Σου έχει συμβεί μερικές φορές να ξέρεις τι θέλεις; Να σκέφτεσαι “θα ήθελα ένα κάτι που είναι έτσι κι έτσι κι έτσι”. Να το βλέπεις μέσα στο μυαλό σου με λεπτομέρειες, με προδιαγραφές συγκεκριμένες και ακριβείς. Σου ‘χει τύχει; Εμένα σπάνια.
Πριν από περίπου ενάμιση χρόνο κυκλοφόρησε το iPad Mini, μια μικρότερη, λεπτότερη, ελαφρύτερη και φτηνότερη εκδοχή του καταπληκτικού τάμπλετ της Apple, και ήταν καλό. Τι καλό, θαυμάσιο ήταν. Το μόνο iPad που άξιζε να πάρει κανείς, ήταν. Μου άρεσε πολύ.
Μα είχε ένα ελάττωμα, ένα μόνο, κάπως σημαντικό: Την οθόνη. Η οθόνη του, αν και έδειχνε τα χρώματα ζωντανά και ήταν λαμπερή και καθάρια, δεν είχε πολύ υψηλή ανάλυση. Είχε μόνο 1024 επί 768 πίξελ, κάτι νούμερα πολύ μικρά για το 2013, τη χρονιά που το να βλέπεις με γυμνό μάτι πίξελ σε οθόνες έγινε επισήμως faux pas.
Οπότε το συμπέρασμα ήταν προφανές, η απάντηση στο ερώτημα “πώς πρέπει να είναι το καλύτερο τάμπλετ που μπορεί να πάρει κανείς” εύκολη: Έτσι. Σαν το iPad Mini. Αλλά με καλύτερη οθόνη, την επονομαζόμενη “retina” που έχει το μεγαλύτερο iPad και έχει τετραπλάσια πιξελ. Αυτό θα ήταν το ιδανικό τάμπλετ στη Γη και ίσως το σύμπαν, πίστευα.
Πριν από λίγους μήνες κυκλοφόρησε ακριβώς αυτό το πράγμα: το iPad Mini retina, το οποίο μου έστειλε η COSMOTE για να δοκιμάσω. Είναι ακριβώς αυτό που φανταζόμουν, και λίγο παραπάνω, καθώς έχει και ολοκληρωτικά ραγδαία ανανεωμένα σωθικά, θα τα πούμε παρακάτω.
Αλλά κοίτα τι γίνεται μερικές φορές όταν ξέρεις ακριβώς πώς πρέπει να είναι αυτό που θέλεις και περιμένεις:
Απογοητεύεσαι.
Τι θέλω να πω μ’ αυτό: Απ’ έξω
Στην εξωτερική εμφάνιση το νέο iPad Mini είναι σχεδόν ολόιδιο με το παλιό iPad Mini και εδώ η λέξη κλειδί είναι “σχεδόν”. Υπάρχουν κάποιες μικροσκοπικές αλλαγές που δεν έχουν σημασία και υπάρχουν και κάποιες που, αναπάντεχα, έχουν. Το παλιό σκούρο-σχεδόν-μαύρο μεταλλικό χρώμα πάει, χάθηκε στη λήθη και αντικαταστάθηκε με το γκρι-ασημένιο που έχει και το iPhone 5S -αυτή είναι η αλλαγή που δεν έχει σημασία. To νέο iPad Mini, για να χωράει τη νέα μπαταρία, χόντρυνε κατά 1/3 του χιλιοστού (4%) και βάρυνε κατά 23 γραμμάρια (29 στην έκδοση με 3G που δοκίμασα εγώ -9%). Αυτές είναι επίσης μικρές αλλαγές, που υπέθετα ότι δεν θα τις καταλάβω στο χέρι καν.
Μα κοίτα να δεις τι έγινε.
Τις κατάλαβα.
