Λοιπόν, αυτό δεν το περιμέναμε, ε;
Δηλαδή, είχανε δει πολλά τα μάτια μας τα τελευταία χρόνια, σ’ αυτήν εδώ την πτωχευμένη χώρα, και νομίζαμε ότι αυτό ήταν, ότι δεν πάει παρακάτω, ότι είχαμε πιάσει πάτο.
Το 2015 ήταν η χρονιά που η Ελλάδα, εγκλωβισμένη στον πάτο, άρχισε να σκάβει.
Συνέβησαν τόσο πολλά και τρομερά πράγματα, σχεδόν κάθε εβδομάδα είχαμε κι ένα κοσμοϊστορικό γεγονός, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, τόσα πολλά που κάποια στιγμή γκώσαμε. Ήταν μια χρονιά που κανονικά έπρεπε να μετράει διπλή.
Δεν ξέρω αν το θυμάστε, αλλά πέρυσι τέτοιο καιρό, στα τέλη του 2014, στα πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αρνηθεί να ψηφίσει τον δεξιό Σταύρο Δήμα για Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να προκαλέσει εκλογές, και η Ελλάδα αντιμετώπιζε μια δύσκολη αξιολόγηση από τους δανειστές της, καθώς εκεί προς το τέλος του 2ου μνημονίου είχε αρχίσει να τα κάνει σαλάτα πάλι.
Πού βρισκόμαστε φέτος;
Φέτος, από όποια άποψη κι αν το κοιτάξει κανείς, όποιος κι αν είσαι, ό,τι μυαλά κι αν κουβαλάς (με την εξαίρεση των πολύ πιστών -και πιθανότατα φρεσκοδιορισμένων στο δημόσιο- στρατιωτών του νέου μας καθεστώτως), είναι προφανές ότι η χώρα είναι σε ακόμα χειρότερη κατάσταση. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές, και μετά ακολούθησε το τσίρκο της κωμικοτραγικής “διαπραγμάτευσης”, το 3ο μνημόνιο και μέσα σε όλα αυτά, κοίτα να δεις πράγματα, αποκτήσαμε χειρότερο δεξιό Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 ήταν ένα κομβικό σημείο καμπής για τη χώρα ετούτη και, φυσικά, ήταν υπέροχες. Ήταν η αρχή της Εποχής του Σανού, το έπος της αφασικής διαπραγμάτευσης, το βατερλώ της χρεοκοπίας στο ΔΝΤ, τα capital controls, οι κλειστές τράπεζες, η μνημονιάρα, το καυτό, αξέχαστο, ιστορικό καλοκαίρι του ’15.
[field id=”4″]
Για κάποιους, όλα αυτά ήταν αναμενόμενα και προφανή από το Φεβρουάριο. Ή το Μάρτιο. Το μέγεθος της καταστροφής, όμως, δεν ήταν. Κανείς δεν περίμενε ότι μια τόσο κατεστραμμένη χώρα έχει τόσα περιθώρια καταστροφής ακόμη.
Στο κέντρο αυτής της καταστροφικής αλληλουχίας γεγονότων υπήρξε το ένα, μοναδιαίο γεγονός που θα θυμούνται όλοι, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όπως γίνεται συνήθως με τις τεράστιες καταστροφές: Το δημοψήφισμα και τα οδυνηρά του παρελκόμενα.
Εσείς θυμάστε πού ήσασταν τη νύχτα εκείνου του διαγγέλματος;
Το απίστευτο, αξέχαστο καλοκαίρι του 2015 η Ελλάδα διχάστηκε, παλάβωσε και μετά μέτρησε την παλαβομάρα της, και λούστηκε της συνέπειές της. Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου ήταν μια πρωτοφανής πολιτική απάτη την οποία κατάπιε αμάσητη ένα ολόκληρο εκλογικό σώμα. Μέρος του την κατάπιε και με ενθουσιασμό, χοροπηδώντας στην πλατεία Συντάγματος, ενώ άλλο, μειοψηφικό, την κατάπιε με απόγνωση, συνειδητοποιώντας ότι η ζωή που είχε οραματιστεί για τον εαυτό του και για το μέλλον του είναι εντελώς αδύνατη εδώ. Αν ποτέ έρθουν εξωγήινοι και θέλουν να καταλάβουν αν ο πλανήτης μας κατοικείται από έλλογα όντα, πιστεύω ότι θα πρέπει να τους πούμε την ιστορία του ελληνικού δημοψηφίσματος του 2015, για να πειστούν ότι δεν αποτελούμε κίνδυνο γι’ αυτούς και να μας αφήσουν στην ησυχία μας, σαν άκακα μυρμήγκια του γαλαξία.
