Θοδωρής 
Την 1η Φεβρουαρίου του 2012, γύρω στις 11 το πρωί, άρχισα να γράφω ένα μυθιστόρημα. Λίγες ώρες μετά τελείωσα το πρώτο κεφάλαιο. Tο ίδιο απόγευμα, το ανέβασα στο ίντερνετ.
Καμία Ιταλία: Μετά τη Σλοβακία και τη Βουλγαρία, οι Έλληνες ενήλικες είναι αυτοί που μένουν σε μεγαλύτερο ποσοστό στο πατρικό τους σπίτι και μετά το τέλος των σπουδών. Στη Σκανδιναβία τα ποσά είναι μικρά μονοψήφια, ενώ ακόμα και στην Ισπανία με την παραδοσιακά κτηνώδη ανεργία το ποσοστό είναι μικρότερο -και έχει μειωθεί στα χρόνια της κρίσης. Τα στοιχεία σε πίνακες:
Με το αποστασιοποιημένο και κάπως τουριστικό ύφος του ξένου, με μόνο μικρές ανακρίβειες και απλοποιήσεις, ετούτο είναι το μακρύ δημοσιογραφικό …
Στις ελληνικές πόλεις, και εν προκειμένω στην Αθήνα, υπάρχει ένα σοβαρό πολεοδομικό πρόβλημα: Οι δρόμοι έχουν χαραχτεί άλλα αντί άλλων, και τα οικόπεδα έχουν χαραχτεί επίσης άλλα αντί άλλων, και ένα από τα θύματα αυτών των άλλα αντί άλλων χαραγματιών είναι αυτό που υπάρχει ανάμεσα: Τα πεζοδρόμια.
Τα πεζοδρόμια των περισσότερων ελληνικών δρόμων είναι μικρά, κακοφτιαγμένα, συνήθως διάστικτα και με καχεκτικά δέντρα. Είναι αδύνατο να περπατήσεις στην Αθήνα χρησιμοποιώντας αποκλειστικά τα πεζοδρόμιά της -αργά η γρήγορα θα χρειαστεί να βγεις στο δρόμο γιατί δε χωράς. Αν, δε, είσαι ΑΜΕΑ, την πάτησες, δεν προβλέπεται να μετακινείσαι εσύ στην πόλη ετούτη, δε σε θέλει.
Να, ας πούμε, ένα τυπικό πεζοδρόμιο στο προάστιο που λέγεται Νέο Ηράκλειο:
Πού να περπατήσει άνθρωπος εκεί πέρα. Το πεζοδρόμιο είναι άχρηστο.
Υπάρχουν, ωστόσο, και σπάνιες εξαιρέσεις. Πεζοδρόμια πλατιά και μακρουλά, να μπορεί ένας άνθρωπος να περπατήσει, ένα αναπηρικό αμαξίδιο να τσουλήσει, ένας γονιός με ένα καρότσι να προχωρήσει σε μιαν ευθεία. Το κάθετο πεζοδρόμιο του ανωτέρω, στο προάστιο που λέγεται Νέο Ηράκλειο, είναι, για κάποιο λόγο, ένα τέτοιο πεζοδρόμιο.
Τι το κάνουν οι Έλληνες πολίτες αυτό το πεζοδρόμιο;
Πάρκινγκ.
Σ’ αυτή την απεικόνιση της έρευνας του ΟΟΣΑ βλέπουμε πόσο χαρούμενοι στο σχολείο τους είναι οι μαθητές από διάφορες χώρες της Γης και ταυτόχρονα πόσο καλά τα πάνε στα μαθήματα. Διάφορα ενδιαφέροντα φαινόμενα εμφανίζονται, από τις ευτυχισμένες διάνοιες της Σιγκαπούρης μέχρι τις δυστυχισμένες διάνοιες της Νότιας Κορέας, κι από τα ευτυχισμένα τούβλα του Περού μέχρι τα δυστυχισμένα τούβλα του Κατάρ και, ε, της Ελλάδας.
