Δεν είναι αλληγορικός αυτός ο τίτλος. Είναι κυριολεκτικός. Αυτό το άρθρο είναι μια φωτογραφική περιήγηση στην ομορφότερη χωματερή του κόσμου.
Εδώ να πούμε κάτι σημαντικό.
Δεν έχω δει όλες τις χωματερές του κόσμου.
Δεν έχω δει ούτε καν λίγες χωματερές, για να μπορώ να κρίνω.
Αλλά νομίζω ότι δεν χρειάζεται. Πιστεύω ότι μέχρι να φτάσουμε στο τέλος αυτού εδώ του άρθρου θα έχετε συμφωνήσει μαζί μου, ότι ομορφότερη χωματερή από αυτή δεν μπορεί να υπάρξει στη Γη.
Τα πράγματα έχουν ως εξής.
Η ομορφότερη χωματερή του κόσμου βρίσκεται στη Σαντορίνη
Στη Σαντορίνη, που είναι το αγαπημένο μου νησί στο Αιγαίο, και κατά συνέπεια και στη Γη (το Αιγαίο είναι η αγαπημένο μου πέλαγο) έχω πάει κάμποσες φορές. Όλες αυτές τις φορές είχα την ευκαιρία να δω σχεδόν όλα τα αξιοθέατα του νησιού, και να εξερευνήσω διάφορα μυστικά και μυστήρια που κρύβει σε σπηλιές και απόμακρες ραχούλες. Εκτός από ένα.
Όταν οδηγείς στο δρόμο που ξεκινά απ’ τα Φηρά προς τα νότια, αυτή τη μεγάλη ευθεία που μοιάζει να τρέχει πάνω στο φρύδι της καλντέρας, κοιτάζοντας προς την πλευρά της καλντέρας συνειδητοποιείς ότι στην πραγματικότητα δεν είσαι στο φρύδι της καλντέρας, αλλά στην κορυφή ενός γκρεμού περίπου 40 μέτρων, στον πυθμένα του οποίου βρίσκεται ένα γιγάντιο, σχεδόν άδειο πλάτωμα, το εξής:
Είναι μια αχανής έκταση η ύπαρξη της οποίας μου προκαλούσε πάντα απορία, καθώς βρίσκεται σε ένα απίθανα προνομιούχο μέρος, ανάμεσασ σε μερικά από τα πιο ακριβά και σπάνια οικόπεδα του κόσμου.
Και μοιάζει τελείως άδεια.
Με την εξαίρεση μόνο ενός γιγάντιου ερειπίου, παλιού βιομηχανικού κτιρίου, εμφανώς εγκαταλειμένου.
Τι είναι αυτό το μέρος; Γιατί είναι άδειο; Γιατί δεν έχει γεμίσει με πεντάστερα ξενοδοχεία των 600 ευρώ τη βραδιά, καταστήματα με σουβενίρ, χρυσοχοεία κι εστιατόρια, όπως τα Φηρά, ακριβώς δίπλα; Θα σας πω. Την τελευταία φορά που βρεθήκαμε στη Σαντορίνη, περίπου στη μέση της μεγάλης ευθείας, αμέσως μετά το σούπερ μάρκετ, ένας χωματόδρομος έστριβε προς τα δεξιά, και μια μεγάλη καγκελόπορτα έχασκε ανοιχτή.
Στρίψαμε.
Ο δρόμος ήταν κατάλευκος, σαν τη μαλακιά πέτρα της Σαντορίνης, και το νοικιασμένο αυτοκίνητο έγινε σα λουκούμι πολύ γρήγορα, οπότε το αφήσαμε νωρίς και, με τα πόδια, κατεβήκαμε στο μυστηριώδες πλάτωμα.
Πολύ γρήγορα το έδαφος έγινε, πώς να το πω, περίεργο. Ήταν χώμα, αλλά όχι κανονικό χώμα. Σαν να πατάς μια στοιβάδα χώματος που έχει απλωθεί πάνω σε κάτι άλλο, χορτάρια, κλαδιά, κάτι.
Όχι χορτάρια.
Ούτε κλαδιά.
