Έχω εδώ μπροστά μου, που λέτε, το iPad Pro. Το iPad Pro είναι το τελευταίο iPad που έφτιαξε η Apple, το μεγαλύτερο, το ακριβότερο, και το πιο θεαματικό. Είναι ένα iPad, αλλά πιο μεγάλο. Κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες στην ελληνική αγορά και, αυτό το μοντέλο που μου έστειλε η COSMOTE να δοκιμάσω, με το 4G και τα 128GB μνήμης, κοστίζει 1279 ευρώ, περισσότερο από πανίσχυρα λάπτοπ της αγοράς δηλαδή.
Διάφορες σκέψεις περάσαν από το μυαλό μου τις τελευταίες δύο εβδομάδες που το χρησιμοποιώ, όχι μόνο σχετικά με το ίδιο, αλλά και με την αξία των tablets ως αντικείμενα στον κόσμο του 2016 (έχουμε σχεδόν 2016) εν γένει. Μερικές από αυτές τις σκέψεις θα τις μοιραστώ μαζί σας εδώ.
Όσοι παρακολουθείτε τα reviews ετούτα εδώ πέρα τα τελευταία χρόνια θα έχετε πάρει χαμπάρι ότι η σχέση μου με τα tablets έχει υπάρξει επεισοδιακή και έχει περάσει από πολλά κύματα. Γενικά είμαι άνθρωπος που τα σκέφτεται τα πράγματα, τους δίνει χρόνο, και καταλήγει στη διαμόρφωση απόψεων μετά από μελέτη και σπουδή. Γι’ αυτό το θέμα αυτών των προϊόντων με ταράζει: Έχω αλλάξει γνώμη για τα tablets τουλάχιστον τέσσερις φορές μέσα στα τελευταία πέντε χρόνια, κι αυτό είναι κάτι πολύ σπάνιο. Γιατί σιγά το πολύπλοκο θέμα. Γκάτζετς είναι.
Στην αρχή, όταν πρωτοδοκίμασα εκείνο το πρώτο iPad, δεν κατάλαβα τη χρησιμότητά του, το θεωρούσα ωραίο, μα άχρηστο. Μετά όχι απλά το βρήκα χρήσιμο, αλλά αγόρασα και ένα. Μετά αγόρασα καινούριο λάπτοπ (κι ένα Kindle) και σιγά σιγά σταμάτησα να χρησιμοποιώ το iPad τελείως, οπότε για αρκετό καιρό πάλι θεωρούσα τα tablets περιορισμένης χρησιμότητας. Μετά βγήκε το iPad Mini, και ήταν τόσο μικρό και βολικό και φορητό που άρχισα να το καλοβλέπω πάλι. Μετά έγιναν μόδα τα μεγάλα smartphones, οπότε η χρησιμότητα του iPad Mini εκμηδενίστηκε στα μάτια μου. Μετά άρχισα να διαβάζω για τη δουλειά μου PDFs (papers και άλλες δημοσιεύσεις), και διαπίστωσα ότι ο καλύτερος τρόπος για να διαβάζει κανείς τέτοια πράγματα δεν είναι ούτε σε κομπιούτερ ούτε σε Kindle, αλλά σε tablet -σαν το εκπληκτικό iPad Air 2.
Κάπου εδώ είμαι τώρα. Παρ’ όλο που δεν χρησιμοποιώ tablet (εκτός από αυτά που μου στέλνουν να δοκιμάσω) εδώ και λίγα χρόνια, ένα iPad Air 2 δεν θα μου ήταν άχρηστο, θεωρώ. Και σ’ αυτή τη φάση ακριβώς μου ήρθε ένα iPad Pro.
Θα σας πω εδώ λίγα λόγια γι’ αυτό, τώρα.
Το iPad Pro είναι ένα πολύ, πολύ, πολύ μεγάλο αντικείμενο. Υποθέτω ότι είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς πόσο μεγάλο είναι, πριν το πιάσει στα χέρια του. Φανταστείτε ένα περιοδικό μεγάλου μεγέθους, δεν ξέρω αν τα θυμάστε, “περιοδικά”, εκείνα τα χάρτινα, που γύρναγες τις σελίδες; Θυμάστε;
Ουφ.
