Στιγμιότυπα Από Το Λονδίνο

London01

1.

Τις προάλλες ταξίδεψα στο Λονδίνο, και για πρώτη φορά δεν πήρα μαζί μου ούτε κάποιο βιβλίο ή κάποιο περιοδικό, ούτε ψηφιακή κάμερα, ούτε ψηφιακή βιντεοκάμερα, ούτε mp3 player ούτε λάπτοπ. Αυτά είναι πράγματα απαραίτητα για μένα, ειδικά στα ταξίδια. Για να καταλάβεις: Το να περπατώ σε ξένη πόλη χωρίς την SLR στο χέρι είναι περίπου σα να περπατώ χωρίς παντελόνι. Επίσης, δεν μπορώ να περνάω νεκρό χρόνο σε αεροπλάνα και αναμονές χωρίς να διαβάζω κάτι. Επίσης δεν μπορώ να μην τσεκάρω συνέχεια emails και υποθέσεις της δουλειάς, γιατί πράγματα μένουν πίσω, κι επίσης υπάρχουν OCD θέματα που πρέπει να αναλογιστεί κανείς. Οπότε αυτό το ταξίδι, για το οποίο έφυγα με ένα iPhone στην τσέπη (που θα έπαιζε το ρόλο της κάμερας, της βιντεοκάμερας, του mp3 player, του Twitter client, του email client και, α ναι, του τηλεφώνου) κι ένα iPad στο βαλιτσάκι (που θα έπαιζε το ρόλο του βιβλίου, του περιοδικού και του λάπτοπ), ήταν ένα ενδιαφέρον πείραμα.

Read more

Το Σύνταγμα, Η Επανάσταση Και Το Πρόβλημα Του Ελληνικού Διαλόγου

Syntagma01

Το κλίμα που επικρατεί στο Σύνταγμα μπορεί κανείς να το περιγράψει κανείς ως εξής: Πώς είναι ο προαύλιος χώρος ενός γηπέδου πριν από έναν κρίσιμο αγώνα της Εθνικής Ελλάδος στο ποδόσφαιρο; Έτσι ακριβώς. Ελληνικές σημαίες, “Ελλάς Ελλάς”, παιδάκια, γέροι, γηπεδικά συνθήματα, τσίκνα από τα “βρώμικα”, σκουπίδια, αυτό το “οοοοο” με τα χεράκια πριν πέσει η “ola” (στο ποδόσφαιρο) ή η μούτζα (στη Βουλή), κι ένας κοινός εχθρός – πρωταγωνιστής των υβριστικών συνθημάτων, ο οποίος στην περίπτωση του ποδοσφαίρου είναι ο σταρ της αντίπαλης ομάδας, και στην περίπτωση της #greekrevolution είναι ο Πάγκαλος.

Υπάρχουν, βέβαια, και διαφορές ουσίας: Στο ποδόσφαιρο οι Έλληνες πάνε για δυο ώρες -στο Σύνταγμα μαζεύονται εδώ και δώδεκα μέρες. Στο Σύνταγμα βλέπεις πολύ περισσότερες γυναίκες και, κυρίως, πολύ περισσότερες γυναίκες προχωρημένης ηλικίας.

Επίσης σημαντικό: Στο Σύνταγμα δεν υποστηρίζουν όλοι την ίδια ομάδα.

Read more

Ο Κώδικας Δεοντολογίας Της ΕΣΗΕΑ

Πρόσφατα έγραψα για το θέμα της δημοσιοποίησης των ονομάτων θυμάτων εγκλημάτων με αφορμή πρόσφατες δολοφονικές επιθέσεις στην Αθήνα. Αναγνώστης με παρέπεμψε σε ετούτο το δικηγοροblog που δημοσιεύει ολόκληρο τον κώδικα δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ. Είναι όσο ασαφής και γενικόλογος θυμόμουν -και νομίζω όσο πρέπει να είναι ένας τέτοιος κώδικας. Τον παραθέτω αποκάτω μόνο και μόνο για να τον έχω εύκαιρο στο εξής και, όποτε παρουσιάζεται ανάγκη, να τον επικαλούμαι εύκολα και γρήγορα με ένα “ΧΑ! Το άρθρο 5 παράγραφος α’ όμως λέει…” και ούτω καθ’εξής.

Θα τους κατατροπώσω.

Read more

Σύμφωνα Μ’ Αυτή Την Έρευνα, Το 54% Των Ελλήνων Θέλει Χούντα

vima

Και που λες ξυπνάω και βλέπω τα νέα στα Ίντερνετς και πέφτω σ’ αυτήν εδώ την ενδιαφέρουσα έρευνα του “Βήματος” που καταγράφει την πλήρη απαξίωση του πολιτικού προσωπικού από τον αγανακτισμένο λαό, η οποία όμως περιλαμβάνει και μια ερώτηση ανατριχιαστικιά: Ρωτάνε ευθέως τους Έλληνες πολίτες αν θέλουνε να αλλάξει το πολίτευμα.