Νομίζω ότι τις κατάλαβα. Αν και δεν είχα παλιό iPad Mini εύκαιρο να τα συγκρίνω δίπλα δίπλα, κάποια μυστήρια μυική μνήμη είχε κρατήσει την αίσθηση της απόλαυσης του να κρατάς εκείνη τη λεπτή και ελαφριά πλακέτα από αλουμίνιο και γυαλί, και τώρα τσινούσε. Διαμαρτυρόταν. Όχι, δεν είναι το ίδιο, έλεγε.
Το νέο iPad είναι κι αυτό πολύ λεπτό και αναπαυτικά ελαφρύ, αλλά δεν σου κάνει εντύπωση με τον ίδιο τρόπο. Είναι λιγουλάκι λιγότερο εντυπωσιακό, το πιάνεις και σου δίνει την αίσθηση ενός αδιανόητου θαύματος που λίγα χρόνια πριν μόνο στην επιστημονική φαντασία υπήρχε, αλλά όχι τόσο έντονη όσο το άλλο, το παλιό, πέρυσι. Μπορεί να φταίει που το είχα συνηθίσει. Μπορεί κανένας άλλος άνθρωπος στη Γη να μην μπορεί να καταλάβει τη διαφορά που περιγράφω, να είμαι ένας τρελός, να έχω παραισθήσεις.
Αλλά τι να κάνω, να μη το γράψω;
Το review του iPad Mini είναι, τι να γράψω, για το 3-0 του Ολυμπιακού από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ;
Το άλλο πράγμα που είναι αλλιώτικο, βέβαια, είναι το σημαντικότερο: Η οθόνη.
Είναι καλύτερη. Είναι πάρα πολύ ωραία. Δε βλέπεις πίξελ, είναι κρυστάλλινη και πεντακάθαρη. Αλλά, συγγνώμη σας ζητώ, πάλι κάτι στραβό μου φαίνεται. Είναι πάρα πολύ ωραία οθόνη, δε λέω, τα γράμματα φαίνονται υπέροχα, οι ιστοσελίδες, τα τουίτερ, αλλά κάτι συμβαίνει, κάτι λείπει, κάτι δεν είναι πάρα πολύ τέλειο, κάτι μου φαίνεται κάπως όχι ολόσωστο. Δεν είχα εύκαιρο ένα iPad Air να τα δω δίπλα δίπλα αλλά κάποια μνήμη στο οπτικό νεύρο είχε κρατήσει την αίσθηση της απόλαυσης του να κοιτάς μιαν οθόνη λαμπερή μ’ εκατομμύρια χρώματα κι ανάλυση μεγαλύτερη απ’ της πραγματικότητας, και τώρα τσινούσε. Διαμαρτυρόταν. Δεν είναι το ίδιο.
Τέλος πάντων.
Μ’ αυτά εννοώ ότι το εξωτερικό περίβλημα του μηχανήματος με άφησε μπουρδουκλωμένο και αμφιταλαντευόμενο, την ώρα που θα έπρεπε -που περίμενα- να λιώνω από τεχνολαγνικό πάθος. Και το μπουρδούκλωμα συνεχίστηκε κάπως όταν έζησα για λίγο καιρό μαζί με το μηχάνημα, το χρησιμοποίησα, το πήρα εκεί που το παίρνει κανείς, σε ομιλίες, σε δουλειές, στο κρεβάτι, στην τουαλέτα, δηλαδή κυρίως στην τουαλέτα. Ήταν μικρό, αλλά ήταν εκεί. Το μπουρδούκλωμα.
