 και 5 (ο δείκτης 5 είναι όταν το αυτοκίνητο δεν έχει καν τιμόνι).Το 2019 η Vodafone θα στείλει με έναν πύραυλο της Space X εξοπλισμό στο φεγγάρι για να στήσει εκεί ένα δίκτυο 4G. Στο φεγγάρι!
Αλλά τι θα σημαίνουν αυτές οι εξελίξεις για εμάς; Προσπαθώντας να μαντέψω τι θα γίνει παρακάτω, λέω να αρχίσω να κοιτάζω τριγύρω για να βρω από πού θα προκύψει η επόμενη αντίστοιχη επανάσταση και, ε, πού να ξεκουνιέμαι, ας αρχίσω να κοιτάζω από μέσα στο σπίτι μου. Δεν θα κάνω τίποτα ρηξικέλευθες ή τολμηρές προβλέψεις, μη νομίζετε. Αυτά τα γραπτά μένουν, ποιος ξέρει, δε θέλω να τα διαβάζει κανένας το 2029 και να γελάει μαζί μου.
Ηχεία, σκούπες και πλυντήρια
Συμβαίνει τα τελευταία χρόνια τόσο αργά, οργανικά και σταδιακά που δεν το έχουμε πάρει καλά καλά χαμπάρι. Είναι ένα φαινόμενο. Έχει και όνομα. Αλλά είναι τόσο υποδόριο, σχεδόν αόρατο, που διαβάζουμε το όνομα και νομίζουμε ότι πρόκειται για κάτι μελλοντικό και αφηρημένο. Internet of Things, σου λέει. Θα αλλάξει τον κόσμο. Τι είναι αυτό το πράγμα; Έχει καμία σχέση με το blockchain; Και πότε θα τον αλλάξει τον κόσμο; Σε δέκα χρόνια; Σε είκοσι;
Παράλληλα, καθώς τα διαβάζουμε όλα αυτά, σχεδόν χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι, ένα σωρό αντικείμενα τριγύρω μας κάνουν κάτι καινούριο: Συνδέονται με το ίντερνετ. Με διάφορους τρόπους, κάποιοι εκ των οποίων είναι τόσο ανώδυνοι και σχεδόν τετριμμένοι που μοιάζουν αόρατοι. Πάρτε τα bluetooth ηχεία που υπάρχουν εδώ και πολύ καιρό και είναι και πάρα πολύ φτηνά. Συνδέονται ασύρματα με το κινητό και παίζουν τη μουσική που παίζει το κινητό. Εγώ έχω ένα μόνιμα στο αυτοκίνητο, επειδή το αυτοκίνητό μου είναι δεκατεσσάρων χρονών (φουλ εφηβεία, σπυράκια, αμφισβήτηση, αφήστε το) και δεν έχω άλλο τρόπο να ακούω μουσική, παιδικά τραγουδάκια, podcasts ή audiobooks εκεί μέσα, καθώς δεν έχω πια ούτε ένα “Compact Disc” (ή όπως λέγονταν τέλος πάντων) και έχω ξεχάσει και από πώς ρυθμίζεται το ραδιόφωνο. Άλλοι έχουν τέτοια ηχεία ακόμα και στο ντους, αδιάβροχα. Είναι αντικείμενα που δεν μοιάζουν “υψηλής τεχνολογίας”, και κάνουν αυτό που έκαναν τα ηχεία πάντα, αλλά πλέον το κάνουν με έναν τρόπο που πριν από λίγα χρόνια έμοιαζε αδιανόητος. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό μερικών από τα αντικείμενα που συναποτελούν το διαβόητο “Internet of Things”. Επιτρέψτε μου σας πω μερικά άλλα τέτοια αντικείμενα.
Λάμπες.
Οι λάμπες φωτισμού για το σπίτι, τέτοιες λάμπες. Έξυπνες πρίζες, που μπαίνουν μέσα στις άλλες, στις χαζές, και κάθονται. Κάμερες ασφάλειας και baby monitors. Ηλεκτρικές σκούπες. Πλυντήρια/στεγνωτήρια. Ζυγαριές. Θερμοστάτες. Θερμόμετρα. Ψυγεία. Όλα αυτά συνεχίζουν να κάνουν τη δουλειά που έκαναν και πριν, αλλά πλέον είναι και συνδεδεμένα στο ίντερνετ, μέσα από την σύνδεση που έχετε στο σπίτι, εντελώς παθητικά και αόρατα. Και ξαφνικά μπορούν να κάνουν αυτά που έκαναν καλύτερα.
