Στο πέμπτο επεισόδιο του #Facepalm είπα την ιστορία της “Felina” από το Μεξικό. Είναι μια πολύ λυπητερή ιστορία. Παρακάτω μπορείτε να τη διαβάσετε με λόγια. Αν θέλετε να την ακούσετε να τη διαβάζω, αρχίζει στο 43:38 εδώ:
[field id=”1″]
Το Μεξικό είναι μια μεγάλη και πολύ περίεργη χώρα. Δεν είναι ακριβώς χώρα -είναι ένα συνονθύλευμα από πολιτείες, αρκετά αυτόνομες από την κεντρική διακυβέρνηση. Οι τοπικές κυβερνήσεις, είναι λίγο ή πολύ διεφθαρμένες. Αλλού ελέγχονται από το στρατό, αλλού από τα καρτέλ των ναρκωτικών. Υπάρχουν πολιτείες που είναι πιο ασφαλείς και ήσυχες, υπάρχουν και άλλες στις οποίες μαίνονται πόλεμοι ανάμεσα στα καρτέλ, με πολλούς θανάτους και φρικτά συμβάντα όπως την πρόσφατη απαγωγή και δολοφονία των 43 φοιτητών. Αν έχετε χάσει αυτή την τραγική ιστορία, να σας πω εν τάχει ότι 43 φοιτητές που είχαν πάει για να διαδηλώσουν κατά της κυβέρνησης στην πόλη Ιγκουάλα της πολιτείας Γκερέρο συνελήφθησαν από την αστυνομία, η οποία στη συνέχεια για μέχρι τώρα άγνωστους λόγους τους παρέδωσε στην τοπική μαφία, μια συμμορία που αυτοαποκαλείται Guerreros Unidos. Σύμφωνα με όσα έχουν έρθει στην επιφάνεια, η απαγωγή ήταν ένα σχέδιο του δημάρχου της πόλης και της γυναίκας του, σε συνεργασία με τον αρχηγό της αστυνομίας. Το ζεύγος συνελήφθη στην Πόλη του Μεξικού, ενώ πριν από λίγες ημέρες βρέθηκαν και καμμένα ανθρώπινα μέλη πεταμένα δίπλα σε έναν ποταμό, που πιθανολογείται ότι είναι τα απομεινάρια των άτυχων φοιτητών.
Εδώ σήμερα, όμως, θα μιλήσουμε για μια άλλη τραγική Μεξικάνικη ιστορία, που συνέβη πριν από μερικές εβδομάδες.
Η ιστορία μας συνέβη στην άλλη άκρη της χώρας, στα σύνορα με το Τέξας, σε μια πολιτεία που λέγεται Ταμαουλίπας. Εκεί μαίνεται ένας πόλεμος ανάμεσα σε δύο συμμορίες: Το καρτέλ του Κόλπου και τους Ζέτας. Οι απαγωγές, οι εμπρησμοί, οι εκβιασμοί και οι δολοφονίες είναι καθημερινά γεγονότα στην Ταμαουλίπας. Έτσι είναι η ζωή εκεί. Ωστόσο, σχεδόν τίποτε από αυτά δεν αναφέρεται στα τοπικά media. Οι εφημερίδες δεν γράφουν τις δολοφονίες. Τα ραδιόφωνα δεν μιλάνε για τους αγνοούμενους. Τα τελευταία χρόνια οι συμμορίες και η διεφθαρμένη τοπική κυβέρνηση έχουν θέσει υπό τον έλεγχό τους όλα τα media, και έτσι οι πολίτες δεν μαθαίνουν ποτέ τι συμβαίνει γύρω τους. Ή, τουλάχιστον, αυτό συνέβαινε μέχρι πρόσφατα. Γιατί στις μέρες μας, ακόμα και στην Ταμαουλίπας υπάρχει το ίντερνετ.
Ετούτη είναι μια ιστορία για τη δημοσιογράφο που τη λέγαν Φελίνα. Δεν ήταν πραγματικά δημοσιογράφος, βέβαια. Και το “Φελίνα” ήταν το ψευδώνυμό της. Στο Twitter είχε για cover photo μια φωτογραφία της Catwoman.
Η Φελίνα ήταν μία από τους διαχειριστές του Valor por Tamaulipas, ενός ανώνυμου και ανεξάρτητου φορέα που μάζευε πληροφορίες και αναρτούσε ειδήσεις για όσα συνέβαιναν στην πολιτεία. Ουσιαστικά ολόκληρη η οργάνωση ήταν ένας λογαριασμός στο Twitter κι άλλος ένας στο Facebook, που γέμιζαν με updates που δεν εμφανίζονταν πουθενά αλλού. “Μεμονωμένοι πυροβολισμοί ακούστηκαν στην Ουνιδά Ομπρέρα στις 10 το πρωί”, έγραφε ένα τουίτ, ας πούμε. Ανακοινώσεις για αγνοούμενους ήταν επίσης κοινές. Ο λογαριασμός του Twitter έφτασε να έχει 100.000 followers. Η σελίδα στο Facebook έχει πάνω από μισό εκατομμύριο fans. Οι πολίτες της Ταμαουλίπας δεν είχαν εφημερίδες και ραδιόφωνα για να μαθαίνουν τα νέα, αλλά είχαν αυτές τις σελίδες. Ακόμα και στρατιώτες του Μεξικανικού στρατού ανέβαζαν ενημερώσεις για μάχες ανάμεσα στο στρατό και τις συμμορίες.