Καλά, φανταστείτε τότε ένα coffee table book. Αυτά τα μεγάλα που είναι σα λευκώματα και τα βάζεις στο τραπεζάκι του σαλονιού. Ή στη βιβλιοθήκη. Υποθέτω ότι τα βάζεις και στη βιβλιοθήκη, ενίοτε και οριζόντια γιατί όρθια μπορεί να μη χωράνε στο ράφι. Ε. Τόσο μεγάλο είναι (σε πλάτος και σε ύψος) το iPad Pro.
[field id=”2″]
Ή, θυμάστε τις πρώτες επίπεδες οθόνες των υπολογιστών; Τις πρώτες έγχρωμες LCD που βγήκαν το 1997 ή εκεί γύρω, και τις λαχταρούσαν όλοι; Ε, φανταστείτε ότι παίρνετε μια τέτοια, μια από τις πανάκριβες, μια EIZO ξέρω γω, και της αφαιρείτε τα 3/4 του βάρους, και το 80% του πάχους, και της εφταπλασιάζετε την ανάλυση και την παίρνετε στην αγκαλίτσα και αυτό το αντικείμενο που προκύπτει και κρατάτε έχει και ολόκληρο το κομπιούτερ μέσα, ε, αυτό είναι το iPad Pro.
Είναι ένα τεράστιο, παράδοξο, θεαματικό αντικείμενο.
Το ότι είναι τόσο μεγάλο το κάνει, βεβαίως, ένα πολύ εντυπωσιακό μηχάνημα, αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί κι ένα σωρό προβλήματα, τα οποία θα αναφέρουμε και παρακάτω. Από πάνω το βλέπετε δίπλα σε ένα 13άρι Macbook Air, κι εδώ το βλέπετε πάνω στην οθόνη του Macbook Air:
Η οθονάρα του αυτή, των 12,9 ιντσών, είναι, βεβαίως, το πιο εντυπωσιακό και σημαντικό χαρακτηριστικό του. Είναι μια εκπληκτική οθόνη, την κοιτάς και τη χαίρεσαι, έχει περισσότερα πίξελ από τα περισσότερα (αν όχι όλα τα) λάπτοπ της αγοράς, είναι λαμπερή και “ρηχή” (αυτό που την ακουμπάς και νιώθεις ότι πιάνεις τα ίδια τα πίξελ) και, αν πρέπει να της βρει κανείς δυο ψεγάδια, είναι το ότι δεν έχει αυτό το 3D Touch που έχουνε βάλει στα iPhones, και επίσης ότι μαζεύει πάρα πάρα πολύ εύκολα τις δαχτυλιές. Παράδειγμα:
Αλλά κατά τα άλλα είναι ένα φανταστικό, πεντακάθαρο πράγμα, που χαίρεσαι να κοιτάς και να διαβάζεις. Κάποια από τα applications δεν έχουν ακόμα αναβαθμιστεί για να παίζουν καλά σ’ αυτή την ιλλιγγιώδη ανάλυση, βεβαίως (όπως του Kindle), κι αυτά εμφανίζονται λίγο θολά, καθώς παίζουν με ανάλυση σκέτου iPad. Αλλά θα διορθωθούν κάποια στιγμή αυτά, υποθέτω. Τα αναβαθμισμένα apps (και οι σελίδες του ίντερνετ) παίζουν θαυμάσια.
Βεβαίως, το μέγεθός της μπορεί να αποτελεί σημαντικό πρόβλημα για πολλά από τα use cases ενός τυπικού tablet. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά για εμένα ένα tablet είναι πολύτιμο κυρίως σε τρία σημεία, στην τουαλέτα, στον καναπέ και στο κομοδίνο. Το πρόβλημα με το iPad Pro είναι πως το να πιάνεις μια οθόνη σχεδόν 13 ιντσών με την τσίμπλα στο μάτι για να τσεκάρεις email και Twitter το πρωί μπορεί να είναι κάπως οδυνηρή υπόθεση. Το διάβασμα το βράδυ είναι επίσης προβληματικό: Τόσο μεγάλη οθόνη βγάζει πολύ φως, στραβώνεται ο κόσμος. Επίσης, κι αυτό ισχύει και για τον καναπέ, τώρα το χειμώνα με τα παπλώματα μπορεί κανείς να την ακουμπάει στην κοιλίτσα, αλλά η συσκευή είναι το πιο βαρύ iPad που έχει κυκλοφορήσει, κοντά οχτακόσα γραμμάρια, δεν κρατιέται εύκολα στο χέρι, και το καλοκαίρι με το σεντονάκι θα κόβει.