Αυτό, βεβαίως, είναι μια γενική περιγραφή. Από αυτά που έχω δοκιμάσει εγώ έχω καταλάβει πως όλες αυτές οι εφαρμογές του “έξυπνου σπιτιού” χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Σ’ αυτές που κάνουν λίγο πολύ ό,τι έκαναν και πριν, απλά πλέον συνδέονται στο ίντερνετ του σπιτιού και μπορούν να ενημερώνουν τους κατοίκους για διάφορα πράγματα και σ’ αυτές που, όντας συνδεδεμένες, κάνουν εντελώς καινούρια πράγματα, που δεν μπορούσαν να γίνουν πριν.
Παραδείγματα της πρώτης κατηγορίας είναι, ας πούμε, οι λάμπες, ή τα πλυντήρια. Έβαλα δυο “έξυπνες” λάμπες τις προάλλες σε δυο φωτιστικά στο σπίτι και τώρα μπορώ να τις αναβοσβήνω από τα κινητά και τα τάμπλετ του σπιτιού. Δεν είναι τρομερή επανάσταση. Ακόμα λάμπες είναι. Αλλά τώρα μπορείς να ανάβεις το φως πριν πας στο δωμάτιο, ψάχνοντας το διακόπτη του φωτιστικού μέσα στο σκοτάδι. Ή μπορείς να κλείσεις τα φώτα αφού φύγεις, χωρίς να χρειάζεται να ψάχνεις την πόρτα στα σκοτάδια. Δεν είναι σημαντικό, το ξέρω, είναι μικρό πράγμα. Αλλά περιμένετε, θα σας εξηγήσω παρακάτω γιατί είναι μόνο ένα μέρος του συνολικού φαινομένου.
Ή σκεφτείτε ένα άλλο παράδειγμα που μου αρέσει πάρα πολύ, τις ρομπότ-σκούπες. Οι ρομπότ-σκούπες υπάρχουν εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια. Αλλά μόνο τα τελευταία έχουν γίνει αρκετά “έξυπνες” και αποδοτικές για να καθαρίζουν αξιοπρεπώς μόνες τους ένα σπίτι σε εύλογο χρονικό διάστημα. Οι σύγχρονες σκούπες είναι μικρές, πολύ πιο ήσυχες από τις παραδοσιακές ηλεκτρικές, και πλέον είναι αρκετά καλές στο να μην κουτουλάνε στα πόδια των επίπλων, να χαρτογραφούν μόνες τους τα δωμάτια του σπιτιού, να σκουπίζουν στις γωνίες και κάτω από τους καναπέδες και τα κρεβάτια και να επιστρέφουν μόνες τους στη βάση φόρτισης όταν τελειώσουν. Και επιπλέον είναι και συνδεδεμένες στο ίντερνετ του σπιτιού, οπότε μπορείτε να ελέγχετε την πρόοδο του σκουπίσματος από όπου κι αν βρίσκεστε, να σας στέλνουν μήνυμα όταν τελειώσουν ή αν αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα, να τις βάζετε να ξεκινούν το σκούπισμα από μακριά, να τους φτιάχνετε από το κινητό εβδομαδιαίο πρόγραμμα σκουπίσματος ή μπορείτε να παρακολουθείτε από μακριά πού είναι η σκούπα και τι κάνει μέσα στο σπίτι, αν είστε πάρα πολύ αργόσχολος.
[field id=”2″]
Στην πράξη οφείλω να σας πω ότι μια τέτοια σκούπα έχει πολλή πλάκα, αλλά μην φανταστείτε ότι κάνει άψογη δουλειά. Εξακολουθούν, δε, να υπάρχουν και μερικά πρακτικά προβλήματα, όπως για παράδειγμα το ότι δεν ανεβοκατεβαίνουν σκάλες, το ότι ακόμα τους παίρνει πολλή ώρα να τελειώσουν ένα σπίτι, ότι μερικές φορές σταματάνε για λίγο και δεν μπορείς να καταλάβεις αν χάλασαν, αν ξεκουράζονται, ή τι σκέφτονται (και μετά ξαφνικά ξαναξεκινάνε, ποιος ξέρει) ή το ότι δυσκολεύονται να χαρτογραφήσουν μεγάλα σπίτια άνω των 150-180 τετραγωνικών. Ένα τέτοιο πράγμα όμως είναι πολύ χρήσιμο για ένα σπίτι με παιδιά ή/και κατοικίδια, που λερώνει μέσα σε μισή ώρα από το τέλος του κανονικού, παραδοσιακού, χειρωνακτικού σφουγγαρίσματος. Μπορούν να κρατάνε το σπίτι ανεκτά καθαρό μέχρι να έρθει η ώρα για το επόμενο σφουγγάρισμα.