Και μετά από αυτό το απίστευτο καλοκαίρι, τι έγινε; Τι να γίνει.
Τίποτε δεν άλλαξε. Η χώρα εξασφάλισε ότι θα είναι άλλη μια τριετία στην εντατική, με μνημονιάρα, ιλιγγιώδεις φόρους και λιτότητα, απλά τώρα κυβερνάνε άλλοι, ολόιδιοι. Μετά την επιτάχυνση του καλοκαιριού, η χώρα συνεχίζει να καταρρέει κατά τα γνωστά, όπως την προηγούμενη πενταετία, μέσα στην αφασική άρνηση και τον λαϊκισμό, αλλά με ακόμα περισσότερη αναποτελεσματικότητα και ανικανότητα, κι αυτό δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση, δείτε ας πούμε τον τραγέλαφο που ήταν οι εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας (ακόμα κι όταν έγιναν). Δεν λειτουργεί τίποτε σωστά, κανείς δε νοιάζεται και, όχι, λάθος, πήγα να πω πάλι ότι η χώρα καταρρέει, η χώρα δεν καταρρέει πια, είπαμε.
Είναι στον πάτο. Και σκάβει.
Κι ο υπόλοιπος κόσμος δεν τα πέρασε και πολύ καλύτερα
Όπως όλες οι χρονιές, και το 2015 ήταν γεμάτο με επιτεύγματα, ιστορικά γεγονότα και τραγωδίες, από τους σεισμούς στο Νεπάλ και την πτώση του Germanwings, μέχρι την επίσκεψη διαστημοπλοίου στον Πλούτωνα και την πτώση του Σεπ Μπλάτερ. Ο ISIS, η Μπόκο Χαράμ και οι παραφυάδες τους, τα αποτρελαμένα απόβλητα της ανθρωπότητας, δολοφόνησαν εκατοντάδες ανθρώπους σε πολλές χώρες του κόσμου, κυρίως μουσουλμάνους, αλλά φέτος χτύπησαν και στην καρδιά της Δύσης, στο Παρίσι. Δύο φορές.
Αλλά το μεγαλύτερο και σημαντικότερο συμβάν του 2015 μάλλον ήταν άλλο, και σ’ αυτό ήμασταν επίσης μπλεγμένοι κι εμείς. Τη χρονιά που τελείωσε 850.000 άνθρωποι από τη Συρία, το Ιράκ και άλλες ρημαγμένες χώρες πέρασαν από τη χώρα μας προσπαθώντας να φτάσουν στην Ευρώπη. Είναι η μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμών και η μεγαλύτερη προσφυγική κρίση της πρόσφατης ιστορίας, και βεβαίως δεν άρχισε τώρα. Συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, καθώς μαίνεται ο αλλοπρόσαλλος εμφύλιος στη Συρία και εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν σπίτια, περιουσίες και πατρίδα. Αλλά το 2015 το φαινόμενο το είδαμε μπροστά μας, ήρθε σε εμάς, πέρασε από πάνω μας.
Όχι ότι πήραμε χαμπάρι, ως χώρα.
Το φθινόπωρο που πέρασε βρέθηκα στην Κω, και είδα πώς είναι να χάνεις τα πάντα στο Αιγαίο. Και είδα και άλλα πράγματα, εξίσου σκοτεινά.
[field id=”2″]
[field id=”3″]
Εν τω μεταξύ, στα δικά μας
Συνέβησαν και διάφορα, πολύ μικρότερης σημασίας πράγματα φέτος.