Και οι Έλληνες πολίτες λένε ναι.

Και τότε, το χτεσινοβραδινό μπέργκερ μου ήρθε ξανά στο στόμα.

Read more

Τί Γίνεται Όταν Μένουν Ελάχιστα Να Μας Ενώνουν: Οι Αγανακτισμένοι, Η Ισπανία Και Η Επανάσταση

hayia2Αν ξεδιαλέξεις όλα όσα μπορούν να χωρίσουν τους ανθρώπους και τα βάλεις στην άκρη, θα σου έχουν μείνει μόνο αυτά που τους ενώνουν.

Αυτό έγινε χτες στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, από ό,τι φαίνεται: Μερικές χιλιάδες Έλληνες άφησαν στην άκρη οτιδήποτε θα μπορούσε να τους χωρίσει σε ομάδες, και κατέβηκαν στην πλατεία για να διαμαρτυρηθούν, μιμούμενοι τους Ισπανούς που κάνουν το ίδιο εδώ και δέκα μέρες. Η επιτυχία της εκδήλωσης είναι κάτι εξ’ ορισμού θετικό και ευχάριστο, αν όμως ψάξεις λίγο το θέμα και το σκεφτείς, βγαίνουνε κι άλλα συμπεράσματα, πιο λυπητερά.

Εξηγούμαι:

Το καλό της υπόθεσης

Το καλό της υπόθεσης είναι ότι αυτοί που πήγαν εκεί πέρα πέρασαν ωραία, κι αυτό δεν είναι κάτι επιφανειακό ή ασήμαντο. Το να νιώθεις μέρος ενός πράγματος σημαντικότερου από τον εαυτό σου και να δραστηριοποιείσαι σε κάτι διαφορετικό από όσα κάνεις κάθε μέρα είναι θεμελιώδες κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας. Είναι το ίδιο που νιώθει ο Atenistas όταν μαζεύει την πλαστική σακούλα, ας πούμε. Δεν αλλάζει τον κόσμο, δε λύνει τίποτα, αλλά είναι κάτι, και σε κάνει να νιώθεις λίγο πιο πλήρης και λίγο πιο ενάρετος. Μπορεί βέβαια να γίνει και επικίνδυνο αυτό, να νομίσεις δηλαδή ότι όντως αλλάζεις τον κόσμο και να εφησυχάζεις, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Η χαρά της συμμετοχής είναι σημαντικό πράγμα.

Ακόμα πιο σημαντικό: Το ότι έγινε μια διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας και κανένα κεφάλι δεν άνοιξε, κανένα δακρυγόνο δεν έπεσε, κανένα αυτοκίνητο δεν κάηκε και καμιά βιτρίνα δεν έσπασε. Αυτό που πολύς κόσμος δεν ξέρει για την Ισπανία είναι πως οι διαδηλώσεις εκεί είναι φαινόμενο σπάνιο. Εδώ είναι φαινόμενο εξευτελισμένο. Ακούει ο άλλος «διαδήλωση» και το μυαλό του δεν πάει σε ενάρετες μάζες που διεκδικούν το αύριο, αλλά σε συνδικαλιστές και κομματόσκυλα, μπαχαλάκηδες και ΜΑΤ. Η χτεσινή συγκέντρωση έδειξε ότι το να γίνει μια κανονική συγκέντρωση διαμαρτυρίας είναι κάτι το εφικτό σ’ αυτή τη χώρα, δεν υπάρχει μόνο στη σφαίρα της φαντασίας.

Read more

Το Πρόβλημα Με Την Αλήθεια Και Το Έγκλημα Της Ελληνικής Δημοσιογραφίας

Ασφαλώς το επισήμανες όταν έγινε γνωστή η σοκαριστική δολοφονία του 44χρονου πατέρα Μανώλη Καντάρη το πρωί της Τρίτης, 10 Μαΐου: Όλα τα media τον ανάφεραν ως «ο 44χρονος». Δεν ήταν η πρώτη φορά που πρόσεχα μια τέτοια αναφορά στα μέσα, ίσα ίσα –ειδικά στην τηλεόραση η ηλικία ενός ανθρώπου είναι το χαρακτηριστικό που χρησιμοποιείται συχνότερα απ’ όλα γι’ αυτή τη δουλειά (ευτυχώς που δεν έχει πάθει τίποτα η Άννα Βίσση, να λες). Για κάποιο λόγο, όμως, αυτή τη φορά η χρήση της μου έκανε στ’ αλήθεια εντύπωση. «Ο 44χρονος». Γιατί; Δεν ήταν υπόδικος. Δεν εκκρεμούσε κάποια υπόθεσή του. Ήταν θύμα. Για ποιο λόγο ήταν μυστικό το όνομά του;

