Τις προάλλες ζήτησα από τους συνδρομητές του newsletter μου να μου γράψουν -εντελώς ανώνυμα- μια ιστορία από όσα τους συμβαίνουν στην καραντίνα, κάτι που “στον προηγούμενο κόσμο, ένα μήνα πριν, δεν θα μπορούσε με τίποτε να συμβεί”.
Να είκοσι αποσπάσματα από τις μικρές ιστορίες που μου έγραψαν.
1.
“Σύμφωνα με τα σχέδιά μας, σήμερα ο άντρας μου κι εγώ θα είμασταν στην Κίνα, η μια κόρη μας θα ήταν στην Αγγλία και η άλλη στο Λουξεμβούργο.
Σήμερα είμαστε όλοι μαζί στο σπίτι, έχουμε προσβληθεί από τον κορωνοϊό και βρισκόμαστε πολύ κοντά στην ίαση.
Οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, η ζωή τα ανατρέπει”.
2.
“Πρώτη φορά είδα το αεροδρόμιο της Ζυρίχης τόσο άδειο. Όλα τα καταστήματα κλειστά, ελάχιστοι επιβάτες. Oι εργαζόμενοι στον έλεγχο ασφαλείας να προειδοποιούν εμφανώς μπερδεμένους Κροάτες μετανάστες που δεν είχαν ιδέα για το τι συμβαίνει και πετούσαν για Ζάγκρεμπ, πως η πτήση τους είναι no way back flight και πως τα σύνορα κλείνουν. Στην Ελλάδα έμεινα δυο βαρετές εβδομάδες σε καραντίνα μακριά από την ετοιμόγεννη γυναίκα μου και τώρα περιμένουμε από μέρα σε μέρα να έρθει η ώρα να βγούμε από το σπίτι για να πάμε στο μαιευτήριο”.
3.
“Είμαι 35. Ελεύθερη. Κάνω ψυχοθεραπεία 6 χρόνια. Και πάντα όταν έχω τις μαύρες μου, ή πέφτω σε «δύσκολες» καταστάσεις, συνήθιζα να πηγαίνω να μένω στους δικούς μου για να νιώθω ασφάλεια. Τώρα; Τώρα είμαι ένα μήνα ολομόναχη. Δεν βλέπω τους φίλους μου από επιλογή, Προσπαθώ να είμαι απόμακρη από κάθε επιπλέον πιθανό κίνδυνο ώστε να μπορώ να πηγαίνω τα είδη πρώτης ανάγκης στους δικούς μου, που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες.
Ξυπνάω το πρωί και νιώθω σαν να έχω μια αποστολή να πετύχω. Έχω ένα τσαντάκι με όλα τα απαραίτητα, γάντια, αντισηπτικά, μάσκες, θερμόμετρο. Ξεκινάω, βγαίνω στην αγορά.
Κάνω τα ψώνια, πηγαίνω στους δικούς μου, ρίχνουν ένα σχοινί από το μπαλκόνι, δένω τις σακούλες και έτσι γίνεται η μεταφορά. Αν έχει καλό καιρό, κάθομαι λίγο από κάτω και τους βλέπω. Μετά γυρνάω σπιτι και αναρωτιέμαι αν τα έκανα όλα σωστά αν έπιασα κάτι που δεν έπρεπε. Αν έκανα με μαντηλάκι τα χέρια μου. Που εννοείται έχουν γεμίσει σπυριά και πονάνε από την τόση απολύμανση.
Και μετά ξεκινάει η τρέλα.
Θερμόμετρο, βαθιές αναπνοές. Μια βαθιά αναπνοή την κρατάω 15 δεύτερα, αν τα καταφέρω σημαίνει είμαι καλά. Το διάβασα σε ένα άρθρο.
Μετά ξεκινάω δουλειές. Για να μην σκέφτομαι. Έμαθα να ζυμώνω ψωμί. Γυμναστική στο σπιτι. Και μετά αρχίζει και βραδιάζει. Και εκεί δυσκολεύομαι. Αλλά, μαντέψτε, δεν μπορώ να πάω στο καταφύγιο μου. Ξαφνικά νιώθω ότι έχω πολύ δύναμη μέσα μου που τα κατάφερα μόνη μου μέχρι τώρα, αλλά κάποιες φορές σκέφτομαι τι επιπτώσεις θα έχει όλο αυτό.
Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη. Να σκέφτομαι θετικά για όλους και για όλο το κόσμο.
Εύχομαι να αφήσει μικρά σημάδια σε όλους μας”.
4.
“Ο πεντάχρονος γιος μου όταν τσατίζεται μαζί μου και του λέω “έλα να κάνουμε μια αγκαλιά να τα ξαναβρούμε” πλέον μου απαντάει “ΟΧΙ, γιατί υπάρχει κορονοϊός”.
