Δεν θα έπρεπε να εκπλήσσομαι. Κακώς εκπλήσσομαι.
Παρακολουθώ τι γίνεται, διαβάζω. Κάθε μέρα διαβάζω, αποσβολωμένος. Ο Τζήμερος κι ο Μάνος και ο Βαλλιανάτος μπλέκονται σε ένα τριήμερο και αδιανόητο online μπατιρντί αναμεταξύ τους, ο Γιώργος Ανατολάκης και ο Πλεύρης παίρνουν μεταγραφή στη Νέα Δημοκρατία, ο Τσίπρας στη Γαλλία προσβάλλει τον Ολάντ, η Ντόρα Μπακογιάννη διαλύει το κόμμα της και επιστρέφει στο κόμμα του Αντώνη Σαμαρά, το παλιό ΠΑΣΟΚ μετοικίζει στον ΣΥΡΙΖΑ, και μετά από όλα αυτά, σε δεύτερο επίπεδο, στη συνέχεια της πολιτικής επιπέδου δεκαπενταμελούς, ακολουθεί ο σχολιασμός, ένας οχετός μίσους και ειρωνίας και εμμονών, διάλογος επιπέδου προαυλίου δημοτικού.
(Συμμετέχω σ’ αυτό το πράγμα; Είμαι μέρος αυτού; Αν είμαι να μου το πεις. Γιατί δεν θέλω)
Υπάρχουν εξαιρέσεις. Υπάρχουν ψύχραιμες φωνές, σίγουρα, που λένε και γράφουν ουσιαστικά πράγματα, μέσα στον ορυμαγδό. Μα οι φωνές αυτές δεν ακούγονται. Είναι λίγες και ασθενικές και, ούτως ή άλλως, απευθύνονται σε μια μειοψηφία που τα ξέρει ήδη, μίζερη και μόνη, αποσβολωμένη μετά από το εκλογικό αποτέλεσμα που της έδειξε πόσο μόνη στ’ αλήθεια είναι. Πέραν τούτου, χάος. Μίσος, παντού. Διάλογος κανένας, ουσία μηδέν, φωνές μόνο, ουρλιαχτά και μίσος. Εσένα δε σε έχει πνίξει το μίσος; Δεν ασφυκτιάς; Δε νιώθεις ότι η αυτονόητη, αναπόφευκτη απόγνωση γι’ αυτό που συμβαίνει και όσα θα συμβούν γίνεται πιο αφόρητη κάθε φορά που κοιτάς τα ίντερνετς και τις οθόνες, και τους βλέπεις και τους διαβάζεις;
Κοίτα τους ανθρώπους που έχουν δίκιο, όλοι, από τα γεννοφάσκια τους πεφωτισμένοι σωτήρες, από τους αρχηγούς κομμάτων μέχρι τους ανώνυμους σχολιαστές των μπλογκζ, παρακολούθα τους να ξεκατινιάζονται στα κανάλια, να ουρλιάζουν, δες τα πρόσωπά τους να συσπώνται στο μορφασμό της πνιγηρής δικαιοσύνης. Νιώσε την πεφωτισμένη οργή να ξεχειλίζει από τα πληκτρολόγια, αγνή και ανορθόγραφη, υστερικιά.
Δεν θα έπρεπε να εκπλήσσομαι. Κακώς εκπλήσσομαι.
