Πριν από λίγο καιρό, ο εκδοτικός οίκος Μίνωας μου έστειλε μερικά βιβλία. Πολλοί εκδοτικοί οίκοι μας στέλνουν βιβλία (για το Bookworm, πλέον) αλλά αυτή τη φορά συνέβη κάτι, πώς να το πω, ασυνήθιστο. Ο εκδοτικός οίκος που το τελευταίο διάστημα βγάζει διάφορα κλασικά βιβλία (“Το Άλικο Γράμμα”, τη “Σκακιστική Νουβέλα” του Τσβάιχ, Τζέιν Όστεν, τέτοια) έβγαλε και μου έστειλε το εξής:
Το αριστερό εννοώ, το δεξιό είναι άσχετο (Ή ΜΗΠΩΣ ΟΧΙ).
Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, μου δημιουργήθηκε ένα πρόβλημα. Ένα conundrum, όπως λέμε στη Μεσσηνία.
Τι να το κάνω αυτό εδώ;
Προφανώς, όπως αντιλαμβάνεστε, το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου είναι ένα μαύρο χάλι. Το ξεφύλλισα, μολονότι δεν ήταν δύσκολο να το μαντέψει κανείς κι από το εξώφυλλο. Το βιβλίο αυτό είναι λίγο-πολύ το “πρόγραμμα” του υποψηφίου για την προεδρία των ΗΠΑ, κι όταν λέμε “πρόγραμμα” φανταστείτε κάτι σαν το “πρόγραμμα Θεσσαλονίκης”, πιο κακογραμμένο, με πιο γενικόλογες μπούρδες, ψευτο-οραματικές ασάφειες και πολύ, πολύ, πολύ περισσότερες χρήσεις των λέξεων “εγώ” και “εμένα”. Και το πρόβλημα είναι: Τι το κάνω αυτό εγώ τώρα;
Γενικά, τα περισσότερα από τα βιβλία που μας στέλνουν τα βάζουμε στα υπ’ όψιν για διάβασμα, και όσα δεν μας ενδιαφέρουν τα χαρίζουμε. Τι γίνεται όταν έχεις ένα βιβλίο που δεν θέλεις να δώσεις σε κανέναν γνωστό ή φίλο, επειδή κατά κανόνα τους συμπαθείς και δεν θέλεις να τους κάνεις κακό; Επίσης, δεν πετάμε βιβλία, οπότε κάτι άλλο έπρεπε να γίνει.
Στο δρόμο προς το γραφείο περνάω κάθε μέρα από μια στάση λεωφορείου. Eχτές το πρωί, περνώντας από εκεί, έκανα το εξής:
Στην πρώτη σελίδα του βιβλίου είχα γράψει ένα μικρό μήνυμα για τον άνθρωπο που θα επιλέξει να το πάρει, μαζί με ένα email επικοινωνίας, μπας και θελήσει να μου γράψει.
Το απόγευμα που ξαναπέρασα επιστρέφοντας, δεν ήταν πια εκεί.
“Καλοδιάβαστο” δεν είναι μια ευχή που ταιριάζει εδώ. Αλλά τέλος πάντων, θα ήθελα πάρα πολύ μάθω κάποτε τι απέγινε.