5.
“Μια πολυκατοικία στο Λονδίνο, 9 διαμερίσματα, 25 άγνωστοι άνθρωποι. Ένας ιός μετά.
Ποτέ δεν είχαμε ανταλλάξει τίποτα παραπάνω απο το τυπικό “καλημέρα” με τους υπόλοιπους ενοίκους μέχρι που ένα απο τα διαμερίσματα μας ανακοίνωσε στο WhatsApp (εχουμε ενα γκρουπ για admin stuff) ότι έχουν mild symptoms. Η ιστορία μας είναι ένα παράδειγμα community resilience. Μέσα στην ίδια μέρα οργανώσαμε το ποιοι θα ψωνίσουν τρόφιμα και ό,τι άλλο χρειαστεί για το ζευγάρι, ενώ άλλοι ένοικοι μοίρασαν πληροφορίες για τοπικές αγορές λαχανικών όπου έκαναν αποστολή (κάτι που δε θα το μαθαίναμε σε καμια άλλη περίπτωση). Παράλληλα, δημιουργήθηκε ένα δίκτυο ανταλλαγής επιτραπέζιων παιχνιδιών, ενώ κάποια ποδήλατα είναι πλέον κοινόχρηστα ώστε να μη χρησιμοποιούν οι ένοικοι τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Είναι δύσκολο να προβλέψεις πότε θα τελειώσει το social distancing και θα επιστρέψουμε σε κάποιου είδους κανονικότητα. Ένα πράγμα είναι σίγουρο όμως: Το πρώτο κρασί θα το πιω με αυτούς τους ανθρώπους”.
6.
“Αυτό το καιρό (απο τον Ιανουάριο) ταξιδεύω μεταξύ δύο χωρών: εκεί όπου μένουμε συνήθως και εκεί που είναι ο σύζυγός μου με τα παιδιά μου για 4 μήνες. Γύρισα στη βάση μου, λόγω δουλειάς, μέσα Μαρτίου για 2 εβδομάδες, όπως είχαμε κανονίσει. Και αποκλείστηκα επειδή έκλεισαν τα σύνορα. Και των δύο χωρών. Και είχα και συμπτώματα του ιού, οπότε και να μπορούσα να ταξιδέψω, δεν θα το ήθελα σε αυτή τη κατάσταση.
Δεν έχω δει τα παιδιά μου για 3 εβδομάδες. Το μεγαλύτερο διάστημα από τότε που γεννήθηκαν. Και το χειρότερο είναι πως δεν ξέρω πότε θα τα ξαναδώ. Και αυτό βάζει σε διαφορετική διάσταση και προοπτική τα πάντα. Είναι κάτι που δεν είχα ποτέ διανοηθεί πως θα μπορούσε να μου συμβεί. Αυτή είναι η ιστορία μου”.
7.
“Διαμένω στο Γκάζι, δίπλα στην πλατεία. Ξυπνάω νύχτα, ανά τρίωρο, για να ταίσω τον νεογέννητο μπέμπη μας (14/3 γεννήθηκε). Έτρεμα αυτή τη στιγμή για το πόση φασαρία θα είχε απο τα μπαρ. Τα παράθυρά μας συνήθως βουίζουν και οι τοίχοι δονούνται. Λόγω καραντίνας, είναι σα να ζούμε σε ένα πολιτισμένο προάστιο, δεν ακούς τίποτα. Είναι απλά συγκλονιστικό, ευτυχές και ατυχές οτι μόνο με ένα τέτοιο συμβάν θα ζούσα το σπίτι μου με αυτή την αυτονόητη ποιότητα ηρεμίας”.
8.
“Ντρέπομαι που νιώθω αυτή την πελώρια ανακούφιση: η μαμά έφυγε από τη ζωή την περασμένη άνοιξη, λίγες μέρες μετά τα 89α της γενέθλια και αφού πρόλαβε να θάψει την πρωτότοκή της, κι ετσι δεν βιώνουμε το αβάσταχτο άγχος μη κολλήσει και αυτό το παλιόπραμα. Για πολλά χρόνια φοβόμασταν όλοι μη φάει αλάτι, μη καθίσει στον ήλιο, μη χάσει τις αισθήσεις της ξαφνικά την ώρα που βλέπει τηλεόραση, μην αυξηθεί το σάκχαρο, μην αρχίσει πάλι να κλαίει αθόρυβα για το χαμό της αδελφής μου. Τα βράδια έμενα ξύπνια δίπλα της στο κρεββάτι και παρακολουθούσα την ανάσα της, κάθε μια της ανάσα, κάθε βράδυ, μέχρι να ξημερώσει. Ανακούφιση, τρομερή ανακούφιση!