Τι θέλω να πω μ’ αυτό: Από μέσα
H οθόνη του νέου iPad Mini είναι το σημαντικότερο φρέσκο πράγμα, αλλά δεν είναι το μόνο. Η Apple προς τιμήν της στούμπωσε μέσα στο μικρό της iPad την καλύτερη τεχνολογία που έχει, καινούριο επεξεργαστή, περισσότερη RAM, μεγαλύτερη μπαταρία, ό,τι έχει τέλος πάντων, και μ’ αυτά και μ’ αυτά ετούτη τη στιγμή και το iPad Air και το iPad Mini και το iPhone 5S έχουν τον ίδιο επεξεργαστή. Πολύ ευχάριστα και ωραία όλα αυτά, θα περίμενε κανείς ότι θα μεταφράζονταν σε απόδοση τόσο αδιανόητα γρήγορη που οι εφαρμογές θα άνοιγαν πριν να σκεφτείς να απλώσεις το χέρι στο κομοδίνο. Ότι το μηχάνημα θα πετάει, θα φυσάει.
Αλλά όχι.
Εκτός από ανεπαίσθητα μικροκολληματάκια εντελώς αδικαιολόγητα, το iPad Mini μου έβγαζε μιλιούνια force close στις εφαρμογές που έτρεχα, περισσότερα κι από το iPad Air. Το πρόσφατο update στο νέο iOS 7.1 μοιάζει να έχει βελτιώσει πάρα πολύ την κατάσταση, αλλά μικροκολληματάκια υπάρχουν ακόμα, και αν τα προσθέσει κανείς στα πιο διαχρονικά προβλήματα ενός λειτουργικού συστήματος που στο iPad μοιάζει μισοτελειωμένο, ε, αντιλαμβάνεσαι.
Μπουρδούκλωμα.
Μ’ αυτά δε θέλω να σας τρομάξω.
Το iPad Mini με τη retina οθόνη είναι ένα καταπληκτικό μηχάνημα, είναι όπως πρέπει να είναι, είπαμε, έχει τικάρει όλα τα κουτάκια, τα κάνει όλα σχεδόν τέλεια.
Αλλά η λέξη κλειδί εδώ είναι το “σχεδόν”.
Γιατί σχεδόν; Γιατί να μην υπάρχουν πράγματα που έχουνε τα πάντα; Γιατί ο κόσμος να μην έχει θύλακες απόλυτης τελειότητας που δεν επιδέχονται βελτίωσης και γκρίνιας, που είναι όπως πρέπει απ’ την αρχή ως το τέλος, άρτια, αψεγάδιαστα διαλείμματα σε ένα σύμπαν γεμάτο μετριότητα;
Μήπως φταίω εγώ; Μήπως υπάρχουν και δεν τα βλέπω; Μήπως δε θα μπορέσω να τα δω ποτέ;
Σπαράζω.
Όπως έχουν τα πράγματα, το iPad Mini Retina είναι ένα θαυμάσιο tablet που κοστίζει από 419 ευρώ (το Wi-Fi μοντέλο με τα 16GB μνήμης -εγώ δοκίμασα το 4G με τα 16GB, που κοστίζει €549) που δεν είναι και λίγα. Μπορείτε να βρείτε εκεί έξω αρκετά φτηνότερο το Nexus 7, την τελευταία έκδοση του οποίου δεν έχω δοκιμάσει, ωστόσο. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να πω σε κανένα να μην πάρει το iPad Mini retina επειδή είναι 0,3 χιλιοστά πιο παχύ κι έχει εξηντατρία τα εκατό γκαμούτ ή πως το λένε. Ολόκληρο το παραπάνω παραλήρημα περιέχει λεπτομέρειες. Πρόκειται για ένα θαυμάσιο μηχάνημα και θα περάσετε υπέροχα μαζί του και, ναι, εγώ το προτιμώ από το iPad Air που είναι μεγαλύτερο και 90 ευρώ ακριβότερο.
Σας αφήνω τώρα, έχω να πάω να σκεφτώ για την τελειότητα, την ανθρώπινη φύση και την ιχνηλάτηση ενός ατελούς κι ατέρμονου σύμπαντος.
Διάβασε ακόμα:
Το review του iPad
To review του iPad 2
Το review του iPad 3
To review του iPad 4
To review του iPad Mini
Το review του iPad Air