Φυσικά, αυτό δεν είχε περάσει απαρατήρητο.
Οι συμμορίες από πέρυσι είχαν επικηρύξει δημόσια τους ανθρώπους πίσω από την οργάνωση, ενώ ανέβασαν online και βιντεάκια που έδειχναν εκτελέσεις ανθρώπων που, σύμφωνα με αυτούς, ήταν συντελεστές της οργάνωσης. Κάποια στιγμή οι λογαριασμοί έκλεισαν, υποτίθεται ότι ο ιδρυτής έφυγε από την πολιτεία για να γλιτώσει. Αλλά μετά από λίγο καιρό η οργάνωση επανεμφανίστηκε στα social media. Και η δύναμή της μεγάλωνε ραγδαία. Οι συμμορίες δεν θα το άφηναν αυτό να περάσει έτσι.
Στις 8 του περασμένου Οκτωβρίου ο λογαριασμός του Βαλόρ πορ Ταμαουλίπας έλαβε το εξής mention: “Σας πλησιάζουμε. Πρόσεχε φελίνα”. Αυτό το πρώτο tweet προερχόταν από έναν καινούριο, ανώνυμο λογαριασμό και το ακολούθησαν κι άλλα. “Γιατί δε γράφετε για τα καλά πράγματα που κάνουν τα καρτέλ για τους φτωχούς”, ρώταγαν οι άγνωστοι. “Γιατί δε γράφετε και για τα εγκλήματα του στρατού και της αστυνομίας;” Τα tweets κατέληξαν σε μια σειρά από απειλές. Δεν ήταν πρωτοφανές, ούτε μη αναμενόμενο.
Οκτώ μέρες μετά, όμως, στις 16 Οκτωβρίου, πριν από ένα μήνα δηλαδή, η Φελίνα τουίταρε το εξής, με κεφαλαία γράμματα:
ΦΙΛΟΙ ΚΑΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ, ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΜΟΥ ΟΝΟΜΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΡΙΑ ΔΕΛ ΡΟΖΑΡΙΟ ΦΟΥΕΝΤΕΣ ΡΟΥΜΠΙΟ. ΕΙΜΑΙ ΓΙΑΤΡΟΣ. ΣΗΜΕΡΑ Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΕ.
Η Μαρία Δελ Ροζάριο Φουέντες Ρούμπιο δούλευε σε μία κλινική στην πόλη Ρεϊνόσα. Μία μέρα, δυο νεαροί γονείς έφεραν στην κλινική ένα 4χρονο αγόρι που ήταν πολύ άρρωστο. Κατά τη διάρκεια μιας επιληπτικής κρίσης, η Δελ Ροζάριο έδωσε στο αγόρι μια μεγάλη δόση ηρεμιστικού και μετά η κατάστασή του χειροτέρεψε. Χρειάστηκε να μεταφερθεί σε νοσοκομείο, αλλά στο δρόμο το παιδάκι πέθανε. Λίγες ημέρες μετά, άγνωστοι εισέβαλλαν με όπλα στην κλινική και απήγαγαν την Δελ Ροζάριο μαζί με έναν άλλο γιατρό και μία νοσοκόμα. Αν και η απαγωγή είχε ως κίνητρο την εκδίκηση για το χαμό του παιδιού, στην πορεία οι απαγωγείς ανακάλυψαν κάτι αναπάντεχο: Το κινητό της Δελ Ροζάριο είχε το λογαριασμό του Twitter της. Η Δελ Ροζάριο ήταν η Φελίνα.
Χρησιμοποιώντας το κινητό της, στις 16 Οκτωβρίου οι απαγωγείς έστειλαν συνολικά τέσσερα tweets. Το πρώτο ήταν αυτό που διαβάσαμε παραπάνω. Το δεύτερο ήταν μια προειδοποίηση σε φίλους και συγγενείς της να μην ακολουθήσουν το παράδειγμά της, και να μην ανεβάζουν ενημερώσεις στα social media, επειδή “δεν έχει νόημα”. Το τρίτο ήταν μια προειδοποίηση για τους συναδέλφους της στα social media, λέγοντας ότι τα καρτέλ “είναι πιο κοντά από ό,τι νομίζετε”.
Το τελευταίο tweet περιείχε δύο φωτογραφίες. Στην πρώτη, μια μεσήλικη γυναίκα με τα χέρια σταυρωμένα μπροστά της, κοιτάζει την κάμερα. Στη δεύτερη, η ίδια γυναίκα είναι ξαπλωμένη σε ένα βρώμικο πάτωμα. Στο πρόσωπο της υπάρχει ένα τραύμα από σφαίρα.
Ετούτο το κείμενο το διάβασα στις 15/11/14 στο ράδιο. Είναι απόδοση στα ελληνικά αυτού εδώ του αφιερώματος, το οποίο περιέχει και περισσότερες πληροφορίες για τη Δελ Ροζάριο και την οργάνωση.