Θοδωρής | θοδωρής γεωργακόπουλος

Τι Είπε Ο Διπλωμάτης

Ο Λεωνίδας Χρυσανθόπουλος είναι ένας Έλληνας πρώην διπλωμάτης που έχει θητεύσει ως πρέσβης σε διάφορες πρεσβείες, μεταξύ των οποίων της Πολωνίας και του Καναδά. Έχει πλέον παραιτηθεί από το διπλωματικό σώμα και δουλεύει στον ιδιωτικό τομέα, και ως ιδιώτης μπορεί να δίνει συνεντεύξεις και να λέει διάφορα. Μπορεί να είχες ακούσει το όνομά του πριν από λίγες εβδομάδες όταν τα σκουπιδομπλόγκζ είχαν διαδώσει τον ισχυρισμό του σε εφημερίδα του Καναδά ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει προσλάβει τη Blackwater για να προστατεύσει το κοινοβούλιο. Εχτές έδωσε μια συνέντευξη στον New Statesman, λέγοντας τα εξής:

1) Όπου να ‘ναι θα συμβεί μια έκρηξη εκτεταμένων κοινωνικών ταραχών στην Ελλάδα. Ενδείξεις γι’ αυτό, λέει, είναι τα πρόσφατα περιστατικά ένοπλης βίας κατά στόχων “τις προηγούμενες δέκα ημέρες”.

2) Έναυσμα της λαϊκής εξέγερσης θα είναι τα εκκαθαριστικά της εφορίας.

3) Η κυβέρνηση έχει προσλάβει τη διάδοχο εταιρεία της αμαρτωλής Blackwater μαζί με άλλες πέντε εταιρείες υπηρεσιών ασφάλειας επειδή δεν εμπιστεύεται τους αστυνομικούς, οι μισθοί των οποίων έχουν περικοπεί.

4) Ο στρατός έχει εγγυηθεί ότι δεν θα κάνει πραξικόπημα όταν θα γίνουν οι φοβερές ταραχές.

Το Γουρουνάκι Που Τερμάτισε Το Ίντερνετ

Μετά από περίπου δύο δεκαετίες ραγδαίας ανάπτυξης, κατά τις οποίες άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνεί η ανθρωπότητα, τη φυσιογνωμία της παγκόσμιας οικονομίας και τον τρόπο που το είδος μας βλέπει τον εαυτό του, το ίντερνετ έφτασε στην ακροτελευταία φυσική του κατάληξη με τη δημοσίευση και διάδοση αυτής της φωτογραφίας.

Αυτό είναι ένα γουρουνάκι ηλικίας λίγων ημερών το οποίο γεννήθηκε με ατροφικά τα πίσω του πόδια, και στο οποίο έχει τοποθετηθεί ένα μικρό αυτοσχέδιο πατίνι για να τσουλάει, φτιαγμένο από παιδικά παιχνίδια.

Καθώς η ζωή σου θα εξελίσσεται με αναταράξεις και περιπέτειες και σκαμπανεβάσματα και δυσκολίες, ό,τι κι αν συμβεί, όποιος κι αν είσαι, στο εξής θα μπορείς να έρχεσαι πίσω σ’ αυτήν εδώ τη σελίδα και να κοιτάζεις αυτήν εδώ τη φωτογραφία και, όσο κακή κι αν είναι η διάθεσή σου, όσο δύσκολη κι αν έχει γίνει η ζωή σου, να γελάς. Επίσης θα μπορείς να κοιτάζεις και αυτό το βίντεο, και να γελάς περισσότερο, για περισσότερη ώρα:

Στην Καναδική Βουλή Συζητούν Για Την Επερχόμενη Επέλαση Των Ζόμπι

[field id=”1″]

Αυτοί δεν είναι ηθοποιοί, κι αυτά δεν είναι σκηνικά, είναι ένας βουλευτής της πολιτείας του Γουίνιπεγκ και ο Υπουργός Εξωτερικών του Καναδά κι αυτή είναι η Βουλή και οι δυo τους συζητούν για το ενδεχόμενο μιας εισβολής από ζόμπι από το νότο και αν είναι προετοιμασμένος ο Καναδάς να αμυνθεί. Είναι, λέει.

Για να καταλάβω το context της στιχομυθίας έπρεπε να φτάσω μέχρι τη Washington Post.

