Θοδωρής

Στις ελληνικές πόλεις, και εν προκειμένω στην Αθήνα, υπάρχει ένα σοβαρό πολεοδομικό πρόβλημα: Οι δρόμοι έχουν χαραχτεί άλλα αντί άλλων, και τα οικόπεδα έχουν χαραχτεί επίσης άλλα αντί άλλων, και ένα από τα θύματα αυτών των άλλα αντί άλλων χαραγματιών είναι αυτό που υπάρχει ανάμεσα: Τα πεζοδρόμια.

Τα πεζοδρόμια των περισσότερων ελληνικών δρόμων είναι μικρά, κακοφτιαγμένα, συνήθως διάστικτα και με καχεκτικά δέντρα. Είναι αδύνατο να περπατήσεις στην Αθήνα χρησιμοποιώντας αποκλειστικά τα πεζοδρόμιά της -αργά η γρήγορα θα χρειαστεί να βγεις στο δρόμο γιατί δε χωράς. Αν, δε, είσαι ΑΜΕΑ, την πάτησες, δεν προβλέπεται να μετακινείσαι εσύ στην πόλη ετούτη, δε σε θέλει.

Να, ας πούμε, ένα τυπικό πεζοδρόμιο στο προάστιο που λέγεται Νέο Ηράκλειο:

Πού να περπατήσει άνθρωπος εκεί πέρα. Το πεζοδρόμιο είναι άχρηστο.

Υπάρχουν, ωστόσο, και σπάνιες εξαιρέσεις. Πεζοδρόμια πλατιά και μακρουλά, να μπορεί ένας άνθρωπος να περπατήσει, ένα αναπηρικό αμαξίδιο να τσουλήσει, ένας γονιός με ένα καρότσι να προχωρήσει σε μιαν ευθεία. Το κάθετο πεζοδρόμιο του ανωτέρω, στο προάστιο που λέγεται Νέο Ηράκλειο, είναι, για κάποιο λόγο, ένα τέτοιο πεζοδρόμιο.

Τι το κάνουν οι Έλληνες πολίτες αυτό το πεζοδρόμιο;

Πάρκινγκ.

Read more

Σ’ αυτή την απεικόνιση της έρευνας του ΟΟΣΑ βλέπουμε πόσο χαρούμενοι στο σχολείο τους είναι οι μαθητές από διάφορες χώρες της Γης και ταυτόχρονα πόσο καλά τα πάνε στα μαθήματα. Διάφορα ενδιαφέροντα φαινόμενα εμφανίζονται, από τις ευτυχισμένες διάνοιες της Σιγκαπούρης μέχρι τις δυστυχισμένες διάνοιες της Νότιας Κορέας, κι από τα ευτυχισμένα τούβλα του Περού μέχρι τα δυστυχισμένα τούβλα του Κατάρ και, ε, της Ελλάδας.

Η Ελλάδα είναι κοντά στον πάτο της ευτυχίας και κάτω από τη βάση και στα μαθήματα, ένα trend ανησυχητικό πολύ, γιατί υποδηλώνει πως τα ελληνικά σχολεία είναι χάλια από όλες τις απόψεις, όχι μόνο από το επίπεδο της παρεχόμενης μόρφωσης.

Read more

Εδώ, δύο οκτάχρονα κορίτσια γράφουν ποια είναι κατά τη γνώμη τους τα στάδια του έρωτα. Αν και τα έχουν αριθμήσει 24, έχουν συμπληρώσει μόνο τα 11. Σημαντικό: Οι εραστές πρώτα ανταλλάσσουν δαχτυλίδια, και μετά πάνε μαζί στην πισίνα.

Read more

Το καταλαβαίνω ότι το γράφω αργά αυτό, πρόκειται για θέμα που έρχεται από το μακρινό 2010, άλλωστε, αλλά εγώ τώρα άρχισα να το βλέπω αυτό το πράγμα, και τώρα έπαθα το όλο συναισθηματικό ταράκουλο.

Το Borgen είναι μια τηλεοπτική σειρά που σε κάποιο παράλληλο σύμπαν θα μπορούσε να θεωρηθεί “πολιτικό δράμα”, καθώς λέει πολύ σοβαρά και μετρημένα μια ιστορία για τους ανθρώπους που συμμετέχουν στην κεντρική πολιτική σκηνή της Δανίας, με κεντρικό άξονα τις περιπέτειες της πρώτης γυναίκας πρωθυπουργού της χώρας. Για τη δική μας, την ελληνική πραγματικότητα όμως, είναι κάτι σαν το Avatar με τους μπλε εξωγήινους, επιστημονική φαντασία με το “επιστημονική” σε παχιά εισαγωγικά.

Για να καταλάβετε τι εννοώ θα σας γράψω τώρα πέντε πράγματα που συμβαίνουν στο πρώτο επεισόδιο της σειράς. Δεν είναι και πολύ spoilers -για το πρώτο επεισόδιο μιλάμε μόνο, η σειρά διαρκεί τριάντα επεισόδια στο σύνολο- αλλά αν δεν θέλετε να ξέρετε τίποτα απολύτως για το περιεχόμενό του, μη διαβάσετε παρακάτω.