Φυσούσε εκείνη την ημέρα, κι από τη λάθος μεριά, έτσι πριν καν φτάσουμε στη στροφή του δρόμου, η μυρωδιά μας είχε δώσει την απάντηση.
Σκουπίδια.
Περπατάγαμε πάνω σε σκουπίδια.
Η χωματερή της Σαντορίνης βρίσκεται μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά από τα Φηρά, πάνω στην καλντέρα.
Τα σκουπίδια στοιβάζονται στην ακρούλα του γκρεμού σε στοιβάδες, οι οποίες στη συνέχεια θάβονται στο χώμα, για να χωνευτούν στην αιωνιότητα, ή μέχρι να ανατιναχτεί πάλι το ηφαίστειο και πετάξει εκατομμύρια σακούλες και λάστιχα στα ουράνια.
Τα σκουπίδια της Σαντορίνης απολαμβάνουν μια θέα την οποία άνθρωποι πληρώνουν 600 ευρώ το βράδυ λίγο παραδίπλα.
Αυτή τη θέα.
Ή, κοιτώντας προς το βορρά, αυτή τη θέα, που περιέχει και τα Φηρά, και το Ημεροβίγλι, και το Σκάρο, και την Οία.
Το πρόβλημα της χωματερής της Σαντορίνης είναι χρόνιο και, όπως μπορεί κάποιος να διαπιστώσει με μια μικρή έρευνα στο Google, πολυσυζητημένο. Δεν είναι μόνο το ότι το νησί υποδέχεται τεράστιους αριθμούς επισκεπτών κάθε χρόνο -είναι και το ότι είναι μικροσκοπικό και, πλέον, γεμάτο με οικισμούς, νόμιμους ή παράνομους. Δεν υπάρχει χώρος για χωματερή. Αλλά υπάρχουν σκουπίδια. Τα οποία συνεχίζουν να πετιούνται εκεί που πετιούνταν πάντα, από τότε που η καλντέρα της Σαντορίνης δεν ήταν ένα από τα πιο δημοφιλή φόντα για φωτογραφίες γάμων Κινέζων.
Αφού τα σκεφτήκαμε όλα αυτά και αφού ο αέρας δυνάμωνε, ακολουθήσαμε το δρόμο που συνέχιζε προς το πλάτωμα, προσπαθώντας να ξεχάσουμε ότι περπατάμε πάνω σε σκουπίδια.
Το πλάτωμα θα μπορούσε να αποτελέσει θαυμάσια τοποθεσία για γυρίσματα του True Detective. Της πρώτης σεζόν.
Καθώς υπήρχε πολλή άπλα εδώ, πολύ λογικά, ο τοπικός σκοπευτικός σύλλογος είχε στήσει υποδομές για σκοποβολή. Κανένας δε χρειαζόταν να μαζέψει τα σκάγια. Είπαμε, σκουπιδότοπος.
Ο γκρεμός των 40 μέτρων που είπαμε έμοιαζε έτσι από κάτω:
Κοιτάζοντας από την άκρη του γκρεμού προς τα κάτω, στις όχθες της καλντέρας, ερείπια:
Η θέα, παρεμπιπτόντως, ήταν αυτή:
Το μοναδικό κτίριο σε όλο το πλάτωμα ήταν αυτό το αλλόκοτο παλιό εργοστάσιο:
Το πώς δεν έχει μετατραπεί σε πολυτελές ξενοδοχείο μου φαινόταν αδιανόητο, αλλά δεδομένων όσων είδαμε, και του ότι μερικές φορές φυσάει νοτιάς, δε μου φαίνεται και πολύ αδιανόητο πλέον. Ήταν ένα ενδιαφέρον ερείπιο.
Έχοντας εξερευνήσει αρκετά ερείπια, πια, νομίζω ότι μπορώ να κρίνω, και του βάζω επτά στα δέκα.
Κι εσείς τώρα, πείτε μου. Όχι, πείτε.
Δηλαδή, αν έχετε διαφορετική γνώμη θα χαρώ να την ακούσω, αλλά πραγματικά, πείτε.
Δεν είναι η ομορφότερη χωματερή του κόσμου;