The exchange was a playful jab at zombie-themed emergency prep in Quebec and the United States. The Center for Disease Control publishesda graphic novel called “Preparedness 101: Zombie Pandemic,” promoting the virtues of emergency kits. In Quebec, the Toronto Star reported, a “mock zombie invasion” was also the premise of a recent disaster-planning exercise.

Κανένα από τα τεχνο-ιντερνετικά sites που αναπαράγουν οτιδήποτε viral, τα Gizmodo και τα Mashable και τα τέτοια, δεν εξηγεί τι συνέβη. Μόνο παίζουν το βιντεάκι με ένα καλαμπούρι από κάτω.

Θα ήθελα κάποιος να το δείξει (υποτιτλισμένο) σε τίποτα Ανεξάρτητους Έλληνες έτσι, χωρίς άλλη εξήγηση. Να δούμε τι θα γίνει.

Η Αποκόλληση Από Την Πραγματικότητα

Όλοι οι άνθρωποι έχουν όρια, κι αυτά τα όρια δεν είναι μονοδιάστατα, δεν είναι γραμμικά. Είναι για τον καθένα διαφορετικά και διαγράφονται στον τρισδιάστατο χώρο, σε άπειρα σημεία. Το ανθρώπινο ον μπορεί να τα ξεπεράσει με αμέτρητους τρόπους. Δεν ισαπέχουν μεταξύ τους.

Διαβάζοντας το παραληρηματικό κείμενο/μανιφέστο που συνυπογράφουν οι τέσσερις συλληφθέντες για τις ληστείες στο Βελβεντό Κοζάνης αναρωτήθηκα ξανά: Που είναι αυτά τα όρια; Πόσο κοντά; Τι είναι αυτό που κάνει κάποιους ανθρώπους κάποια στιγμή -ή, ενδεχομένως, σταδιακά- να αποσχίζονται από την πραγματικότητα που αναγνωρίζει η πλειοψηφία των ανθρώπινων όντων και να μεταναστεύουν σε μιαν άλλη, παράλληλη, που λαμβάνει χώρα στον ίδιο χώρο, συνίσταται από παρόμοια ή τα ίδια συστατικά, αλλά έχει εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα και περιεχόμενο;

Νέα Από Τον Επαναστατημένο Πλανήτη

Τις τελευταίες ημέρες είδαμε μαζεμένες μερικές σημαντικές εξελίξεις σε κάποια από τα σπουδαιότερα κέντρα της Παγκόσμιας Επανάστασης, η οποία βαίνει καλώς, αυτονόητα αναπόφευκτη.

8 Πράγματα Που Αξίζει Να Διαβάσεις Για Τα Media

Περιοδικά, κινητά και τσίχλες. Μικρότερα apps. Από γιατρός, φωτογράφος. Ίντερνετ και τηλεόραση. Μια παραίτηση. Το αλλοτριωμένο Twitter. Η δημοσιογραφία παλιά και η δημοσιογραφία αργά. Λινξ!

Η Αναπάντεχη Ποίηση Του Google

Λένε: Όποιος ψάχνει, βρίσκει. Έχουν δίκιο. Αλλά τι ψάχνει; Και, κυρίως: Τι είναι αυτό που βρίσκει;

Οι αναζητήσεις στο μαγικό κι ενίοτε μαγευτικό εργαλείο που λέγεται Google βγαίνουν αυτόματα κι ακαριαία από μηχανές μεγάλες και αχανείς και μυστήριες. Μα κοίτα: Μερικές φορές, ανακυκλώνοντας δημοφιλείς αναζητήσεις των ανθρώπων, αυτό το μυστήριο και θολό πολυδιάστατο zeitgeist, μπορεί να γεννήσει πράγματα αναπάντεχα. Σχεδόν ποιητικά.

Δεν είναι σαν ποίηση; Διαβασμένα στη σειρά, δεν μοιάζουν να παρακαλάν για μελοποίηση;

Τρομοκράτες, Βία, Ψέματα & Photoshop

Πριν από λίγο η Αστυνομία έδωσε στη δημοσιότητα την ταυτότητα τεσσάρων συλληφθέντων για τις ληστείες δύο τραπεζών στην Κοζάνη, δύο από τους οποίους ήταν ήδη καταζητούμενοι για συμμετοχή σε μια τρομοκρατική οργάνωση με αστείο όνομα. Οι φωτογραφίες αυτές είναι κάτι που δεν θα περίμενε κανείς να δει σε μια χώρα του πρώτου, του δεύτερου, ή και του τρίτου κόσμου. Είναι φωτογραφίες που θα περίμενε από τις Αρχές ενός άλλου κόσμου, του πέμπτου ας πούμε, ίσως και πιο κάτω.