Για την τουαλέτα μια χαρά είναι, πάντως.
Στην πράξη διαπίστωσα ότι το έπιανα σχεδόν αποκλειστικά σε οριζόντια διάταξη, όχι σα βιβλίο δηλαδή, αλλά σαν οθόνη, αντίθετα με όλα τα tablets που έχω χρησιμοποιήσει μέχρι τώρα. Έτσι ήταν πιο βολικό, δεν ξέρω. Το iPad Pro έχει κι αυτό το ωραίο χαρακτηριστικό που σου επιτρέπει να τρέχεις δύο εφαρμογές σε ανοιχτά παράθυρα δίπλα δίπλα, κι αυτό λειτουργεί αρκετά καλά. Δεν το κάνουν όλες οι εφαρμογές, και το μέγεθος των παραθύρων δεν είναι εντελώς ελεύθερο (κλειδώνει στο 1/4, 1/2 ή 3/4) αλλά σε συγκεκριμένες περιπτώσεις μπορεί να είναι χρήσιμο.
Μια άλλη παράπλευρη συνέπεια του να το κρατάς αυτό το πράγμα οριζόντια είναι ότι μπορείς να χαρείς πλήρως ένα από τα λιγότερο γνωστά μοναδικά χαρακτηριστικά του iPad Pro: Τα ηχεία. Το Pro είναι το μόνο iPad που έχει στερεοφωνικά ηχεία στα δύο άκρα της συσκευής, και έτσι είναι η πρώτη φορητή συσκευή της Apple με ηχεία αρκετά αξιοπρεπή για να ακούς δυνατά μουσική ή ήχο από βίντεο χωρίς ακουστικά ή περιφερειακά μαραφέτια. Γενικά το iPad Pro είναι ένας θαυμάσιος τρόπος να βλέπει κανείς σειρές, ταινίες ή YouTube. Είναι το πρώτο iPad που, κατά τη γνώμη μου, είναι καλύτερο για να βλέπει κανείς media απ’ το να διαβάζει.
Βοηθά και η μπαταρία, η οποία είναι θεόρατη, και κρατά όσο κρατά ένα τυπικό iPad (πολύ), παρ’ όλη τη θηριώδη οθόνη. Το πρόβλημα με τη μπαταρία -κι αυτό δεν το έχω δει να αναφέρεται πολύ συχνά-, είναι άλλο: Αργεί πάρα πολύ να φορτίσει.
Δεν το έχω ξαναδεί αυτό το πράγμα.
Μου συνέβη να βάζω το Pro, σχεδόν άδειο, να φορτίσει το βράδυ, και το πρωί να το βρίσκω στο 60%. Κι αυτό με τον φορτιστή που περιλαμβάνεται στη συσκευασία -συνήθως τις συσκευές τις Apple τις βάζω να φορτίζουν στα διάφορα καλώδια iPhone που έχω διάσπαρτα στο σπίτι και στο γραφείο, τις μικρές, κι αυτές με το iPad Pro αργούν ακόμα πιο πολύ, δε φτουράνε καθόλου. Δεν ξέρω γιατί έχουν βάλει τόσο αναιμικό φορτιστή στη συσκευασία αυτού του iPad -μου συνέβη να έχω τη συσκευή στην πρίζα, να δουλεύ παίζω Monument Valley και η μπαταρία όχι απλά να μη φορτίζει, αλλά να αδειάζει. Αυτό μπορεί να μην είναι πολύ σημαντικό πρόβλημα για απλή χρήση της ταμπλέτας (είπαμε, η μπαταρία κρατά κάμποσες ώρες), αλλά αν θέλετε να κάνετε σοβαρή δουλειά μ’ αυτό το μηχάνημα, ίσως να είναι θέμα.
Κι εδώ ερχόμαστε σε ένα άλλο θέμα. Τη “δουλειά”.