Ή σκεφτείτε τα baby monitors και τις κάμερες ασφαλείας. Και τέτοια μαραφέτια υπάρχουν εδώ και πολλά χρόνια. Παλιά, όμως, ήταν κάμερες χαμηλής ανάλυσης που αποθήκευαν κάπου το βίντεο, σε σκληρό δίσκο, σε κασέτα, κάπου. Οι ραγδαίες εξελίξεις στην τεχνολογία των αισθητήρων (ευχαριστούμε, κινητά τηλέφωνα) και το wifi έχουν μετατρέψει τέτοιες συσκευές σε άλλο πράγμα. Σήμερα μπορείτε να πάρετε ένα baby monitor που ταυτόχρονα μετράει την ποιότητα του αέρα, το οποίο σας επιτρέπει να δείτε live εικόνα του δωματίου από την άλλη άκρη του κόσμου στο κινητό, που λειτουργεί και αμφίδρομα (μπορείτε από την άλλη άκρη του κόσμου να του αναβοσβήσετε το φωτάκι, να το κάνετε να παίξει μουσικούλα ή να του μιλήσετε κιόλα, χρησιμοποιώντας το σα μεγάφωνο, αν θέλετε να φρικάρει τελείως το μωρό και να πληρώνετε ψυχιάτρους μια ζωή) και μπορείτε να λαμβάνετε και ειδοποιήσεις όποτε κάνει φασαρία, ας πούμε αν ουρλιάζει επειδή φωτάκια αναβοσβήνουν και μουσικές παίζουν στο δωμάτιό του.
Αλλά εδώ περνάμε σιγά σιγά στη δεύτερη κατηγορία -αυτές τις συσκευές που με το να συνδέονται online πολλαπλασιάζουν τη χρησιμότητά τους. Άλλες τέτοιες είναι αυτοί οι φοβεροί θερμοστάτες, που αντικαθιστούν τους παλιούς (κολλάνε στην υπάρχουσα συνδεσμολογία -γίνεται και στις ελληνικές υποδομές, φτάνει να το εγκαταστήσει κάποιος που ξέρει) οι οποίοι μπορούν μεν να αυξομειώνουν τη θερμοκρασία ακολουθώντας εντολές από μακριά, αλλά μπορούν να καταλαβαίνουν πότε είστε στο σπίτι και πότε φεύγετε, να ρυθμίζουν μόνοι τους τη βέλτιστη θερμοκρασία περιορίζοντας όσο γίνεται την κατανάλωση, να “μαθαίνουν” τα γούστα και τις προτιμήσεις σας και να αυτορρυθμίζονται χωρίς να κάνετε εσείς τίποτε. Ή ένα ηλεκτρονικό θερμόμετρο που έχω, το οποίο στέλνει μεν κάθε θερμομέτρηση στο κινητό για να βλέπεις πόσο πυρετό έχει το παιδί από οπουδήποτε, αλλά κρατά και αρχείο των μετρήσεων για να παρακολουθείτε τις αυξομειώσεις. Ή κάτι έξυπνοι καθρέφτες, που σε δείχνουν πώς είσαι φορώντας τα ρούχα που έχεις στη ντουλάπα, χωρίς να χρειάζεται να τα δοκιμάσεις (να μια «εμπορική» εκδοχή). Ή ένα σύστημα με αισθητήρες που τους μπήγεις στη γλάστρα και σου στέλνουν μήνυμα όταν χρειάζεται πότισμα το φυτό. Και μπορεί να συνδέεται και με το αυτόματο πότισμα για να ποτίζει μόνο του όταν χρειάζεται, και απλά να σε ενημερώνει ότι το έκανε εκεί που κάθεσαι στις διακοπές σου και χαζεύεις το πέλαγο.
Και δεν έχουμε μιλήσει καν για τα εργαλεία που οι άλλοι πριν από 11 χρόνια νόμιζαν πως είναι ό,τι “έξυπνο” μπορεί να κάνει ένα σπίτι, τα οπτικοακουστικά δηλαδή, το πώς ακούς μουσική και βλέπεις σειρές και ταινίες ελέγχοντας τα πάντα από το κινητό και χωρίς να χρειάζεται να κατεβάσεις τίποτε.
Τώρα καταλαβαίνω τι θα μου πείτε. Πολλά από αυτά τα παραδείγματα μοιάζουν κάπως τετριμμένα. Υποτίθεται ότι εδώ μιλάμε για το συναρπαστικό μέλλον. Είναι συναρπαστικές οι λάμπες; Είναι τόσο τρομερό πράγμα η ρομπότ ηλεκτρική σκούπα και το πλυντήριο που σου στέλνει μήνυμα όταν τελειώνει το πλύσιμο;
Έχετε τα δίκια σας.