Μίλησα σε ένα συνέδριο για παιδιά και για νέους:
[field id=”1″]
Τα δέκα δημοφιλέστερα posts σ’ αυτό εδώ το site το 2015 ήταν:
10. iPhone 6: To Review
9. Κώστας Φωτοπουλος: Καταδικασμένος σε θάνατο (το θυμήθηκαν λόγω τηλεοπτικής εκπομπής)
8. Τι να ψηφίσεις στις εκλογές: 2015 Part II
7. Αντίο, Γιάνη Βαρουφάκη
6. 5+1 Μύθοι Από Την Καλύτερη Χώρα Του Κόσμου
5. Τι να ψηφίσεις στο δημοψήφισμα
4. 50 Shades of Grey: Το review (το θυμήθηκαν λόγω της ταινίας)
3. Πώς Είναι Τα Πράγματα Στον Πάτο
2. The J Files: Η Αληθινή Ιστορία Του Ιησού (ξανάγινε viral φέτο)
1. Τι να ψηφίσεις στις εκλογές: 2015
Βεβαίως, αυτό που διάβασαν οι περισσότεροι φέτος μάλλον ήταν αυτό.
Επίσης, έγραψα στην αρχή της χρονιάς δύο κείμενα για τους πρώτους πρωταγωνιστές της Εποχής του Σανού στην εφημερίδα El Mundo:
Βαρουφάκης – Φεβρουάριος, Αγγλικά
Τσίπρας – Ιανουάριος, Αγγλικά – Ιούλιος, Ισπανικά
Έγραψα επίσης και κάποια άλλα πράγματα στα εγγλέζικα, ένα essay για το επάγγελμα του γραφιά, τα περιοδικά και την αγορά του Τύπου στο “Letters from Greece” του πολύ ενδιαφέροντος Pigeonhole, ένα κείμενο για το ομορφότερο βιβλιοπωλείο του κόσμου, και έκανα και μια φωτογραφική περιήγηση σε αρχαιολογικούς χώρους και μεσαιωνικά ερείπια της Ελλάδας.
Το 2015 πήγα για πρώτη φορά σε Expo. Έβγαλα και συμπεράσματα. Επίσης, έκανα μια ενδιαφέρουσα κουβέντα με το διευθυντή του αεροδρομίου της Αθήνας. Δοκίμασα gadgets, αλλά λιγότερα από παλιά. Έγραψα στην Καθημερινή. Εξακολουθήσαμε να διαβάζουμε βιβλία στο Bookworm, τα μέλη του οποίου πλέον είναι πάνω από 2000.
Και, βεβαίως, υπάρχει και ένα άλλο θέμα για το οποίο δεν είναι ακόμα ώριμος ο καιρός να σας μιλήσω, καθώς και πολλά άλλα, που τα ξεχνάω. Κάντε μια βόλτα στο site, στο Twitter και στο Facebook page, αν θέλετε να ψάξετε αυτά που ξεχνάω. Μπορείτε επίσης να κάνετε αυτό που έχουν πολύ σοφά κάνει άλλοι τρεις χιλιάδες άνθρωποι, περίπου, και να γραφτείτε εδώ για να παίρνετε το εβδομαδιαίο newsletter που στέλνω. Και θα σας πω και κάτι άλλο που σκέφτηκα τώρα που τα μάζεψα όλα αυτά τα κοσμοϊστορικά από πάνω (όχι αμέσως αποπάνω, δεν εννοώ τα δικά μου, εννοώ τα πιο πάνω):
Είναι μεν σημαντικά πράγματα που θα τα θυμόμαστε για πάντα, όλα, αλλά τις ώρες τις βραδινές, που έχει γίνει το κεφάλι κουδούνι από το θόρυβο της ημέρας, δεν εύχεστε λιγάκι να μπορούσαμε να αποφασίσουμε ότι αυτή τη χρονιά θα τη θυμόμαστε για κάτι άλλο, ανώδυνο;
Ας πούμε, εκείνο το ηλιοβασίλεμα;
[field id=”5″]