Read more

Εχτές έκανε τη γύρα στα ίντερνετς ένα κείμενο (που δημοσιεύτηκε πρώτα εδώ και μετά και στο left.gr) ενός νεαρού αριστερών πεποιθήσεων ο οποίος αναγκάστηκε να πάει για ψώνια μέσα στις γιορτές στο εμπορικό κέντρο Golden Hall στο Μαρούσι, και διαβάζοντάς το πάρα πολύς κόσμος γέλασε πολύ κι αυτό ήταν πολύ καλό γιατί ετούτες τις δύσκολες εποχές ένα από τα πράγματα που μας λείπει είναι το γέλιο.

Προσπερνώντας τα προφανή που έχουν συζητηθεί ήδη εξαντλητικά -ενίοτε και στα όρια του bullying- στα σόσιαλ μύδια (το αναπόφευκτο hashtag #kati_se_lenin είναι ενδεικτικό) και με κάθε συμπάθεια και σεβασμό στο νεαρό Βαγγέλη Γαβριηλίδη που το έγραψε, θέλω να σημειώσω το πιο ενδιαφέρον πράγμα που παρατήρησα στο κείμενο. Είναι ένα φαινόμενο κοινό στους στρατευμένους ιδεολογικούς κύκλους του “περιθωρίου”, δηλαδή εκτός του πολιτικού mainstream, του συρμού: Η απέχθεια για τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι προσπαθούν να σώσουν.

Γιατί όλοι οι στρατευμένοι ιδεολόγοι κάποιον προσπαθούν να σώσουν, συνήθως τον λαό.

Και εκεί ακριβώς κρύβεται η μεγάλη αντίφαση.

Read more

Ποιος ζει έτσι;

Ποιος συμπεριφέρεται μ’ αυτό τον τρόπο; Αυτό σκέφτηκα από την πρώτη στιγμή. Δεν γίνεται, δεν είναι δυνατό, είπα. Δε μπορεί ένας άνθρωπος να είναι τόσο εγγενώς, αυθεντικά διεφθαρμένος στον πυρήνα του είναι του, στην καθημερινή ανθρώπινη λειτουργία του, ή τόσο κουτός. Δεν μπορούσα να το πιστέψω.

Ο Μιχάλης ο Λιάπης, εννέα φορές εκλεγμένος βουλευτής, πρώην υπουργός μεταφορών, συνελήφθη επειδή παραβίασε ένα STOP, οδηγώντας ένα πολυτελές SUV, ανασφάλιστο, με πλαστές πινακίδες, και χωρίς να έχει μαζί του το δίπλωμα.

[field id=”1″]

Και (το κερασάκι στην τούρτα, το pièce de résistance) τι έκανε μετά όλη αυτή την ιστορία, τη σύλληψη και τη διαπόμπευση, την ώρα που θα έπρεπε να εμφανιστεί στο Β’ Αυτόφωρο Μονομελές Πρωτοδικείο; Τι λες να έκανε; Ξέρεις; Καθόταν στην θεσούλα του στην πτήση της Qatar Airways με προορισμό τη Ντόχα του Κατάρ, όπου θα έπαιρνε άλλη πτήση με τελικό προορισμό τη Μαλαισία.

Πήγε διακοπές σε τροπικό προορισμό, αυτό έκανε.

Πώς; Πως είναι δυνατό; Το σκεφτόμουν, ακόμα και στην Ελλάδα της κρίσης όπου το γίγνεσθαι έχει αποκολληθεί από την πραγματικότητα, μου φαινόταν αδιανόητο ο Μιχάλης Λιάπης να είναι υπαρκτό πρόσωπο.

Και μετά, ξαφνικά, την ώρα που χάζευα στο ίντερνετ, κατάλαβα. Ξάφνου όλα γίναν προφανή. Φυσικά. Υπάρχει εξήγηση. Μόνο ένα πράγμα θα μπορούσε να εξηγήσει αυτό που συμβαίνει. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Το σύμπαν καταρρέει.

Read more

Το σημαντικότερο πράγμα σε μια κοινωνία είναι οι νέοι, τα παιδιά της, η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, οι γενιές οι καινούριες, οι επόμενες, αυτές που τώρα μεγαλώνουν και ωριμάζουν και οπλίζονται με εφόδια για να παραλάβουν τον κόσμο του αύριο και να τον πάνε παρακάτω, σε ένα λαμπρότερο μεθαύριο.

Εδώ στην πτωχευμένη Ελλάδα δε μπορούμε παρά να ελπίζουμε στις επόμενες γενιές, τι άλλο να κάνουμε, είδαμε πώς τα κατάφεραν οι προηγούμενες.

Είμαστε μια χώρα πτωχευμένη, εξαρτημένη από την ελεημοσύνη των ξένων, αναγκασμένη να εκχωρήσει μέρος της ανεξαρτησίας και της αξιοπρέπειάς της σε συμμάχους για να μη βουλιάξει στην απόλυτη φτώχια. Μα η νέα γενιά θα έρθει και θα φέρει μια καινούρια πνοή, σωστά; Δεν βρήκαν τις λύσεις οι γενιές των τελευταίων 40 χρόνων, αλλά τόσα πολλά πλήρωναν σε φροντιστήρια, δε μπορεί, οι επόμενες θα είναι καλύτερες, όχι;

Ε.

Πώς να το πω.

Μάλλον όχι.

Read more