Αλλά τώρα εδώ υπάρχει ένας άλλος παράγοντας που είναι απαραίτητο να αναφέρουμε για να μαζέψουμε και λίγο το θέμα.
Μέχρι πρόσφατα, όλα αυτά τα αντικείμενα που μπαίναν στο ίντερνετ στη γρήγορη σύνδεση του σπιτιού (η οποία, παρεμπιπτόντως, όσο τα αντικείμενα αυτά πληθαίνουν, καλό θα είναι να είναι πραγματικά γρήγορη) ελέγχονταν από το κινητό τηλέφωνο, και μάλιστα από διαφορετικά apps. Άλλο app για τις λάμπες, άλλο για τα τραγούδια, άλλο για τις ταινίες, άλλο για το θερμοστάτη, άλλο για τη σκούπα-ρομπότ. Και πάλι θεαματικό πράγμα, δε λέω, αλλά από ένα σημείο και μετά αρχίζουν να μαζεύονται. Τα τελευταία δύο χρόνια, όμως, έχει συμβεί κάτι άλλο. Μια εντελώς νέα κατηγορία προϊόντων έχει εμφανιστεί. Είναι οι “ψηφιακοί βοηθοί”, ουσιαστικά μικρά ηχεία με ενσωματωμένο μικρόφωνο τα οποία συνδέεις στο ρεύμα, συνδέονται στο wi-fi του σπιτιού, και κάθονται. Και ακούνε.
Ακούνε.
Κι εσύ μπορείς να τους δίνεις εντολές ή να τους κάνεις ερωτήσεις. “Παίξε το τάδε τραγούδι”. “Σκούπισε το σπίτι”. “Βάλε το ξυπνητήρι στις 7 το πρωί”. “Τι καιρό θα κάνει αύριο;”. Και αυτά απαντάνε, ή, καθώς εκτός από το wi-fi του σπιτιού έχουν ψάξει και έχουν βρει και όλες τις IoT συσκευές υπάρχουν στο σπίτι και είναι συμβατές, δίνουν εντολές σε αυτές να κάνουν κάτι. Και έτσι με αυτό τον τρόπο ξαφνικά ελέγχετε όλα αυτά τα αντικείμενα με τη φωνή, σαν τον Τόνι Σταρκ με τον Τζάρβις. Και τι προκύπτει; Από ένα σπίτι γεμάτο μαραφέτια συνδεδεμένα στο ίντερνετ, ξαφνικά έχεις κάτι άλλο. Το σπίτι του μέλλοντος.
Το σπίτι του πραγματικού μέλλοντος
Σήμερα ουσιαστικά υπάρχουν δύο digital assistants που αξίζει να αναφέρει κανείς: Η Amazon Alexa και ο Google Assistant. Κυκλοφορούν ηχεία και από τις δύο εταιρείες σε διάφορα μεγέθη, ενώ υπάρχουν και ηχεία άλλων εταιρειών πλέον που κυκλοφορούν με software που υποστηρίζει έναν (ή, στο κοντινό μέλλον, και τους δύο) assistant. Βεβαίως, υπάρχουν και πολλές άλλες επιλογές, αλλά προς το παρόν αυτές είναι οι πιο ώριμες.
Οπότε λέγαμε λοιπόν ότι με ένα digital assistant μέσα στο σαλόνι ξαφνικά το σπίτι σου γίνεται άλλο πράγμα, και τα ετερόκλητα αντικείμενα παύουν να είναι εκκεντρικά παιχνίδια για να κάνεις πλάκα στους καλεσμένους ή τα ανυποψίαστα μέλη της οικογένειάς σου, αλλά ένα περιβάλλον αλλιώτικο.
Και πρέπει να σας πω εδώ και κάτι άλλο, γιατί είμαι σίγουρος ότι κάποιοι από εσάς το σκέφτηκαν. Εγώ χάρηκα πολύ όταν απέκτησα ίντερνετ και μετά όταν απέκτησα και smartphone για πολλούς λόγους αλλά κυρίως επειδή αυτά τα τεχνολογικά επιτεύγματα μου επιτρέπουν να μιλάω προφορικά με πολύ λιγότερους ανθρώπους. Θεωρώ τα apps παραγγελίας φαγητού πάρα πολύ σημαντική κατάκτηση της τεχνολογίας που έχει αναβαθμίσει την ποιότητα της ζωής μου, για παράδειγμα. Κι εδώ ξαφνικά έχουμε μια στροφή, ένα πισγύρισμα. Οι Αλέξες οι Αμέξες πως τις λένε μου ζητάνε να τους μιλάω. Ε, σας πληροφορώ ότι δεν μου είναι τόσο δυσάρεστο. Δεν ξέρω αν είναι ακόμα η γοητεία του καινούριου, ή η γνώση πως δεν μιλάω σε άνθρωπο αλλά σε κάτι πιο οικείο (μια απρόσωπη ηλεκτρονική συσκευή -είμαι περίεργος άνθρωπος, το ξέρω), αλλά δεν μου φαίνεται ενοχλητικό ή φορτικό, μου φαίνεται εύκολο. Στο βαθμό που λειτουργεί, τουλάχιστον, επειδή πρέπει να πούμε ότι ακόμα δεν λειτουργεί απολύτως άψογα, και μερικές φορές δεν με καταλαβαίνει.