Την επόμενη μέρα άγνωστοι ξυλοκόπησαν το φοιτητή Γιάννη Καυκά (δες φωτογραφίες που έχει τραβήξει) σε διαδήλωση στην Αθήνα, και ο άνθρωπος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο σε κωματώδη κατάσταση. Πάλι το ίδιο: Τα media τον ανάφεραν ως «ο 31χρονος» χωρίς να αποκαλύπτουν το όνομά του. Ήταν θύμα κι αυτός –πού ήταν το μυστικό;

Read more

Ένας Ύμνος Στον Μέσι

Οι New York Times φιλοξένησαν έναν εκτενή ύμνο στην ποδοσφαιρική ευφυία του Λιονέλ Μέσι αυτή την Κυριακή, και το κείμενο περιείχε μεταξύ άλλων (και ποίηση!) και ετούτη την οργασμική περιγραφή του δεύτερου γκολ του κατά της Ρεάλ στον ημιτελικό για το Champions League:

Messi took the ball from Busquets about 45 yards from the goal. Four Madrid players surrounded Messi, but he deftly escaped. First, midfielder Lass Diarra was screened by Busquets. He caught up to Messi’s right shoulder and reached for the ball, but Messi sensed Diarra’s presence and touched it left. To keep from fouling, Diarra retreated with a dainty hop. Alonso quit after a few strides, also hopping in surrender.

Messi gathered speed and intent. Sergio Ramos charged at him, but Messi shielded the ball with the inside of his left foot, pushing it safely to the right. Taking the ball from him had become a blundering game, reaching for a dollar bill attached to a string.

Raul Albiol now had his chance in the Madrid defense, but he is 6-2 with a high center of gravity. He backpedaled and crouched, but his balance was all wrong and Messi was coming too fast. Futilely, Albiol thrust out a leg. Messi blew past and Albiol spun around and bent over, all his weight on his right leg. For a moment he seemed to be playing the wrong sport, appearing less a soccer player than a man who had just hurled a javelin.

With another touch, Messi pushed the ball five yards ahead into a vacant spot and sprinted into the penalty area. Marcelo, a defender, desperately rushed from behind, but a foul would have given Messi a penalty kick, so Marcelo pulled back, hands thrown up and knees bent as if parachuting from a plane.

Messi touched the ball with the outside of his left foot, once, twice, and Ramos made one last hustling charge, but he was too late. Sliding to the turf, Messi cuffed the ball with the inside of his right foot. A final drip of the honey, as Hudson sometimes says in his excitable commentary.

The ball seemed to roll under Ramos’s foot, or between his legs. Beaten again, Ramos became tangled with Messi and tumbled in exasperation. Casillas moved to his left in goal, but the shot went to his right, squirting inside the far post. Real Madrid was all but finished in the Champions League. Casillas went to the ground on his backside and rose with his gloved hands upturned in a way that signaled disbelief and anger and resignation. And maybe awe.

On television and radio, Spanish-language broadcasters began their prolonged, ecstatic screams, “Gooooooooooooool!” extending the sound for an entire breath, but this was more than a goal, it was a supergoal, and so the shrieks became “Gooooooooooooooolazo!” as Messi again jumped into his teammates’ arms.

“It was all instinct,” Messi said. “Only when I watched it later on television did I know what happened.”

Δες για ποιο πράγμα μιλάει:

Read more

Instapaper This: Τι Σημαίνει Να Είσαι Ψυχοπαθής

Λοιπόν, τα νούμερα είναι τα εξής: 1% του γενικού πληθυσμού είναι ψυχοπαθείς. Το 25% του πληθυσμού των φυλακών (στις ΗΠΑ) είναι ψυχοπαθείς. Αλλά ψυχοπαθείς επίσης είναι: Το 4% των διευθυντών μεγάλων εταιριών. Ο δημοσιογράφος Τζον Ρόνσον μελέτησε το φαινόμενο, συζήτησε με ψυχίατρους και νευρολόγους που το μελετούν, μίλησε και με ψυχοπαθείς και έγραψε ένα βιβλίο για το θέμα που μοιάζει συναρπαστικό. Μπορείς να διαβάσεις ένα πολύ εκτενές απόσπασμα στον Guardian.

It wasn’t only Hare who believed that a disproportionate number of psychopaths can be found in high places. Over the following months, I spoke to scores of psychologists who all said the same. Everyone in the field seemed to regard psychopaths in this same way: inhuman, relentlessly wicked forces, whirlwinds of malevolence, forever harming society but impossible to identify unless you’re trained in the subtle art of spotting them, as I now was.

Παρακάτω: Βιντεάκι με το συγγραφέα που μιλάει για το βιβλίο, μια συνέντευξη στον Τζον Στιούαρτ και η λίστα με τα 20 χαρακτηριστικά της ψυχοπάθειας, τα οποία βαθμολογούνται στο σχετικό τεστ.

Read more