Για την αδελφή μου δεν τολμώ να σκεφτώ τον τρόμο, την αγωνία και τον πόνο που θα περνούσε αν ζούσε τώρα. Διαλυμένη όπως ήταν από τις χημειοθεραπείες, χωρίς αντισώματα, χωρίς λευκά, χωρίς δυνατότητα να κάνει κάθε 10 μέρες τις ακτινοβολίες, μια φρίκη. Το σκέφτομαι και ανασαίνω βαθιά με ευγνωμοσύνη που δε ζουν σήμερα οι αγαπημένες γυναίκες της ζωής μου”.
9.
“Στις 26/03 γεννήθηκε το δεύτερο παιδί μας. Ήταν αρκετά λυπηρό που κανείς δεν μπορούσε να μοιραστεί τη χαρά μας, καθώς -σωστά- δεν επιτρέπονταν επισκέψεις στο μαιευτήριο. Στην έξοδό μας περάσαμε από το σπίτι του παππού και της γιαγιάς, για να το δουν έστω και μέσα στο αυτοκίνητο, με κλειστά τα τζάμια”.
10.
“Η ένοικος του κάτω διαμερίσματος κάθε μέρα καίει κάτι περίεργα καρβουνάκια έξω από την πόρτα της και ακούγεται μουσική τύπου τάι τσι. Μου είπε πως διώχνει την κακή ενέργεια (και τους ιούς). Μέσα μου, πολύ βαθιά, σκέφτηκα τι καλά που θα ήταν να είχε επιτυχία”.
11.
“Μέσα στο σπίτι ζούμε (επιτέλους) στο 2020, κάνουμε ηλεκτρονικά τα πάντα, και έξω από το σπίτι ζούμε στο 1960, ελάχιστα αμάξια, ποδήλατα, παιδιά να παίζουν στις πυλωτές. Η εξώπορτα είναι πύλη στο χωροχρόνο πλέον”.
12.
“Η συνειδητοποίηση του πόσο ευγνώμων και τυχερή νιώθω μέσα στο σπίτι μου με τις δύο κόρες μου. Και πόσο απόλυτα δυστυχισμένη θα ήμουν αυτή τη στιγμή αν δεν είχα τολμήσει πέντε χρόνια πριν να φύγω από έναν γάμο που είχε τελειώσει από καιρό. Πιθανόν για εμένα οι ημέρες της καραντίνας να περνάνε κάπως πιο υποφερτά σε σχέση με άλλες γυναίκες ή άνδρες που δεν έχουν καταφέρει να απεγκλωβιστούν από σχέσεις που δεν αντέχονται. Πόσο μάλλον υπό τέτοιες συνθήκες”.
13.
“Επειδή έχει χαλάσει το πλυντήριο στο ενοικιαζόμενο διαμέρισμα όπου μένω, και η ιδιοκτήτρια μου μείνει σε άλλη πόλη (επαρχία Μιλάνου) και κατά πάσα πιθανότητα το πλυντήριο θέλει αντικατάσταση, δεδομένης και της κατάστασης, πήγαινα στο αυτόματο πλυντήριο/στεγνωτήριο για τη μπουγάδα. Λοιπόν, με τρεις σακούλες μπαίνω μέσα και βλέπω δύο πενηντάρηδες να κάθονται σε απόσταση ανάσας μεταξύ τους. Από το πλυντήριο στο οποίο έβαζα τα ρούχα η απόσταση ήταν κάτω από 1 μέτρο. Να το πω, να μην το πω… Δεν άντεξα. “Μα εσείς είστε πολύ κοντά, 1 μέτρο τουλάχιστον”. Μου απάντησαν οτι είναι ζευγάρι. “Α, εντάξει”. Και όμως, δουλειά δεν είχαν μέσα εκεί. Μπουγάδα δεν είχαν. Μιλούσαν ακατάπαυστα. Μάλλον κρύβονταν από τυχόν περιπολικό γιατί απαγορεύεται η κίνηση και οι περίπατοι στους δρόμους. Πριν καμία βδομάδα το αυτόματο έκλεισε. Πλέον πλένω στο χέρι”.
14.
“Μαγείρεψα μπάμιες! Και όχι μόνο τις μαγείρεψα, τις έφαγα κιόλας. Και όχι μόνο τις έφαγα, μου άρεσαν. Oh well”.
15.
“Conference call, με ακουστικά, muted & without video, ενώ θηλάζω το ένα παιδί και ταυτόχρονα κοιμίζω το άλλο. Αφού αφήσω κοιμισμένα γλυκά αυτά τα δύο, επιστρέφω στο μεγάλο, το οποίο διαβάζει κάποιο βιβλίο και συνεχίζω συμμετέχοντας κανονικά στο call.
