Τις τελευταίες ώρες είμαστε λίγο σαν αποκεφαλισμένα κοτόπουλα όλοι, τριγυρνάμε σαστισμένοι ανήμποροι να δούμε που πάμε και χωρίς να καταλαβαίνουμε ακριβώς τι μας συμβαίνει γιατί, κοίτα, αίφνης ο εγκέφαλός μας σα να έχει εξαφανιστεί, μα που πήγε, εδώ ήταν. Εδώ θα κάνω μια απόπειρα να τα βάλω λίγο κάτω μπας και καταλάβω τίποτα, άμα θες ακολούθα.
Η κατάστασή μας συνοψίζεται αφ’ ενός στο εξής:
Κατά τη διάρκεια της ύφεσης του Μεγάλου Κραχ στις αρχές της δεκαετίας του ‘30, ο δείκτης S&P 500 του χρηματιστηρίου των ΗΠΑ έφτασε να χάνει μέχρι και 85% από τα ιστορικά ψηλά του. Αυτός ήταν ο πάτος. Χτες το Χρηματιστήριο Αθηνών έχανε 88% από τα ιστορικά ψηλά του. Μπορείς να διαβάσεις αυτήν εδώ την ανάλυση άμα θες, αλλά το συμπέρασμα είναι προφανές.
Δεν είμαστε απλά πεθαμένοι. Είμαστε πιο πεθαμένοι από τους ιστορικότερα πεθαμένους, ο θάνατός μας είναι πιο βαθύς από θανάτους που τράνταξαν την παγκόσμια ιστορία, τους μυθικούς, αυτούς για τους οποίους γυρίζονται ταινίες. Η οικονομία μας δεν υφίσταται. Η Ελλάδα είναι τελειωμένη. Έφτασε στον πάτο, άρχισε να σκάβει, και τώρα έφτασε στον άλλο πάτο, τον πατότερο. Είναι στο μηδέν μόνο για ένα λόγο: Επειδή δεν υπάρχει κάτω απ’ το μηδέν.
Θεωρητικά, στην κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, θα έπρεπε να έχουμε μια διάθεση πιο φιλοσοφική απέναντι στα πράγματα. “Τι είν’ ο θάνατος”, θα έπρεπε να σκεφτόμαστε. “Πόσο να διαρκεί, άραγες;”. Μα όχι. Εμείς συζητάμε για άλλα.