Και κάτι άλλο πολύ σημαντικό που πρέπει να πούμε: Αυτά τα μηχανήματα ακόμη δεν καταλαβαίνουν τα ελληνικά και, δεδομένου ότι η γλώσσα μας είναι μια μικρή γλώσσα (και, λέω εγώ, δύσκολη, με ντοπιολαλιές και χρώματα) θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να υποστηριχτεί -αν αυτό γίνει ποτέ. Μέχρι τότε θα πρέπει να τους μιλάτε στα εγγλέζικα. Κι αυτό δεν ξέρω πόσο βολικό ή άνετο μπορεί να είναι για όλους.
Τέλος πάντων, νομίζω ότι με τα παραπάνω σας έδωσα μια εικόνα για το πώς μπορεί να μοιάζει ένα απόλυτα ρεαλιστικό σύγχρονο σπίτι το οποίο θα έκανε τα μυαλά των ανθρώπων του 2007 να εκραγούν από κατάπληξη. Το θέμα είναι -τι θα γίνει παρακάτω; Μπορεί να φανταστεί κανείς ότι οι digital assistants θα γίνουν εξυπνότεροι, ότι περισσότερες συσκευές θα συνδέονται και θα ελέγχονται κεντρικά από τη φωνούλα σας, ότι περισσότερες θα μαθαίνουν να κάνουν αγγαρείες μόνες τους, κρίνοντας το πότε και πόσο πρέπει να δουλέψουν καλύτερα από ό,τι θα μπορούσατε να κρίνετε εσείς. Τα ψυγεία θα ξέρουν πότε λήγουν τα γιαούρτια ή πότε τελειώνουν τα αναψυκτικά και θα παραγγέλνουν καινούρια μόνα τους, οι ζυγαριές, οι οδοντόβουρτσες, τα θερμόμετρα και οι λεκάνες της τουαλέτας θα μαζεύουν μόνα τους δεδομένα για την σωματική σας κατάσταση χωρίς να κάνετε τίποτε επιπλέον από όσα κάνετε τώρα, τα στόρια στα παράθυρα θα σηκώνονται μόνα τους κι ο καφές θα σας περιμένει έτοιμος το πρωί που θα ξυπνάτε την ιδανική στιγμή ανάλογα με τον κύκλο του ύπνου -τον οποίο παρακολουθεί το “έξυπνο” μαξιλάρι- για να είστε πιο ξεκούραστος.
Τίποτε από αυτά δεν είναι πολύ μακρινό ή πάρα πολύ δύσκολο. Είπαμε ότι υπάρχουν πολλά θέματα που αξίζει να συζητά κανείς όσον αφορά την προστασία όλων αυτών των δεδομένων που θα προκύψουν, αλλά η πορεία των πραγμάτων δείχνει ότι αφ’ ενός η τεχνολογία καλπάζει προς τα εκεί και αφ’ ετέρου ότι θεσμοί και πολίτες κάπως “ξυπνάνε” και απαιτούν υπευθυνότητα και λογοδοσία για τέτοια θέματα.
Εγώ πρέπει να σας πω ότι δοκιμάζοντας για λίγο καιρό να ζήσω με αυτό τον τρόπο αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει ζουμί εδώ. Υπάρχει μέλλον, και μοιάζει ενδιαφέρον και συναρπαστικό. Ακόμα είναι αρχή, προβληματάκια υπάρχουν, μικρά bugs, δυσλειτουργίες, χαμένος χρόνος σε settings, όλα τα αναμενόμενα πράγματα που σε κάποιον που έχει ζήσει την εποχή του dial-up και την εμπειρία του Monkey Island 2 σε έντεκα δισκέτες δεν λένε και πολλά ως εμπόδια. Είμαι έτοιμος να αφήσω το σπίτι μου να γίνει εξυπνότερο.