Αυτό περίπου δύο φορές την εβδομάδα”.
16.
“Κορίτσι γνωρίζει αγόρι στο Tinder. Βγαίνουμε μια-δυο φορές πριν την απαγόρευση κυκλοφορίας και στο διάστημα που ακολούθησε η επικοινωνία αποτελούνταν απο πολλά γραπτά μηνύματα, ταυτόχρονη προβολή ίδιας ταινίας εξ αποστάσεως και σχολιασμός αυτής afterwards. Το αποτέλεσμα να κοιμάμαι κάθε μέρα 5 το πρωί. Και, μέσα σε όλα αυτά, μια περίοδο που ήμουν κάπως άρρωστη -όχι coronavirus-, ήρθε και μου έφερε προμήθειες απο την μια άκρη της πόλης στην άλλη. Ένας άγνωστος για μιαν άγνωστη. Υπο κανονικές συνθήκες δεν θα συνομιλούσα τόσο και με αυτόν τον τρόπο με κάποιον (τον οποίο, αν θα έπρεπε να είμαι ειλικρινής, δεν γούσταρα τόσο). Αλλά, για να ξανά είμαι ειλικρινής, αν δεν ήταν αυτό το δεκανίκι, δεν θα πάλευα σε εκείνο το στάδιο αυτό που συνέβαινε”.
17.
“Επειδή το να τελειώσω 3 βιβλία τη μέρα ή να ξαναστοιβάξω όλα τα πράγματα του δωματίου μου ξανά απο την αρχή ένα ένα ίσως να μην αποτελεί εμπειρία για πολλούς, θα αναφέρω το στόχο που εχω βάλει: ένα τηλέφωνο σε κάποιον από τις επαφές μου κάθε μέρα. Ένα τηλέφωνο οχι από τα συνηθισμένα, που ούτως η άλλως με τον έναν η τον άλλο τροπο επικοινωνούμε, αλλά ενα πιο απροσδόκητο τηλέφωνο. Έτσι, για να έρθουμε σε επαφή με κάποιους λίγο ξεχασμένους γνωστούς και φίλους”.
18.
“Οι τρεις αμεσότεροι συγγενείς μου ανήκουν σε σούπερ ευάλωτη ομάδα. Έχω αναλάβει να τους ψωνίζω και να τους κάνω μπάνιο, καθώς δεν είναι σε θέση. Είναι δύσκολο, σωματικά και ψυχικά, αλλά μέσα στην όλη θλίψη, είναι πραγματικά υπέροχο το συναίσθημα του να τρίβεις τα πόδια ενός γλυκού πλάσματος που έδωσε τα πάντα για να σε κάνει σωστό άνθρωπο. Είναι κάτι που έκανα ενίοτε και πριν, αλλά τώρα το τρομακτικό είναι ότι πρέπει να το κάνω φορώντας μια μάσκα προσώπου αξίας 80 ευρώ, (πολλαπλών χρήσεων με φίλτρα που πήρα προ καραντίνας, βλέποντας πού πάει η κατάσταση, και που έχω πατεντάρει για να είναι ακόμα πιο αποτελεσματική) σαν να πηγαίνω σε πορεία με χημικά. Το χειρότερο που ζω και που δεν θα μπορούσε να συμβεί πριν, είναι ότι φροντίζω τους δικούς μου και ταυτόχρονα νιώθω ότι κινδυνεύω να τους σκοτώσω αν κάνω κάτι λάθος και τους κολλήσω με κάποιο τρόπο”.
19.
“Τις τελευταίες μέρες βγαίνω “βόλτα” με τη μικρή (1,5 έτους) στη βεράντα και μετράμε τις γάτες στον κήπο από κάτω. Τις φωνάζουμε και τις χαιρετάμε. Άρχισα λοιπόν να παρατηρώ πως οι γάτες πλέον μας φέρνουν πεσκέσι για την παρέα, για κουράγιο, κοτσίφια και περιστέρια κάτω από το μπαλκόνι μας. Πνιγμένα. Δώρο όμως”.
20.
“Κλεισμένος στο σπίτι. Βγαίνω μόνο για τη δουλειά. Στη διαδρομή θα ψωνίσω τα απαραίτητα. Στη δουλειά μόνος. Σπίτι, δουλειά, σπίτι, δουλειά, μόνος. Ακριβώς όπως ζω τα τελευταία (τέσσερα πήγαν νομίζω;) χρόνια. Τώρα το λένε καραντίνα λόγω κορωνοϊού, και θεωρείται υπεύθυνη στάση. Πριν λεγόταν κατάθλιψη. Και έτσι πάλι θα λέγεται και αφού η πανδημία αυτή περάσει”.
