Τις προάλλες είδα τη νέα ταινία για τη ζωή του Στιβ Τζομπς με τον Άστον Κούτσερ. Ήταν ένα επώδυνο δίωρο το οποίο ωστόσο μου έδωσε την ευκαιρία να σκεφτώ πολλά πράγματα για τη ζωή, τον κόσμο, τους ανθρώπους, τον κινηματογράφο και διάφορα άλλα πράγματα που δεν θυμάμαι γιατί κάποια στιγμή νομίζω ότι με πήρε ο ύπνος και τα όνειρά μου συνήθως τα ξεχνάω.
Η ταινία αυτή είναι ένα μαύρο χάλι, να μη τη δείτε.
Αν είστε οπαδοί του μακαρίτη και θαυμαστές του εντρπρνριαλ σπίριτ του, πιθανότατα ξέρετε ήδη την ιστορία του από το ωραίο βιβλίο του Γουόλτερ Άιζακσον. Αν δεν ξέρετε την ιστορία, δεν σας νοιάζει αρκετά -σας διαβεβαιώ. Η ταινία αυτή λέει την ιστορία του Τζομπς από τότε που έφτιαξε την Apple με το φίλο του τον Γουοζ, μέχρι που επέστρεψε στην εταιρεία, είκοσι χρόνια αργότερα, όταν εκείνη ήταν στα πρόθυρα της πτώχευσης.
Ακούστε κάτι:
Ο Στίβ Τζομπς δεν ήταν εγκληματίας.
Δεν ήταν τυχοδιώκτης.
Δεν ήταν international man of mystery.
Ήταν επιχειρηματίας.
Η ιστορία του, πως να το πω, είναι η ιστορία ενός επιχειρηματία. Πολύ καλού και επιτυχημένου, αλλά όπως και να το κάνουμε (δεν υπάρχει καλύτερη λέξη) βαρετή. Δεν υπάρχουν κορυφώσεις. Δεν υπάρχει δράμα. Όσοι έχετε διαβάσει την επίσημη βιογραφία και ξέρετε την ιστορία γνωρίζετε ότι τα μεγαλύτερα δράματα συνέβαιναν όταν φερόταν σα μαλάκας στους υπαλλήλους του ή τις γυναίκες του και όταν έκλαιγε επειδή το διοικητικό συμβούλιο δεν του έκανε τα χατήρια. Ενδιαφέροντα πράγματα αν για κάποιο λόγο θες να μάθεις πώς έφτασε αυτό το μεταλλικό πραγματάκι στην τσέπη σου, αλλά από όλες τις άλλες απόψεις, βαρετό.
[field id=”1″]
Η ζωή του Στιβ Τζομπς είναι ένα ενδιαφέρον βλιβλίο για τους Appleτους και τους iPhonιάδες, αλλά είναι μια ζωή ενός ανθρώπου και για να γίνει ενδιαφέρων και συναρπαστικός κινηματογράφος χρειάζεται και κάτι άλλο. Οικονομία. Έμφαση σε κάτι συγκεκριμένο, δραματουργικά ενδιαφέρον. Σενάριο. Χρειάζεται κάποιος να κάτσει και να γράψει σενάριο.
Ετούτη η ταινία δεν έχει σενάριο per se, είναι μια αλληλουχία από διαλόγους κατά τους οποίους κάποιος (συνήθως ο ηθοποιός και angel investor Άστον Κούτσερ) απαγγέλλει γνωμικά σα φτιαγμένα για να τυπωθούν σε αφίσες δωματίων σπασικλών. Επίσης καλύπτει μια πολύ μεγάλη χρονική περίοδο δείχνοντας επεισόδια που δεν έχουν καμία συνοχή μεταξύ τους και ανάμεσα στα οποία έχουν μεσολαβήσει χρόνια και γεγονότα που ο σκηνοθέτης (αν υπήρξε, που αμφιβάλω) μάλλον θεωρεί παγκοσμίως γνωστά και αυτονόητα. Χαρακτήρες περνάνε και φεύγουν χωρίς εξήγηση, σημαντικές σκηνές εμφανίζονται από το πουθενά και κρατάνε δευτερόλεπτα, ενώ άλλες άχρηστες τραβάνε για κάνα τέταρτο, δεν υπάρχει κεντρικό μήνυμα ή υπόθεση, και ο σκοπός μοιάζει να είναι μια τυχαία συρραφή γεγονότων από τη δουλειά και (λιγότερο) τη ζωή ενός επιχειρηματία που οι συντελεστές της ταινίας φαίνεται να θεωρούν πάρα πάρα πολύ σημαντικό, αλλά ποτέ δεν εξηγείται στην οθόνη το γιατί.