Μπορείς να τις δεις εδώ ή εδώ.

Δεν εννοώ μόνο την κακοποίηση.

Φεβρουάριος: Η Επανάληψη

[field id=”1″]

Πριν από ένα χρόνο, όπως πιθανότατα ξέρεις αν είσαι τακτικός θαμώνας, ξεκίνησα να γράφω ένα μυθιστόρημα. Και, όπως ίσως θυμάσαι, ή όπως ίσως έμαθες αργότερα, ξεκίνησα να το γράφω κάπως ασυνήθιστα. Κάθε μέρα έγραφα κι ένα κεφάλαιο, και το ανέβαζα στο site που είχα φτιάξει γι’ αυτή τη δουλειά, για να το διαβάζει ο κόσμος. Και κόσμος, πράγματι, το διάβασε.

[field id=”2″]

Από την 1η μέχρι τις 29 Φεβρουαρίου έγραψα 29 κεφάλαια, ένα κάθε μέρα, εβδομήντα χιλιάδες λέξεις σύνολο, ένα ολόκληρο βιβλίο από την αρχή μέχρι το τέλος. Δεκαπέντε χιλιάδες επισκέπτες διάβασαν πάνω από εκατό χιλιάδες κεφάλαια, όσα πρόλαβε ο καθένας, μέσα σ’ αυτό το μήνα. Μετά αυτό το πρώτο δοκίμιο “κατέβηκε” από το site και στη συνέχεια ξαναέπιασα το κείμενο από την αρχή, το επιμελήθηκα, του προσέθεσα πράγματα εκεί που χρειαζόταν προσθήκες, αφαίρεσα πράγματα που έπρεπε να αφαιρεθούν, και ο τελικός, ολοκληρωμένος “Φεβρουάριος” τελικά κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη στα μέσα του περασμένου καλοκαιριού.

[field id=”3″]

[field id=”4″]

Ήταν μια διαδικασία πολύ ωραία. Για να γιορτάσουμε τον ένα χρόνο από την έναρξη του πειράματος που έγινε βιβλίο, λοιπόν, θα κάνουμε το εξής: Θα παίξουμε το “Φεβρουάριο” ξανά.

Τι Συμβαίνει Στη Βόρεια Κορέα

Τις προάλλες διαβάσαμε τι είδε η φαμίλια Σμιντ στην ξενάγηση που της έγινε στο μυστήριο κράτος της Βόρειας Κορέας. Σήμερα ανακάλυψα ακόμα δύο ενδιαφέρουσες αναφορές. Η μία, ομολογουμένως απίστευτη, αναφέρεται σε έναν μυστικό λιμό που άφησε πίσω του χιλιάδες θύματα και στα πολύ σοβαρά προβλήματα διατροφής που αντιμετωπίζει ο πληθυσμός. Η πιο εξωφρενική πληροφορία που αναπαράγεται σήμερα από Βρετανικά Μέσα (και τους Times): Γονείς έτρωγαν τα παιδιά τους για να μην πεθάνουν απ’ την πείνα.

Aid agencies are alarmed by refugees’ reports that children have been killed and corpses cut up by people desperate for food. Requests by the United Nations World Food Programme (WFP) to be allowed access to “farmers’ markets”, where human meat is said to be traded, have been turned down by Pyongyang, citing “security reasons”.

Μια άλλη, λιγότερο απίστευτη αναφορά (επίσης από Βρετανική πηγή) αναπαράγει ιστορίες κάπως πιο προνομιούχων Βορειοκορεατών, οι οποίοι μπορεί να μην πεινάνε (πολύ) αλλά περιγράφουν μια ζωή που στα δικά μας μάτια μοιάζει εντελώς άδεια και αλλόκοτη.

The economic problems of North Korea affected my contacts profoundly. Although they all had access to showers, none could remember when they had last had one with hot water. Taking a cold shower in the Pyongyang winter, when temperatures can fall to -20C, is not fun. Obtaining medicines – always in short supply – was a particular concern.