Η Ελλάδα είναι κοντά στον πάτο της ευτυχίας και κάτω από τη βάση και στα μαθήματα, ένα trend ανησυχητικό πολύ, γιατί υποδηλώνει πως τα ελληνικά σχολεία είναι χάλια από όλες τις απόψεις, όχι μόνο από το επίπεδο της παρεχόμενης μόρφωσης.
Εδώ, δύο οκτάχρονα κορίτσια γράφουν ποια είναι κατά τη γνώμη τους τα στάδια του έρωτα. Αν και τα έχουν αριθμήσει 24, έχουν συμπληρώσει μόνο τα 11. Σημαντικό: Οι εραστές πρώτα ανταλλάσσουν δαχτυλίδια, και μετά πάνε μαζί στην πισίνα.
Το καταλαβαίνω ότι το γράφω αργά αυτό, πρόκειται για θέμα που έρχεται από το μακρινό 2010, άλλωστε, αλλά εγώ τώρα άρχισα να το βλέπω αυτό το πράγμα, και τώρα έπαθα το όλο συναισθηματικό ταράκουλο.
Το Borgen είναι μια τηλεοπτική σειρά που σε κάποιο παράλληλο σύμπαν θα μπορούσε να θεωρηθεί “πολιτικό δράμα”, καθώς λέει πολύ σοβαρά και μετρημένα μια ιστορία για τους ανθρώπους που συμμετέχουν στην κεντρική πολιτική σκηνή της Δανίας, με κεντρικό άξονα τις περιπέτειες της πρώτης γυναίκας πρωθυπουργού της χώρας. Για τη δική μας, την ελληνική πραγματικότητα όμως, είναι κάτι σαν το Avatar με τους μπλε εξωγήινους, επιστημονική φαντασία με το “επιστημονική” σε παχιά εισαγωγικά.
Για να καταλάβετε τι εννοώ θα σας γράψω τώρα πέντε πράγματα που συμβαίνουν στο πρώτο επεισόδιο της σειράς. Δεν είναι και πολύ spoilers -για το πρώτο επεισόδιο μιλάμε μόνο, η σειρά διαρκεί τριάντα επεισόδια στο σύνολο- αλλά αν δεν θέλετε να ξέρετε τίποτα απολύτως για το περιεχόμενό του, μη διαβάσετε παρακάτω.
Εχτές έκανε τη γύρα στα ίντερνετς ένα κείμενο (που δημοσιεύτηκε πρώτα εδώ και μετά και στο left.gr) ενός νεαρού αριστερών πεποιθήσεων ο οποίος αναγκάστηκε να πάει για ψώνια μέσα στις γιορτές στο εμπορικό κέντρο Golden Hall στο Μαρούσι, και διαβάζοντάς το πάρα πολύς κόσμος γέλασε πολύ κι αυτό ήταν πολύ καλό γιατί ετούτες τις δύσκολες εποχές ένα από τα πράγματα που μας λείπει είναι το γέλιο.
Προσπερνώντας τα προφανή που έχουν συζητηθεί ήδη εξαντλητικά -ενίοτε και στα όρια του bullying- στα σόσιαλ μύδια (το αναπόφευκτο hashtag #kati_se_lenin είναι ενδεικτικό) και με κάθε συμπάθεια και σεβασμό στο νεαρό Βαγγέλη Γαβριηλίδη που το έγραψε, θέλω να σημειώσω το πιο ενδιαφέρον πράγμα που παρατήρησα στο κείμενο. Είναι ένα φαινόμενο κοινό στους στρατευμένους ιδεολογικούς κύκλους του “περιθωρίου”, δηλαδή εκτός του πολιτικού mainstream, του συρμού: Η απέχθεια για τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι προσπαθούν να σώσουν.
Γιατί όλοι οι στρατευμένοι ιδεολόγοι κάποιον προσπαθούν να σώσουν, συνήθως τον λαό.
Και εκεί ακριβώς κρύβεται η μεγάλη αντίφαση.
Να ένας ωραίος τρόπος να περάσεις τα τελευταία απογεύματα της χρονιάς: Διαβάζοντας μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες που διάβασα …
