Συνεχίζοντας την ξενάγηση στα εγκαταλειμένα ερείπια των βουνών της Αττικής, πηγαίνουμε μια βόλτα στην Πάρνηθα. Εδώ, αντίθετα με εκείνο του Υμηττού, το ερείπιο είναι πολύ μεγάλο, και ξέρουμε τι ήταν.
Σε μία από τις τελευταίες στροφές πριν από το καζίνο, αρκετά κοντά στις κορυφές του βουνού, μπορείτε να δείτε ετούτο το πάρα πολύ μεγάλο κτίσμα που χάσκει παρατημένο, γεμάτο μπάζα και γκραφίτι, σε ένα ξέφωτο περικυκλωμένο από έλατα.
Είναι πενταόροφο και θυμίζει νοσοκομείο ή ξενοδοχείο, κάτι πολύ μεγάλο πάντως, που κάποτε φιλοξενούσε πολλούς ανθρώπους στα πολλά και ευρύχωρα δωμάτια.
Στην είσοδο του κτιρίου για κάποιο λόγο υπάρχουν πολλές πεταμένες κουβέρτες. Ή μπορεί να είναι ξεριζωμένες μοκέτες. Ποιος ξέρει.
Το εσωτερικό του κτιρίου στο ισόγειο είναι εντελώς ρημαγμένο με βλάβες που μοιάζουν ανεπανόρθωτες. Τα ταβάνια και τα πατώματα έχουν σκάσει, τζάμια και κουφώματα δεν υπάρχουν, και κάποιοι τοίχοι έχουν καταρρεύσει.
Σε ένα σημείο υπάρχει μια σκάλα που οδηγεί σε ένα υπόγειο. Την ημέρα που πήγαμε, ακούγαμε καθαρά ότι κάποιοι βρίσκονταν εκεί κάτω. Δεν υπήρχε φως. Κάποιος είχε ζωγραφίσει στον τοίχο κάτι εύγλωττο. Δεν κατεβήκαμε.
Στην αυλή στο πίσω μέρος υπάρχει ένα εντυπωσιακό έλατο η ρίζα του οποίου βρίσκεται στο μυστηριώδες και γιγάντιο υπόγειο, που σε εκείνο το σημείο έχει ένα αίθριο.
Σε πολλούς τοίχους υπάρχουν γκραφίτι, κάποια από τα οποία είναι πολύ καλοφτιαγμένα.
Αλλού υπάρχουν γράμματα και συνθήματα ακραίων πολιτικών χώρων. Πολλοί και πολύ περίεργοι έχουν περάσει από εδώ, και κάποιοι είχαν σπρέι.
Είναι ένα πάρα πολύ περίεργο μέρος.
Ήταν σανατόριο για φυματικούς.
Χτίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα για να φιλοξενήσει ασθενείς με φυματίωση -ο αέρας του βουνού τους έκανε καλό- και εκεί νοσηλεύτηκε μεταξύ άλλων και ο Γιάννης Ρίτσος. Και το αγαπημένο μου μέρος της ιστορίας είναι το εξής: Το σανατόριο έκλεισε στις αρχές της δεκαετίας του ’60 επειδή ανακαλύφθηκαν τα αντιβιοτικά.
Ακριβώς απέναντι από το ερείπιο υπάρχει κάτι εξίσου περίεργο.
Όπως λέει η ταμπέλα, πρόκειται για γλυπτά που έχει φτιάξει ο γλύπτης Σπυρίδων Ντασιώτης λαξεύοντας κορμούς δέντρων που κάηκαν στη φωτιά του 2007.
Δεν ξέρω αν το έχω κάνει σαφές: Ένα πολύ περίεργο μέρος.
Μπορείτε να το επισκεφτείτε όποτε θέλετε, βρίσκεται περίπου δύο χιλιόμετρα από το Καζίνο, πάνω στο δρόμο.
Πολύ περίεργο.
UPDATE: Περισσότερες πληροφορίες και ένα σχέδιο του κτιρίου όπως ήταν τη δεκαετία του ’30, από την αρχιτεκτόνισσα αναγνώστρια Ραλλού Τζωρμπατζάκη:
Το κτίριο χτίστηκε όντως το ’30 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Αντωνιάδη, με βάση τα νοσοκομειακά πρότυπα της εποχής και πράγματι έκλεισε το ‘ 60, όπως και πολλά σανατόρια ανά τον κόσμο, εξαιτίας της ανακάλυψης της θεραπείας. Ωστόσο, η ιστορία του δε σταματά εκεί, καθότι το νοσοκομείο αναλαμβάνει να μετατρέψει σε ξενοδοχείο η περίφημη ομάδα των Ξενία, του ΕΟΤ, με επικεφαλής τον Άρη Κωνσταντινίδη. Τα σχέδια της μετατροπής υπάρχουν ακόμα στο αρχείο του ΕΟΤ και πράγματι στο κτίριο έγιναν αρκετές μετασκευές, τόσο που η σημερινή του όψη δε θυμίζει καθόλου το αρχικό κτίριο. Αν προσέξεις, η στάση του λεωφορείου (που έχει πια σταματήσει να ανεβαίνει την Πάρνηθος) γράφει Ξενία. Βεβαίως, το ξενοδοχείο δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία και για κάποιο καιρό στέγασε και τη σχολή τουριστικών επαγγελμάτων του ΕΟΤ αλλά τελικά έκλεισε περίπου το ΄80. Η ιστορία όμως και πάλι δε σταματά εδώ. Το κτίριο φαίνεται να είχε μείνει σχεδόν άθικτο, με όλο του τον εξοπλισμό μέχρι τη φωτιά του 2007. Η φωτιά έκαψε ένα μικρό κομμάτι του κτιρίου, στο ανατολικό τμήμα, χωρίς να το καταστρέψει ολοσχερώς, αλλά έκτοτε ξεκίνησε η σταδιακή λεηλασία του κτιρίου. Ξηλώθηκαν τα πάντα, από τα κάγκελα, μέχρι τα καλώδια στους τοίχους. Η φήμη για φαντάσματα και στοιχειωμένες υπάρξεις ήταν σχεδόν αναπόφευκτη. Αν ψάξεις στο διαδίκτυο διάφορες ομάδες εξερευνούν κατά καιρούς τη μεταφυσική δραστηριότητα του κτιρίου ψάχνοντας αποδείξεις. Πίσω στα δικά μας, το κτίριο καταρρέει με γρήγορους ρυθμούς, συν που το μπερδεμένο ιδιοκτησιακό καθεστώς καθιστά σχεδόν αδύνατη την οποιαδήποτε παρέμβαση στο κτίριο.