Μια συσκευή με τέτοιο μέγεθος (και άρα περιορισμένη φορητότητα) και τέτοιο βάρος και, κυρίως, τέτοια τιμή δε μπορεί να είναι μόνο ένα παιχνίδι, ή για να βλέπεις YouTube στην τουαλέτα. Είναι φτιαγμένη και για σοβαρή χρήση, να έρθει να αντικαταστήσει άλλες συσκευές που χρησιμοποιούν άνθρωποι, όπως τα λάπτοπ. Θεωρητικά, ας πούμε, θα μπορούσε ένας designer να χρησιμοποιεί την οθονάρα αφής του iPad Pro για να ζωγραφίζει τα σχέδιά του. Και για να το επισημοποιήσει το concept η Apple κυκλοφόρησε και δύο περιφερειακά, ειδικά για το Pro, ένα πληκτρολόγιο-θήκη και -αν είναι δυνατό- ένα stylus. Το οποίο αποκαλούν “μολύβι”.
[field id=”1″]
Κανένα από τα δύο περιφερειακά δεν δοκίμασα, καθώς δεν έχουν έρθει ακόμη στην Ελλάδα, αλλά και μόνο το ότι υπάρχουν δείχνουν ότι η Apple συνειδητά και απροκάλυπτα θέλει να αντιγράψει ευθέως, ευθύτατα το Surface 4 της Microsoft, μια συσκευή παρόμοια, εξίσου ακριβή, όχι πάρα πολύ επιτυχημένη εμπορικά, αλλά με πολύ καλές κριτικές. Και, βέβαια, από πολλές απόψεις καλύτερη (παίζει κανονικά Windows, έχει καλύτερο πληκτρολόγιο, το stylus φυλάσσεται με πολύ καλύτερο τρόπο). Και τα δύο περιφερειακά της Apple για το iPad Pro, να σημειώσουμε εδώ, αποτελούν τρανταχτά παραδείγματα μιας πρόσφατης σχεδιαστικής κατρακύλας της εταιρείας από τα υψηλά επίπεδα αρτιότητας που μας έχει συνηθίσει (ψάξτε να δείτε πώς διπλώνει το πληκτρολόγιο, ή πώς φορτίζει το “μολύβι”).
Όπως και να ‘χει, πάντως, εγώ το iPad Pro το δοκίμασα μόνο του, γυμνό, και ως τέτοιο φυσικά δεν αποτελεί επ’ ουδενί ικανό αντικαταστάτη λάπτοπ. Ίσα ίσα, η απορία μου ήταν ακριβώς αυτή: Τι να το κάνεις αυτό το πράγμα τη στιγμή που μπορείς να πάρεις ένα κανονικότατο Macbook Air που είναι ολόκληρος υπολογιστής με πολύ λιγότερα λεφτά; Ναι, δεν έχει τόσο ωραία οθόνη, αλλά είναι κομπιούτερ. Είναι σα να συγκρίνεις ένα φανταστικό ποδήλατο με ένα μεσαίο αυτοκίνητο, και το αυτοκίνητο να είναι πιο φτηνό. Ωραίο είναι και το ποδήλατο, αλλά υπάρχει καλύτερος και φτηνότερος τρόπος για να πας στο Β από το Α.
Βεβαίως, υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που τέτοια πράγματα δεν τα αντιμετωπίζουν ως διλήμματα. Γιατί μόνο το ένα από τα δύο, σου λέει. Θα πάρω και ποδήλατο. Τι, θα μου τα φάνε στο επόμενο κούρεμα των καταθέσεων; Γι’ αυτούς τους ανθρώπους, τι να σας πω, αν έχετε disposable income που να σας επιτρέπει να δώσετε 1300 ευρώ για να βλέπετε βιντεάκια στην τουαλέτα (και όλα τα άλλα ωραία πράγματα που κάνει κανείς με ένα tablet, ας μη γίνομαι λαϊκιστής), εγώ σας συμβουλεύω να δώσετε τα 869 για να πάρετε το iPad Air 2 με 128GB και 4G, και τα υπόλοιπα να τα κάνετε κάτι άλλο, δεν ξέρω, ένα ταξίδι σε ποτάμια ή μεσαιωνικές πόλεις, ή αγοράστε backpacks και παπούτσια για τους πρόσφυγες, τόσα πράγματα μπορείτε να τα κάνετε.
Και, ασφαλώς, έτσι επιστρέφουμε και στην αρχική κουβέντα περί χρησιμότητας τέτοιων συσκευών στον κόσμο του 2016. Μετά από δεκαπέντε ημέρες με το iPad Pro, δεν είμαι πεπεισμένος ότι είναι μεγάλη. Ποιος ξέρει πότε θα ξαναλλάξω γνώμη.
Τα PDF πάντως καλά τα δείχνει.