Ο angel investor Άστον Κούτσερ, ο οποίος πρέπει να πλησιάζει τα σαράντα αλλά έχει ακόμα τη φάτσα νταή του σχολείου, κάνει μια φιλότιμη αλλά υπερβολική προσπάθεια να μιμηθεί τις μούτες του Στιβ Τζομπς, και καταλήγει να μιλάει στις σκηνές με τους φίλους του ή τις γυναίκες του με το στόμφο που ο μακαρίτης μιλούσε στα keynotes. Και το όλο θέμα γίνεται αστείο όταν το σενάριο τον καλεί να περπατήσει όρθιος: Για κάποιο λόγο ο Στιβ Τζομπς του Άστον Κούτσερ περπατά σαν κρεμανταλάς που του έχει έρθει τσιρλιπιπί, δεν πρόλαβε να πάει στην τουαλέτα, και τώρα προσπαθεί να κρύψει από τον κόσμο το ατύχημα που έχει συμβεί στο παντελόνι του.
[field id=”2″]
Αυτά ήθελα να σας πω και δεν θα σας τα έλεγα καν αν μόλις 24 ώρες αργότερα από αυτή την ταινία δεν έβλεπα το ακριβώς αντίθετο.
Αυτή τη στιγμή κάθομαι σε ένα άβολο πράσινο καρεκλάκι με το λάπτοπ στα γόνατα, τα φώτα από τους ουρανοξύστες τριγύρω, γρασίδι κάτω από τα πόδια, μια μεγάλη, φωτεινή οθόνη απέναντι και επτά χιλιάδες ανθρώπους τριγύρω, και όλοι μαζί βλέπουμε τον ΕΤ τον εξωγήινο.
Στο Bryant Park της Νέας Υόρκης, πίσω από την εθνική βιβλιοθήκη, κάθε Δευτέρα έχει δωρεάν προβολές σε έναν αυτοσχέδιο θερινό κινηματογράφο που είναι ολόκληρο το πάρκο. Έρχεται ο κόσμος και αράζει στις καρεκλίτσες ή στα γρασίδια και βλέπει κλασικές ταινίες. Είναι πάρα πολύ ωραίο πράγμα, μαγικό να χειροκροτάνε επτά χιλιάδες άνθρωποι όταν πετάν τα παιδάκια με τα ποδήλατα λες και μπήκε γκολ.
Βλέποντας το λοιπόν το καφετί σαλάμι από το διάστημα να συλλαβίζει “Ε-Λ-Ι-Ο-Τ” μόλις εικοσιτέσσερις ώρες μετά τον ευκοίλιο Τζομπς του Κούτσερ, η αντίθεση μου γίνεται συναρπαστικά προφανής, κραυγαλέα.
Αυτό εδώ είναι κινηματογράφος, μια ιστορία με αρχή, μέση, κορύφωση και τέλος, που λέγεται με εικόνες και εξάπτει τη φαντασία.
Η ταινία που δείχνει έναν angel investor να μιμείται αδέξια έναν επιχειρηματία είναι το αντίθετο.
Αυτό ήθελα να πω.
Κοίτα: Καθώς η ταινία τελείωνε και ο κόσμος σιγά σιγά σηκωνόταν για να απομακρυνθεί, αποφεύγοντας τα πολλά φώτα για να μη δουν οι άλλοι μάτια βουρκωμένα, το φεγγάρι ξεπρόβαλλε πίσω απ’ τους ουρανοξύστες, έριχνε φως ασημένιο και τους χάλαγε τη μόστρα.